•မ်က္လံုးမ်ား
အေ၀း ( မွဳန္ )
အနီး ( ၾကည္ )
•အေတြး
အေ၀း ( ၾကည္ )
အနီး ( မွဳန္ )
•ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အေ၀း ( အေတာ္ မွဳန္ )
အနီး ( မဆိုး )
၂၀၁၂ ထဲ တလွမ္းျပီးတလွမ္း နင္း၀င္လိုက္ေတာ့မယ္။ အဆင္ေျပမွာပါေလ....
Saturday, December 31, 2011
၂၀၁၂
•မ်က္လံုးမ်ား
အေ၀း ( မွဳန္ )
အနီး ( ၾကည္ )
•အေတြး
အေ၀း ( ၾကည္ )
အနီး ( မွဳန္ )
•ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အေ၀း ( အေတာ္ မွဳန္ )
အနီး ( မဆိုး )
၂၀၁၂ ထဲ တလွမ္းျပီးတလွမ္း နင္း၀င္လိုက္ေတာ့မယ္။ အဆင္ေျပမွာပါေလ....
Thursday, December 29, 2011
ပုဂံ ၂၀၁၁
ဆန္႕က်င္ဘက္တရားေတြ ေပါင္းဆံုခဲ့ရာျမိဳ႕..
ျမင္ႏိုင္ေသးသည္တို႕ကိုၾကည့္ကာ မျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္တို႕ကို ေတြးမိေစေသာျမိဳ႕..
ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုအၾကားမွ ဒီေျမကို ခ်စ္ေသာစိတ္သာထင္ထင္ရွားရွားက်န္ရစ္ခဲ့ေစေသာျမိဳ႕..
Saturday, December 24, 2011
သည္ေတာ..သည္ေတာင္..သည္ေျမ..
မိတၳီလာမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေညာင္ဦးျမိဳ႕ဆီ ခရီးဆက္ပါတယ္။ အစီအစဥ္ကေတာ့ ေညာင္ဦးမွာ ၃ ညအိပ္ ၄ ရက္ ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစု ၃ ေယာက္က မိတၳီလာကေန သြားေနခ်ိန္မွာ မႏ ၱေလးမွ ဇနီးသယ္ရဲ႕ အကို မိသားစု ၃ ဖြဲ႕ကလဲ ေညာင္ဦးကိုလာေနျပီ။ နယ္ခံ ၀န္ထမ္းအကိုရဲ႕အိမ္မွာတည္းမယ္၊ ေနာက္ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းမွဘုရားေတြ ဖူးၾကမယ္။
မိတၳီလာျမိဳအထြက္ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီထိုးေနပါျပီ။ ဒီတေခါက္ေလာက္ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ လွေနတာ မၾကံဳဖူးခဲ့။ မိုးကင္းတာမၾကာေသးလို႕ သစ္ပင္ေတြကစိမ္းစိမ္းစိုစို၊ အရင္အေခါက္ေတြက ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ သဲေခ်ာင္းေတြအျဖစ္သာရွိေနခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြမွာလဲ ေရတင္ေနေသးေတာ့ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ မေမ႕ခ်င္စရာ။
လမ္းက အေတာ္ၾကီးကို ေကာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အေပါက္မရွိ္၊ လမ္းလဲက်ယ္၊ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ကုမၸဏီတခုက ခင္းေနလက္စေတြ႕ခဲ့ရတာ ဒီတေခါက္မွ အေခ်ာသပ္ ျပီးစီးေနပါျပီ။
ဓါတ္ဆီေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြေတာ့ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ပိုေတာင္ စံုေအာင္တင္လာၾကပါတယ္။ ေရာင္စံုဗူးေလးေတြ၊ အျဖဴေရာင္ ( ဓါတ္ဆီ )၊ အ၀ါေရာင္ ( ဒီဇယ္ )၊ အနီေရာင္ ( ေအာက္တိန္း )။ ညပိုင္းဆို မီးေရာင္ေလးနဲ႕ လွေတာင္ေနေသး။
တလမ္းလံုး အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာကေတာ့ ထေနာင္း၊ ရွား၊ ထန္းပင္ နဲ႕ ကုကၠိဳပင္ေတြပါပဲ။ အညာတေလွ်ာက္ အေတြ႕ရဆံုးအပင္ေတြပါ။ ထေနာင္းပင္ကေတာ့ အကိုင္းအလက္ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွလွပပ။ ေႏြရာသီမွာ အားအကိုးရဆံုးအပင္။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ည္းလို႕ ဆိုထားသလို ေႏြမွာ ထေနာင္ပင္ အပင္ရိပ္ဟာ ေအးတယ္တဲ့။
တခါက ကိုရင္၀တ္ ဓူဒင္ေဆာင္ေတာ့ ေန႕ပိုင္းဆို ထေနာင္းပင္ရိပ္ေအာက္ တေနကုန္ေနျဖစ္ရတဲ့အခါ တခါတရံ က်လာတတ္တဲ့ ေရမွဳန္မႊားေလးေတြေတာင္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ရွားပင္က အႏွစ္မ်ားျပီး အသားမာေတာ့ ထြန္သြားေတြအဲဒီ့အသားနဲ႕ပဲလုပ္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့အပင္ေတြကေတာ့ အသိမ်ားတဲ့အပင္ေတြေပါ့။ ခရီးျပန္ဆက္ၾကစို႕ရဲ႕..
ဒါကေတာ့ မုန္တိုင္ဆည္။ မိတၳီလာကန္ရဲ႕ ေရထိမ္းဆည္။ ငယ္ငယ္က ၄တန္းမွာ ဒီဆည္ကို ေလ့လာေရးတေခါက္ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ ဒီဆည္သာ မေဆာက္ျဖစ္ရင္ ႏုန္းေျမေတြနဲ႕ ကန္ဟာ ေကာသြားမယ္တဲ့။ ေနာက္ေရလႊတ္တံခါးက ကိုရီးယားနည္းပညာတဲ့။
ေနာက္ ဘုမသဘမသိနဲ႕ ဆည္ရဲ႕လယ္ေရေသာက္ဧရိယာေတြ၊ သိုေလာင္ပမာဏ ဘာညာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ကူးေရးေနမိခဲ့တယ္။ ဆည္ေဘာင္ၾကီးေပၚေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေဘာင္ရဲ႕တဖက္မွာ ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႕ နီးနီးေလး၊ တျခားတဖက္မွာ ေရလြတ္တဲ့ေျမာင္းရွိတဲ့ ေျမျပင္က ေခ်ာက္ၾကီးပမာ အနက္ၾကီး။ အဲဒီ့တခ်က္ပဲ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အံ့ခမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကေလးဆိုေတာ့ ဒီဘက္က ေလွာင္ထားတဲ့ ေရပမာနေတြ ဘာေတြမသိ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို အားပါးတရ ျပန္ေျပာေနခဲ့မိတယ္။ ထူးဆန္းတယ္ အေမရယ္.. ေဘာင္ၾကီးေပၚမွာေလ ဒီဖက္က ေရက ေလ နီးနီးေလး၊ ဟိုဖက္မွာေလ ေခ်ာက္ၾကီးက အနက္ၾကီးပဲလို႕။ အခု ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ျပန္သတိရလို႕ ျပံဳးမိေနခဲ့ပါတယ္။
ခရီးဆက္ရင္း ေခ်ာင္းေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့လဲ ခန ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား သေဘာက်ေသာ ေနရာေလးေတြမွာလဲ ရပ္တာပါပဲ။
ဒါကေတာ့ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္နားက အဆင္းနားမွာရိုက္ထားတာပါ။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ဟိုဟိုဒီဒီနားခဲ့တာမ်ားလို႕ မရပ္ပဲ ေညာင္ဦးကိုဆက္ေမာင္းပါတယ္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႕ ပုပၸါးမွလာတဲ့ ဗ်တၱပန္းဆက္လမ္း အဆံုအထိ လမ္းက အေတာ္ၾကမ္းေနတယ္။ ေနကလဲ ျမင့္လာ ေနာက္ျပီးေတာ့ လမ္းကိုလဲ ဂရုစိုက္ရနဲ႕ သိပ္မၾကည့္အားေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ ေန႕လည္စာအမွီ ေညာင္ဦးကိုေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္တနာရီေလာက္ေနေတာ့ မႏ ၱေလးမွအဖြဲ႕လဲ ေရာက္လာပါျပီ။ ေန႕လည္ တေရးတေမာအိပ္ျပီးတာနဲ႕ ဘုရားဖူးဖို႕ အသင့္။ လူၾကီး ၇၊ ကေလး ၆၊ ေပါင္း ၁၃ ေရာက္ ဗ်။ း)
မိတၳီလာျမိဳအထြက္ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီထိုးေနပါျပီ။ ဒီတေခါက္ေလာက္ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ လွေနတာ မၾကံဳဖူးခဲ့။ မိုးကင္းတာမၾကာေသးလို႕ သစ္ပင္ေတြကစိမ္းစိမ္းစိုစို၊ အရင္အေခါက္ေတြက ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ သဲေခ်ာင္းေတြအျဖစ္သာရွိေနခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြမွာလဲ ေရတင္ေနေသးေတာ့ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ မေမ႕ခ်င္စရာ။
လမ္းက အေတာ္ၾကီးကို ေကာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အေပါက္မရွိ္၊ လမ္းလဲက်ယ္၊ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ကုမၸဏီတခုက ခင္းေနလက္စေတြ႕ခဲ့ရတာ ဒီတေခါက္မွ အေခ်ာသပ္ ျပီးစီးေနပါျပီ။
ဓါတ္ဆီေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြေတာ့ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ပိုေတာင္ စံုေအာင္တင္လာၾကပါတယ္။ ေရာင္စံုဗူးေလးေတြ၊ အျဖဴေရာင္ ( ဓါတ္ဆီ )၊ အ၀ါေရာင္ ( ဒီဇယ္ )၊ အနီေရာင္ ( ေအာက္တိန္း )။ ညပိုင္းဆို မီးေရာင္ေလးနဲ႕ လွေတာင္ေနေသး။
တလမ္းလံုး အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာကေတာ့ ထေနာင္း၊ ရွား၊ ထန္းပင္ နဲ႕ ကုကၠိဳပင္ေတြပါပဲ။ အညာတေလွ်ာက္ အေတြ႕ရဆံုးအပင္ေတြပါ။ ထေနာင္းပင္ကေတာ့ အကိုင္းအလက္ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွလွပပ။ ေႏြရာသီမွာ အားအကိုးရဆံုးအပင္။ ေႏြထေနာင္း ေဆာင္းမန္က်ည္းလို႕ ဆိုထားသလို ေႏြမွာ ထေနာင္ပင္ အပင္ရိပ္ဟာ ေအးတယ္တဲ့။
တခါက ကိုရင္၀တ္ ဓူဒင္ေဆာင္ေတာ့ ေန႕ပိုင္းဆို ထေနာင္းပင္ရိပ္ေအာက္ တေနကုန္ေနျဖစ္ရတဲ့အခါ တခါတရံ က်လာတတ္တဲ့ ေရမွဳန္မႊားေလးေတြေတာင္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ရွားပင္က အႏွစ္မ်ားျပီး အသားမာေတာ့ ထြန္သြားေတြအဲဒီ့အသားနဲ႕ပဲလုပ္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့အပင္ေတြကေတာ့ အသိမ်ားတဲ့အပင္ေတြေပါ့။ ခရီးျပန္ဆက္ၾကစို႕ရဲ႕..
ဒါကေတာ့ မုန္တိုင္ဆည္။ မိတၳီလာကန္ရဲ႕ ေရထိမ္းဆည္။ ငယ္ငယ္က ၄တန္းမွာ ဒီဆည္ကို ေလ့လာေရးတေခါက္ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ ဒီဆည္သာ မေဆာက္ျဖစ္ရင္ ႏုန္းေျမေတြနဲ႕ ကန္ဟာ ေကာသြားမယ္တဲ့။ ေနာက္ေရလႊတ္တံခါးက ကိုရီးယားနည္းပညာတဲ့။
ေနာက္ ဘုမသဘမသိနဲ႕ ဆည္ရဲ႕လယ္ေရေသာက္ဧရိယာေတြ၊ သိုေလာင္ပမာဏ ဘာညာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ကူးေရးေနမိခဲ့တယ္။ ဆည္ေဘာင္ၾကီးေပၚေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေဘာင္ရဲ႕တဖက္မွာ ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႕ နီးနီးေလး၊ တျခားတဖက္မွာ ေရလြတ္တဲ့ေျမာင္းရွိတဲ့ ေျမျပင္က ေခ်ာက္ၾကီးပမာ အနက္ၾကီး။ အဲဒီ့တခ်က္ပဲ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အံ့ခမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကေလးဆိုေတာ့ ဒီဘက္က ေလွာင္ထားတဲ့ ေရပမာနေတြ ဘာေတြမသိ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို အားပါးတရ ျပန္ေျပာေနခဲ့မိတယ္။ ထူးဆန္းတယ္ အေမရယ္.. ေဘာင္ၾကီးေပၚမွာေလ ဒီဖက္က ေရက ေလ နီးနီးေလး၊ ဟိုဖက္မွာေလ ေခ်ာက္ၾကီးက အနက္ၾကီးပဲလို႕။ အခု ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ျပန္သတိရလို႕ ျပံဳးမိေနခဲ့ပါတယ္။
ခရီးဆက္ရင္း ေခ်ာင္းေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့လဲ ခန ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား သေဘာက်ေသာ ေနရာေလးေတြမွာလဲ ရပ္တာပါပဲ။
ဒါကေတာ့ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္နားက အဆင္းနားမွာရိုက္ထားတာပါ။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ဟိုဟိုဒီဒီနားခဲ့တာမ်ားလို႕ မရပ္ပဲ ေညာင္ဦးကိုဆက္ေမာင္းပါတယ္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႕ ပုပၸါးမွလာတဲ့ ဗ်တၱပန္းဆက္လမ္း အဆံုအထိ လမ္းက အေတာ္ၾကမ္းေနတယ္။ ေနကလဲ ျမင့္လာ ေနာက္ျပီးေတာ့ လမ္းကိုလဲ ဂရုစိုက္ရနဲ႕ သိပ္မၾကည့္အားေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ ေန႕လည္စာအမွီ ေညာင္ဦးကိုေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္တနာရီေလာက္ေနေတာ့ မႏ ၱေလးမွအဖြဲ႕လဲ ေရာက္လာပါျပီ။ ေန႕လည္ တေရးတေမာအိပ္ျပီးတာနဲ႕ ဘုရားဖူးဖို႕ အသင့္။ လူၾကီး ၇၊ ကေလး ၆၊ ေပါင္း ၁၃ ေရာက္ ဗ်။ း)
Thursday, December 22, 2011
ေပ်ာ္ေသာေန႕...
အိမ္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာေန႕ေတြ ရက္ေတြပဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွားသိေနမိခဲ့ပါတယ္။ အရင္ေျပာခဲ့သလိုပဲ လျပည့္ဖို႕ ၃ ရက္အလိုတို႕၊ လျပည့္တို႕ ၊ လျပည့္ေက်ာ္တို႕ပဲ ေျပာဆိုသံုးစြဲေနမိပါတယ္။ ျပန္ရမဲ့ ရက္ေတြကို အျမဲ သတိေပးေနတဲ့ ႏို၀င္ဘာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ဆိုတာေတြကို ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ သိမေနခ်င္ခဲ့။ အေမနဲ႕နီးေနတာကလဲ တေၾကာင္းေပါ့။
အေမကေတာ့ ငယ္စဥ္ထဲက အသားက် သံုးစြဲလာခဲ့ေတာ့ သူ႕ေမြးေန႕ကိုေတာင္ အဂၤလိပ္ သကၠရာဇ္ ဘယ္လို၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ သိျပီးမွတ္သားထားခဲ့ပံုမေပၚ။ အကိုေတြကအစ၊ ကၽြန္ေတာ္အဆံုး သားေတြရဲ႕ ေမြးေန႕အတြက္ ကုသိုလ္လုပ္တာလဲ အျမဲတမ္း ျမန္မာလဆန္း၊ လျပည့္ေက်ာ္ ေမြးရက္ေတြအတိုင္း လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္း တခါတရံ ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းမွာ မိသားစုရယ္၊ အေပါင္းအေဖၚေတြနဲ႕ ေမြးေန႕လုပ္ျပီး တပတ္ ၂ ပတ္ေလာက္ေနမွ အကိုက ဖုန္းဆက္ျပီး မေန႕က မင္းရဲ႕ေမြးေန႕မွာ ဘာကုသိုလ္၊ ဘယ္မွာလုပ္ျဖစ္တာ ၀မ္းသာ သာဓုေခၚရေအာင္ အေမက ေျပာခိုင္းလို႕ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိပဲ ျမန္မာလိုေမြးေန႕ဟာ လြန္သြားေလ့ရွိပါတယ္။
အခုတခါေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္မွာေနျဖစ္မဲ့အခ်ိန္ထဲမွာ အေမ့ေမြးေန႕က က်ေနပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၇ ရက္ေန႕၊ အသက္ ၈၂ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕။ ၀မ္းသာစြာနဲ႕ အနီးမွာရွိတဲ့ မဟာစည္ သာသနာ့ရိပ္သာမွာ ဘုန္းၾကီးမ်ားအတြက္ ေန႕ဆြမ္းႏွင့္ အခ်ိဳပြဲ၊တရားထိုင္သူေယာဂီေတြရယ္၊ အေမ့ရဲ႕ တရားထိုင္ေဖၚထိုင္ဖက္ေတြရယ္၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြရယ္ အတြက္ ေန႕လည္စာ၊ မုန္႕နဲ႕ စားစရာေတြ လွဴျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ တအိမ္လံုး ဆိုင္သြားစား၊ ျပီးေတာ့ တျမိဳ႕လံုးမွာရွိတဲ့ အေမဖူးခ်င္တဲ့ဘုရားေတြ၊ တေနရာျပီးတေနရာ လိုက္ပို႕ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ တေန႕လံုး ေပ်ာ္ျပီး ၾကည္ႏူးေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕။ အဲဒီ့ေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ သိပ္၀မ္းသာစရာေကာင္းျပီး ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ တေန႕ေပါ့…
Wednesday, December 21, 2011
ေစတနာ...
အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က တကယ့္အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ဖို႕ ၃ ရက္ပဲအလို။ ေအးျပီး ၾကည္လင္ေနေသာ ရာသီဥတု။ ေဆာင္းရနံ႕နဲ႕အတူ ေနရာတကာမွာလဲ ကထိန္ပြဲ ၾကီးငယ္ေတြအတြက္ တာစူေနၾကျပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ ပတ္၀န္းက်င္အိမ္တစုကလဲ ကုသိုလ္စိတ္ေလးေတြ တဖြားဖြား၀င္ေနၾကျပီ။ ဒီတပတ္ ဘာေလးမ်ားလုပ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပို႕၊ အိမ္နီးနားေတြေ၀ရပါ့မလဲဆိုတာ အၾကံထုတ္ေနၾကပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္တဲ့ေနမွာပဲ သိပ္မေ၀းလွတဲ့တအိမ္က မုန္႕ဆီေၾကာ္လုပ္ျပီးေ၀တယ္ဗ်။ သိပ္၀မ္းသာမိတာပဲ။ ဘယ္အသက္အရြယ္က ေနာက္ဆံုးစားျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ေရးေရးေလးေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့မုန္႕ဗ်။
လျပည့္ေက်ာ္လာသည္အထိ တအိမ္ျပီးတအိမ္ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ စသည္ျဖင့္ မရိုးရ မတူရေအာင္ လုပ္ျပီးေ၀ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာလဲ အစီအစဥ္တခုရွိပါတယ္။ ရက္ကေလးက နဲနဲ လိုေသးေတာ့ အသာပဲ ေ၀တဲ့မုန္႕ေတြ စားရင္ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အညာတ၀ိုက္မွာေတာ့ ဒီလိုပဲ အိမ္နီးခ်င္းကို ခင္မင္ အေလးထားျပီး စကားလံုးသံုးတာကိုေတာင္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး လို႕သံုးၾကပါရဲ႕။
တအိမ္နဲ႕တအိမ္ တကယ္လဲ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ေဘးအိမ္ကဆို ကၽြန္ေတာ့္အေမကို အေတာ္ဂရုစိုက္ၾကပါရဲ႕။ အေမက အသက္အေတာ္ရေနျပီဆိုေတာ့ သူတို႕က အိမ္မွာ ကိုယ့္အိမ္အမွဴ႕ ကိုယ္ျပဳေနရင္းက ေန႕ခင္းေလာက္အထိ အေမ့ကို အိမ္ေရွ႕ အိမ္ေနာက္ မျမင္မိဖူးထင္ရင္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ဘာဟင္းခ်က္လဲ ဘာလဲေမးရင္းနဲ႕ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မာရဲ႕လား ဆိုတာ လာၾကည့္တာ။
ကိုယ္မိသားစုနဲ႕ကိုယ္၊ ထို႕အတူ အသိပညာရယ္၊ စီးပြားေရးရယ္၊ ၀သီေလးေတြရယ္ ကြဲၾကေတာ့ အျမင္မွာ တည့္တာရွိ မတည့္တာရွိေပမဲ့ တဦးအေပၚတဦးထားတဲ့ ေစတနာေတြကေတာ့ သိပ္ျမင္သာပါတယ္။ေျပာျပရအံုးမယ္..
တမနက္မွာ အိမ္ေရွ႕ကို မီးေသြးလွည္းတစီးေရာက္လာတယ္။ အနီးအနားက ရြာကထင္ပါတယ္။ ႏြားလွည္းေပၚမွာ မီးေသြးတင္ျပီး လမ္းၾကိဳလမ္းၾကား လွည့္ေရာင္းေနတာပါ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေမက အျပင္ထြက္ရင္း ဘယ္လိုေရာင္းလဲ ေမးေတာ့ တအိပ္ကို ၂၇၀၀ တဲ့။ မီးေသြးအိတ္အရြယ္က အလတ္စား၊ ဆန္ တတင္းခြဲ၀င္တဲ့အိတ္ကို အျပည့္ထည့္ထားတာ။
အေမက ျမင္ေနရတဲ့ အေပၚပိုင္း မီးေသြးကိုၾကည့္ အိတ္ကို ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ျပီး ၂၀၀၀ ရရင္ ၂အိပ္ယူမယ္ဆိုပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူက မရဘူး နဲနဲထပ္တိုးေပးပါဆို ေတာ့ အေမက “ကြယ္.. အေမလဲ အေမႏိုင္တဲ့ေစ်းေပးတာ.. ” လို႕ ေျပာျပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္သြားတယ္။အေမ့ကို ၾကည့္ရတာ မသိမသာေစာင့္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဟိုးအိမ္အေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္အထိ တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ျပန္သြားတာ။
ကၽြန္ေတာ္ပဲ အိမ္အေရွ႕မွာ ရွိေနေတာ့တယ္။ လွည္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႕ မေယာင္မလည္နဲ႕ ေစာင့္ေနေပမဲ့ အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိ။ မရိုက္ရဲေသး။ လွည္းမွာ ပါလာတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကလဲ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း စကားကို အသံအုပ္အုပ္နဲ႕ေျပာလိုက္ၾက၊ တခါတေလ ရီေနၾကနဲ႕။ အေမလဲ အေမႏိုင္တဲ့ေစ်းေပးတာ ဆိုတဲ့ အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားလဲ သူတို႕ဆီက တစြန္းတစ ၾကားေနရပါတယ္။
ေနာက္အေတာ္ၾကာမွ ကဲကဲ..အေမ အိတ္ရွိလား၊ လွည္ရေအာင္.. လို႕ ေျပာသံထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လဲ အေမ့ကိုေမးမို႕ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ အေမက မီးေသြးထည့္ေနၾက အိတ္ႏွစ္လံုး အသင့္ကိုင္ျပီး မီးဖိုထဲက ထြက္လာတယ္။ သူက အဲဒီ့သြား အိတ္ရွာေနတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္က အိတ္၂လံုး သူတို႕ဆီသြားေပးေတာ့ သူတို႕က အိတ္ဖိုးေပးျပီး အိတ္ပါယူထားလိုက္ပါလားလို႕ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ဘ၀င္မက် ျဖစ္သြားပါတယ္။ လွ်က္တျပက္ ၀င္လာတဲ့အေတြးက အိတ္ေပၚမွာပါ အျမတ္တင္ခ်င္လို႕လားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕။ ဘာလို႕လဲဗ်လို႕ေမးေတာ့ သူတို႕က ဒီအိတ္ေတြက ေဆြးေနျပီတဲ့။ တကယ္လို႕ အိပ္မ၀ယ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္မွာထားမွာလဲျပပါတဲ့။ သူတို႕ မီးေသြးအိပ္တခါထည္းသယ္လာျပီး ထားမဲ့ေနရာမွာတခါထည္းခ်၊ လွည္မွရမယ္။ ေနရာအေရႊ႕မခံေတာ့ဘူးတဲ့။
သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႕ အိတ္အေပၚေထာင့္ကို လက္နဲ႕အသာဆြဲျပတာ အဟုတ္ပဲ အိတ္ကေဆြးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အေမက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ျပီး သိမ္းထားခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲမသိ။ အျမင္မွာေကာင္းေနေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ ေဆြးေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။ သူတို႕က တကယ္ေတာ့ ေစတနာနဲ႕ ေျပာေနတာပဲ။
ဒါေတြၾကားတဲ့ အေမက ေနာက္ထပ္ အိတ္အသစ္ ၂ လံုးထပ္ထုတ္လာေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ သူတို႕ မီးေသြးအိတ္ေတြ အိမ္ထဲကူပို႕ေနတုန္း၊ လွည္းမွာလူရွင္းခိုက္ကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ကၽြန္ေတာ္ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ျပင္ပါတယ္။ ဒါကိုလဲ လွမ္းျမင္ေရာ.. ဓါတ္ပံုရိုက္မလို႕လားဗ်.. ခနေလး ခနေလးဆိုျပီး လွည္းဆီအျမန္လာကာ လွည္းေပၚတက္ျပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါနဲက သူပါ ပါတဲ့ ပံု ၂ ပံုေလာက္ပဲ ရိုက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ရိုးသား၊ ေစတနာပါေသာ မ်က္ႏွာၾကီးက ထင္းထင္းၾကီး...
Saturday, December 17, 2011
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္..
ေနာက္တေန႕ေတာ့ မိထၱီလာကို သြားၾကပါတယ္။
အေမ့အိမ္အျပန္ခရီးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကတလွည့္ စိတ္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာက ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးပူရင္း ေပၚလာတတ္တဲ့ ဟိုလိုမျမင္ရပါေစနဲ႕ ဒီလိုမျမင္ရပါေစနဲ႕ဆိုတဲ့ မေမွ်ာ္လင့္မွဴ႕ေတြကတလွည့္ နဲ႕..
အိမ္ကေတာ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းအသစ္ကေနသြားၾကည့္ပါ့လားတိုက္တြန္းေပမဲ့ မသြားလို။ သိေန ရင္းႏွီးေနျပီးသား လမ္းပဲ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ စိမ္းစိုလွပေနေသာ လမ္း...
ေက်ာက္ဆည္တ၀ိုက္နဲ႕ ကူမဲအနီးအနားဟာ ဆည္ေရရလို႕ လမ္းေဘးေတြမွာ စပါးခင္းေတြ။
တလမ္းလံုးလဲ ရင့္မည့္ေနတဲ့ စပါးခင္းေတြရယ္၊ မွည့္လုလု စပါးခင္းေတြရယ္က မ်က္စိတဆံုး။
တေနရာမွာ ရိတ္ျပီးေတာ့ တဆက္ထည္း ေျခြေလွ႕ျပီးပံုထားတာကိုလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္အခါမဲ႕ မိုးသားေတြတက္လာရင္ ရင္ပူလာရေစေသာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးလုေနျပီေပါ့။
အဲဒီ့ဆည္ေရေသာက္လယ္ေျမေတြလြန္လာေတာ့ ယာေျမေတြ။ ေဆာင္းသီးႏွံေတြစိုက္ဖို႕ ျပင္ေနၾကျပီ။ တေလာက မိုးဆက္တိုက္ရြာထားခဲ့ေတာ့ ထြန္ျပီး ပ်ိဳးၾကဲဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ဆႏၵေတြရယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာရယ္နဲ႕ တာစထြက္ၾကျပီ။
အိမ္ေရာက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလဲျမင္ေရာ.. အေမ့မ်က္ႏွာက ျပံဳးလို႕.. သူ႕ကုလားထိုင္နံေဘးမွ ခေရပန္းပြင့္ အေၾကြေလးေတြကလဲ ေမႊးလို႕…
Saturday, December 10, 2011
မႏ ၱေလးမွာ..
မႏ ၱေလးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြကေတာ့ သိပ္ထူးျခားလွတယ္ရယ္လို႕မရွိ။ အရင္တုန္းကလိုပဲ နယ္ခံ အိမ္သူ အိမ္သားေတြနဲ႕ တသားထဲ ကိုယ္ေနတတ္သလို၊ ေနခဲ့သလိုပဲ ေန႕ေတြျဖတ္သန္းခဲ့တာေပါ့။ ေျပာစရာတခုကေတာ့ အေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဒီလိုျပန္ေနခ်င္စိတ္ကေလး ျပင္းျပေနခဲ့ေတာ့ အလိုက္အထိုက္နဲ႕ ေန႕ေတြကုန္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ၊ ခံစားႏွစ္သက္စြာ ကုန္ေစခဲ့ပါတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာရမွာပါ။ အေတာ့ကို စိတ္ေအးခ်မ္းခဲ့ပါတယ္။
မနက္ဆို ႏိုးစက္အသံေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ အိပ္ေရး၀ျပီး ႏိုးလာတာကိုက အရသာ။ ၆ နာရီ ခြဲေလာက္ဆို အားလံုး ႏိုးေနၾကျပီ။ စိတ္ၾကည္လင္ေနေစတဲ့ မနက္ခင္းမ်ားပါပဲ။ အိမ္ကအဖြဲ႕ေတြကေတာ့ မနက္စာအျဖစ္ ထမင္းပူပူဆီဆမ္း၊ အေၾကာ္နဲ႕ ပဲျပဳတ္ထြက္၀ယ္ျပီး စားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ၀င္စားျဖစ္တဲ့ရက္မွာ စားေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အျပင္ထြက္စားတတ္ၾကပါရဲ႕။ ျပန္ရင္ စားမယ္ဆိုျပီး ေတးထားတဲ့ စားစရာေတြက မနည္းလွ။ အဓိက ျမီးေရွ နဲ႕ မုန္႕တီ
အဲဒီ့ႏွစ္မ်ိဳးထဲက ကၽြန္ေတာ္က မုန္႕တီကို ပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ဇနီးကေတာ့ မႏ ၱေလးသူဆိုေတာ့ ျမီးေရွသမား။ မုန္႕တီကို လတ္တေလာ အၾကိဳက္ဆံုးဆိုင္က ေရႊျပည္မိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ နဲနဲလွမ္းေပမဲ့ တကူးတက သြားစားၾကပါတယ္။
သြားရ လာရတာကေတာ့ အေတာ္ဂရုစိုက္ရတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မႏ ၱေလးကလမ္းေတြမွာ စက္ဘီးနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ အေရအတြက္ သိပ္မကြာလွ။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ စက္ဘီးသမားေတြကို အေတာ္ ဂရုစိုက္ ဦးစားေပးၾကပါတယ္။ ဘယ္၊ ညာေကြ႕ေတာ့မယ္ဆို မတိုးမိေအာင္ အခ်က္ျပေကြ႕၊ မီးပြိဳင့္ေတြဆို မီးစိမ္းေပမဲ႕ ဘယ္ေကြ႕မဲ့ စက္ဘီး ဆိုင္ကယ္အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုၾကည့္ ျပီးမွ ထြက္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာေျပာၾကတာက မႏ ၱေလးက မီးပိုင္႕ေတြမွာ စနစ္ထက္ နားလည္မွဴ႕လိုတယ္လို႕ပါ။
အခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနျပီး နားလည္မွဴ႕လိုတာက မီးပိြဳင့္တင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တလမ္းလံုးလိုလုိ ျဖစ္လာပါျပီ။ အေကြ႕ေတြလဲ ဘာမွအခ်က္မျပပဲ ဆတ္ခနဲေကြ႕၊ ကိုယ္႕ေရွ႕ကိုလဲ လမ္းအၾကားကေန ျဖတ္ခနဲ၀င္နဲ႕ အေတာ္သတိထားရပါတယ္။ အားလပ္ရက္ခရီးမွာ ေဘးမထိေအာင္ သတိၾကီးၾကီးနဲ႕ သြားလာေနရတာပါပဲ။ တညက ေရာက္တဲ့အထိမ္းအမွတ္ ၀ိုင္းၾကေတာ့ ေဘာ္ဒါတေယာက္ ၀င္ေခၚရင္း ဒီဆိုင္ကယ္ေလးကို ေတြ႕လို႕ သေဘာက်တာနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္လာပါတယ္။
အရင္တုန္းက ကာတြန္းထဲက ဆိုင္ကယ္နဲ႕တူတဲ့ Scooter ေလးဆိုျပီး သေဘာက်လို႕ ရိုက္လာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ ဒီလိုပဲ Scooter ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စီးေနၾကတာ ေတြ႕လာပါတယ္။ က်ား၊ မ ၾကီးငယ္မေရြး စီးေနတာေတြ႕လာပါတယ္။ ပံုကလဲ ဓါတ္ပံုထဲကလို ရိုးရိုးပံုသာမက Transformers ဇာတ္လမ္းထဲကလို ခ်က္ခ်င္းစက္ရုပ္ျဖစ္သြားမလိုလုိ ထင္ရတဲ့ ခပ္ဆန္းဆန္း ပံုေတြအထိပါပဲ။
ေနာက္တေန႕ Perfect မဂၢဇင္းကို အပ်င္းေျပ ဟိုဖတ္ဒီဖတ္လုပ္ရင္းနဲ႕ ကုန္ပစၥည္း မိတ္ဆက္သေဘာမ်ိဳး ေရးထားတဲ့ စာတပုဒ္ေတြ႕မွ ဇာတ္ရည္လည္ပါေတာ့တယ္။ အရင္တုန္းက Scooter ဆိုရင္ မိန္းမစီးပဲလို႕နားလည္ထားမိခဲ့လို႕ နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ေနခဲ့မိတာပါ။ ႏို၀င္ဘာလထုတ္မွာ စာေရးသူက ၀ိုင္းပါ။ အခုလို ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္မိခဲ့လို ခ်ေရးျပီး မွတ္မလာခဲ့မိ။ မွတ္မိေနသမွ်ကေတာ့..
လွ်ပ္စစ္ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ Environment Friendly ေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း တရုတ္ႏိုင္ငံမွ အထိက တင္သြင္းလာပါတယ္။ ဘာနဲ႕ ဆြဲေဆာင္ျပီးတြက္ျပထားလဲဆိုရင္ တကယ္လို႕ အင္ဂ်င္နဲ႕ဆိုင္ကယ္ စီးမယ္ဆိုရင္ မူလ ၀ယ္တဲ့ ေစ်းကိုဖယ္ထား စီးရင္းနဲ႕ တႏွစ္တာသြားရင္းလာရင္းကုန္တဲ့ ဆီမွာ သံုးရတဲ့ပိုက္ဆံက ဒီေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ၀ယ္ျပီးစီးရင္ အားသြင္းလို႕ ကုန္က်တဲ့ မီတာခပါအပါအ၀င္ ဆိုင္ကယ္၀ယ္တဲ့ အရင္းပါေၾကတယ္တဲ့။ အေျခခံထားျပီး တြက္ျပသြားတာကေတာ့ ဒီလွ်ပ္စစ္ဆိုင္ကယ္၊ ျပန္းမွ် မိုင္၃၀ စီးရင္ တခါအားျပန္သြင္းရမယ္။ သြင္းလွ်င္ မီတာခ ၂ ယူနစ္ စာက်မယ္။ တယူနစ္ကို ၂၅ က်ပ္နဲ႕တြက္တယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီမိုင္သံုးဆယ္ကို သံုးစြဲမဲ့ ဓါတ္ဆီ အျပင္ေပါက္ေစ်းကေန ႏုတ္ျပီးတြက္ျပတာပါ။ ဘက္ထရီက တႏွစ္ေနရင္ ဆားဗစ္ျပန္လုပ္ေပးမယ္ဆိုပါတယ္။ Maintenance free အမ်ိဳးအစား ( ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အိုးေျခာက္ လို႕ေခၚပါတယ္ )။
အဲဒီ့စာထဲမွာေတာ့မပါပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ၂ ယူနစ္ဆိုေတာ့ ဆိုပါေတာ့ ၁၀၀၀ ၀ပ္သံုးျပီးျဖည့္တယ္ဆို အားသြင္းခ်ိန္ ၂ နာရီ။ ဘက္ထရီက ၾကာလာရင္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုလိုလာမည္။ တခါအားျဖည့္ျပီးရင္ ၀ပ္ဆိုက္ဒ္တခုရဲ႕ အဆိုအရ စီးခ်ိန္ ၄ နာရီကေန ၆ နာရီအထိ ခံတယ္တဲ့။ အခုတေလာ မႏ ၱေလးမွာ ရပ္ကြက္တိုင္း ထရန္စေဖၚမာေတြ လိုက္တပ္ေနျပီး မီးအားကလဲ ေကာင္းေနပါရဲ႕။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလို ဆိုင္ကယ္ေတြ အေတြ႕ရမ်ားလာသည္ထင္ပါသည္။
ျပန္ဆက္ရရင္ အခုနက ေရးခဲ့သလိုပါပဲ ေရာက္စညမွာ အထိမ္းအမွတ္၀ိုင္းေတာ့ လြမ္းေမာခဲ့ရတဲ့ မႏ ၱေလးက အကင္ကို ကိုယ္စားခ်င္ရာမွာျပီး၊ ျပန္ေရာက္မွသာ ဆံုခြင့္ရတဲ့ စည္ေလးရယ္နဲ႕ ညဥ့္ေတာင္ အေတာ္နက္သြားေရာ..
Thursday, December 8, 2011
လူလည္ေလး...
လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ တက္ၾကြေနသူေတြထဲမွာ သားကလဲ သူ႕အထြာေလးနဲ႕သူ ပါေနပါတယ္။
အရင္တခါ ၂ ႏွစ္သားက မႏ ၱေလးကိုတခါျပန္ပါတယ္။ အိမ္မွာ သူ ၾကာၾကာေနခဲ့ရေတာ့ အတူေန ၀မ္းကြဲ အကိုနဲ႕အမကို သူ သိပ္သံေယာဇဥ္ တြယ္သြားပါတယ္။
အဲဒီ့ေနာက္ ဒူဘိုင္းကို သူျပန္ေရာက္စ အခ်ိန္တုန္းက ဆိုပါလွ်င္ သနားစရာ။ အခန္းထဲမွာ တေယာက္ထဲ ကစားေနစဥ္ တံခါးဖြင့္လိုက္လို႕ ေအာက္က ကေလးေတြရဲ႕ အသံမ်ားၾကားရလွ်င္ မ်က္ႏွာေလး ၀င္းသြားျပီး ကိုကိုအိမ္ေပၚတက္ခဲ့ေလ..၊ ညီေလးအိမ္ေပၚမွာေလ..လို႕ ေအာ္ရွာပါတယ္။ အခုဒီအျပန္ခရီးကို သူကမွတ္မိေနေတာ့ ကိုိကုိတို႕ဆီသြားေနတာေနာ္၊ မမ တို႕ဆီသြားေနတာေနာ္လို႕ မၾကာခန တိုင္တည္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ အခု ကားေပၚေရာက္ေတာ့လဲ ထံုးစံအတိုင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့အသံေလးနဲ႕ တတြတ္တြတ္ေမးေနတုန္းပါပဲ။
အိမ္က ထိုင္ခံုၾကိဳျဖတ္ေပးထားျပီး သူတို႕စီစဥ္ေပးထားတာက ႏွစ္ေယာက္ခံုရယ္၊ အဲဒီ့ေနာက္ကခံုရယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္က အေရွ႕က၊ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ကခံု။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာလိုက္နဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့ သားက တေျဖးေျဖးအိပ္ခ်င္လာတယ္။ ငိုက္ျမည္းေနတဲ့သူ႕ကို အေမျဖစ္သူက ႏွဖူးေလးသပ္ရင္း .. အိပ္အိပ္သားေရ၊ အိပ္ျပီးႏိုးတာနဲ႕ မမတို႕နဲ႕ေတြ႕ရမွာ လို႕ေျပာပါတယ္။ အိပ္ျဖစ္ေအာင္အိပ္ဖို႕ တြန္းအားေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီစကားက အေတာ္တာသြားပါတယ္။
စင္းေနတဲ့မ်က္လံုး ဖ်ပ္ခနဲပြင့္လာျပီး၊ ကိုကိုနဲ႕ မမနဲ႕ ေတြ႕ရမွာေနာ္လို႕ အားတက္သေရာေမးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တီဗီအသံေၾကာင့္ ျပန္ထိုင္၊ ေဆာ့လိုက္ စကားေျပာလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ၾကာလာရင္ျပန္ငိုက္၊ အိပ္ေပ်ာ္လုလုအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူျပန္သတိရျပီး အိပ္ျပီးရင္ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာေနာ္ေမးကာ ျပန္တက္ၾကြ၊ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ ၾကာေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕ သူနဲ႕ မတည့္ခ်င္ေတာ့။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားမီးေရာင္နဲ႕ မိုင္တိုင္ေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ နားမည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေတာ့။ မိုင္၉၀ ေက်ာ္ေနျပီ။ ေဘးကတေယာက္ကလဲ အိပ္ေမာက်ေနျပီ။ ဒါနဲ႕ သားကိုေနာက္ခံုဆီေခၚ၊ ရင္ခြင္ေပၚတင္ထားျပီး တက္ၾကြေနတဲ့သားကို စကားေတြ ေျပာခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္လိုကစားမွာလဲ၊ ကိုကိုနဲ႕အရုပ္ဆိုင္တူတူသြားမွာလား၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သူ႕ကို အားရေက်နပ္သြားတဲ့အထိ တခုျပီးတခုေမး သားကလဲ သူသိသေလာက္ မွတ္မိသေလာက္ အားပါးတရေျဖ၊ သူ႕အသံေလး က်ယ္လာရင္ ေဘးကအိပ္ေနသူ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ရွဳးတိုးတိုးလုပ္နဲ႕ ကားနားတဲ့ေနရာအထိပါပဲ။
ကားနားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဗိုက္ကေလး တင္းေနေအာင္ ေကၽြးလိုက္ေတာ့ ကားျပန္ထြက္ ျပီးမၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တီဗီျပေနတာကလဲျပီးျပီဆိုေတာ့ သူအေႏွာက္အယွက္မရွိ အိပ္လို႕ရသြားတာလဲပါပါမယ္။ မႏ ၱေလးေရာက္မွပဲ သူႏိုးပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ သားဟာ တလမ္းလံုး တခ်က္မွ မငိုခဲ့၊ ဂ်ီမက်ခဲ့၊ သေဘာေကာင္းစြာပဲ လိုက္လာခဲ့တာပါ။ သူလိမၼာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္သက္သာခဲ့ရတာပါပဲ။ အဲ.. မႏ ၱေလးေရာက္ေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ လိမၼာသြားေရာ။
အကိုနဲ႕ေဆာ့လိုက္ အမနဲ႕ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕အနားမကပ္တဲ့အျပင္ အေခၚေတာင္မခံေတာ့။ တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရရွိလို႕ သားသားေရ ေဖၾကီးဆီလာပါအံုးဆိုရင္ေတာင္ မလာပဲ ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ေခၚဘူး၊ ခ်စ္ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။
အရင္က ေခါက္ဆြဲဆိုရင္ သူ႕ဘာသူ ေကာင္းေကာင္းစားျပီး ထမင္းေကၽြးလွ်င္ ယီးေလးဆြဲျပီး အၾကာၾကီးစားတတ္တဲ့သူ။ အခုေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ မွာသူ႕ထမင္းပန္းကန္ဆြဲ သူ႕အန္တီဆီသြား တီတီေကၽြးေပးပါဆိုျပီး ရင္ခြင္ေပၚတက္ထိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္ကအဖြဲ႕ေတြကလဲ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုမွ ယီးတီးယားတားနဲ႕ အနားကပ္ပါတယ္။
ဒီလူလည္ေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏ ၱေလးမွာ အေတာ္အနားရပါတယ္။
Monday, December 5, 2011
ေခတၱ ရန္ကုန္
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းေနၾကေပမဲ့ အနီးအနား တပတ္ေတာ့ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေရြးစင္အေရွ႕ကလမ္းေလးပါ။ ေရာက္ေလတိုင္း ေငး၊ မုန္႕ဟင္းခါးအနံ႕ေလးကလဲေမႊးေနသလို၊ ဇနီးသယ္ကလဲ ဟယ္အသုပ္၊ ဟယ္ရခိုင္မုန္႕တီ စသည္ျဖင့္ ေစ်းတန္းအစအဆံုး တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး အားပါးတရ ေရရြတ္လာပါတယ္။
ေနာက္ေန႕ ေစာေစာထျပီး ေရႊတိဂံုဘုရား သြားခ်င္တာနဲ႕ သိပ္မသြားျဖစ္ပဲ နီးနီးနားနားက ဆိုင္မွာစားျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေပမဲ႕ မနက္စာစားျပီး တည္းခိုခန္းက ထြက္လာေတာ့ ၈ နာရီေလာက္ရွိေနပါျပီ။ သြားေနတဲ့ တကၠစီတစီးလွမ္းတားပါတယ္။ တကၠစီငွားရင္ အခုအခ်ိန္အထိ မနက္သြား၊ ညရပ္ ဆိုတဲ့ေဖၚျမဴလာကိုယံုတုန္းပဲ။ မွန္ေသးလား၊ မမွန္ေတာ့ဘူးလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ကားတစီးတားျပီး ဘုရားၾကီးသြားမယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ခပ္တည္တည္ေမးပါတယ္။ ကားေမာင္းသူက ဘာမွမေျပာခင္ ဇနီးသယ္က ရီသံတ၀က္နဲ႕ ေရႊတိဂံုကိုသြားမွာလို႕ ၀င္ေျပာပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေစ်းက ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပစြာနဲ႕ပဲ ငွားျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနက အေတာ္ျမင့္ေနပါျပီ။
ဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ စိတ္ေရာ လူေရာ ေအးခ်မ္းသြားပါတယ္။ ေစတီေတာ္ၾကီးဟာလဲ ဖူးေမွ်ာ္လို႕ မ၀ႏိုင္၊ ဒီေတာ့ ကြန္ေတာ္တို႕မိသားစုထဲက တေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေထာင့္မွာ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္၊ ျပီး အနီးနားမွာရွိတဲ့ ဇရပ္ေလးသြားထိုင္ျပီး ေစတီေတာ္ ၾကည္ျငိဳလိုက္၊ ဟိုဟိုဒီဒီသြားလာေနသူေတြၾကည့္လိုက္၊ ေနာက္ ေမြးေန႕တေထာင့္၊ တခါျပန္ေငး၊ ဒီလိုပဲ ၾကည္ႏူးစိတ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲဆန္႕ေနမိပါတယ္။
အတူဘုရားဖူးလာသူေတြလဲ ထပ္တူခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုယ္စီနဲ႕။ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနစဥ္မွာ အဘိုးအိုတေယာက္ လာေနတာကိုေတြ႕လို႕ ေငးမိသြားတယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ႏုန္႕ေနပါျပီ။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေမာလို႕ ခနနားပါတယ္။
ဒီလို စိတ္ေအးခ်မ္းမွဴ႕၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မွဴ႕ ျငိမ္းေအးၾကည္ညိုမွဴ႕ေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ သပၸါယ္စြာတည္ေနတဲ့ ဘုရားအျဖစ္ကို ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနသူေတြအထဲက တေယာက္ကိုေတြ႕လို႕ ဓါတ္ပံုတပံုရိုက္ခဲ့မိပါတယ္။ ၾကည္ညိုမွဴ႕ သဒၵါတရား ကေတာ့ အေတာ္အားသာေနသူပါပဲ။ အကယ္၍ ၀မ္းေရးေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႕ရဲ႕ေစတနာက သိပ္ျမင္သာပါတယ္။
ဘုရားဖူးျပီးေတာ့ အသိတေယာက္အိမ္ကိုသြားပါတယ္။ သူက ပင္းတယဖက္က လာခဲ့တာဆိုေတာ့ သူတို႕ပံုမွန္စားေနၾက ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးပါတယ္။ အရသာက ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တမ်ိဳးတဘာသာထူးေနေတာ့ အေတာ္စားေကာင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခန္းကိုျပန္လာပါတယ္။ လမ္းသင့္ေတာ့ ေရႊပုစြန္ ခန၀င္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ေရာက္ေနမွေတာ့ ဖြာလူဒါ မေသာက္လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ေနာက္ ညေနေစာင္းလာေတာ့ အခန္းျပန္ျပီး အထုတ္အပိုးေတြျပင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဇနီးသယ္က ထပ္တိုးကုန္ေတြၾကည့္ျပီး အေတာ္စိတ္ညစ္ေနပံုရပါတယ္။ ဘယ္ကစ ဘာလုိျပန္ထုပ္ရမလဲ မသိဘူးလို႕ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုသိလို႕ ရန္ကုန္မန္းေလး ကားကေတာ့ ကီလိုမခ်ိန္ပါဘူးေလ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူသေဘာေပါက္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အိပ္အၾကီးၾကီး တလံုးပါလာပါတယ္၊ ခရီးစဥ္အစမွာ ၂၅ ကီလိုခ်ိန္ထည့္ထားေတာ့ အိပ္က ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပဲရွိေနေသးေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူ႕စိတ္ထဲမွာထပ္ထည့္လို႕မရေတာ့ဘူးလို႕ စြဲေနေသးပံုရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ မႏ ၱေလးဆီ ဦးတည္ျပီးသြားေနတဲ့ ကားၾကီးေပၚမွာ အျငိမ့္သားေပါ့ဗ်ာ…
Thursday, December 1, 2011
… စရန္ …
သိေသာ၊ တတ္ေသာ၊ နားလည္ေသာ သူေတြကေတာ့ မင္းႏွယ္ကြယ္၊ ဒီအေၾကာင္းမ်ား တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေရးေနရတယ္လို႕ စသည္ျဖင့္ ေျပာေတာ့မွာေသခ်ာသည္။ တျခားမၾကည့္ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ခန္႕က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဘာေျပာခဲ့သလဲဆိုေတာ့ စကၤာပူဆိုတာၾကီးဆီကို မေသခင္ တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္တဲ့။ အခု အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္က တခါတေလ အြန္လိုင္းမွာေပၚလာျပီး ေဟ့ေရာင္ .. ေနာက္လထဲ ပိတ္ရက္မ်ားမ်ားရႏိုင္စရာရွိလို႕ စကၤာပူကို လည္ရင္းပတ္ရင္း ေစ်း၀ယ္ထြက္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္လို႕ တိုင္ပင္သလိုလုိ ၾကြားသလိုလိုလုပ္ေနတတ္ျပီ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခရီးစဥ္ရဲ႕ စကၤာပူေလဆိပ္ေရာက္ ခဏနား..ေနာက္ေလယာဥ္စီး ရန္ကုန္ေရာက္ အပိုင္းကို ေျမေၾကာရွံဳ႕ရင္း ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္ေရာက္ပါျပီခင္ဗ်ား.. လို႕ လုပ္ရေတာ့မည္။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ ဟာသတပုဒ္ ဖန္တီးခဲ့သူကို ထိုဟာသ တျခားေနရာမွာ ျပန္ၾကားခဲ့သူက မိန္ေရရွက္ေရ ျပန္ေျပာကာ ရီျပေနသကဲ့သို႕ရွိမည္။
အေတာ္ေတာ့ အားတင္းရသည္။ စိတ္ဆိုတာက နားလည္ရခက္သည္။ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတေခါက္ အဲဒီ့ေလဆိပ္ေရာက္တဲ့အထိ ဓါတ္ပံု တပံုမွ မရိုက္။ သစ္ခြပင္ေတြနဲ႕ အျမဲလွပေနတဲ့ ပန္းျခံေရွ႕က ခံုမွာ ထိုင္ေနေတာင္ ပန္းျခံကို သိပ္စိတ္မ၀င္စား။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းကေတာ့ ဒီပန္းျခံေနာက္ခံထားျပီး ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဇနီးပံု၊ သားပံုေတြလွည့္ပတ္ရိုက္၊ ေနာက္ထပ္တေခါက္ တေယာက္ထဲလာခဲ့တုန္းက ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဟိုဘက္ကလွည့္ရိုက္ ဒီဖက္ကလွည့္ရိုက္နဲ႕ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ျပီးေတာ့လဲ အဲဒီ့ပံုေတြ ကြန္ျပဴတာထဲ သိမ္းထားျခင္းျဖင့္သာ အဆံုးသပ္သြားသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုအၾကိမ္မွာ အာရံုမ၀င္စားေတာ့။
ဒီလိုပဲ ေၾကာေပးထိုင္ေနရင္း ေရွ႕က လမ္းဆံုမွ ဥဒဟို သြားေနတဲ့ ခရီးသယ္ေတြပဲ ေငးေနမိသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္တစီးက ခရီးသယ္တစု လာေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေျပာင္းစီးရမဲ႕ ေလယာဥ္အခ်ိန္နဲ႕ သိပ္ကြာပံုမရ။ တစီးလံုးနီးပါး အေတာ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အသက္၅၀နီးပါး အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္က မေျပးရံုတမယ္ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ လာကာ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးက ထိုင္ခံုမွာ သူတို႕အိတ္ေတြ လာတင္ပါတယ္။
တေယာက္က အိတ္တင္ျပီးတာနဲ႕ ေနာက္က ပန္းျခံကိုသြားျပီး ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဘိုးေတာ္ကေတာ့ သူ႕အိပ္ထဲ ျပာယာျပာယာနဲ႕ႏွိက္ရွာေနရင္း ပါးစပ္က “ Where the hell is my video camera..” ဆိုတာကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္းနဲ႕ပါ။ ရွာေတြ႕သြားမွ ပန္းျခံတပတ္လည္ ဗီဒီယိုရိုက္၊ ေနာက္ႏွစ္ဦးသား ျပန္လာ၊ အိတ္ေတြသယ္ကာ ေလယာဥ္ဂိတ္ဆီ အေသာႏွင္ပါတယ္။ ဒါကိုျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ ေရာက္တုန္း ဓါတ္ပံုမရုိက္မိခဲ့ရမွာကို လုပ္သင့္တာပဲ မလုပ္မိသလိုလို၊ ႏွေျမာသလိုလို ျဖစ္လာျပီး တပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ရိုက္.. ေနာက္ သက္ပ်င္းခ်ကာ ျပန္ထိုင္ လုပ္မိသြားပါတယ္။ အခုလဲ ေျမေၾကာရွံဳ႕ေတာ့မယ္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကလို ခံစားမိျပန္ပါရဲ႕။
ကုကၠိဳတံုး လုပ္ရေကာင္းမလားလို႕ေတာ့ တခါတေလ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ကုကၠိဳတံုးဆိုတာက အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႕ညီအကိုေတြကို ခိုင္းခ်င္ ႏွိဳင္းခ်င္ရင္ သံုးတဲ့ပံုျပင္က စကားပါ။ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ဗ်ာ လူတေယာက္က ကုကၠိဳတပင္ကိုလွဲတယ္ဗ်ာ၊ ျပီးေတာ့ ပင္စည္တပိုင္းကိုျဖတ္ ထမ္းျပီးအရပ္ထဲ လွည့္ေရာင္းတယ္။ ကုကၠိဳတံုး.. ကုကၠိဳတံုး.. လို႕ ေအာ္ရင္းေပါ့။ ဒါကိုျမင္တဲ့ ေနာက္တေယာက္က သူျဖတ္ျပီးသား က်န္တဲ့ပင္စည္ အဖ်ားပိုင္းကို တတံုးျဖတ္၊ အဲဒီ့လူ ေနာက္ အေသာေလးလိုက္၊ မွီလာေတာ့ ေရွ႕ကလူက ကုကၠိဳတံုး.. ကုကၠိဳတံုး.. လို႕ေအာ္ရင္ သူကေနာက္ကေန ေရွ႕ကဟာနဲ႕တျဖတ္ထဲ.. ေရွ႕ကဟာနဲ႕တျဖတ္ထဲ.. လို႕ လိုက္ေအာ္ပါတယ္။ ေရွ႕လူေရာင္းရရင္ သူလဲ တျဖတ္ထဲကဆိုေတာ့ ေရာင္းရမွာပဲလို႕ ေသခ်ာေပါက္ အေတြးနဲ႕ေပါ့။ ထားပါေလ သူေရးတာ ေကာင္းလို႕ ၾကိဳက္ေပမဲ့ ကိုယ့္က်ဖတ္ရတာ ပ်င္းစရာၾကီးေနမွာပါ..
ေနာက္တနည္းက ခပ္ေသာေသာေလး စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးတဲ့နည္း။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ေရးႏိုင္စရာအျဖစ္ကလဲ မ်ားမ်ားစားမရွိ။ တခုပဲရွိသည္။
ေန႕လည္စာ စားမယ့္ၾကံေတာ့ ဆိုင္ေတြၾကည့္ရင္း တဆိုင္ကို မ်က္ေစ့က်သြားသည္။ ယိုးတယားအစားအစာရသည့္ဆိုင္။ ဆိုင္က မီႏူးရလာေတာ့ အဖံုးက စိတ္၀င္စားစရာ။ Combo Meal ၄ မ်ိဳးုကို ေအာ္ဖာလုပ္ထားတာ။ ဓါတ္ပံုေတြကလဲလွ၊ ေနာက္ ေစ်းကလဲ ဘယ္လို တြက္တြက္ တန္ေနသည္။ သို႕ႏွင့္ Combo Meal ၂ မ်ိဳးကို ေရြးမွာလိုက္သည္။
Combo Meal တခုက အသားျပားၾကီး ၄ ျပားေလာက္ကို လွေနေအာင္ထပ္ထားသည္ကို ေအာက္မွာ ခပ္ျဖဴျဖဴထမင္းကဲ့သို႕အရာ ( Depth နည္းနည္းနဲ႕ ရိုက္ထားေသာေၾကာင့္ အသားျပားေလးငါးခ်ပ္သာ ထင္းေနျပီး ေအာက္က ျဖဴျဖဴေလးေတြက မျပတ္သား၊ နာမည္ေသခ်ာေတာ့ မဖတ္မိ၊ ယိုးတယား အစားအစာေပၚ ယံုၾကည္မွဳ႕ရွိသည္၊ စားေကာင္းမည္ေသခ်ာသည္ )၊ ေနာက္ ဒမ္းဆမ္းက ၂ ခု၊ လက္ဖက္ရည္။
ေနာက္တခုက ရွင္းသည္၊ ေခါက္ဆြဲရယ္၊ အသားမံေၾကာ္ႏွစ္ခုရယ္ လက္ဖက္ရည္ရယ္။
လာခ်ေပးေတာ့ ေခါက္ဆြဲကေတာ့မွန္သည္၊ ေနာက္တခုက ယိုးတယားဆန္ျပဳတ္ခြက္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေခၚကာ လြဲေနတယ္၊ ငါတို႕မွာတာက ဒီဟာဆိုျပီး ပံုေထာက္ျပေတာ့ စားပြဲထိုးမက အသားျပားေတြက အထဲထဲမွာတဲ့။ ဒီေတာ့မွ စာျပန္ဖတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါ့၊ ဆန္ျပဳတ္မွ ဆန္ျပဳတ္အစစ္။ မသိလို႕ေနာ္လို႕ ေျပာကာ စားပြဲထိုးမ ျပန္သြားမွ စားရင္း ေျပာျပီး ႏွစ္ဦးသားရယ္ၾကရင္းနဲဲ႕ေပါ့။
အရသာက တကယ္ေကာင္းပါသည္၊ စင္းထားေသာ အသားစေလးမ်ားကိုလဲ ပံုမွာျပထားသည္ႏွင့္ ကြဲေန၊ နဲေနသည္ကိုလဲ ေထာက္မျပလိုေတာ့။ ေငြရွင္းေတာ့မွ စိတ္ညစ္ရသည္။ ေတာင္းသည့္ေငြသည္ Combo Meal ေတြမွာ စာလံုးအနီႏွင့္ အၾကီးၾကီးေရးျပထားေသာ ေငြႏွင့္ သိသိသာသာကြာေနသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ၀န္ေဆာင္ခ၊ အခြန္၊ ေနာက္ ျပန္ထုတ္လို႕ရေသာ ေနာက္ထပ္ ထပ္တိုးေငြ၊ ျပန္ထုတ္ေပးႏိုင္မွေတာ့ ဘာလို႕မ်ားထည့္ေပါင္းထားလဲ မသိလို႕ ေျပာရင္ ညံ့ရာက်မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေျပာလိုေတာ့။
ဒီေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ဟာသစြက္ေရးလွ်င္ ကိုယ္ညံ့သည္ကလဲ ဗူးေပၚသလို ေပၚသြားမည္ကို စိုးရိမ္ရသည္။ မျဖစ္ေတာ့။ ပညာေပး အေနနဲ႕ တမ်ိဳးေျပာင္းေရးခ်င္လွ်င္ေတာ့ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဆိုပါေတာ့ စကၤာပူဆိပ္ေရာက္လွ်င္ တခုခုစားမည္ၾကံပါက ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ား အရင္ သတိထားဖို႕လိုပါသည္ အစခ်ီျပီး အခြန္၊ ၀န္ေဆာင္ခ၊ ေလဆိပ္မွာ ရီဖန္းလုပ္ႏိုင္ေသာ အခြန္အေၾကာင္း အေသးစိတ္ေရး။ ပံုမွာျပထားတာနဲ႕ ဟင္းခြက္ႏွင့္ အရသာတူမည္ျဖစ္ေသာလဲ ပံုစံကြဲလြဲႏိုင္သည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႕လိုေၾကာင္း။ ၀န္ေဆာင္မွဳ႕စားရိတ္ကို ေရွာင္လႊဲခ်င္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ေငြေခ်၊ ကိုယ္တိုင္ယူစနစ္မ်ားရွိေသာ တခ်ိဳ႕ဆိုင္မ်ားမွာ စားေသာက္သင့္ေၾကာင္းေပါ့။ သို႕ေသာ္ ေရးစရာ နဲေနေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပါသည္။ တိုတုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ စကၤာပူေလဆိပ္မွာ ခနနား၊ ေနာက္ ေလယာဥ္ရန္ကုန္သို႕စီး၊ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေကၽြးတာစား၊ တိုက္သည္ေသာက္၊ တိမ္ေတြေငး ကာ ေနရာ သိပ္မ်ားစြာမၾကာလွ.. ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။
တိုႏိုင္သမွ်တိုေအာင္ ေခါင္းစဥ္ကိုပါ စကၤာပူ ရန္ကုန္ ခရီး ေတြဘာေတြ မလုပ္ေတာ့၊ တိုတိုပဲ စရန္လို႕ ေပးလိုက္ပါသည္။
Tuesday, November 29, 2011
အိမ္အျပန္ ...
• ေအးေဆးဆိတ္ျငိမ္ေသာ...
• အကၽြမ္းတ၀င္ ရွိးႏွီးမွဴ႕မ်ားနဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာေနႏိုင္ရာျဖစ္ေသာ...
• ၾကည့္မ၀ ျမင္မ၀ႏိုင္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ားရွိေသာ...
• သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွေသာ...
• စားျမိန္ေစရမည္ဟု အျမဲအာမခံခ်က္ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ စားဖြယ္ရာမ်ားရွိေသာ...
• အထူးသျဖင့္ အလိုလိုက္ခံရေသာ...
ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္ရင္ တကယ့္ကို ကိုယ္ေရာ စိတ္ေကာ အနားရေစသလို ေပ်ာ္စရာလဲ အတိပါပဲ။ အေပၚမွာလို ဘာေတြေၾကာင့္ဆိုျပီး စီကာ စဥ္ကာ ေရးရင္ေတာ့ ထြက္လာမွာ အမ်ားၾကီး။ တဦးနဲ႕ တဦးလဲ တူႏိုင္စရာမရွိ။ အဲဒီ့လိုပဲ ျပန္ခါနီးသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႕ သြင္ျပင္ဟာလဲ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ တူႏိုင္စရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနပံုကို အၾကမ္းဖ်င္း သရုပ္ေဖၚရရင္ ေပ်ာ္ေသာမ်က္လံုး၊ ျပံဳးေသာမ်က္ႏွာ၊ ဇြန္းႏွင့္ ခရင္းအား လက္တဖက္တခ်က္စီမွာဆြဲကိုင္လွ်က္ လို႕ ပံုေဖၚျပရမွာပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ကို အသာထားလိုက္လွ်င္ အဓိက အခ်က္ ၂ ခု က်န္တာက စားမယ္၊ ႏွပ္မယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အျပန္ခရီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႕ပဲ စပါတယ္။ ပထမေလယာဥ္ စီးခ်ိန္ ( ၇ ) နာရီနီးပါးၾကပါမယ္။ ေနာက္ စလံုးေလဆိပ္မွာ ၅ နာရီခန္႕ ေသာင္တင္ပါမယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္သို႕ ၃ နာရီနီးပါး စီးရပါလိမ့္မယ္။ ည ၈ နာရီေလာက္ ေလယာဥ္စစီးကာ ေနာက္ ေန႕ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ တည္းရမယ့္ ဟိုတယ္ကို ေရာက္ပါမယ္။ ဒီၾကားထဲေတာ့ စိမ္ေခၚမွဴ႕အျပည့္နဲ႕ လမ္းခရီးေပါ့။
အစစအရာရာလည္း ၾကိဳျပင္ရပါတယ္။ ကေလး လူၾကီးေတြအတြက္ အေႏြးထည္ လက္ဆြဲအိပ္မွာထည့္။ သြားတိုက္တံကို ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေပးေလ့ရွိေပမဲ့ ဘယ္ညာ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး တိုက္လိုက္ရင္ အနဲဆံုး သံုးေလးမွ်င္ေလာက္ စကၽြတ္လာတတ္ေတာ့ သြားတိုက္တံကိုလဲ လက္ဆြဲအိပ္မွာ ပါေအာင္ထည့္။ ေနာက္ စလံုးေလဆိပ္မွာ နားရင္ လဲရေအာင္ အက်ၤ ီအပို တစံုစီ။ အေမႊးနံ႕သာ က်ားသံုး၊ မ သံုး။ သားအတြက္ အေျခခံလိုအပ္သည့္ အရာမ်ား။ အားလံုးကို ဇနီးက ေထာင့္ေစေအာင္ ျပင္ထားေပးပါတယ္။
အေရးအၾကီးဆံုး ျပင္ဆင္မွဳ႕ကေတာ့ သားငယ္ကို အဲဒီေန႕ ေန႕ခင္းမွာ လံုး၀ အိပ္ခြင့္မေပး။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာ့ခိုင္းထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလဆိပ္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ရန္အသင့္ ဆိုတဲ့အေနအထား ေရာက္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႕ သက္ဆိုင္ရာ ဂိတ္ထဲ လက္မွတ္ျပလဲ ၀င္လိုက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ဟိုက္ခနဲ ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။
မ်ားလိုက္တဲ့ ကေလးေတြဗ်ာ။ တခရီးထဲသြားၾကမွာ။ ပိတ္ရက္ရွည္ အစညဆိုေတာ့ မိသားစုလိုက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ ကေလးမပါတဲ့ ခရီးသယ္က ခပ္ရွားရွားပါပဲ။ အရြယ္စံု ကေလးေတြဟာ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ေစာင့္ေနရစဥ္ နည္းမ်ိဳးစံု ကစားကာ ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ မ်က္စိ ေမွးစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ သားကလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀င္ေဆာ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးေလးေတာင္ မ်က္ႏွာေလးက ျပံဳးျပီး ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြၾကား ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေနတာ ခ်စ္စရာေလး။ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ေလွ်ာက္ေနတာၾကည့္ရင္း သူေလယာဥ္ေပၚေရာက္ရင္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းမိပါတယ္။
ကေလးေတြမ်ားေပမဲ့ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သား မ်က္ေတာင္စင္းေလးကေတာ့ ထင္ထားသလို မအိပ္ေသးဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ခ်င္လာလို႕ သူ႕ေရွ႕က တီဗီေလးမွာ ကာတြန္းကားရွာျပေပး၊ ျပီးေတာ့ နားက်ပ္ေလးတပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူသေဘာက်သြားတယ္။ Smurfs ဆိုေတာ့ သူသိပ္သေဘာက်သြားျပီး အိပ္ခ်င္ေနတာကို ဇြတ္ထိမ္းျပီးၾကည့္ေနပါေရာ။ ေလယာဥ္မွဴးတို႕ ေလယာဥ္မယ္တို႕က တခုခုေျပာလို႕ ကာတြန္းကား ခဏရပ္ရင္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ကုပ္ျပီး ျပင္ခိုင္းပါတယ္။ တီတီစကားေျပာေနလို႕ေလ ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္ ခနေလးေစာင့္လို႕ ၂ ခါေလာက္ ေျပာျပအျပီးမွာေတာ့ သူသိသြားတယ္။ ေနာက္အၾကိမ္ေတြမွာ မျပင္ခိုင္းေတာ့၊ ေသခ်ာေအာင္လို႕ တီတီ စကားေျပာေနတယ္ေနာ္လို႕ေတာ့ တိုင္တည္တတ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း တ၀က္ေလာက္ေရာက္မွ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ညေလယာဥ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလဲ ေလယာဥ္မယ္ေတြက မအိပ္ အိပ္ေအာင္သိပ္ပါတယ္။ တီဗီဇာတ္လမ္းထဲ အာရံုေရာက္ေနတုန္း တေယာက္ျပီးတေယာက္လာျပီး “Any more wine, please...” နဲ႕။ ရုပ္ရွင္ တကားအျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိပ္ေကာင္းေနစဥ္မွာပဲ မီးေတြ ထိန္လင္းလာျပီး ျပန္ႏွိဳးပါေရာ။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕စြာ စကၤာပူေလဆိပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ သေဘာေကာင္းလွတဲ့ သားငယ္ကလဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးပါပဲ။
Monday, October 10, 2011
ေနႏွင့္အံုးေပါ့..
အိုမန္က ဆိုဟာ ( Sohar ) ျမိဳ႕ေလးကို တေခါက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သြားခဲ့ရတာပါ။ အရင္ေန႕က မသြားခ်င္လို႕ တျခားသူလႊတ္လိုက္ရာက တရက္နဲ႕ ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ႏွင့္ ေနာက္တရက္ ထပ္လႊတ္ေတာ့ သူက ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ေနပါသျဖင့္ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ပဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။
အိုမန္ကားအာမခံက သူ႕နာမည္နဲ႕လုပ္ထားေပးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္နာမည္အျဖစ္ တရား၀င္ ေျပာင္း၊ အေျခအေန အေသးစိတ္ေမးနဲ႕ ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ေက်ာ္၊ စာအုပ္အနီ အိမ္ျပန္ယူရတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ဆိုေတာ့ အျမန္လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။
အကူအလုပ္သမား ၂ ေယာက္ပါ ေခၚလာခဲ့ေလေတာ့ လုပ္ငန္းအေျခအေနအရ အလြန္ဆံုး ၁ နာရီေလာက္ပဲလုပ္ရမယ္။ ကားေမာင္းရခ်ိန္က ထံုးစံအတိုင္း ခပ္မွန္မွန္ေမာင္း၊ ေနာက္ နယ္စပ္ အကူး ဗီဇာလုပ္ရတာၾကာခ်ိန္နဲ႕ အလြန္ဆံုး ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာရင္ လုပ္ရမဲ့ေနရာကိုေရာက္မယ္။ ဒီေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ အလုပ္စ၊ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာျပီးမယ္ေပါ့။ ပါလာတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကို ငါတို႕ အလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ဆိုဟာကိုလည္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူတို႕လဲေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
ဆိုဟာက အရင္က အိုမန္မွာ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕၊ အခုေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ Muscat က အလွဆံုး၊ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ အရင္တုန္းက ဆိုဟာက ဆိပ္ကမ္းကလဲ အၾကီးဆံုးပါပဲ။ လတ္တေလာေတာ့ ပင္မ Oil refinery စက္ရံုေတြအျပင္ ေၾကးနီတန္ခ်ိန္အေျမာက္အမ်ားပါ ဆိုဟာနားမွာေတြ႕ေလေတာ့ စက္မွဳ႕လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ စည္ကားေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ ေရွးက်တဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ ရိုးရာထိမ္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ေစ်းေလး၊ စသည္ျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာေနရာအခ်ိဳ႕လဲရွိပါတယ္။
ဒီေတာ့ လာရာလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တသိုက္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုတာခ်ည့္ပဲ။
အိုမန္နယ္စပ္မွာ ဗီဇာလုပ္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ လူရွင္းေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လ၀ကမွ အရာရွိက ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ထင္ရပါတယ္။ စာအုပ္အနီေပးလိုက္ေတာ့ ျမန္မာမွန္းသိျပီး လူနဲ႕ဓါတ္ပံုတိုက္စစ္တဲ့သေဘာေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရွာပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာထဲ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္လုပ္ျပီး တံဆိပ္တံုးထုေပးပါတယ္။ ျမန္မွျမန္။ ေနာက္ ဗီဇာေၾကး ငါးဆယ္က်ပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ ေလသံေျပာ့ေလးနဲ႕ေျပာလာတယ္။
နယ္စပ္ကထြက္လာျပီး ပထမဆံုးျမိဳ႕ေလးအေရာက္မွာ ထမင္းစားၾကပါတယ္။ ဒူဘိုင္းထက္ ၃ ဆနီးပါး ေစ်းခ်ိဳတယ္၊ စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။
ၾကိဳတင္ ခန္႕မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေန႕လည္ ၃ နာရီပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ရမဲ့ေနရာေရာက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာမေရာက္ခင္ စက္မွဳ႕ဇံုမွာပါ။ လည္ခ်င္လို႕ တက္ၾကြေနတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကလဲ တက္တက္ၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕။ ဒါဟာ ကံဆိုးျခင္းအစျဖစ္သြားတာပါပဲ။
အလုပ္သမားတေယာက္ အင္ဂ်င္ဖလွိဳင္း၀ွီးထဲမွာ ျမဳတ္ထားတဲ့ ဘယ္ရင္တခုကို ဆြဲထုတ္ရာမွာ သံုးတဲ့ကရိယာ ထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာၾကည့္ျပီး အၾကံထုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေဒသခံေတြဆီမွာ သံျပား ၈မီလီမီတာေလာက္အထူကို ၂လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ အ၀ိုင္းျဖတ္၊ အလယ္မွာ အေပါက္တေပါက္ေဖါက္ေပးျပီး ယူလာေပးပါလို႕မွာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သေဘာၤက်င္း အၾကီးစားၾကီးမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ သံျပားအေသးေလး၊ အႏုစိတ္ေနစရာမလို လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆိုရင္ကိုရပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ မယံုမရွိပါနဲ႕ ၃ နာရီနီးပါးၾကာပါတယ္။
မရေသးဘူလားလို႕ ေဘးမွာရွိတဲ့ေဒသခံ အလုပ္သမားကို ေမးလိုက္ရင္ အဲဒီ့တေယာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ေမးရင္လဲ ထိုနည္း၎၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္ပဲ စက္အနားက်န္ေတာ့ပါတယ္။ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္လဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕၊ ေတာက္ေတာင္ မေခါက္ရက္လို႕ ျမိဳခ်ေနရပါတယ္။ ေန၀င္ခါနီးမွ အဲဒီသံျပားေလးရလာပါတယ္
ဒါကေတာ့ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီးေပါ့..
ေနာက္ဆံုး တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အလုပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေမွာင္ေနပါျပီ။ စမ္းျပပါအံုးဆိုလို႕ ဟိုေစာင့္ဒီေစာင့္နဲ႕ ၈နာရီထိုးလုလုမွ အဲဒီသေဘာၤက်င္းက ထြက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာဘက္ မ်က္ေစာင္းေတာင္ လွည့္မထိုးသာေတာ့။ အလုပ္သမား၂ ေယာက္နဲ႕ ညစာစားေတာ့ သူတို႕ကေတာ့ အားရပါးရစားေနေပမဲ့ ကိုယ္မွာကေတာ့ သိပ္လည္းစားမ၀င္၊ ၃နာရီေလာက္ ေမာင္းရအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ငိုက္ေနမွာလဲစိုးရိမ္နဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ .. မအီမသာ ဌာနီကိုသာ ျပန္လာရတယ္၊ ေနႏွင့္အံုးေပါ့ ဆိုဟာရယ္..
အိုမန္ကားအာမခံက သူ႕နာမည္နဲ႕လုပ္ထားေပးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္နာမည္အျဖစ္ တရား၀င္ ေျပာင္း၊ အေျခအေန အေသးစိတ္ေမးနဲ႕ ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ေက်ာ္၊ စာအုပ္အနီ အိမ္ျပန္ယူရတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ဆိုေတာ့ အျမန္လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။
အကူအလုပ္သမား ၂ ေယာက္ပါ ေခၚလာခဲ့ေလေတာ့ လုပ္ငန္းအေျခအေနအရ အလြန္ဆံုး ၁ နာရီေလာက္ပဲလုပ္ရမယ္။ ကားေမာင္းရခ်ိန္က ထံုးစံအတိုင္း ခပ္မွန္မွန္ေမာင္း၊ ေနာက္ နယ္စပ္ အကူး ဗီဇာလုပ္ရတာၾကာခ်ိန္နဲ႕ အလြန္ဆံုး ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာရင္ လုပ္ရမဲ့ေနရာကိုေရာက္မယ္။ ဒီေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ အလုပ္စ၊ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာျပီးမယ္ေပါ့။ ပါလာတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကို ငါတို႕ အလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ဆိုဟာကိုလည္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူတို႕လဲေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
ဆိုဟာက အရင္က အိုမန္မွာ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕၊ အခုေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ Muscat က အလွဆံုး၊ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ အရင္တုန္းက ဆိုဟာက ဆိပ္ကမ္းကလဲ အၾကီးဆံုးပါပဲ။ လတ္တေလာေတာ့ ပင္မ Oil refinery စက္ရံုေတြအျပင္ ေၾကးနီတန္ခ်ိန္အေျမာက္အမ်ားပါ ဆိုဟာနားမွာေတြ႕ေလေတာ့ စက္မွဳ႕လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ စည္ကားေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ ေရွးက်တဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ ရိုးရာထိမ္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ေစ်းေလး၊ စသည္ျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာေနရာအခ်ိဳ႕လဲရွိပါတယ္။
ဒီေတာ့ လာရာလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တသိုက္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုတာခ်ည့္ပဲ။
အိုမန္နယ္စပ္မွာ ဗီဇာလုပ္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ လူရွင္းေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လ၀ကမွ အရာရွိက ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ထင္ရပါတယ္။ စာအုပ္အနီေပးလိုက္ေတာ့ ျမန္မာမွန္းသိျပီး လူနဲ႕ဓါတ္ပံုတိုက္စစ္တဲ့သေဘာေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရွာပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာထဲ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္လုပ္ျပီး တံဆိပ္တံုးထုေပးပါတယ္။ ျမန္မွျမန္။ ေနာက္ ဗီဇာေၾကး ငါးဆယ္က်ပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ ေလသံေျပာ့ေလးနဲ႕ေျပာလာတယ္။
နယ္စပ္ကထြက္လာျပီး ပထမဆံုးျမိဳ႕ေလးအေရာက္မွာ ထမင္းစားၾကပါတယ္။ ဒူဘိုင္းထက္ ၃ ဆနီးပါး ေစ်းခ်ိဳတယ္၊ စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။
ၾကိဳတင္ ခန္႕မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေန႕လည္ ၃ နာရီပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ရမဲ့ေနရာေရာက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာမေရာက္ခင္ စက္မွဳ႕ဇံုမွာပါ။ လည္ခ်င္လို႕ တက္ၾကြေနတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကလဲ တက္တက္ၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕။ ဒါဟာ ကံဆိုးျခင္းအစျဖစ္သြားတာပါပဲ။
အလုပ္သမားတေယာက္ အင္ဂ်င္ဖလွိဳင္း၀ွီးထဲမွာ ျမဳတ္ထားတဲ့ ဘယ္ရင္တခုကို ဆြဲထုတ္ရာမွာ သံုးတဲ့ကရိယာ ထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာၾကည့္ျပီး အၾကံထုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေဒသခံေတြဆီမွာ သံျပား ၈မီလီမီတာေလာက္အထူကို ၂လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ အ၀ိုင္းျဖတ္၊ အလယ္မွာ အေပါက္တေပါက္ေဖါက္ေပးျပီး ယူလာေပးပါလို႕မွာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သေဘာၤက်င္း အၾကီးစားၾကီးမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ သံျပားအေသးေလး၊ အႏုစိတ္ေနစရာမလို လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆိုရင္ကိုရပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ မယံုမရွိပါနဲ႕ ၃ နာရီနီးပါးၾကာပါတယ္။
မရေသးဘူလားလို႕ ေဘးမွာရွိတဲ့ေဒသခံ အလုပ္သမားကို ေမးလိုက္ရင္ အဲဒီ့တေယာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ေမးရင္လဲ ထိုနည္း၎၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္ပဲ စက္အနားက်န္ေတာ့ပါတယ္။ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္လဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕၊ ေတာက္ေတာင္ မေခါက္ရက္လို႕ ျမိဳခ်ေနရပါတယ္။ ေန၀င္ခါနီးမွ အဲဒီသံျပားေလးရလာပါတယ္
ဒါကေတာ့ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီးေပါ့..
ေနာက္ဆံုး တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အလုပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေမွာင္ေနပါျပီ။ စမ္းျပပါအံုးဆိုလို႕ ဟိုေစာင့္ဒီေစာင့္နဲ႕ ၈နာရီထိုးလုလုမွ အဲဒီသေဘာၤက်င္းက ထြက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာဘက္ မ်က္ေစာင္းေတာင္ လွည့္မထိုးသာေတာ့။ အလုပ္သမား၂ ေယာက္နဲ႕ ညစာစားေတာ့ သူတို႕ကေတာ့ အားရပါးရစားေနေပမဲ့ ကိုယ္မွာကေတာ့ သိပ္လည္းစားမ၀င္၊ ၃နာရီေလာက္ ေမာင္းရအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ငိုက္ေနမွာလဲစိုးရိမ္နဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ .. မအီမသာ ဌာနီကိုသာ ျပန္လာရတယ္၊ ေနႏွင့္အံုးေပါ့ ဆိုဟာရယ္..
Monday, September 26, 2011
ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရပါသည္….၏ ေနာက္….
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလအတြင္း မိတီၳလာကို တစ္ေခါက္ သြားခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေနမည့္ရက္က နည္းသျဖင့္ မသြားခင္ကတည္းကပင္ ဘယ္သြား၊ ဘာလုပ္ ၾကိဳစဥ္းစားထားခဲ့ၾက၏။
ဟိုယခင္ကလို လိုင္းကားျဖင့္ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ကားႏွင့္ကိုမို ့ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ရပ္ႏိုင္၊နားႏိုင္သလို ေႏြဦးအစ အညာအရသာကိုလည္း အျပည့္အ၀ ျမင္ေတြ ့ခံစားႏိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနသလို လတ္ဆတ္ေအးျမေသာ ေလကိုလည္း လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ရွဴခဲ့ရ၏။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပုရစ္ဖူးတေ၀ေ၀ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္အတူ ရဲရဲနီ ပြင့္ေၾကြတေ၀ေ၀အညာလမ္း ခရီးတေလွ်ာက္လံုးက စိတ္ၾကည္ႏူးစရာအမွန္ပါ။
သားအေဖက လွႏိုးရာရာအပင္မ်ား၊ အပြင့္မ်ားကို အဆင္ေျပသလို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ၊ ေတြ ့သမွ် ပြင့္ေၾကြေလးမ်ားေကာက္ခါ ဘာပြင့္၊ ညာပြင့္ခန္ ့မွန္းလိုက္၊ ရြက္ႏုသစ္တို ့ျဖင့္ ေ၀ဆာ လတ္ဆတ္လွပေနေသာ အပင္မ်ားကို ထင္ရာ အပင္သတ္မွတ္လိုက္ျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ မျငီးေငြ ့ခဲ့ရပါ။
ကားရွဳပ္မည္ကို ေၾကာက္ေသာ သားအေဖက မန္းေလးမွ ေစာေစာထြက္ခဲ့သျဖင့္ အပူရွိန္မျမင့္ခင္မွာပင္ မိတီၳလာသို ့ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ယခင္ကလိုပင္ သားႏွင့္ သူ ့အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့က အလြမ္းသယ္ ၍ မၿပီးႏိုင္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က လမ္းစေလွ်ာက္စအရြယ္ စကားေျပာရန္ ၾကိဳးစားစအရြယ္မို ့ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္မရွိခဲ့။ ယခုအေခါက္ကမူ သားက ၂ႏွစ္ ၄လအရြယ္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့ေျပာသမွ် နားလည္ကာ အနည္းငယ္ ျပန္လွန္ေျပာတတ္ေနၿပီမို ့သူတို ့သံုးေယာက္ စကား၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္ပါ။
က်မကမူ ပါလာသည့္ အထုပ္မ်ားကို ေနရာတက်ခ်ကာ လုပ္စရာရွိသည္တို ့ကို လုပ္ၿပီးမွ သူတို ့၀ိုင္းအတြင္း ပါႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သားအေဖကပါ ၀င္ေျပာေနသျဖင့္ ၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ပင္ စည္ေနပါၿပီ။ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့မွာ သား၏ တုန္ ့ျပန္ဟန္ေလးမ်ားကို သေဘာက်မဆံုး ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ၾကပါ။ သားတစ္ခြန္းေျပာ ၊ သားေျပာသည္ကို သူတို ့လူၾကီးမ်ားက ျပန္ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ မရပ္ႏိုင္ၾက။
ေျပာ ၍ ၿပီးဆံုးသြားသျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။သို ့ေသာ္ စကား၀ိုင္းျဖတ္ၿပီး ေန ့လည္စာ စားရန္ အဖြားကပင္ စေျပာပါသည္။ က်မတို ့သံုးေယာက္အၾကိဳက္ စံုေအာင္ ခ်က္ထားပါသည္။ ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္က်ေနၿပီမို ့ စားရန္လည္း အသင့္ျပင္ထားၿပီးသားပါ။ ထမင္းစ စားသည္ႏွင့္ အဖြားက အံ့အားသင့္စြာ သေဘာက်ျပန္ပါၿပီ။ သားက လူၾကီးမ်ားကဲ့သို ့သီးျခားခံု၊ ပန္းကန္၊ဇြန္းတို ့ျဖင့္ အဖိတ္အစင္ကင္းစြာ သူ ့ဟာသူ စားတတ္ေနသျဖင့္ပါ။
ေန ့လည္စာ စားၿပီး အားလံုးပင္ အိမ္ေရွ့ထြက္ ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ားေပၚ ေနရာယူအၿပီး စကား၀ိုင္းဆက္ၾကျပန္သည္။ မိသားစု၀င္မ်ားအေၾကာင္းက ေမးမကုန္ ေျပာမကုန္ မဆံုးႏိုင္ပါ။
က်မတို ့ကလည္း ေနရက္နည္းသျဖင့္ သိလိုသမွ် တန္းစီ ေမးေနရ၏။ သူတို ့ကလည္း ေမးၾကျမန္းၾက၏။ သူတို ့အတြက္က သားအေၾကာင္းက အဓိကေပါ့။ က်မတို ့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ျဖည့္ဆည္း လုပ္ေဆာင္ေပးဖို ့အဓိကပါ။
စကားမ်ားက မၿပီးႏိုင္ေတာ့ ေန ့လည္ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္လည္းလြန္ အဖြားျဖစ္သူလည္း ပန္းေနပါၿပီ။ သို ့ေသာ္ အိပ္ဖို ့မျပင္ႏိုင္ပဲ ညစာအတြက္ ခ်က္ဖို ့ျပင္ပါသည္။ ရွိတာကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ဖို ့ျပင္ၿပီး စခ်က္ျပန္ပါသည္။ သူမအတြက္က ပင္ပန္းသည့္အလုပ္မဟုတ္ပါ။ သားနွင့္ေျမးကို စားခ်င္ရာ ခ်က္ေကြ်းခ်င္သည္က အဓိက ျဖစ္ေနပါသည္။
က်မကေတာ့ စကား၀ိုင္းကထၿပီး အိမ္၀ိုင္းအတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္အ၀င္စားဆံုး အိမ္ေတာင္ ဘက္မွ ျမတ္ေလးပန္းပင္ကိုပါ။ အပြင့္ကိုသာ ျမင္ဘူးၿပီး အပင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသျဖင့္ အပြင့္ႏွင့္ အပင္တြဲလွ်က္ျမင္ရဖို ့အလြန္စိတ္ထက္သန္ေနပါသည္။ သတိတရျဖင့္ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ပြင့္ခ်ိန္လြန္ခဲ့ပါၿပီတဲ့။ ပြင့္စဥ္ကမူ ဘုရားကို ေန ့တိုင္း လွိဳင္လွိဳင္လွဴႏိုင္ခဲ့ပါသည္တဲ့။ က်မတို ့နဲနဲ ေနာက္က်သြားပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ေျမာက္ဘက္က စိန္တစ္လံုးသရက္ပင္ပါ။ အဖူးေလးေတြ ေ၀ေ၀စီေနရံုမွ်မက သီးကင္းေသးေသးေလးေတြပါ ျပြတ္သိတ္ေနပါၿပီ။ ေအာက္မွာ ေၾကြက်ေနေသာ အဖူးေလးမ်ားကလည္း အီတီတီရနံ ့က ရေနဆဲပါ။ မွည့္ပါက ခ်ိဳလြန္းေကာင္းလြန္းလွသည္ ဆိုေပမင့္ က်မတို ့မွာက မွည့္ခ်ိန္တိုင္သည္ထိ မေနႏိုင္ၾကပါ။ အတို ့အရြယ္သီးကင္းေလးမ်ားျဖင့္ပင္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ရပါေတာ့မည္။
ဒီလိုနဲ ့ညစာ စားခ်ိန္ေရာက္ ညစာစား။အကိုၾကီးတို ့လင္မယားေရာက္လာ၊ ေနာက္အကိုေတြပါ ေရာက္လာ… လူကစည္ ၀ိုင္းက စည္ျဖင့္ ညစကား၀ိုင္း ဆက္ၾကျပန္ပါသည္။ ညဥ့္နက္မွသာ အားလံုးျပန္သြားၾကၿပီး က်န္မိသားစု၀င္မ်ားလည္း အိပ္ဖို ့ျပင္ရပါသည္။
+ + +
မနက္မိုးလင္း က်မတို ့အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့က မနက္စာ အားလံုးျပင္ထားပါၿပီ။ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ၾက စားၾက ႏိွဳးေဆာ္ေနသျဖင့္ ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ အျမန္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ စားပြဲ၀ိုင္းထို္င္ စားၾကရပါသည္။ သားကေတာ့ သူ ့အၾကိဳက္ အေၾကာ္မ်ားျဖင့္ စားလိုက္သည္မွာ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ပင္။
စားအၿပီး ယခင္ကလိုပင္ စားခ်င္တာ ၀ယ္ရန္ႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာ ၀ယ္ရန္ ေစ်းသို ့သြားဖို ့ျပင္ၾကပါသည္။ က်မ အေတာင့္တခဲ့ဆံုးႏွင့္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းရန္အတြက္ ေစ်းလည္း ၀ယ္လိုသည္က တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
သို ့ျဖင့္ က်မ အသိခ်င္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို အေမ့ကို ေမးလိုက္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား အရင္လို အပါး ၃၀ေက်ာ္ပဲလား။ တိုးလာသလား ေလ်ာ့သြားသလား။ သူတို ့အေၾကာင္း ဘာေတြထူးေသးလဲ။ က်မက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးလိုက္ေပမင့္ အေမ့အေျဖက သာမာန္ပင္။ မႏွစ္က အားၾကိဳးမာန္တက္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ အားေဖ်ာ့တိုးတိမ္စြာပါ။ အေမ ေျပာျပသည္က...
‘မရိွေတာ့ပါဘူး သမီးရယ္။ အေမလဲ သမီးတို ့ျပန္သြားေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေန ့တိုင္းမပ်က္ ေလာင္းတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေပါ့။ သမီးကပါ စိတ္၀င္စားေတာ့ ေနမေကာင္းေတာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေလာင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါ တစ္ရက္ က် သမီးတို ့ေတြ ့သလိုပဲ ခ်ည္စက္က အုတ္တံတိုင္းခတ္လိုက္ေရာ။ ကိုရင္ေလးေတြေရာ ကိုရင္ၾကီးေတြေရာ ျဖတ္လမ္းကေန သြားမရေတာ့ဘူးေလ။ ဆြမ္းအိမ္ေတြလဲ ပ်က္ေပါ့။ အေမတို ့နားက ၃။၄ အိမ္ပဲ ရွိတာကိုး။ ခ်ည္စက္ထဲပဲ ခံေနရတာ။ ခုခ်ည္စက္ထဲ ၀င္မရေတာ့ ဆြမ္းခံဖို ့မလာၾကေတာ့ဘူး။’
‘အေမတို ့၃၊၄ အိမ္နဲ ့က ဆြမ္းက မေလာက္ငွၾကဘူးကိုး။ ဒီနားကလဲ ဒီ့ထက္ ပို မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ သူတို ့ေလးေတြ ကံေပါ့။ အေမတို ့ကလည္း လာခံပါ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ‘... စကားခဏရပ္အၿပီး...
‘တစ္ခါ တစ္ခါ ေစ်းသြားရင္ လမ္းမွာ ေတြ ့တယ္။ ဟို ျမိဳ ့ထဲ သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာေလ။ လမ္းက သြားေနတဲ့ ကားတို ့ဆိုင္ကယ္တို ့လက္ျပတားၿပီး ရပ္ေပးတဲ့ ေခၚတဲ့ သူနဲ ့ျမိဳ ့ထဲလိုက္ ဆြမ္းခံသြားၾကထင္ပါရဲ ့။ အေမတို ့ဘက္ကို လံုး၀ မလာေတာ့ သတင္းလဲ အစျပတ္ေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြေက်ာင္းနဲ ့မတူတဲ့ ေက်ာင္းက ဦးပုဇင္းၾကီး၃၊၄ပါးနဲ ့ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး၁ ပါးပဲ ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လဲအေမ့အတြက္ တစ္ႏိုင္ေပါ့။ မျပတ္ေအာင္ ေလာင္းပါတယ္။မ်ားမ်ားေတာ့ ကုသိုလ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...’ ဒီမွာတင္ပဲ အေမ့အေျဖစကားက ဆံုးပါၿပီ။
အေမ့စကားေတြက တတ္ႏိုင္တဲ့ ေန ့စဥ္ အလွဴေလး မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းသံစြက္ေနသလို၊ အေမ့လို ၈၀ေက်ာ္အတြက္ ၀န္မေလးသည့္္ ၃၊၄ ပါးစာေလး တစ္ႏိုင္ မျပတ္လွဴႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ေနဆဲကို ျပေနပါသည္။
အေမက ေက်နပ္ေနဆဲေပမဲ့ က်မမွာေတာ့ ၾကိဳတင္ ေတြးထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားသလို စိတ္ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးမ်ားျဖင့္ သူတို ့လိုအပ္ခ်က္ေလးမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္း လွဴအုန္းမည္ ဟု အားခဲထားသည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္္ပ်က္သြားပါသည္။
အေမ့အေျပာအရ အစေပ်ာက္သြားရပါၿပီ။ အေမ မသိသည္ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္သလို သူတို ့၀တ္နည္းအရလည္း လူေတြကဲ့သို ့အလာပ သလာပ ေျပာခြင့္မရွိဆိုထားပါသျဖင့္ အေမ့အေနနဲ ့ကလည္း ျမင္တာ၊ တဆင့္စကားၾကားတာအျပင္ ပို မသိခဲ့ႏိုင္ပါ။
က်မ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ပဲ ေစ်းသို ့ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေစ်းမွာ ယေန ့စားခ်င္တာ အစံု၀ယ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ခါခ်က္ျပဳတ္ၿပီးပါက အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ား လုပ္ေပးရပါအုန္းမည္။အခ်ိန္က တိုသျဖင့္ ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးရန္ ေလာေနရပါသည္။ တခဏေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ေမ့သြားျပန္ပါသည္။
အမွန္မွာေတာ့ က်မတို ့မွာ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးပါ။ ဒီတစ္ရက္ေနၿပီးပါက ေနာက္တစ္ေန ့မနက္ေစာေစာ ေညာင္ဦးကို ခရီးဆက္ၾကဖို ့က စီစဥ္ၿပီးေနေပၿပီ။ သို ့ျဖင့္ ညေရာက္ မနက္သြားလွ်င္ယူမည့္ အ၀တ္အစားအိတ္ ျပင္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကရပါသည္။
+ + +
ေညာင္ဦးသြားသည့္မနက္က် မနက္ေစာေစာထၿပီး ျမိဳ ့အထြက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ဆံုးျဖတ္ထားသျဖင့္ အေမက ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ဘူးသီးေၾကာ္၀ယ္ထားေပးမည္ကို ညကတည္းက ၀ယ္မထားရန္ ေျပာထားရပါသည္။ အေမက အလြန္ လက္သြက္သျဖင့္ ၾကိဳေျပာထားမွ ရပါသည္။
အေမတို ့ပါ ပုဂံဘုရားဖူးလိုက္ခဲ့ရန္ေခၚေပမင့္ အသက္ၾကီးၿပီမို ့တာရွည္ ကားမစီးႏိုင္ပါတဲ့။ အိမ္မွာပဲ ေျမးျပန္အလာေစာင့္ရင္း က်န္ခဲ့ပါသည္။
ျမိဳ ့အထြက္နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာက က်မတို ့အၾကိဳက္ အစားအစာအစံုရသလို အရသာပါေကာင္းသျဖင့္ လာတိုင္း ေန ့တိုင္းလိုလို စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုလည္း စားခ်င္တာအကုန္မွာ အ၀စားၾက၏။ ေကာင္းဆဲပါ။ သားကလည္း ဆိုင္က ခေလးမ်ားနဲ ့ထံုးစံအတိုင္း အဖြဲ ့က်ေနျပန္ပါၿပီ။
ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာ ျမိဳ ့ျပင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ားက ေႏြဦးအစအညာပီသစြာ ရြက္ေဟာင္းေၾကြ ရြက္သစ္လဲခ်ိန္မို ့သိပ္စိမး္စိမ္းစိုစိုၾကီး မရွိလွပါ။ ေန ့ျမင့္လာေလ အပုူရွိန္ကလည္း တက္လာမို ့ပ်င္းဖို ့ပင္ ေကာင္းေနပါသည္။ ေအာက္တိုဘာက တစ္ခါသြားခဲ့စဥ္ကမူ ေအးျမ၊စိမ္းစို လတ္ဆတ္ေနကာ လြန္စြာ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းခဲ့သမွ် ယခုတစ္ခါကေတာ့ျဖင့္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ပါ။ သားကလည္း မၾကာပါ။ အိပ္သြားပါၿပီ။ သားအေဖကအိပ္ခ်င္ေျပ ကြမ္းတ၀ါး၀ါးနွင့္မို ့စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာမရ။က်မကလည္း ဗိုက္က ၀၀ႏွင့္မို ့အိပ္ငိုက္စျပဳ။ သို ့ေသာ္ ကားေမာင္းသူ အေဖၚရရန္ မအိပ္မိဖို ့ၾကိဳးစားေနရပါသည္။ ေတာ္ၾကာ သူပါ အိပ္ငိုက္လာလို ့မျဖစ္ပါ။
သို ့ျဖင့္ စကားကလည္း ေျပာလို ့မရဆိုေတာ့ က်မစိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ။ ဒီလိုနဲ ့အိမ္မွာ ေနခဲ့စဥ္ ခဏ အတြင္း လုပ္ရင္းကိုင္းရင္းၾကားက အေမနဲ ့စကားေတြေျပာၾကစဥ္ သိခဲ့ရသည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းမ်ားကိုပဲ ျပန္ေတြးၾကည့္မိျပန္ပါသည္။
ခ်ည္စက္ အေနနဲ ့က သူတို ့၀င္း လံုျခံဳေရးအရ တံတိုင္းခတ္လိုက္ေပမဲ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ ့က အေမတို ့ေနရာ ရပ္ကြက္အတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္မို ့အလုပ္တက္ဖို ့ခက္သြားပါသတဲ့။ အေမ့လို သား၊ သမီးမ်ားက ၀င္းအတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း အေမ့အိမ္၊ အေဆြအမ်ိဳးေတြအိမ္ အျပန္အလွန္လာဖို ့သြားဖို ့ ခက္သြားၾကျပန္ပါသည္။ စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားပါက ျမိဳ ့တြင္းသြား လမ္းမၾကီးေပၚ ပံုမွန္ ၃မိနစ္ေလာက္ျဖင့္ ေရာက္ေပမဲ့ ယခုလို စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားမရေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ ေကြ ့ပတ္သြားၾကရရာ အနီးဆံုးလူမ်ားအတြက္ပင္ အနဲဆံုး ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါၿပီ။
ကိုရင္ေလးေတြအတြက္လည္း စက္ရံု၀င္းအတြင္း ၀င္မရသျဖင့္ ၀င္းအတြင္းမွ ေလာင္းေနက် ဆြမ္းခံအိမ္မရေတာ့ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းခက္သြားသလို စက္ရံု၀င္းအတြင္းမွ ေန ့စဥ္လို ေလာင္းေနၾကသူ ေတြလည္း တစ္ႏိုင္အလွဴေလးေတြ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ သူတို ့ေတြလည္း အမ်ားသူငွာ တတ္ႏိုင္သူမ်ားလို သိန္း၊ သန္းခ်ီမလွဴႏိုင္ၾကေတာ့ ေန ့စဥ္ တတ္ႏိုင္သည္ေလးမ်ားျဖင့္ လွဴရင္း ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနခဲ့ရသည္လည္း ပ်က္သြားသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါသည္တဲ့။ အေမလည္း ထပ္တူလို ခံစားေနရေၾကာင္း သိပါသည္။ အေမက အလွဴအတြက္သာမက ကိုရင္ေလးမ်ား အေပၚပါ သံေဃာဇဥ္ရွိေနသည္မို ့ပို သတိရမိပံုေပၚပါသည္။
‘အေမ့အတြက္ေတာ့ ၀င္းခတ္တာ မခတ္တာ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ တရားမရွိတဲ့သူက ၀င္းမခတ္လဲ မေကာင္းသလို ၀င္းခတ္လဲ မေကာင္းတာ လုပ္မွာပါပဲ။ ခုေတာ့ အေမ့အျမင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြ အသြားအလာ ခက္သြားတာပဲရွိတာပဲ။အတြင္းနဲ ့အျပင္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေနၾကေတာ့ မသြားမလာလို ့လဲ မရ။ဒီေတာ့ သမီးတို ့ျမင္တဲ့အတိုင္း အုတ္တံတိုင္း ကို တူနဲ ့ထုၿပီး အေပါက္ေဖါက္၊ လူတကိုယ္စာအေပါက္ကေန ေက်ာ္၀င္ၿပီး ကူးလူးေနၾကေရာ။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့လဲ ဘာမွ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ အားလံုးက အဆင္ေျပသြားတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ သြားလို ့ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြလည္း ခတ္ခါစက သြားမရတာနဲ ့ပဲ ေနာက္ပိုင္း မလာၾကေတာ့ဘူး။ အင္း..ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ‘
အေမက ‘ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ ‘ဟု ေျပာလာပါေတာ့သည္။ က်မမွာလည္း အေမွ်ာ္ၾကိးေမွ်ာ္ကာ ေတြးထားခဲ့သမွ် ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး သတိေရာက္တိုင္း ‘ငါ ..စံုစမ္းမယ္။ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် လွဴလိုက္မဟဲ့..’ဆိုေသာ အေတြးမ်ား ေပ်ာက္ကုန္ရပါၿပီ။ အေမက ဘာမွ မသိေတာ့ အားလံုး အဆက္ျပတ္သြားသလိုပါပင္။
သို ့ေသာ္ အေမ့အေျပာအရ ျမိဳ ့ထဲသြား လမ္းမေပၚ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ တားစီးၿပီး ျမိဳ ့ထဲ သြားတတ္သည္ကို ေတြ ့ဘူးသည္ဆိုသျဖင့္ ကားလမ္းေပၚသြားေစာင့္ပါက ေတြ ့လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ကဲ .. ေတြ ့ပါၿပီတဲ့။ တကယ္လို ့မ်ား ကိုယ္ေတြ ့သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားက ဗမာစကား မတတ္သူမ်ားဆို ဘာစကားက စေျပာရမွာပါလိမ့္။ ကိုယ္ေျပာသမွ် နားလည္ပါ့မလား။ မႏွစ္က က်မေျပာစဥ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာရံုမက ျဖတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္ကို ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရသည္မို ့ဒီတစ္ခါေရာ ဘယ္လိုမ်ား တုန္ ့ျပန္မွာပါလိမ့္...။ အေတြးမ်ားျဖင့္သာ ၀ဲလည္ေနပါေတာ့သည္။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။
ေအာ္..က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး တကယ္ကို ေတြးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မေတြးသမွ် သားအေဖကို လည္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေလးလွဴရေအာင္ေပါ့.. တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အေတြးရျပန္ေတာ့ ဟိုဟာမေကာင္းေသးဘူး ဒီလိုေလး လွဴရရင္ေကာင္းမလား..ျဖင့္ ေတြးကာ စဥ္းစားကာျဖင့္ ေနခဲ့၏။
တစ္ခါတစ္ေလ ပိုက္ဆံအိတ္လို ၊ ေရေမႊးလို၊ ႏႈတ္ခမ္းနီလို၊ တျခားအသံုးအေဆာင္ တစ္ခုခု အသစ္္ထြက္လို ့အၾကိဳက္ေတြ ့ကာ ၀ယ္ၿပီးပါကလည္း ေအာ္.. ၅၀၊ ၆၀ ေပးရတာ။ ဒါမ၀ယ္ပဲနဲ ့မ်ား ဒီေငြကို လွဴရရင္ ငါးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းဆိုတဲ့ ပမာဏက ေတာ္ရံုမိသားစုအတြက္ တစ္လစာ အသံုးစရိတ္ေလာက္သလို ကိုရင္ေလးေတြအတြက္မ်ားဆို သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ သင္ကန္းေလးေတြ မဲညစ္ေရာင္က နီညိဳေရာင္ ျပန္သန္းလာဖို ့၊ သပိတ္ေလးေတြ ဆြမ္းခြက္ေလးေတြ ဆီတ၀င္း၀င္းကေန ဆီေျပာင္ၿပီး ပုိ သန္ ့ရွင္းလာဖို ့၊ ဒက္ကေလးေတြ ေဖြးေဖြးနဲ ့ေခါင္းေလးေတြ ဒက္ကင္းၿပီး ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးေတြ ျဖစ္လာဖို ့၊ ကိုယ္ေပၚက ယားနာေလးေတြ စင္သြားဖို ့အတြက္ တစ္လစာ မက ႏွစ္လစာ သံုးလစာေလာက္ ဆပ္ျပာမ်ိဳးစံုလွဳႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဆန္ႏွစ္အိတ္ဆိုလည္း တစ္လ ႏွစ္လစာ မနက္စာ ယာဂုအတြက္ေတာ့ ရႏိုင္ေလာက္တာေပါ့...ဟု ေတြးမိျပန္ကာ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဒီတစ္ခုထပ္မ၀ယ္လဲ ရွိတာေတြသံုး ရေနတာပဲ။ အို.. ေနာက္ဆို မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ အသစ္ မရွိလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ... အေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ သားအေဖကို ေျပာျပဘူး၏။
သားအေဖကေတာ့ အေတြးျပတ္၏။ ‘ညီး ဒါကို တကယ္လိုခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ၀ယ္ၿပီးမွ ေနာင္တ ရမေနနဲ ့။ လိုခ်င္တယ္ ၀ယ္။ ၀ယ္ၿပီး ငါလိုခ်င္တာ ငါ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ငါၾကိဳက္တယ္။ ငါေပ်ာ္တယ္။ ၀ယ္ၿပီးၿပီ ကုန္ၿပီးၿပီ တန္ေအာင္ သံုးေပါ့။ ဘာလို ့အဲလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမွာလဲ။ လွဴခ်င္တယ္ လွဴဖို ့က တစ္ပိုင္း သတ္သတ္။ တျခားနည္းနဲ ့ျဖစ္ေအာင္ လွဴလို ့ရတယ္..’. ဟု ေျပာတတ္၏။
တစ္ခါတစ္ေလ သတင္းမ်ားထဲ မီလ်ံနာမ်ား ဘီလ်ံနာမ်ား လွဴၾကတာ ကူၾကတာေတြ ့မိရင္လည္း အင္း. ငါလည္း သူတို ့လိုမ်ား ရွိရင္ အဲလိုကို လွဴလိုက္အုန္းမယ္။ တခ်ိဳ ့ခ်မ္းသာေပမဲ့ မေပးမကမ္းတာမ်ိဳးေတြ ့မိျပန္ရင္က် အင္း..ငါ့က်လည္း မီလ်ံနာက ဘီလ်ံနာျဖစ္ဖို ့လုံးပမ္းေနတာနဲ့ပဲ မေပးမလွဴ ျဖစ္ေနမလား..ဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးဘူးခဲ့၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴဖို ့ တကယ္လိုအပ္သူမ်ားကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူဖို ့ကို ေတာ့ က်မေရာ သားအေဖပါ စိတ္တူ၏။ စိတ္ထက္သန္၏။ လိုအပ္သူ ေတြ ့ခ်ိန္ လွဴႏိုင္အားရွိေနဖို ့နဲ ့တိုက္ဆိုင္ဖို ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾက၏။ သို ့အတြက္လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္အားေလးျဖင့္ ့ကိုရင္ေလးမ်ားကိုလွဴဖို ့အထူးပဲ အားသန္ခဲ့ၾက၏။
ေအာ္..တကယ္တမ္း ေတြ ့ၾကေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို နည္းမ်ိဳးစံု စဥ္းစားၾကည့္ေနမိ၏။ အေမ မႏွစ္တုန္းက ညႊန္ခဲ့ေသာ ‘ဟိုးက သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေနရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္မယ္ ‘ ဟု ကိုရင္ေလးမ်ားၾကြလာရာ လမး္အဆံုးဘက္ကို ေက်ာင္းအထင္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ တကယ္က် မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းဘယ္မွာ ဆိုတာ အတိအက် မသိရေသးပါ။ ေက်ာငး္ကို အရင္ ရွာရပါအုန္းမည္။
ပုဂံက အျပန္ အိမ္မွာ ေနမည့္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း အခ်ိန္ရပါ့မလား။အို တကယ္ လုပ္ခ်င္ တကယ့္နည္းလမ္းရွာေတြ ့ၿပီး အၾကံအစည္ေအာင္ရမွာေပါ့။ လုပ္ခ်င္စိတ္သာရွိ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို ့ ရရမွာေပါ့...ဟု ေတြးကာ အေတြးကို ဆံုးလိုက္ရ၏။ ေတြးရင္း ၊ ေတြးရသမွ် သားအေဖကို ေျပာျပရင္း၊ နားေကာင္းသည့္ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမ်ားမွာ ခဏတျဖဳတ္ နားရင္း ေညာင္ဦးသို ့လည္း ေရာက္လုပါၿပီ။
ေညာင္ဦးမွာ ေနခ်ိန္ တေန ့လည္ႏွင့္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ဘုရားေတြ ဖူးရလို ့ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ၊ေန၀င္ခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘး ေနရာစံုမွ သြားၿပီးလည္းၾကည့္၊ ေတြ ့သမွ် စားလည္းစား၊ အစ္ကိုနဲ ့လည္း စကားေတြ မျပတ္တမ္း ေျပာလည္းေျပာျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾက၏။
+ + +
ႏွစ္ရက္ခြဲေနအၿပီး ျပန္သည့္ မနက္က် ေစာေစာပင္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဒါေတာင္ ျမိဳ ့ေရာက္ခါနီးေလ အပူရွိန္တက္လာေလျဖင့္ သားမွာ ေခြ်းေလးစို ့စို ့ျဖင့္ ယားေနပါေသးသည္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ အညာ အပူရွိန္က သိသာလွပါ၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ သားႏွင့္ အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကျပန္၏။ က်မလည္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို တန္းစီ လုပ္ရ၏။ အခ်ိန္က သိပ္မရပါ။ သားအေဖနွင့္ တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတြက္ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ဖို ့အစီအစဥ္ဆြဲ၊ၿပီး ေစ်း၀ယ္ဖို ့ထြက္၊ လူေခၚ၊ စလုပ္ရပါၿပီ။ အခ်ိန္မွီဖို ့ေလာေနရ၏။ ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးလုပ္ခ်င္၏။ အဆင္ေျပ မေျပသိခ်င္၏။ မေျပပါက ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ေပးရအုန္းမည္။
သို ့ျဖင့္ ေန ့အခ်ိန္မ်ားမွာ လွဴဖို ့အေၾကာင္း သတိမရႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေအာ္..လူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အေရးက အရင္ေပါ့။ ကိုယ့္အလုပ္ၿပီးဖို ့ပဲ စိတ္ရွိေန၏။
ဒီလိုနဲ ့အလုပ္ေတြ တ၀က္တပ်က္နဲ ့ညေရာက္သြားပါၿပီ။ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္ခါမွ သရက္ကင္းေလးေတြ တို ့စားဖို ့ခူးရန္ သတိရပါေတာ့သည္။ မွိဳးမွိဳးေမွာင္ေမွာင္ထဲ ၀ါးလံုးရွည္ တရမ္းရမ္းျဖင့္ ခူးရေတာ့၏။ အေမေျပာသလို မခ်ိဳမခ်ဥ္ သရက္ကင္းေမႊးေမႊးေလးမ်ားႏွင့္ အညာငံျပာရည္ခ်က္တို ့ျဖင့္ ညစာက စားေကာင္းလွပါသည္။ ညစာစားၿပီးမွသာ အိမ္ရွိလူကုန္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေယာက္မွ မနားရေသးပါ။
ထံုးစံအတိုင္း အစ္ကိုမ်ားပါ ေရာက္လာသည္မို ့ ညပိုင္း စကား၀ိုင္းက စည္လွသည္။ စကားမ်ားက မကုန္ႏိုင္။ သို ့ေသာ္ အလည္လာသူမ်ား ျပန္ရအုန္းမည္။ လူၾကီးမ်ား အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ မနက္ႏိုးလွ်င္ ဆက္ရန္မ်ားက ရွိေနေသးသည္။ အားလံုး အနားယူရပါအုန္းမည္။ သို ့ျဖင့္ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သားလည္း လူၾကီးမ်ားႏွင့္အတူမွ အိပ္ေတာ့သည္။
+ + +
ေနာက္တစ္ေန ့မနက္က် ေစာေစာထကာ အေမဆြမ္းေလာင္းသည္ကို ၾကည့္ျဖစ္၏။ ကိုရင္ၾကီး ၃ပါးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး တစ္ပါးသာ ၾကြလာပါသည္။ မႏွစ္တုန္းက ကိုရင္ေလးမ်ား တိုးတိုးေခြ ့ေခြ အလုအယက္ျဖင့္ ့ဆြမ္းခံၾကတာ သတိရမိသြားကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိ၏။ သူတို ့ေလးေတြ အဆင္ေျပၾကပါ့မလား။ မႏွစ္က ဆြမ္းခံအိမ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားရွိခ်ိန္ကပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းဟင္းက မပါႏိုင္။ ဆြမ္း သက္သက္သာ။ ခုလိုမ်ား ဆြမ္းခံအိမ္ရယ္လို ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေတာ့ပဲ ၾကံဳရာ သြားၿပီး ၾကံဳရာ ရရာ ခံေနရခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပေျပ ဆြမ္းတစ္နပ္ရႏိုင္ပါ့မလား။ ေတြးရင္း သူတို ့ေလးေတြအစား စိတ္ေမာေနမိ၏။ အေမေျပာသလို “မတတ္ႏိုင္ဘူး”..ေပါ့ေလ။
ခဏသာ ေမာႏိုင္၏။ တစ္ေန ့တာ အလုပ္က စရေတာ့မည္။ လိုအပ္ေသးသည္မ်ား စာရင္းလုပ္၊ ၀ယ္စရာရွိတာ ၀ယ္ရန္ ျမိဳ ့ထဲ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ျမိဳ ့ထဲ အသြား ေနာက္က်လို ့လား ေစာလို ့လားေတာ့မသိ၊ ကိုရင္ေလးမ်ားကို လမ္းတေလွ်ာက္မေတြ ့မိပါ။ ေတြ ့ပါက ကားေပၚတင္ေခၚၿပီး နဲနဲပါးပါး စပ္စုဖို ့ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ မၾကံဳခဲ့ရျပန္ပါ။
ဒီလိုနဲ့သာ ေစ်းက ျပန္ ေရာက္၊ က်မက တစ္ေန ့စာခ်က္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာ ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ အိမ္ရွင္း၊ သားအေဖက အိမ္အလုပ္ လုပ္စရာမ်ားကို အလုပ္သမားမ်ားနဲ ့ဆက္လုပ္၊ လိုတာရွိက ေစ်းကို အေျပး၀ယ္ျဖင့္ မနားတမ္း အၿပီးလုပ္ေနၾကရ၏။ သားကေတာ့ လုစံုစီ လွည့္ပတ္သြားရင္း ၾကံဳရာနဲ ့ေဆာ့ကစားလို ့ေန၏။
ညေနေစာင္း ေနအေတာ္ညွိဳးမွသာ ၿပီးေတာ့၏။ အဆင္ေျပသျဖင့္ ၀မ္းသာရေပမဲ့ အဆံုးက မသတ္ႏိုင္ေသး။ ေနာက္ေန ့ဆက္ၿပီး အျပီးသတ္ဖို ့မွာရ၏။ အေမတို ့က ဒီေလာက္လဲ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ ေျပာေနသျဖင့္ က်မက ဇြတ္ပင္ အကုန္ၿပီးေတာ့ ပိုအဆင္ေျပၿပီး လူ ပိုသက္သာတာေပါ့။ ၿပီးေအာင္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္ဖို ့မွာရျပန္၏။
က်မကေတာ့ ျဖစ္သလိုနဲ ့သိပ္မေက်နပ္ခ်င္တတ္ပါ။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းတာကိုပဲ ၾကိဳက္၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေငြကုန္မ်ားမွာစိုးလို ့ဟု ဆိုတတ္ၾက၏။ က်မတို့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ားအတြက္မို ့ ကုန္စရာရွိတာကို တတ္ႏိုင္သမွ် အကုန္ခံၿပီး အေကာင္းဆံုး အဆင္အေျပဆံုးျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာအေျခအေနမ်ိဳးကိုပဲ လုပ္ေပးလိုပါ၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေရွ့ေရးေနာက္ေရး စံုေအာင္ေတြးၿပီး ရွိတာနဲ ့လဲ ျဖစ္္ေန သံုးေနလို ့ရတာပါပဲ၊ စုဖို ့ေဆာင္းဖို ့က အေရးၾကီးတယ္ ခံယူထားၾကသည္ကိုလည္း သိပါ၏။ က်မကေတာ့ အခုလုပ္ရင္ တစ္ဆ ၊ ေနာက္ႏွစ္မွလုပ္ရင္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ၊လုပ္ဖို ့လိုအပ္ပါက လုပ္၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းက တားမရ၊ ၀င္ေငြက တိုးဖို ့မလြယ္ အေျခအေနကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ ေန ့ည မေရႊ့ခ်င္တတ္ပါ။
ညေရာက္ ညစာစားအၿပီး စကား၀ိုင္းက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ မနက္က် ျပန္ၾကေတာ့မည္မို ့မွာစရာရွိတာမွာ သိခ်င္တာေလးေတြရွိက ေမး၊ လိုတာရွိ ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ျပန္ပါ။ က်မမွာလည္း အေမ က်မတို ့အတြက္ လုပ္ေပးထားေသာ တစ္ႏွစ္စာ အစားအစာမ်ားကို ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္လို ့ ထည့္သို မၿပီးဆံုးးႏိုင္ပါ။ သို ့ျဖင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္မွ အိပ္ရာ ၀င္ၾကရသည္။ မနက္ေစာေစာထရေပအုန္းမည္။
အိပ္ရာ၀င္ကာမွပင္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ မနားခဲ့ရေတာ့ ပင္ပန္းကာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။
ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ က်မကို က်မ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာကိုလို ့ေရေရရာရာ ေ၀ခြဲမသိေပမဲ့ အလိုမက်ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္အတြက္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနမိ၏။ တကယ္သာ စိတ္ျပင္းျပရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ရွာေဖြၿပီး သြားလို ့ရရဲ ့နဲ ့ဘာလို ့မ်ား မၾကိဳးစားမိပါလိမ့္။ အို..အိမ္အလုပ္ေတြကလည္း အခ်ိန္မွီၿပီးဖို ့လိုေသးတာကိုး..ဆင္ေျခေပးၿပီး စိတ္ေျဖေနမိ၏။ အင္း..ဒီတံတိုင္းၾကီးသာ မကာရင္ ငါ့ စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္တာေပါ့..ေတြးမိေတာ့ တံတိုင္းခတ္သူမ်ားကို မေက်နပ္သလို ျဖစ္သြားျပန္၏။ ေနာက္ဆံုးက် အို.. ဒါ ဘယ္သူမွ တတ္ႏိုင္တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာပဲ။ကိုရင္ေလးေတြသာမက က်န္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြလည္း အသြားအလာ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကရတာပါပဲေလ...ဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ အင္း...လူ ့ဘ၀ ဆိုတာ ဒီလိုပဲနဲ ့တူပါရဲ ့။ ကိုယ့္ စိတ္တိုင္းက်ခ်ည္းေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။သူတို ့လည္း သူတို ့ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ၾကမွာေပါ့ေလ..ဆိုကာ တံတိုင္းခတ္သည့္အေပၚ စိတ္က ေျပသြားျပန္၏။
သို ့ေသာ္ တစ္ႏွစ္လံုးေတြးခဲ့သည္မ်ား တစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ ဘယ္သူ ့ကို ဘာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္လို အျပစ္တင္ရမယ္မွန္းလဲမသိ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အျပစ္တင္စရာလူလဲမရွိ။ အားလံုး ကိုယ္ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနၾကသူခ်ည္း။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ကိုယ့္အိမ္အတြက္သာ အခ်ိန္ေပးလုပ္ၿပီး ေမ့ထားခဲ့ေသးသည္ပဲ။ က်မလည္းပဲ ငါ ငါ အတြက္ အဓိကထားၿပီး ငါ့ဖို ့ငါ့အတြက္ကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့သည္ပဲ။ ထို ့အတူ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း မည္သူ ့မွ အျပစ္တင္မေန၊ အဆင္ေျပသလို ဆြမ္းတစ္နပ္ကို ဖန္တီးေနၾကျမဲ။ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲ။ ဒီလိုနဲ ့သာ စိတ္ေက်ခ်မ္းမႈမရပဲ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရ၏။
+ + +
မနက္ေစာေစာ အိမ္မွထြက္ရန္ ေစာေစာပင္ ထခဲ့ၾက၏။ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီး အေမစီစဥ္ေပးထားေသာ ငခ်ိတ္ေပါင္းႏွင့္ အေၾကာ္စံုပူပူေႏြးေႏြးကို စားၾက၏။ စားၿပီးေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြ ကားေပၚတင္ သြားဖို ့ျပင္ကာ ကန္ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏။ သားကပါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဦးခ်ကန္ေတာ့တတ္ေနၿပီမို ့သူပါ ပါ၀င္ႏိုင္ပါၿပီ။ အဖြားျဖစ္သူက မ်က္ရည္တစမး္စမ္းနဲ ့ေျမးကို ႏႈတ္ဆက္လို ့မၿပီးႏိုင္ေတာ့ပါ။ မွာစရာရွိတာမွာ ေျပာစရာလက္က်န္ကို ေျပာအၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္တာ ေ၀းေနၾကရအုန္းမွာမို ့စိတ္ထဲက တနင့္နင့္။
ကားစထြက္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့တာမ်ား ခ်န္ခဲ့လို ့ေရွ့ဆက္လုပ္စရာရွိတာပဲ စိတ္က ေရာက္ၾကရျပန္ကာ လြမ္းမေနအားေတာ့ပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ကာ ဘ၀ ခရီးရွည္ကို ဆက္ရေပအုန္းမည္။
အိမ္က အ၀စားခဲ့ၾကေပမဲ့ ျမိဳ ့ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ ထံုးစံအတိုင္း ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆိုင္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ခံုလြတ္ရွာေနစဥ္ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွ သားအေဖအမည္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ ထိုခံုဆီသို ့သာ လွမ္းခဲ့ၾကသည္။
စားစရာမွာအၿပီး သားအေဖက သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ေမးၾက ေျဖၾကစဥ္ က်မက သားထိုင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေအာင္ ခုံကို ျပင္ေပးေနရပါသည္။
ထိုစဥ္ က်မတို ့၀ိုင္းနား ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါး လာရပ္သျဖင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္စြာ အ့့ံအားသင့္သြားသည္။ က်မ အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့ကာ ေတြ ့ခ်င္လွပါေသာ ပအို ့ကိုရင္ေလးမ်ားကို မထင္မွတ္စြာ ေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သားအေဖကလည္း ‘ဟို အရင္ အိမ္လာဆြမ္းခံတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြေလ..’.ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။
က်မမွာ ၀မ္းလည္းသာ မေမွ်ာ္လင့္ထားသျဖင့္ မွင္သက္လည္းမိေနကာ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္ပါ။ က်မ ဘာမွ မေျပာလင့္ကစား သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကျဖင့္ ကိုရင္ႏွစ္ပါးျဖင့္ အျပန္အလွန့္္ ေျပာေနၾကပါၿပီ။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကသာ စကားကို လွည့္ပတ္ေျပာေနရသည္။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးဆီကမူ ဘာမွ ေရေရရာရာအေျဖ မထြက္လာပါ။
ထိုစဥ္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးက ဘာမွ မေျပာမဆို ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ မၾကာပါ က်န္တစ္ပါးလည္း ပထမကိုရင္ေနာက္ လိုက္သြားပါသည္။ က်မလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကပ္လွ်က္က ဆိုင္သို ့ၾကြသြားကာ က်မတို ့ဆီမွာလိုပင္ စားပြဲ၀ိုင္း တစ္ခုေဘး သပိတ္ကို ေရွ့ထိုးကာ ရပ္ေနၾကပါသည္။
ရံုထားေသာ သင္ကန္း၊ သပိတ္တို ့က မႏွစ္ကလိုပင္ ဘာမွ ထူးျခားမွဳမရွိ။ အေရာင္မွိန္ဆဲ မြဲဆဲ။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာမွ ေျပာင္းလဲခဲ့ပံု မရွိပါ။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ စိတ္မေကာင္းသံလား၊ ရင္ေမာသံလား၊ အားမရသံလား၊ ပူပန္သံလား.... ။ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္အၿပီး ထြက္လာေသာ စကားမ်ားက ခံစားမွဳတစ္ခုခုပါေနပါသည္။
‘မင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါအုန္းကြာ။ငါေန ့တိုင္း ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္။ ထိုင္တိုင္းေတြ ့တယ္။ ေတြ ့တိုင္း ငါ့ေဘးနား လာရပ္တယ္။ ေအး ငါကလည္း လာရပ္တိုင္း ေမးတယ္ကြာ။ ေအး ငါေမးတိုင္းလည္း တစ္ခါမွ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူးကြာ။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတာ ကိုရင္တစ္ပါးက ဗမာစကားမတတ္ဘူးတဲ့ကြာ။ က်န္တစ္ပါးကက်လည္း နဲနဲပဲေျပာတတ္တယ္တဲ့။ ကဲ မင္းစဥ္းစားၾကည့္။ ငါက ဆြမ္းေတာ္ပါ လို ့ဗမာစကားတစ္ခြန္းပဲေျပာ ေငြ ၅၀၀ လွဴမယ္။ တစ္ပါး ၂၅၀စီခြဲယူၾကပါလို ့ေျပာတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ မေျပာဘူးကြာ။ ငါကေျပာတိုင္း လွည့္ထြက္သြားတာပဲ။ ငါ့ေတြ ့တိုင္းလဲ လာရပ္တာပဲ။ လာတိုင္းလဲ ဒီလိုပဲ ငါကေျပာရင္ လွည့္ထြက္သြားၿပီး တစ္ျခားဆိုင္ကူး တစ္ျခားလူေတြဆီ ဒီလိုပဲ ရပ္။ ေန ့တိုင္းပဲ။’
သူ တခဏ စကားစရပ္စဥ္ က်မတို ့မွာ လည္း ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ တစ္ခါ သူက...
‘ဒီျမိဳ ့ေရာက္တာ ၾကာၿပီလည္း ေျပာတယ္ကြာ။ အဲဒါ ဗမာစကားလည္း မတတ္ေသးဘူးဆိုေတာ့.. စာဆိုတာေတာ့ ထားေတာ့။ ဘုရားစာေလးေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္သင့္တယ္ ထင္တာပဲကြာ။ ကဲ ဒီျမိဳ ့မွာ ဒီလိုပဲ ဆက္ေနေတာ့မွာလား။ ၾကီးရင္ေရာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္း။ ဘုန္းၾကီးစာသင္ဖို ့တရားေဟာဖို ့။ ငါျဖင့္ စဥ္းစားမရပါဘူးကြာ...’ ဟု ကိုရင္ေလးေတြ ေရွ့ေရးပါ ေတြးၿပီး ရင္ေလးသံအျပည့္ျဖင့္ ေျပာလာပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို ့မွာ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသိထား ေပမဲ့ ဘာမွ ျပန္ေျပာစရာ စကားေရာ အေျဖပါ အဆင္သင့္ ရွိမေန။ က်မတို ့မွာလည္း ထိုသူ ့လိုသာပင္ လိုက္ေတြးေနရံုပါ။ ထို ့ေနာက္ က်မတို ့သံုးေယာက္လံုး စကားမဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။
က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး လွဴမယ္ လွဴမယ္ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ ယခုလို ေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္ ဘာျဖစ္လို ့မ်ား မလွဴလိုက္မိပါလိမ့္ဟုသာ ကိုယ့္ဟာ ကို ျပန္ေမးေနမိသည္။ သို ့ျဖင့္ က်မ ကိုရင္ေလးေတြေနာက္ လိုက္ၾကည့္မိရာ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း က်မတို ့ဆိုင္ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူတို ့မ်က္ႏွာေလးမ်ားကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရစဥ္ တစ္ခု သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ မႏွစ္က ေတြ ့ခဲ့စဥ္ကလိုပင္ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ေလးေတြမ်က္ႏွာမွာ ပူပန္ရိပ္မရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွ အရိပ္ထင္မေန ရွိမေန။ ခံစားမွဳမရွိ ဗလာအတိပါ။
သားအေဖသူငယ္ခ်င္း ေတြးပူေနသလို သူတို ့ေတြ သူတို ့ေရွ့ေရးေတြးဖူးၾကလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘုန္းၾကီးစာသင္အၿပီး တရားေဟာမည္ဟုလည္း ေတြးထားမည္ မဟုတ္သလို ဘုန္းၾကီးပဲ အၿပီး ၀တ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားမည္လည္း မထင္ပါ။
က်မျဖတ္ခနဲ အၾကည့္ျဖင့္ ခန္ ့မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ လတ္တေလာဆြမ္းအတြက္ကလြဲလို ့သူတို ့ေလးေတြေခါင္းထဲ ဘာမွ ရွိေန ေတြးေနလိမ့္မည္ မထင္မိပါ။ အဆံုးစြန္ ယခုဆြမ္းခံေနရာ ျမိဳ ့ထဲမွေန ေက်ာင္းသို ့ကိုပင္ ဘာနဲ ့ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္ျပန္သြားရပါ့မလဲ ဆိုတာကိုပင္ စိတ္ထဲမရွိေလာက္ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းတစ္နပ္ရေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
က်မ သူတို ့ေလးေတြကို ဆက္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ခံုမွ တစ္ခံု တစ္ဦးဆီမွ တစ္ဦးဆီ ကူးေနသည္မွတစ္ပါး ႏွဳတ္ကလည္း ဘာမွ မရြတ္သလို မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ပံုေသ၊ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာလွမ္းဖို ့ၾကည့္သည္ကလြဲလို ့အေသ။ တခဏအၾကာ သားအေဖ သူငယ္ခ်င္းက ...
‘ေအးကြာ မင္းလာေတာ့ ေတြ ့ရတာေပါ့။ ငါလည္း ဘယ္သူနဲ ့မွ သိပ္မေတြ ့ျဖစ္ဘူး။ ဒီဆိုင္လာၾကမွ ဆံုတယ္။တကူးတကေတာ့ မေတြ ့မိၾကေတာ့ဘူး။...’.ဟု ေျပာရင္း သူလည္း ေငြရွင္း ျပန္ဖို ့ျပင္ က်မတို ့လည္း ဆိုင္က ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ဆိုင္မွ လမ္းတဖက္ကူး၊ ကားေပၚတက္၊ သားကို ေနရာခ်ေနစဥ္ ပန္းနံ ့ရသျဖင့္ ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ရာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားတစ္ေယာက္ ပန္းကံုးမ်ားျဖင့္ ကားေဘးရပ္လာပါသည္။ က်မ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ အဖြားက...
‘သမီးေလး အဖြား ဘုရားပန္းေလးေတြ ၀ယ္သြားပါအုန္းလား။ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္၊ လမး္ခရီး စိတ္လည္းၾကည္တာေပါ့။ အဖြား ပိုၿပီး ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားဇြန္ပန္းေလးေတြေရာ ေရႊပန္း၊ေငြပန္းေရာေလ..’.ဟု ေစ်းေရာင္းပါေတာ့သည္။
က်မကလည္း ထိုပန္းမ်ားရနံ ့ကို ၾကိဳက္လွသည္မို ့၀ယ္ဖို ့ျပင္ပါသည္။တျပိဳင္နက္တည္း အဖြားအိုက သူမ ဇာတ္လမ္းကို စေျပာပါေတာ့သည္။
‘အုိ သမီးေလးရယ္။က်န္းမာပါေစေတာ္။ ေဘးရန္လည္း ကင္းပါေစ။အဖြားကေလ မိတဆိုးေျမးေလးေတြကို လုပ္ေကြ်းေနရတာ သမီးရဲ ့။ သူတို ့အေမ အဖြားသမီးက ဆံုးသြားရွာေတာ့ေလ။ အဖြားအသက္ ၇၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ တစ္ရက္မွ မနားခဲ့ရပါဘူး။ ေျမးေတြ ေစ်းေရာင္းေကြ်းေနရတာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ကိုယ့္ေျမးဆိုေတာ့လည္း။ ေက်ာင္းလည္း တက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ေနပါေစေပါ့။ ‘
က်မက စကားျဖတ္ကာ ...
‘အဖြားက ဘယ္မွာေနတာတုန္း ...’ ဟုေမးေတာ့
‘ဒီနားက ရြာမွာပဲ။ ညကတည္းက ရြာထဲက လိုက္ေကာက္ၿပီး သီထားတာ။ မနက္က် ေစာေစာစီးစီးထြက္လာၿပီး ေရာင္းရတာ။ မနက္ ၉နာရီ ၁၀ နာရီဆို ကုန္တာပါပဲ။ ဒါနဲ ့သမီးေရ အေမကေလ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမေနဘူး။ ေရာင္းတာကလည္း ဘုရားပန္းဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ အ၀တ္ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္း၀တ္ၿပီး သနပ္ခါးလည္း အျမဲလူးတယ္။ ေရာင္းသူ စိတ္ၾကည္ ၀ယ္သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေပါ့...’ဟု ေျပာမွ က်မ သတိထားၾကည့္လိုက္ရာ တကယ္ကိုပင္ မ်က္ႏွာက အေဖြးသားနဲ ့ပါ။
က်မက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ေပးၿပီး ...
‘အဖြား တစ္မ်ိဳးသံုးေလးကံုးေလာက္ဆိုရပါၿပီ။ ကားထဲေမႊးရံုပါ..’.ဟု ေျပာေတာ့
‘အုိ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ တစ္ေထာင္ဖိုးဆိုေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ။ အဖြားအပိုပါ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။...’ဆိုကာ အကံုးေရကို ေရတြက္မေနေတာ့ပဲ သီၾကိဳးမ်ားကို ခြဲထုတ္ကာ လက္ထဲက ဓါးျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖတ္ေနပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးသျဖင့္ အဖြားျဖတ္ေနသည္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ဓါးတံုးတံုးႏွင့္ ၾကိတ္ျဖတ္ေနရသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်မတို ့ငယ္ငယ္က ခဲတံခြ်န္ေသာ ေကာ္ဓါးအိမ္ေလးပါ ဓါးကိုေတြ ့လိုက္ရသလို သံေခ်းတက္ေနသည္ကိုပါ တဆက္တည္း သတိထားလိုက္မိ၏။ သံေခ်းတက္ေနေသာေၾကာင့္သာ သီၾကိဳးမ်ားစြာကို တခါတည္း လြယ္လြယ္ ျဖတ္မရျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
က်မမွာ သူမ အျဖတ္ရခက္ေလ မေတာ္တဆမ်ား သံေခ်းတက္ဓါးက ေခ်ာ္ျပဳၿပီး လက္ကိုထိမိသြားမလား၊ အင္း ထိမိရင္ေတာ့ သံေခ်းဆိပ္တက္ၿပီး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္..က်မမွာ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း ပူလာပါသည္။ သို ့ျဖင့္..
‘ရၿပီအဖြား ျဖတ္ရသေလာက္ပဲေပးလိုက္ပါ။ ရပါၿပီ အဲေလာက္ဆို..’.ဟု တားလိုက္ရပါသည္။ အဖြားအိုက က်မဆီ လွမ္းေပးၿပီး..
‘ငါ့သမီးတို ့အဖြားေျမး ပညာသင္တာကို ကူညီတဲ့အတြက္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေတာ္....’ က်မ ထိုဆုေတာင္းစကားကိုသာ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္ရပါသည္။ အရွည္ၾကီး ဆက္ေပးေနေပမဲ့ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားေတာ့ပါ။ ကားစထြက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
က်မတို ့ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္ အဖြားအိုလည္း ႏွဳတ္က မျပတ္ရြတ္ရင္း အိမ္အျပန္လမ္းဘက္ လွည့္သြားပါေတာ့သည္။ အဖြားအို၏ ေက်နပ္စြာ ဆုေပးသံၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္သြားရပါသည္။ သူမအတြက္ ေငြတစ္ေထာင္က ဒီကေန ့တစ္ေန ့စာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို လံုေလာက္သြားၿပီ ထင္ပါသည္။ ၀ယ္မိလိုက္သည့္အတြက္လည္း ကိုယ့္ဟာကို ေက်နပ္သြားပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့ မထင္မွတ္ပဲ ကူညီႏိုင္လိုက္သည့္အတြက္ပါ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္စဥ္က ကိုရင္ေလးမ်ားကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ေတြ ့ခဲ့ရေပမဲ့ မလွဴခဲ့မိသမွ် အဖြားအိုဆီမွ ပန္း၀ယ္လိုက္မိသည္က စိတ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေက်ေအးသြားေစပါသည္။
က်မတို ့ ျမိဳ ့ထဲမွ စထြက္လာစဥ္ သားအေဖက လမ္းကို အာရံုထား ဂရုစိုက္ေနရသလို က်မက ပန္းကံုးေလးမ်ားကို မွန္မွာ ခ်ိတ္လို ့ေမႊးရနံ ့သင္းပ်ံ ့ပ်ံ ့ရေနသည္ကို ေက်နပ္ေနပါသည္။
ျမိဳ ့လယ္လမ္းထဲက ခြဲ ထြက္စျပဳခ်ိန္ ကားအနည္းငယ္ရွင္းစ ျပဳသည္ႏွင့္ က်မ စကားစပါေတာ့သည္။
‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေျမးေက်ာင္းစရိတ္ဆိုၿပီး ရိုးရိုးေတာင္းတာထက္စာရင္ ခုလို ပန္းေရာင္းၿပီး ရွာတာက အမ်ားၾကီးေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီးၾကားဘူးေနတာ။ ခုလို ပန္းေရာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို ပန္းဖိုးဆိုၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပိုေပးရတာလည္း လွဴရသလို တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့။ ‘...
က်မစကားဆံုးေပမဲ့ သားအေဖဆီကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာပါ။ က်မကေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားအတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္ကိုပဲ ေတြးကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဆဲ။
ထိုစဥ္ သားအေဖဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ ျမိဳ ့အထြက္မွ ႏွစ္ရွည္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လွသျဖင့္ ကားရပ္အုန္းမည္..တဲ့။ က်မက လမ္း ဘယ္ညာ ၾကည့္ၿပီး ေရွ့နားမွာ စပ်စ္သီးသည္ ေလးမ်ားရွိသည္ကို သတိရသြားကာ ထိုဆိုင္တန္းေလးရွိရာနား ရပ္ဖို ့အၾကံေပး ေျပာလိုက္ပါသည္။
မၾကာပါ ဆိုင္တန္းေလးမ်ားနားေရာက္၊ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ့ရပ္၊ က်မက စပ်စ္သီး၀ယ္ဖို ့ျပင္၊ သားအေဖက ဓါတ္ပံုရိုက္။သားကေတာ့ ကားထဲမွာပင္ မလိုက္ရလို ့ေအာ္...။ က်မ ဆိုင္ေရွ့ရပ္သည္ႏွင့္ အသည္က စေရာင္းပါေတာ့သည္။ စံုေနေအာင္ ေျပာပါသည္။ က်မ လိုက္မမွီပါ။ သူမ အေျပာရပ္မွ က်မက ...
‘အသီး လံုးတာနဲ ့ရွည္တာ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳလဲဟင္..။ ေနာက္ ဘာကြာလဲ။ ေစ်းက ကြာေတာ့ ခ်ိဳတာကြာလို ့လား...’ ေမးေတာ့
‘အင္း..အဲ..ဟို ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အားလံုးခ်ိဳတယ္။ ဟို ေစ်းကြာတာက အၾကိဳက္ကို လိုက္လို ့ေလ။ တခ်ိဳ ့က လံုးတာၾကိုက္ၿပီး တခ်ိဳ ့က ဒီအရွည္ေလးေတြကို ၾကိဳက္လို ့ကြာတာရယ္။ ...’
‘ဒါဆို ေစ်းပိုၾကီးတာ လူၾကိဳက္ပိုမ်ားလို ့ ပိုေကာင္းလို ့ေပါ့...အဲလိုလား....’ ဆိုျပန္ေတာ့
‘အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ဟို..ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အကုန္ခ်ိဳတယ္ စိတ္သာခ်။ျမည္းၾကည့္ေလ အမ ရပါတယ္...’
က်မနားလည္လိုက္ပါၿပီ။ သူမကို ေမးလို ့အေျဖမွန္ရမည္ မထင္ပါ။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ ေရြး၀ယ္ရံုသာပါ။ က်မလည္း စားပြဲခံုေပၚ အပံု ေလး၊ငါးပံု ခြဲပံုထားသည္ထဲက တစ္လံုးစီ ယူျမည္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ အစံုပါ။ လံုးတာ၊ ရွည္တာႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ ခ်ိဳသည့္အလံုးက ခ်ိဳ ၊ခ်ဥ္သည့္ အလံုးက ခ်ဥ္ပါ။ က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စားေနက် အလံုးကိုပဲ ၀ယ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး...
‘ဒီထဲကပဲေပးပါ။ က်မတို ့က မန္းေလးထိ သြားမွာမို ့နဲနဲ ခံမယ့္ ဟာေရြးေပးပါေနာ္...’ ဆုိေတာ့
‘အမ က်မ ဒီထဲက ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ခံတာ မခံတာက အလံုးပံုနဲ ့မဆိုင္ဘူးအမ။ ေရေဆးထားရင္ သိပ္မခံဘူး။ ေရမေဆးရေသးတာက ပိုခံတယ္..’ ေျပာရင္း ခံုေအာက္က ေတာင္းထဲမွ ေရမေဆးရေသးေသာ အခိုင္မ်ားကို ယူၿပီး ခ်ိန္ပါေတာ့သည္။ ခ်ိန္အၿပီး...
‘အမ က်မ အိတ္နဲ ့ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ ျခင္းနဲ ့လိုခ်င္လား အမ ...’ ေမးေျပာ ေျပာလာေတာ့
က်မလည္း အလိုက္သိစြာ
‘အိတ္နဲ ့ပဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ဘာနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္...’ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ရပါသည္။ သူမက ျခင္းေလးေတြကို ေခြ်တာခ်င္ပံုရပါသည္။ က်မ ေငြရွင္းအၿပီး သားအေဖလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီးမို ့ ကားေပၚတက္ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ကားထြက္သည္ႏွင့္ သားအေဖက သူ ့ဓါတ္ပံုမ်ား အေၾကာင္းေျပာပါသည္။ က်မကလည္း စပ်စ္သီးသည္ႏွင့္ အေခ်အတင္ အေမးအေျဖအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။
ဒီလိုနဲ ့သာ ကားလည္း ဟိုက္ေ၀းလမ္းမေပၚေရာက္... က်မကလည္း ေရ မေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တလံုးၿပီး တစ္လံုး ျဖဳတ္စားရင္း၊ သားအေဖက ကြမ္းတျမံဳ ့ျမံဳ ့၀ါးရင္း ၊ သားကေတာ့ အေဖနဲ ့အေမကို ၾကည့္လိုက္ ပန္းကံုးကို ေဆာ့လိုက္ျဖင့္ မနး္ေလးသို ့အျပန္ခရီး ဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
+ + +
ေနာက္ဆံုးက် … စပ်စ္သီးခ်ိဳတာ မခ်ိဳတာလည္း ကံေပါ့……အျပင္မွာလွေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား ဓါတ္ပံုထဲ မလွလည္း ကံေပါ့…ပန္းသည္အဖြားၾကီးလက္ကို သံေခ်းတက္ဓါးသြားျဖင့္ မေတာ္တဆ ထိမိသြားလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ားကို မလွဴျဖစ္ခဲ့တာလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ား ေရွ့ေရးကလည္း ကံစီမံရာေပါ့….ဟုသာ ကံကိုပံုခ်လိုက္ၿပီး ေရမေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးျဖဳတ္စားလိုက္၊ ေနခဲ့သည့္ ၄ရက္စာ အေၾကာင္း ေရာက္္ရာေပါက္ရာ ေျပာလိုက္ျဖင့္ အရာအားလံုးကို ေဖါ့့လိုက္ကာ ခရီးဆက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။
သြားလာရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း စိတ္က ကိုရင္ေလးမ်ားဆီ ျပန္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး..ဆိုေသာ သီခ်င္းတပိုင္းတစ္စက ေခါင္းထဲေပၚလာၿပီး တကယ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါလား ဟုသာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ေရရြတ္မိပါေတာ့သည္။ ။
7.9.11 Wednesday 5:40 pm
ဟိုယခင္ကလို လိုင္းကားျဖင့္ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ကားႏွင့္ကိုမို ့ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ရပ္ႏိုင္၊နားႏိုင္သလို ေႏြဦးအစ အညာအရသာကိုလည္း အျပည့္အ၀ ျမင္ေတြ ့ခံစားႏိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနသလို လတ္ဆတ္ေအးျမေသာ ေလကိုလည္း လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ရွဴခဲ့ရ၏။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပုရစ္ဖူးတေ၀ေ၀ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္အတူ ရဲရဲနီ ပြင့္ေၾကြတေ၀ေ၀အညာလမ္း ခရီးတေလွ်ာက္လံုးက စိတ္ၾကည္ႏူးစရာအမွန္ပါ။
သားအေဖက လွႏိုးရာရာအပင္မ်ား၊ အပြင့္မ်ားကို အဆင္ေျပသလို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ၊ ေတြ ့သမွ် ပြင့္ေၾကြေလးမ်ားေကာက္ခါ ဘာပြင့္၊ ညာပြင့္ခန္ ့မွန္းလိုက္၊ ရြက္ႏုသစ္တို ့ျဖင့္ ေ၀ဆာ လတ္ဆတ္လွပေနေသာ အပင္မ်ားကို ထင္ရာ အပင္သတ္မွတ္လိုက္ျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ မျငီးေငြ ့ခဲ့ရပါ။
ကားရွဳပ္မည္ကို ေၾကာက္ေသာ သားအေဖက မန္းေလးမွ ေစာေစာထြက္ခဲ့သျဖင့္ အပူရွိန္မျမင့္ခင္မွာပင္ မိတီၳလာသို ့ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ယခင္ကလိုပင္ သားႏွင့္ သူ ့အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့က အလြမ္းသယ္ ၍ မၿပီးႏိုင္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က လမ္းစေလွ်ာက္စအရြယ္ စကားေျပာရန္ ၾကိဳးစားစအရြယ္မို ့ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္မရွိခဲ့။ ယခုအေခါက္ကမူ သားက ၂ႏွစ္ ၄လအရြယ္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့ေျပာသမွ် နားလည္ကာ အနည္းငယ္ ျပန္လွန္ေျပာတတ္ေနၿပီမို ့သူတို ့သံုးေယာက္ စကား၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္ပါ။
က်မကမူ ပါလာသည့္ အထုပ္မ်ားကို ေနရာတက်ခ်ကာ လုပ္စရာရွိသည္တို ့ကို လုပ္ၿပီးမွ သူတို ့၀ိုင္းအတြင္း ပါႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သားအေဖကပါ ၀င္ေျပာေနသျဖင့္ ၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ပင္ စည္ေနပါၿပီ။ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့မွာ သား၏ တုန္ ့ျပန္ဟန္ေလးမ်ားကို သေဘာက်မဆံုး ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ၾကပါ။ သားတစ္ခြန္းေျပာ ၊ သားေျပာသည္ကို သူတို ့လူၾကီးမ်ားက ျပန္ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ မရပ္ႏိုင္ၾက။
ေျပာ ၍ ၿပီးဆံုးသြားသျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။သို ့ေသာ္ စကား၀ိုင္းျဖတ္ၿပီး ေန ့လည္စာ စားရန္ အဖြားကပင္ စေျပာပါသည္။ က်မတို ့သံုးေယာက္အၾကိဳက္ စံုေအာင္ ခ်က္ထားပါသည္။ ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္က်ေနၿပီမို ့ စားရန္လည္း အသင့္ျပင္ထားၿပီးသားပါ။ ထမင္းစ စားသည္ႏွင့္ အဖြားက အံ့အားသင့္စြာ သေဘာက်ျပန္ပါၿပီ။ သားက လူၾကီးမ်ားကဲ့သို ့သီးျခားခံု၊ ပန္းကန္၊ဇြန္းတို ့ျဖင့္ အဖိတ္အစင္ကင္းစြာ သူ ့ဟာသူ စားတတ္ေနသျဖင့္ပါ။
ေန ့လည္စာ စားၿပီး အားလံုးပင္ အိမ္ေရွ့ထြက္ ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ားေပၚ ေနရာယူအၿပီး စကား၀ိုင္းဆက္ၾကျပန္သည္။ မိသားစု၀င္မ်ားအေၾကာင္းက ေမးမကုန္ ေျပာမကုန္ မဆံုးႏိုင္ပါ။
က်မတို ့ကလည္း ေနရက္နည္းသျဖင့္ သိလိုသမွ် တန္းစီ ေမးေနရ၏။ သူတို ့ကလည္း ေမးၾကျမန္းၾက၏။ သူတို ့အတြက္က သားအေၾကာင္းက အဓိကေပါ့။ က်မတို ့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ျဖည့္ဆည္း လုပ္ေဆာင္ေပးဖို ့အဓိကပါ။
စကားမ်ားက မၿပီးႏိုင္ေတာ့ ေန ့လည္ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္လည္းလြန္ အဖြားျဖစ္သူလည္း ပန္းေနပါၿပီ။ သို ့ေသာ္ အိပ္ဖို ့မျပင္ႏိုင္ပဲ ညစာအတြက္ ခ်က္ဖို ့ျပင္ပါသည္။ ရွိတာကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ဖို ့ျပင္ၿပီး စခ်က္ျပန္ပါသည္။ သူမအတြက္က ပင္ပန္းသည့္အလုပ္မဟုတ္ပါ။ သားနွင့္ေျမးကို စားခ်င္ရာ ခ်က္ေကြ်းခ်င္သည္က အဓိက ျဖစ္ေနပါသည္။
က်မကေတာ့ စကား၀ိုင္းကထၿပီး အိမ္၀ိုင္းအတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္အ၀င္စားဆံုး အိမ္ေတာင္ ဘက္မွ ျမတ္ေလးပန္းပင္ကိုပါ။ အပြင့္ကိုသာ ျမင္ဘူးၿပီး အပင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသျဖင့္ အပြင့္ႏွင့္ အပင္တြဲလွ်က္ျမင္ရဖို ့အလြန္စိတ္ထက္သန္ေနပါသည္။ သတိတရျဖင့္ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ပြင့္ခ်ိန္လြန္ခဲ့ပါၿပီတဲ့။ ပြင့္စဥ္ကမူ ဘုရားကို ေန ့တိုင္း လွိဳင္လွိဳင္လွဴႏိုင္ခဲ့ပါသည္တဲ့။ က်မတို ့နဲနဲ ေနာက္က်သြားပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ေျမာက္ဘက္က စိန္တစ္လံုးသရက္ပင္ပါ။ အဖူးေလးေတြ ေ၀ေ၀စီေနရံုမွ်မက သီးကင္းေသးေသးေလးေတြပါ ျပြတ္သိတ္ေနပါၿပီ။ ေအာက္မွာ ေၾကြက်ေနေသာ အဖူးေလးမ်ားကလည္း အီတီတီရနံ ့က ရေနဆဲပါ။ မွည့္ပါက ခ်ိဳလြန္းေကာင္းလြန္းလွသည္ ဆိုေပမင့္ က်မတို ့မွာက မွည့္ခ်ိန္တိုင္သည္ထိ မေနႏိုင္ၾကပါ။ အတို ့အရြယ္သီးကင္းေလးမ်ားျဖင့္ပင္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ရပါေတာ့မည္။
ဒီလိုနဲ ့ညစာ စားခ်ိန္ေရာက္ ညစာစား။အကိုၾကီးတို ့လင္မယားေရာက္လာ၊ ေနာက္အကိုေတြပါ ေရာက္လာ… လူကစည္ ၀ိုင္းက စည္ျဖင့္ ညစကား၀ိုင္း ဆက္ၾကျပန္ပါသည္။ ညဥ့္နက္မွသာ အားလံုးျပန္သြားၾကၿပီး က်န္မိသားစု၀င္မ်ားလည္း အိပ္ဖို ့ျပင္ရပါသည္။
+ + +
မနက္မိုးလင္း က်မတို ့အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့က မနက္စာ အားလံုးျပင္ထားပါၿပီ။ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ၾက စားၾက ႏိွဳးေဆာ္ေနသျဖင့္ ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ အျမန္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ စားပြဲ၀ိုင္းထို္င္ စားၾကရပါသည္။ သားကေတာ့ သူ ့အၾကိဳက္ အေၾကာ္မ်ားျဖင့္ စားလိုက္သည္မွာ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ပင္။
စားအၿပီး ယခင္ကလိုပင္ စားခ်င္တာ ၀ယ္ရန္ႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာ ၀ယ္ရန္ ေစ်းသို ့သြားဖို ့ျပင္ၾကပါသည္။ က်မ အေတာင့္တခဲ့ဆံုးႏွင့္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းရန္အတြက္ ေစ်းလည္း ၀ယ္လိုသည္က တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
သို ့ျဖင့္ က်မ အသိခ်င္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို အေမ့ကို ေမးလိုက္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား အရင္လို အပါး ၃၀ေက်ာ္ပဲလား။ တိုးလာသလား ေလ်ာ့သြားသလား။ သူတို ့အေၾကာင္း ဘာေတြထူးေသးလဲ။ က်မက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးလိုက္ေပမင့္ အေမ့အေျဖက သာမာန္ပင္။ မႏွစ္က အားၾကိဳးမာန္တက္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ အားေဖ်ာ့တိုးတိမ္စြာပါ။ အေမ ေျပာျပသည္က...
‘မရိွေတာ့ပါဘူး သမီးရယ္။ အေမလဲ သမီးတို ့ျပန္သြားေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေန ့တိုင္းမပ်က္ ေလာင္းတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေပါ့။ သမီးကပါ စိတ္၀င္စားေတာ့ ေနမေကာင္းေတာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေလာင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါ တစ္ရက္ က် သမီးတို ့ေတြ ့သလိုပဲ ခ်ည္စက္က အုတ္တံတိုင္းခတ္လိုက္ေရာ။ ကိုရင္ေလးေတြေရာ ကိုရင္ၾကီးေတြေရာ ျဖတ္လမ္းကေန သြားမရေတာ့ဘူးေလ။ ဆြမ္းအိမ္ေတြလဲ ပ်က္ေပါ့။ အေမတို ့နားက ၃။၄ အိမ္ပဲ ရွိတာကိုး။ ခ်ည္စက္ထဲပဲ ခံေနရတာ။ ခုခ်ည္စက္ထဲ ၀င္မရေတာ့ ဆြမ္းခံဖို ့မလာၾကေတာ့ဘူး။’
‘အေမတို ့၃၊၄ အိမ္နဲ ့က ဆြမ္းက မေလာက္ငွၾကဘူးကိုး။ ဒီနားကလဲ ဒီ့ထက္ ပို မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ သူတို ့ေလးေတြ ကံေပါ့။ အေမတို ့ကလည္း လာခံပါ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ‘... စကားခဏရပ္အၿပီး...
‘တစ္ခါ တစ္ခါ ေစ်းသြားရင္ လမ္းမွာ ေတြ ့တယ္။ ဟို ျမိဳ ့ထဲ သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာေလ။ လမ္းက သြားေနတဲ့ ကားတို ့ဆိုင္ကယ္တို ့လက္ျပတားၿပီး ရပ္ေပးတဲ့ ေခၚတဲ့ သူနဲ ့ျမိဳ ့ထဲလိုက္ ဆြမ္းခံသြားၾကထင္ပါရဲ ့။ အေမတို ့ဘက္ကို လံုး၀ မလာေတာ့ သတင္းလဲ အစျပတ္ေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြေက်ာင္းနဲ ့မတူတဲ့ ေက်ာင္းက ဦးပုဇင္းၾကီး၃၊၄ပါးနဲ ့ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး၁ ပါးပဲ ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လဲအေမ့အတြက္ တစ္ႏိုင္ေပါ့။ မျပတ္ေအာင္ ေလာင္းပါတယ္။မ်ားမ်ားေတာ့ ကုသိုလ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...’ ဒီမွာတင္ပဲ အေမ့အေျဖစကားက ဆံုးပါၿပီ။
အေမ့စကားေတြက တတ္ႏိုင္တဲ့ ေန ့စဥ္ အလွဴေလး မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းသံစြက္ေနသလို၊ အေမ့လို ၈၀ေက်ာ္အတြက္ ၀န္မေလးသည့္္ ၃၊၄ ပါးစာေလး တစ္ႏိုင္ မျပတ္လွဴႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ေနဆဲကို ျပေနပါသည္။
အေမက ေက်နပ္ေနဆဲေပမဲ့ က်မမွာေတာ့ ၾကိဳတင္ ေတြးထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားသလို စိတ္ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးမ်ားျဖင့္ သူတို ့လိုအပ္ခ်က္ေလးမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္း လွဴအုန္းမည္ ဟု အားခဲထားသည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္္ပ်က္သြားပါသည္။
အေမ့အေျပာအရ အစေပ်ာက္သြားရပါၿပီ။ အေမ မသိသည္ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္သလို သူတို ့၀တ္နည္းအရလည္း လူေတြကဲ့သို ့အလာပ သလာပ ေျပာခြင့္မရွိဆိုထားပါသျဖင့္ အေမ့အေနနဲ ့ကလည္း ျမင္တာ၊ တဆင့္စကားၾကားတာအျပင္ ပို မသိခဲ့ႏိုင္ပါ။
က်မ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ပဲ ေစ်းသို ့ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေစ်းမွာ ယေန ့စားခ်င္တာ အစံု၀ယ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ခါခ်က္ျပဳတ္ၿပီးပါက အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ား လုပ္ေပးရပါအုန္းမည္။အခ်ိန္က တိုသျဖင့္ ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးရန္ ေလာေနရပါသည္။ တခဏေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ေမ့သြားျပန္ပါသည္။
အမွန္မွာေတာ့ က်မတို ့မွာ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးပါ။ ဒီတစ္ရက္ေနၿပီးပါက ေနာက္တစ္ေန ့မနက္ေစာေစာ ေညာင္ဦးကို ခရီးဆက္ၾကဖို ့က စီစဥ္ၿပီးေနေပၿပီ။ သို ့ျဖင့္ ညေရာက္ မနက္သြားလွ်င္ယူမည့္ အ၀တ္အစားအိတ္ ျပင္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကရပါသည္။
+ + +
ေညာင္ဦးသြားသည့္မနက္က် မနက္ေစာေစာထၿပီး ျမိဳ ့အထြက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ဆံုးျဖတ္ထားသျဖင့္ အေမက ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ဘူးသီးေၾကာ္၀ယ္ထားေပးမည္ကို ညကတည္းက ၀ယ္မထားရန္ ေျပာထားရပါသည္။ အေမက အလြန္ လက္သြက္သျဖင့္ ၾကိဳေျပာထားမွ ရပါသည္။
အေမတို ့ပါ ပုဂံဘုရားဖူးလိုက္ခဲ့ရန္ေခၚေပမင့္ အသက္ၾကီးၿပီမို ့တာရွည္ ကားမစီးႏိုင္ပါတဲ့။ အိမ္မွာပဲ ေျမးျပန္အလာေစာင့္ရင္း က်န္ခဲ့ပါသည္။
ျမိဳ ့အထြက္နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာက က်မတို ့အၾကိဳက္ အစားအစာအစံုရသလို အရသာပါေကာင္းသျဖင့္ လာတိုင္း ေန ့တိုင္းလိုလို စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုလည္း စားခ်င္တာအကုန္မွာ အ၀စားၾက၏။ ေကာင္းဆဲပါ။ သားကလည္း ဆိုင္က ခေလးမ်ားနဲ ့ထံုးစံအတိုင္း အဖြဲ ့က်ေနျပန္ပါၿပီ။
ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာ ျမိဳ ့ျပင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ားက ေႏြဦးအစအညာပီသစြာ ရြက္ေဟာင္းေၾကြ ရြက္သစ္လဲခ်ိန္မို ့သိပ္စိမး္စိမ္းစိုစိုၾကီး မရွိလွပါ။ ေန ့ျမင့္လာေလ အပုူရွိန္ကလည္း တက္လာမို ့ပ်င္းဖို ့ပင္ ေကာင္းေနပါသည္။ ေအာက္တိုဘာက တစ္ခါသြားခဲ့စဥ္ကမူ ေအးျမ၊စိမ္းစို လတ္ဆတ္ေနကာ လြန္စြာ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းခဲ့သမွ် ယခုတစ္ခါကေတာ့ျဖင့္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ပါ။ သားကလည္း မၾကာပါ။ အိပ္သြားပါၿပီ။ သားအေဖကအိပ္ခ်င္ေျပ ကြမ္းတ၀ါး၀ါးနွင့္မို ့စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာမရ။က်မကလည္း ဗိုက္က ၀၀ႏွင့္မို ့အိပ္ငိုက္စျပဳ။ သို ့ေသာ္ ကားေမာင္းသူ အေဖၚရရန္ မအိပ္မိဖို ့ၾကိဳးစားေနရပါသည္။ ေတာ္ၾကာ သူပါ အိပ္ငိုက္လာလို ့မျဖစ္ပါ။
သို ့ျဖင့္ စကားကလည္း ေျပာလို ့မရဆိုေတာ့ က်မစိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ။ ဒီလိုနဲ ့အိမ္မွာ ေနခဲ့စဥ္ ခဏ အတြင္း လုပ္ရင္းကိုင္းရင္းၾကားက အေမနဲ ့စကားေတြေျပာၾကစဥ္ သိခဲ့ရသည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းမ်ားကိုပဲ ျပန္ေတြးၾကည့္မိျပန္ပါသည္။
ခ်ည္စက္ အေနနဲ ့က သူတို ့၀င္း လံုျခံဳေရးအရ တံတိုင္းခတ္လိုက္ေပမဲ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ ့က အေမတို ့ေနရာ ရပ္ကြက္အတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္မို ့အလုပ္တက္ဖို ့ခက္သြားပါသတဲ့။ အေမ့လို သား၊ သမီးမ်ားက ၀င္းအတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း အေမ့အိမ္၊ အေဆြအမ်ိဳးေတြအိမ္ အျပန္အလွန္လာဖို ့သြားဖို ့ ခက္သြားၾကျပန္ပါသည္။ စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားပါက ျမိဳ ့တြင္းသြား လမ္းမၾကီးေပၚ ပံုမွန္ ၃မိနစ္ေလာက္ျဖင့္ ေရာက္ေပမဲ့ ယခုလို စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားမရေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ ေကြ ့ပတ္သြားၾကရရာ အနီးဆံုးလူမ်ားအတြက္ပင္ အနဲဆံုး ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါၿပီ။
ကိုရင္ေလးေတြအတြက္လည္း စက္ရံု၀င္းအတြင္း ၀င္မရသျဖင့္ ၀င္းအတြင္းမွ ေလာင္းေနက် ဆြမ္းခံအိမ္မရေတာ့ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းခက္သြားသလို စက္ရံု၀င္းအတြင္းမွ ေန ့စဥ္လို ေလာင္းေနၾကသူ ေတြလည္း တစ္ႏိုင္အလွဴေလးေတြ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ သူတို ့ေတြလည္း အမ်ားသူငွာ တတ္ႏိုင္သူမ်ားလို သိန္း၊ သန္းခ်ီမလွဴႏိုင္ၾကေတာ့ ေန ့စဥ္ တတ္ႏိုင္သည္ေလးမ်ားျဖင့္ လွဴရင္း ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနခဲ့ရသည္လည္း ပ်က္သြားသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါသည္တဲ့။ အေမလည္း ထပ္တူလို ခံစားေနရေၾကာင္း သိပါသည္။ အေမက အလွဴအတြက္သာမက ကိုရင္ေလးမ်ား အေပၚပါ သံေဃာဇဥ္ရွိေနသည္မို ့ပို သတိရမိပံုေပၚပါသည္။
‘အေမ့အတြက္ေတာ့ ၀င္းခတ္တာ မခတ္တာ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ တရားမရွိတဲ့သူက ၀င္းမခတ္လဲ မေကာင္းသလို ၀င္းခတ္လဲ မေကာင္းတာ လုပ္မွာပါပဲ။ ခုေတာ့ အေမ့အျမင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြ အသြားအလာ ခက္သြားတာပဲရွိတာပဲ။အတြင္းနဲ ့အျပင္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေနၾကေတာ့ မသြားမလာလို ့လဲ မရ။ဒီေတာ့ သမီးတို ့ျမင္တဲ့အတိုင္း အုတ္တံတိုင္း ကို တူနဲ ့ထုၿပီး အေပါက္ေဖါက္၊ လူတကိုယ္စာအေပါက္ကေန ေက်ာ္၀င္ၿပီး ကူးလူးေနၾကေရာ။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့လဲ ဘာမွ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ အားလံုးက အဆင္ေျပသြားတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ သြားလို ့ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြလည္း ခတ္ခါစက သြားမရတာနဲ ့ပဲ ေနာက္ပိုင္း မလာၾကေတာ့ဘူး။ အင္း..ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ‘
အေမက ‘ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ ‘ဟု ေျပာလာပါေတာ့သည္။ က်မမွာလည္း အေမွ်ာ္ၾကိးေမွ်ာ္ကာ ေတြးထားခဲ့သမွ် ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး သတိေရာက္တိုင္း ‘ငါ ..စံုစမ္းမယ္။ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် လွဴလိုက္မဟဲ့..’ဆိုေသာ အေတြးမ်ား ေပ်ာက္ကုန္ရပါၿပီ။ အေမက ဘာမွ မသိေတာ့ အားလံုး အဆက္ျပတ္သြားသလိုပါပင္။
သို ့ေသာ္ အေမ့အေျပာအရ ျမိဳ ့ထဲသြား လမ္းမေပၚ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ တားစီးၿပီး ျမိဳ ့ထဲ သြားတတ္သည္ကို ေတြ ့ဘူးသည္ဆိုသျဖင့္ ကားလမ္းေပၚသြားေစာင့္ပါက ေတြ ့လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ကဲ .. ေတြ ့ပါၿပီတဲ့။ တကယ္လို ့မ်ား ကိုယ္ေတြ ့သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားက ဗမာစကား မတတ္သူမ်ားဆို ဘာစကားက စေျပာရမွာပါလိမ့္။ ကိုယ္ေျပာသမွ် နားလည္ပါ့မလား။ မႏွစ္က က်မေျပာစဥ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာရံုမက ျဖတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္ကို ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရသည္မို ့ဒီတစ္ခါေရာ ဘယ္လိုမ်ား တုန္ ့ျပန္မွာပါလိမ့္...။ အေတြးမ်ားျဖင့္သာ ၀ဲလည္ေနပါေတာ့သည္။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။
ေအာ္..က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး တကယ္ကို ေတြးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မေတြးသမွ် သားအေဖကို လည္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေလးလွဴရေအာင္ေပါ့.. တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အေတြးရျပန္ေတာ့ ဟိုဟာမေကာင္းေသးဘူး ဒီလိုေလး လွဴရရင္ေကာင္းမလား..ျဖင့္ ေတြးကာ စဥ္းစားကာျဖင့္ ေနခဲ့၏။
တစ္ခါတစ္ေလ ပိုက္ဆံအိတ္လို ၊ ေရေမႊးလို၊ ႏႈတ္ခမ္းနီလို၊ တျခားအသံုးအေဆာင္ တစ္ခုခု အသစ္္ထြက္လို ့အၾကိဳက္ေတြ ့ကာ ၀ယ္ၿပီးပါကလည္း ေအာ္.. ၅၀၊ ၆၀ ေပးရတာ။ ဒါမ၀ယ္ပဲနဲ ့မ်ား ဒီေငြကို လွဴရရင္ ငါးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းဆိုတဲ့ ပမာဏက ေတာ္ရံုမိသားစုအတြက္ တစ္လစာ အသံုးစရိတ္ေလာက္သလို ကိုရင္ေလးေတြအတြက္မ်ားဆို သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ သင္ကန္းေလးေတြ မဲညစ္ေရာင္က နီညိဳေရာင္ ျပန္သန္းလာဖို ့၊ သပိတ္ေလးေတြ ဆြမ္းခြက္ေလးေတြ ဆီတ၀င္း၀င္းကေန ဆီေျပာင္ၿပီး ပုိ သန္ ့ရွင္းလာဖို ့၊ ဒက္ကေလးေတြ ေဖြးေဖြးနဲ ့ေခါင္းေလးေတြ ဒက္ကင္းၿပီး ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးေတြ ျဖစ္လာဖို ့၊ ကိုယ္ေပၚက ယားနာေလးေတြ စင္သြားဖို ့အတြက္ တစ္လစာ မက ႏွစ္လစာ သံုးလစာေလာက္ ဆပ္ျပာမ်ိဳးစံုလွဳႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဆန္ႏွစ္အိတ္ဆိုလည္း တစ္လ ႏွစ္လစာ မနက္စာ ယာဂုအတြက္ေတာ့ ရႏိုင္ေလာက္တာေပါ့...ဟု ေတြးမိျပန္ကာ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဒီတစ္ခုထပ္မ၀ယ္လဲ ရွိတာေတြသံုး ရေနတာပဲ။ အို.. ေနာက္ဆို မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ အသစ္ မရွိလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ... အေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ သားအေဖကို ေျပာျပဘူး၏။
သားအေဖကေတာ့ အေတြးျပတ္၏။ ‘ညီး ဒါကို တကယ္လိုခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ၀ယ္ၿပီးမွ ေနာင္တ ရမေနနဲ ့။ လိုခ်င္တယ္ ၀ယ္။ ၀ယ္ၿပီး ငါလိုခ်င္တာ ငါ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ငါၾကိဳက္တယ္။ ငါေပ်ာ္တယ္။ ၀ယ္ၿပီးၿပီ ကုန္ၿပီးၿပီ တန္ေအာင္ သံုးေပါ့။ ဘာလို ့အဲလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမွာလဲ။ လွဴခ်င္တယ္ လွဴဖို ့က တစ္ပိုင္း သတ္သတ္။ တျခားနည္းနဲ ့ျဖစ္ေအာင္ လွဴလို ့ရတယ္..’. ဟု ေျပာတတ္၏။
တစ္ခါတစ္ေလ သတင္းမ်ားထဲ မီလ်ံနာမ်ား ဘီလ်ံနာမ်ား လွဴၾကတာ ကူၾကတာေတြ ့မိရင္လည္း အင္း. ငါလည္း သူတို ့လိုမ်ား ရွိရင္ အဲလိုကို လွဴလိုက္အုန္းမယ္။ တခ်ိဳ ့ခ်မ္းသာေပမဲ့ မေပးမကမ္းတာမ်ိဳးေတြ ့မိျပန္ရင္က် အင္း..ငါ့က်လည္း မီလ်ံနာက ဘီလ်ံနာျဖစ္ဖို ့လုံးပမ္းေနတာနဲ့ပဲ မေပးမလွဴ ျဖစ္ေနမလား..ဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးဘူးခဲ့၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴဖို ့ တကယ္လိုအပ္သူမ်ားကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူဖို ့ကို ေတာ့ က်မေရာ သားအေဖပါ စိတ္တူ၏။ စိတ္ထက္သန္၏။ လိုအပ္သူ ေတြ ့ခ်ိန္ လွဴႏိုင္အားရွိေနဖို ့နဲ ့တိုက္ဆိုင္ဖို ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾက၏။ သို ့အတြက္လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္အားေလးျဖင့္ ့ကိုရင္ေလးမ်ားကိုလွဴဖို ့အထူးပဲ အားသန္ခဲ့ၾက၏။
ေအာ္..တကယ္တမ္း ေတြ ့ၾကေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို နည္းမ်ိဳးစံု စဥ္းစားၾကည့္ေနမိ၏။ အေမ မႏွစ္တုန္းက ညႊန္ခဲ့ေသာ ‘ဟိုးက သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေနရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္မယ္ ‘ ဟု ကိုရင္ေလးမ်ားၾကြလာရာ လမး္အဆံုးဘက္ကို ေက်ာင္းအထင္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ တကယ္က် မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းဘယ္မွာ ဆိုတာ အတိအက် မသိရေသးပါ။ ေက်ာငး္ကို အရင္ ရွာရပါအုန္းမည္။
ပုဂံက အျပန္ အိမ္မွာ ေနမည့္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း အခ်ိန္ရပါ့မလား။အို တကယ္ လုပ္ခ်င္ တကယ့္နည္းလမ္းရွာေတြ ့ၿပီး အၾကံအစည္ေအာင္ရမွာေပါ့။ လုပ္ခ်င္စိတ္သာရွိ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို ့ ရရမွာေပါ့...ဟု ေတြးကာ အေတြးကို ဆံုးလိုက္ရ၏။ ေတြးရင္း ၊ ေတြးရသမွ် သားအေဖကို ေျပာျပရင္း၊ နားေကာင္းသည့္ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမ်ားမွာ ခဏတျဖဳတ္ နားရင္း ေညာင္ဦးသို ့လည္း ေရာက္လုပါၿပီ။
ေညာင္ဦးမွာ ေနခ်ိန္ တေန ့လည္ႏွင့္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ဘုရားေတြ ဖူးရလို ့ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ၊ေန၀င္ခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘး ေနရာစံုမွ သြားၿပီးလည္းၾကည့္၊ ေတြ ့သမွ် စားလည္းစား၊ အစ္ကိုနဲ ့လည္း စကားေတြ မျပတ္တမ္း ေျပာလည္းေျပာျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾက၏။
+ + +
ႏွစ္ရက္ခြဲေနအၿပီး ျပန္သည့္ မနက္က် ေစာေစာပင္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဒါေတာင္ ျမိဳ ့ေရာက္ခါနီးေလ အပူရွိန္တက္လာေလျဖင့္ သားမွာ ေခြ်းေလးစို ့စို ့ျဖင့္ ယားေနပါေသးသည္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ အညာ အပူရွိန္က သိသာလွပါ၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ သားႏွင့္ အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကျပန္၏။ က်မလည္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို တန္းစီ လုပ္ရ၏။ အခ်ိန္က သိပ္မရပါ။ သားအေဖနွင့္ တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတြက္ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ဖို ့အစီအစဥ္ဆြဲ၊ၿပီး ေစ်း၀ယ္ဖို ့ထြက္၊ လူေခၚ၊ စလုပ္ရပါၿပီ။ အခ်ိန္မွီဖို ့ေလာေနရ၏။ ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးလုပ္ခ်င္၏။ အဆင္ေျပ မေျပသိခ်င္၏။ မေျပပါက ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ေပးရအုန္းမည္။
သို ့ျဖင့္ ေန ့အခ်ိန္မ်ားမွာ လွဴဖို ့အေၾကာင္း သတိမရႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေအာ္..လူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အေရးက အရင္ေပါ့။ ကိုယ့္အလုပ္ၿပီးဖို ့ပဲ စိတ္ရွိေန၏။
ဒီလိုနဲ ့အလုပ္ေတြ တ၀က္တပ်က္နဲ ့ညေရာက္သြားပါၿပီ။ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္ခါမွ သရက္ကင္းေလးေတြ တို ့စားဖို ့ခူးရန္ သတိရပါေတာ့သည္။ မွိဳးမွိဳးေမွာင္ေမွာင္ထဲ ၀ါးလံုးရွည္ တရမ္းရမ္းျဖင့္ ခူးရေတာ့၏။ အေမေျပာသလို မခ်ိဳမခ်ဥ္ သရက္ကင္းေမႊးေမႊးေလးမ်ားႏွင့္ အညာငံျပာရည္ခ်က္တို ့ျဖင့္ ညစာက စားေကာင္းလွပါသည္။ ညစာစားၿပီးမွသာ အိမ္ရွိလူကုန္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေယာက္မွ မနားရေသးပါ။
ထံုးစံအတိုင္း အစ္ကိုမ်ားပါ ေရာက္လာသည္မို ့ ညပိုင္း စကား၀ိုင္းက စည္လွသည္။ စကားမ်ားက မကုန္ႏိုင္။ သို ့ေသာ္ အလည္လာသူမ်ား ျပန္ရအုန္းမည္။ လူၾကီးမ်ား အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ မနက္ႏိုးလွ်င္ ဆက္ရန္မ်ားက ရွိေနေသးသည္။ အားလံုး အနားယူရပါအုန္းမည္။ သို ့ျဖင့္ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သားလည္း လူၾကီးမ်ားႏွင့္အတူမွ အိပ္ေတာ့သည္။
+ + +
ေနာက္တစ္ေန ့မနက္က် ေစာေစာထကာ အေမဆြမ္းေလာင္းသည္ကို ၾကည့္ျဖစ္၏။ ကိုရင္ၾကီး ၃ပါးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး တစ္ပါးသာ ၾကြလာပါသည္။ မႏွစ္တုန္းက ကိုရင္ေလးမ်ား တိုးတိုးေခြ ့ေခြ အလုအယက္ျဖင့္ ့ဆြမ္းခံၾကတာ သတိရမိသြားကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိ၏။ သူတို ့ေလးေတြ အဆင္ေျပၾကပါ့မလား။ မႏွစ္က ဆြမ္းခံအိမ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားရွိခ်ိန္ကပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းဟင္းက မပါႏိုင္။ ဆြမ္း သက္သက္သာ။ ခုလိုမ်ား ဆြမ္းခံအိမ္ရယ္လို ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေတာ့ပဲ ၾကံဳရာ သြားၿပီး ၾကံဳရာ ရရာ ခံေနရခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပေျပ ဆြမ္းတစ္နပ္ရႏိုင္ပါ့မလား။ ေတြးရင္း သူတို ့ေလးေတြအစား စိတ္ေမာေနမိ၏။ အေမေျပာသလို “မတတ္ႏိုင္ဘူး”..ေပါ့ေလ။
ခဏသာ ေမာႏိုင္၏။ တစ္ေန ့တာ အလုပ္က စရေတာ့မည္။ လိုအပ္ေသးသည္မ်ား စာရင္းလုပ္၊ ၀ယ္စရာရွိတာ ၀ယ္ရန္ ျမိဳ ့ထဲ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ျမိဳ ့ထဲ အသြား ေနာက္က်လို ့လား ေစာလို ့လားေတာ့မသိ၊ ကိုရင္ေလးမ်ားကို လမ္းတေလွ်ာက္မေတြ ့မိပါ။ ေတြ ့ပါက ကားေပၚတင္ေခၚၿပီး နဲနဲပါးပါး စပ္စုဖို ့ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ မၾကံဳခဲ့ရျပန္ပါ။
ဒီလိုနဲ့သာ ေစ်းက ျပန္ ေရာက္၊ က်မက တစ္ေန ့စာခ်က္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာ ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ အိမ္ရွင္း၊ သားအေဖက အိမ္အလုပ္ လုပ္စရာမ်ားကို အလုပ္သမားမ်ားနဲ ့ဆက္လုပ္၊ လိုတာရွိက ေစ်းကို အေျပး၀ယ္ျဖင့္ မနားတမ္း အၿပီးလုပ္ေနၾကရ၏။ သားကေတာ့ လုစံုစီ လွည့္ပတ္သြားရင္း ၾကံဳရာနဲ ့ေဆာ့ကစားလို ့ေန၏။
ညေနေစာင္း ေနအေတာ္ညွိဳးမွသာ ၿပီးေတာ့၏။ အဆင္ေျပသျဖင့္ ၀မ္းသာရေပမဲ့ အဆံုးက မသတ္ႏိုင္ေသး။ ေနာက္ေန ့ဆက္ၿပီး အျပီးသတ္ဖို ့မွာရ၏။ အေမတို ့က ဒီေလာက္လဲ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ ေျပာေနသျဖင့္ က်မက ဇြတ္ပင္ အကုန္ၿပီးေတာ့ ပိုအဆင္ေျပၿပီး လူ ပိုသက္သာတာေပါ့။ ၿပီးေအာင္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္ဖို ့မွာရျပန္၏။
က်မကေတာ့ ျဖစ္သလိုနဲ ့သိပ္မေက်နပ္ခ်င္တတ္ပါ။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းတာကိုပဲ ၾကိဳက္၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေငြကုန္မ်ားမွာစိုးလို ့ဟု ဆိုတတ္ၾက၏။ က်မတို့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ားအတြက္မို ့ ကုန္စရာရွိတာကို တတ္ႏိုင္သမွ် အကုန္ခံၿပီး အေကာင္းဆံုး အဆင္အေျပဆံုးျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာအေျခအေနမ်ိဳးကိုပဲ လုပ္ေပးလိုပါ၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေရွ့ေရးေနာက္ေရး စံုေအာင္ေတြးၿပီး ရွိတာနဲ ့လဲ ျဖစ္္ေန သံုးေနလို ့ရတာပါပဲ၊ စုဖို ့ေဆာင္းဖို ့က အေရးၾကီးတယ္ ခံယူထားၾကသည္ကိုလည္း သိပါ၏။ က်မကေတာ့ အခုလုပ္ရင္ တစ္ဆ ၊ ေနာက္ႏွစ္မွလုပ္ရင္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ၊လုပ္ဖို ့လိုအပ္ပါက လုပ္၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းက တားမရ၊ ၀င္ေငြက တိုးဖို ့မလြယ္ အေျခအေနကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ ေန ့ည မေရႊ့ခ်င္တတ္ပါ။
ညေရာက္ ညစာစားအၿပီး စကား၀ိုင္းက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ မနက္က် ျပန္ၾကေတာ့မည္မို ့မွာစရာရွိတာမွာ သိခ်င္တာေလးေတြရွိက ေမး၊ လိုတာရွိ ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ျပန္ပါ။ က်မမွာလည္း အေမ က်မတို ့အတြက္ လုပ္ေပးထားေသာ တစ္ႏွစ္စာ အစားအစာမ်ားကို ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္လို ့ ထည့္သို မၿပီးဆံုးးႏိုင္ပါ။ သို ့ျဖင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္မွ အိပ္ရာ ၀င္ၾကရသည္။ မနက္ေစာေစာထရေပအုန္းမည္။
အိပ္ရာ၀င္ကာမွပင္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ မနားခဲ့ရေတာ့ ပင္ပန္းကာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။
ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ က်မကို က်မ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာကိုလို ့ေရေရရာရာ ေ၀ခြဲမသိေပမဲ့ အလိုမက်ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္အတြက္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနမိ၏။ တကယ္သာ စိတ္ျပင္းျပရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ရွာေဖြၿပီး သြားလို ့ရရဲ ့နဲ ့ဘာလို ့မ်ား မၾကိဳးစားမိပါလိမ့္။ အို..အိမ္အလုပ္ေတြကလည္း အခ်ိန္မွီၿပီးဖို ့လိုေသးတာကိုး..ဆင္ေျခေပးၿပီး စိတ္ေျဖေနမိ၏။ အင္း..ဒီတံတိုင္းၾကီးသာ မကာရင္ ငါ့ စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္တာေပါ့..ေတြးမိေတာ့ တံတိုင္းခတ္သူမ်ားကို မေက်နပ္သလို ျဖစ္သြားျပန္၏။ ေနာက္ဆံုးက် အို.. ဒါ ဘယ္သူမွ တတ္ႏိုင္တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာပဲ။ကိုရင္ေလးေတြသာမက က်န္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြလည္း အသြားအလာ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကရတာပါပဲေလ...ဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ အင္း...လူ ့ဘ၀ ဆိုတာ ဒီလိုပဲနဲ ့တူပါရဲ ့။ ကိုယ့္ စိတ္တိုင္းက်ခ်ည္းေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။သူတို ့လည္း သူတို ့ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ၾကမွာေပါ့ေလ..ဆိုကာ တံတိုင္းခတ္သည့္အေပၚ စိတ္က ေျပသြားျပန္၏။
သို ့ေသာ္ တစ္ႏွစ္လံုးေတြးခဲ့သည္မ်ား တစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ ဘယ္သူ ့ကို ဘာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္လို အျပစ္တင္ရမယ္မွန္းလဲမသိ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အျပစ္တင္စရာလူလဲမရွိ။ အားလံုး ကိုယ္ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနၾကသူခ်ည္း။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ကိုယ့္အိမ္အတြက္သာ အခ်ိန္ေပးလုပ္ၿပီး ေမ့ထားခဲ့ေသးသည္ပဲ။ က်မလည္းပဲ ငါ ငါ အတြက္ အဓိကထားၿပီး ငါ့ဖို ့ငါ့အတြက္ကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့သည္ပဲ။ ထို ့အတူ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း မည္သူ ့မွ အျပစ္တင္မေန၊ အဆင္ေျပသလို ဆြမ္းတစ္နပ္ကို ဖန္တီးေနၾကျမဲ။ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲ။ ဒီလိုနဲ ့သာ စိတ္ေက်ခ်မ္းမႈမရပဲ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရ၏။
+ + +
မနက္ေစာေစာ အိမ္မွထြက္ရန္ ေစာေစာပင္ ထခဲ့ၾက၏။ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီး အေမစီစဥ္ေပးထားေသာ ငခ်ိတ္ေပါင္းႏွင့္ အေၾကာ္စံုပူပူေႏြးေႏြးကို စားၾက၏။ စားၿပီးေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြ ကားေပၚတင္ သြားဖို ့ျပင္ကာ ကန္ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏။ သားကပါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဦးခ်ကန္ေတာ့တတ္ေနၿပီမို ့သူပါ ပါ၀င္ႏိုင္ပါၿပီ။ အဖြားျဖစ္သူက မ်က္ရည္တစမး္စမ္းနဲ ့ေျမးကို ႏႈတ္ဆက္လို ့မၿပီးႏိုင္ေတာ့ပါ။ မွာစရာရွိတာမွာ ေျပာစရာလက္က်န္ကို ေျပာအၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္တာ ေ၀းေနၾကရအုန္းမွာမို ့စိတ္ထဲက တနင့္နင့္။
ကားစထြက္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့တာမ်ား ခ်န္ခဲ့လို ့ေရွ့ဆက္လုပ္စရာရွိတာပဲ စိတ္က ေရာက္ၾကရျပန္ကာ လြမ္းမေနအားေတာ့ပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ကာ ဘ၀ ခရီးရွည္ကို ဆက္ရေပအုန္းမည္။
အိမ္က အ၀စားခဲ့ၾကေပမဲ့ ျမိဳ ့ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ ထံုးစံအတိုင္း ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆိုင္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ခံုလြတ္ရွာေနစဥ္ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွ သားအေဖအမည္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ ထိုခံုဆီသို ့သာ လွမ္းခဲ့ၾကသည္။
စားစရာမွာအၿပီး သားအေဖက သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ေမးၾက ေျဖၾကစဥ္ က်မက သားထိုင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေအာင္ ခုံကို ျပင္ေပးေနရပါသည္။
ထိုစဥ္ က်မတို ့၀ိုင္းနား ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါး လာရပ္သျဖင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္စြာ အ့့ံအားသင့္သြားသည္။ က်မ အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့ကာ ေတြ ့ခ်င္လွပါေသာ ပအို ့ကိုရင္ေလးမ်ားကို မထင္မွတ္စြာ ေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သားအေဖကလည္း ‘ဟို အရင္ အိမ္လာဆြမ္းခံတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြေလ..’.ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။
က်မမွာ ၀မ္းလည္းသာ မေမွ်ာ္လင့္ထားသျဖင့္ မွင္သက္လည္းမိေနကာ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္ပါ။ က်မ ဘာမွ မေျပာလင့္ကစား သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကျဖင့္ ကိုရင္ႏွစ္ပါးျဖင့္ အျပန္အလွန့္္ ေျပာေနၾကပါၿပီ။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကသာ စကားကို လွည့္ပတ္ေျပာေနရသည္။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးဆီကမူ ဘာမွ ေရေရရာရာအေျဖ မထြက္လာပါ။
ထိုစဥ္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးက ဘာမွ မေျပာမဆို ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ မၾကာပါ က်န္တစ္ပါးလည္း ပထမကိုရင္ေနာက္ လိုက္သြားပါသည္။ က်မလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကပ္လွ်က္က ဆိုင္သို ့ၾကြသြားကာ က်မတို ့ဆီမွာလိုပင္ စားပြဲ၀ိုင္း တစ္ခုေဘး သပိတ္ကို ေရွ့ထိုးကာ ရပ္ေနၾကပါသည္။
ရံုထားေသာ သင္ကန္း၊ သပိတ္တို ့က မႏွစ္ကလိုပင္ ဘာမွ ထူးျခားမွဳမရွိ။ အေရာင္မွိန္ဆဲ မြဲဆဲ။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာမွ ေျပာင္းလဲခဲ့ပံု မရွိပါ။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ စိတ္မေကာင္းသံလား၊ ရင္ေမာသံလား၊ အားမရသံလား၊ ပူပန္သံလား.... ။ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္အၿပီး ထြက္လာေသာ စကားမ်ားက ခံစားမွဳတစ္ခုခုပါေနပါသည္။
‘မင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါအုန္းကြာ။ငါေန ့တိုင္း ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္။ ထိုင္တိုင္းေတြ ့တယ္။ ေတြ ့တိုင္း ငါ့ေဘးနား လာရပ္တယ္။ ေအး ငါကလည္း လာရပ္တိုင္း ေမးတယ္ကြာ။ ေအး ငါေမးတိုင္းလည္း တစ္ခါမွ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူးကြာ။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတာ ကိုရင္တစ္ပါးက ဗမာစကားမတတ္ဘူးတဲ့ကြာ။ က်န္တစ္ပါးကက်လည္း နဲနဲပဲေျပာတတ္တယ္တဲ့။ ကဲ မင္းစဥ္းစားၾကည့္။ ငါက ဆြမ္းေတာ္ပါ လို ့ဗမာစကားတစ္ခြန္းပဲေျပာ ေငြ ၅၀၀ လွဴမယ္။ တစ္ပါး ၂၅၀စီခြဲယူၾကပါလို ့ေျပာတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ မေျပာဘူးကြာ။ ငါကေျပာတိုင္း လွည့္ထြက္သြားတာပဲ။ ငါ့ေတြ ့တိုင္းလဲ လာရပ္တာပဲ။ လာတိုင္းလဲ ဒီလိုပဲ ငါကေျပာရင္ လွည့္ထြက္သြားၿပီး တစ္ျခားဆိုင္ကူး တစ္ျခားလူေတြဆီ ဒီလိုပဲ ရပ္။ ေန ့တိုင္းပဲ။’
သူ တခဏ စကားစရပ္စဥ္ က်မတို ့မွာ လည္း ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ တစ္ခါ သူက...
‘ဒီျမိဳ ့ေရာက္တာ ၾကာၿပီလည္း ေျပာတယ္ကြာ။ အဲဒါ ဗမာစကားလည္း မတတ္ေသးဘူးဆိုေတာ့.. စာဆိုတာေတာ့ ထားေတာ့။ ဘုရားစာေလးေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္သင့္တယ္ ထင္တာပဲကြာ။ ကဲ ဒီျမိဳ ့မွာ ဒီလိုပဲ ဆက္ေနေတာ့မွာလား။ ၾကီးရင္ေရာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္း။ ဘုန္းၾကီးစာသင္ဖို ့တရားေဟာဖို ့။ ငါျဖင့္ စဥ္းစားမရပါဘူးကြာ...’ ဟု ကိုရင္ေလးေတြ ေရွ့ေရးပါ ေတြးၿပီး ရင္ေလးသံအျပည့္ျဖင့္ ေျပာလာပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို ့မွာ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသိထား ေပမဲ့ ဘာမွ ျပန္ေျပာစရာ စကားေရာ အေျဖပါ အဆင္သင့္ ရွိမေန။ က်မတို ့မွာလည္း ထိုသူ ့လိုသာပင္ လိုက္ေတြးေနရံုပါ။ ထို ့ေနာက္ က်မတို ့သံုးေယာက္လံုး စကားမဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။
က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး လွဴမယ္ လွဴမယ္ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ ယခုလို ေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္ ဘာျဖစ္လို ့မ်ား မလွဴလိုက္မိပါလိမ့္ဟုသာ ကိုယ့္ဟာ ကို ျပန္ေမးေနမိသည္။ သို ့ျဖင့္ က်မ ကိုရင္ေလးေတြေနာက္ လိုက္ၾကည့္မိရာ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း က်မတို ့ဆိုင္ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူတို ့မ်က္ႏွာေလးမ်ားကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရစဥ္ တစ္ခု သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ မႏွစ္က ေတြ ့ခဲ့စဥ္ကလိုပင္ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ေလးေတြမ်က္ႏွာမွာ ပူပန္ရိပ္မရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွ အရိပ္ထင္မေန ရွိမေန။ ခံစားမွဳမရွိ ဗလာအတိပါ။
သားအေဖသူငယ္ခ်င္း ေတြးပူေနသလို သူတို ့ေတြ သူတို ့ေရွ့ေရးေတြးဖူးၾကလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘုန္းၾကီးစာသင္အၿပီး တရားေဟာမည္ဟုလည္း ေတြးထားမည္ မဟုတ္သလို ဘုန္းၾကီးပဲ အၿပီး ၀တ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားမည္လည္း မထင္ပါ။
က်မျဖတ္ခနဲ အၾကည့္ျဖင့္ ခန္ ့မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ လတ္တေလာဆြမ္းအတြက္ကလြဲလို ့သူတို ့ေလးေတြေခါင္းထဲ ဘာမွ ရွိေန ေတြးေနလိမ့္မည္ မထင္မိပါ။ အဆံုးစြန္ ယခုဆြမ္းခံေနရာ ျမိဳ ့ထဲမွေန ေက်ာင္းသို ့ကိုပင္ ဘာနဲ ့ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္ျပန္သြားရပါ့မလဲ ဆိုတာကိုပင္ စိတ္ထဲမရွိေလာက္ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းတစ္နပ္ရေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
က်မ သူတို ့ေလးေတြကို ဆက္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ခံုမွ တစ္ခံု တစ္ဦးဆီမွ တစ္ဦးဆီ ကူးေနသည္မွတစ္ပါး ႏွဳတ္ကလည္း ဘာမွ မရြတ္သလို မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ပံုေသ၊ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာလွမ္းဖို ့ၾကည့္သည္ကလြဲလို ့အေသ။ တခဏအၾကာ သားအေဖ သူငယ္ခ်င္းက ...
‘ေအးကြာ မင္းလာေတာ့ ေတြ ့ရတာေပါ့။ ငါလည္း ဘယ္သူနဲ ့မွ သိပ္မေတြ ့ျဖစ္ဘူး။ ဒီဆိုင္လာၾကမွ ဆံုတယ္။တကူးတကေတာ့ မေတြ ့မိၾကေတာ့ဘူး။...’.ဟု ေျပာရင္း သူလည္း ေငြရွင္း ျပန္ဖို ့ျပင္ က်မတို ့လည္း ဆိုင္က ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ဆိုင္မွ လမ္းတဖက္ကူး၊ ကားေပၚတက္၊ သားကို ေနရာခ်ေနစဥ္ ပန္းနံ ့ရသျဖင့္ ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ရာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားတစ္ေယာက္ ပန္းကံုးမ်ားျဖင့္ ကားေဘးရပ္လာပါသည္။ က်မ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ အဖြားက...
‘သမီးေလး အဖြား ဘုရားပန္းေလးေတြ ၀ယ္သြားပါအုန္းလား။ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္၊ လမး္ခရီး စိတ္လည္းၾကည္တာေပါ့။ အဖြား ပိုၿပီး ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားဇြန္ပန္းေလးေတြေရာ ေရႊပန္း၊ေငြပန္းေရာေလ..’.ဟု ေစ်းေရာင္းပါေတာ့သည္။
က်မကလည္း ထိုပန္းမ်ားရနံ ့ကို ၾကိဳက္လွသည္မို ့၀ယ္ဖို ့ျပင္ပါသည္။တျပိဳင္နက္တည္း အဖြားအိုက သူမ ဇာတ္လမ္းကို စေျပာပါေတာ့သည္။
‘အုိ သမီးေလးရယ္။က်န္းမာပါေစေတာ္။ ေဘးရန္လည္း ကင္းပါေစ။အဖြားကေလ မိတဆိုးေျမးေလးေတြကို လုပ္ေကြ်းေနရတာ သမီးရဲ ့။ သူတို ့အေမ အဖြားသမီးက ဆံုးသြားရွာေတာ့ေလ။ အဖြားအသက္ ၇၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ တစ္ရက္မွ မနားခဲ့ရပါဘူး။ ေျမးေတြ ေစ်းေရာင္းေကြ်းေနရတာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ကိုယ့္ေျမးဆိုေတာ့လည္း။ ေက်ာင္းလည္း တက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ေနပါေစေပါ့။ ‘
က်မက စကားျဖတ္ကာ ...
‘အဖြားက ဘယ္မွာေနတာတုန္း ...’ ဟုေမးေတာ့
‘ဒီနားက ရြာမွာပဲ။ ညကတည္းက ရြာထဲက လိုက္ေကာက္ၿပီး သီထားတာ။ မနက္က် ေစာေစာစီးစီးထြက္လာၿပီး ေရာင္းရတာ။ မနက္ ၉နာရီ ၁၀ နာရီဆို ကုန္တာပါပဲ။ ဒါနဲ ့သမီးေရ အေမကေလ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမေနဘူး။ ေရာင္းတာကလည္း ဘုရားပန္းဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ အ၀တ္ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္း၀တ္ၿပီး သနပ္ခါးလည္း အျမဲလူးတယ္။ ေရာင္းသူ စိတ္ၾကည္ ၀ယ္သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေပါ့...’ဟု ေျပာမွ က်မ သတိထားၾကည့္လိုက္ရာ တကယ္ကိုပင္ မ်က္ႏွာက အေဖြးသားနဲ ့ပါ။
က်မက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ေပးၿပီး ...
‘အဖြား တစ္မ်ိဳးသံုးေလးကံုးေလာက္ဆိုရပါၿပီ။ ကားထဲေမႊးရံုပါ..’.ဟု ေျပာေတာ့
‘အုိ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ တစ္ေထာင္ဖိုးဆိုေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ။ အဖြားအပိုပါ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။...’ဆိုကာ အကံုးေရကို ေရတြက္မေနေတာ့ပဲ သီၾကိဳးမ်ားကို ခြဲထုတ္ကာ လက္ထဲက ဓါးျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖတ္ေနပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးသျဖင့္ အဖြားျဖတ္ေနသည္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ဓါးတံုးတံုးႏွင့္ ၾကိတ္ျဖတ္ေနရသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်မတို ့ငယ္ငယ္က ခဲတံခြ်န္ေသာ ေကာ္ဓါးအိမ္ေလးပါ ဓါးကိုေတြ ့လိုက္ရသလို သံေခ်းတက္ေနသည္ကိုပါ တဆက္တည္း သတိထားလိုက္မိ၏။ သံေခ်းတက္ေနေသာေၾကာင့္သာ သီၾကိဳးမ်ားစြာကို တခါတည္း လြယ္လြယ္ ျဖတ္မရျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
က်မမွာ သူမ အျဖတ္ရခက္ေလ မေတာ္တဆမ်ား သံေခ်းတက္ဓါးက ေခ်ာ္ျပဳၿပီး လက္ကိုထိမိသြားမလား၊ အင္း ထိမိရင္ေတာ့ သံေခ်းဆိပ္တက္ၿပီး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္..က်မမွာ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း ပူလာပါသည္။ သို ့ျဖင့္..
‘ရၿပီအဖြား ျဖတ္ရသေလာက္ပဲေပးလိုက္ပါ။ ရပါၿပီ အဲေလာက္ဆို..’.ဟု တားလိုက္ရပါသည္။ အဖြားအိုက က်မဆီ လွမ္းေပးၿပီး..
‘ငါ့သမီးတို ့အဖြားေျမး ပညာသင္တာကို ကူညီတဲ့အတြက္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေတာ္....’ က်မ ထိုဆုေတာင္းစကားကိုသာ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္ရပါသည္။ အရွည္ၾကီး ဆက္ေပးေနေပမဲ့ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားေတာ့ပါ။ ကားစထြက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
က်မတို ့ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္ အဖြားအိုလည္း ႏွဳတ္က မျပတ္ရြတ္ရင္း အိမ္အျပန္လမ္းဘက္ လွည့္သြားပါေတာ့သည္။ အဖြားအို၏ ေက်နပ္စြာ ဆုေပးသံၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္သြားရပါသည္။ သူမအတြက္ ေငြတစ္ေထာင္က ဒီကေန ့တစ္ေန ့စာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို လံုေလာက္သြားၿပီ ထင္ပါသည္။ ၀ယ္မိလိုက္သည့္အတြက္လည္း ကိုယ့္ဟာကို ေက်နပ္သြားပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့ မထင္မွတ္ပဲ ကူညီႏိုင္လိုက္သည့္အတြက္ပါ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္စဥ္က ကိုရင္ေလးမ်ားကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ေတြ ့ခဲ့ရေပမဲ့ မလွဴခဲ့မိသမွ် အဖြားအိုဆီမွ ပန္း၀ယ္လိုက္မိသည္က စိတ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေက်ေအးသြားေစပါသည္။
က်မတို ့ ျမိဳ ့ထဲမွ စထြက္လာစဥ္ သားအေဖက လမ္းကို အာရံုထား ဂရုစိုက္ေနရသလို က်မက ပန္းကံုးေလးမ်ားကို မွန္မွာ ခ်ိတ္လို ့ေမႊးရနံ ့သင္းပ်ံ ့ပ်ံ ့ရေနသည္ကို ေက်နပ္ေနပါသည္။
ျမိဳ ့လယ္လမ္းထဲက ခြဲ ထြက္စျပဳခ်ိန္ ကားအနည္းငယ္ရွင္းစ ျပဳသည္ႏွင့္ က်မ စကားစပါေတာ့သည္။
‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေျမးေက်ာင္းစရိတ္ဆိုၿပီး ရိုးရိုးေတာင္းတာထက္စာရင္ ခုလို ပန္းေရာင္းၿပီး ရွာတာက အမ်ားၾကီးေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီးၾကားဘူးေနတာ။ ခုလို ပန္းေရာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို ပန္းဖိုးဆိုၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပိုေပးရတာလည္း လွဴရသလို တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့။ ‘...
က်မစကားဆံုးေပမဲ့ သားအေဖဆီကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာပါ။ က်မကေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားအတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္ကိုပဲ ေတြးကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဆဲ။
ထိုစဥ္ သားအေဖဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ ျမိဳ ့အထြက္မွ ႏွစ္ရွည္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လွသျဖင့္ ကားရပ္အုန္းမည္..တဲ့။ က်မက လမ္း ဘယ္ညာ ၾကည့္ၿပီး ေရွ့နားမွာ စပ်စ္သီးသည္ ေလးမ်ားရွိသည္ကို သတိရသြားကာ ထိုဆိုင္တန္းေလးရွိရာနား ရပ္ဖို ့အၾကံေပး ေျပာလိုက္ပါသည္။
မၾကာပါ ဆိုင္တန္းေလးမ်ားနားေရာက္၊ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ့ရပ္၊ က်မက စပ်စ္သီး၀ယ္ဖို ့ျပင္၊ သားအေဖက ဓါတ္ပံုရိုက္။သားကေတာ့ ကားထဲမွာပင္ မလိုက္ရလို ့ေအာ္...။ က်မ ဆိုင္ေရွ့ရပ္သည္ႏွင့္ အသည္က စေရာင္းပါေတာ့သည္။ စံုေနေအာင္ ေျပာပါသည္။ က်မ လိုက္မမွီပါ။ သူမ အေျပာရပ္မွ က်မက ...
‘အသီး လံုးတာနဲ ့ရွည္တာ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳလဲဟင္..။ ေနာက္ ဘာကြာလဲ။ ေစ်းက ကြာေတာ့ ခ်ိဳတာကြာလို ့လား...’ ေမးေတာ့
‘အင္း..အဲ..ဟို ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အားလံုးခ်ိဳတယ္။ ဟို ေစ်းကြာတာက အၾကိဳက္ကို လိုက္လို ့ေလ။ တခ်ိဳ ့က လံုးတာၾကိုက္ၿပီး တခ်ိဳ ့က ဒီအရွည္ေလးေတြကို ၾကိဳက္လို ့ကြာတာရယ္။ ...’
‘ဒါဆို ေစ်းပိုၾကီးတာ လူၾကိဳက္ပိုမ်ားလို ့ ပိုေကာင္းလို ့ေပါ့...အဲလိုလား....’ ဆိုျပန္ေတာ့
‘အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ဟို..ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အကုန္ခ်ိဳတယ္ စိတ္သာခ်။ျမည္းၾကည့္ေလ အမ ရပါတယ္...’
က်မနားလည္လိုက္ပါၿပီ။ သူမကို ေမးလို ့အေျဖမွန္ရမည္ မထင္ပါ။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ ေရြး၀ယ္ရံုသာပါ။ က်မလည္း စားပြဲခံုေပၚ အပံု ေလး၊ငါးပံု ခြဲပံုထားသည္ထဲက တစ္လံုးစီ ယူျမည္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ အစံုပါ။ လံုးတာ၊ ရွည္တာႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ ခ်ိဳသည့္အလံုးက ခ်ိဳ ၊ခ်ဥ္သည့္ အလံုးက ခ်ဥ္ပါ။ က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စားေနက် အလံုးကိုပဲ ၀ယ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး...
‘ဒီထဲကပဲေပးပါ။ က်မတို ့က မန္းေလးထိ သြားမွာမို ့နဲနဲ ခံမယ့္ ဟာေရြးေပးပါေနာ္...’ ဆုိေတာ့
‘အမ က်မ ဒီထဲက ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ခံတာ မခံတာက အလံုးပံုနဲ ့မဆိုင္ဘူးအမ။ ေရေဆးထားရင္ သိပ္မခံဘူး။ ေရမေဆးရေသးတာက ပိုခံတယ္..’ ေျပာရင္း ခံုေအာက္က ေတာင္းထဲမွ ေရမေဆးရေသးေသာ အခိုင္မ်ားကို ယူၿပီး ခ်ိန္ပါေတာ့သည္။ ခ်ိန္အၿပီး...
‘အမ က်မ အိတ္နဲ ့ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ ျခင္းနဲ ့လိုခ်င္လား အမ ...’ ေမးေျပာ ေျပာလာေတာ့
က်မလည္း အလိုက္သိစြာ
‘အိတ္နဲ ့ပဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ဘာနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္...’ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ရပါသည္။ သူမက ျခင္းေလးေတြကို ေခြ်တာခ်င္ပံုရပါသည္။ က်မ ေငြရွင္းအၿပီး သားအေဖလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီးမို ့ ကားေပၚတက္ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ကားထြက္သည္ႏွင့္ သားအေဖက သူ ့ဓါတ္ပံုမ်ား အေၾကာင္းေျပာပါသည္။ က်မကလည္း စပ်စ္သီးသည္ႏွင့္ အေခ်အတင္ အေမးအေျဖအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။
ဒီလိုနဲ ့သာ ကားလည္း ဟိုက္ေ၀းလမ္းမေပၚေရာက္... က်မကလည္း ေရ မေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တလံုးၿပီး တစ္လံုး ျဖဳတ္စားရင္း၊ သားအေဖက ကြမ္းတျမံဳ ့ျမံဳ ့၀ါးရင္း ၊ သားကေတာ့ အေဖနဲ ့အေမကို ၾကည့္လိုက္ ပန္းကံုးကို ေဆာ့လိုက္ျဖင့္ မနး္ေလးသို ့အျပန္ခရီး ဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
+ + +
ေနာက္ဆံုးက် … စပ်စ္သီးခ်ိဳတာ မခ်ိဳတာလည္း ကံေပါ့……အျပင္မွာလွေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား ဓါတ္ပံုထဲ မလွလည္း ကံေပါ့…ပန္းသည္အဖြားၾကီးလက္ကို သံေခ်းတက္ဓါးသြားျဖင့္ မေတာ္တဆ ထိမိသြားလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ားကို မလွဴျဖစ္ခဲ့တာလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ား ေရွ့ေရးကလည္း ကံစီမံရာေပါ့….ဟုသာ ကံကိုပံုခ်လိုက္ၿပီး ေရမေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးျဖဳတ္စားလိုက္၊ ေနခဲ့သည့္ ၄ရက္စာ အေၾကာင္း ေရာက္္ရာေပါက္ရာ ေျပာလိုက္ျဖင့္ အရာအားလံုးကို ေဖါ့့လိုက္ကာ ခရီးဆက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။
သြားလာရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း စိတ္က ကိုရင္ေလးမ်ားဆီ ျပန္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး..ဆိုေသာ သီခ်င္းတပိုင္းတစ္စက ေခါင္းထဲေပၚလာၿပီး တကယ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါလား ဟုသာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ေရရြတ္မိပါေတာ့သည္။ ။
7.9.11 Wednesday 5:40 pm
Tuesday, September 20, 2011
ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရပါသည္.. (၂ )
သတိျဖင့္ အိပ္၍ မနက္ အေမ့အသံၾကားေတာ့ က်မ ႏိုးၿပီ။မီးဖိုေခ်ာင္ စားပြဲေပၚမွ ထမင္းရည္ပန္းကန္ေလးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေနဆဲ ေဆာင္းေလေအးေအးထဲမွာပင္ ထင္းမီးဖိုျဖင့္ ခ်က္ေသာ ဆြမ္းက က်က္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္သည္။ က်မ အိမ္အျပင္ မီးဖိုနားေရာက္ေတာ့ ဟင္းအိုးေတြကိုေတာင္ ဆီျပန္ရန္ ျပန္ေႏႊးေနၿပီ။ က်မတို ့လူငယ္မ်ား ေရွးလူၾကီး မိဘမ်ား၏လံု ့လ၊ ၀ီရိယမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မွီႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ က်မ အေမ့နားေရာက္သြားေတာ့
`အေမ ဟင္းေတြေႏြးလိုက္ၿပီ သမီး၊ လိုပါေသးတယ္ ဆြမ္းေလာင္းဖို ့က ။ အဲဒါေအးကေအးနဲ ့ ခဏျပန္ အိပ္ပါအံုးလား။`
ေၾသာ္..ဟုသာ ရြတ္ေနမိေတာ့သည္။ အေမ့ရဲ ့ေစတနာအတြက္ပါ။ ၈၀ေက်ာ္ အေမက ထမင္းထခ်က္ေနခ်ိန္မွာ အသက္ထက္ခ်ိဳး ငယ္တဲ့က်မတို ့က ဇိမ္ယူ အိပ္ေကာင္းတံုးဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မလုပ္သင့္တဲ့အရာပါ။အရင္ေန ့ေတြက အိပ္ေနျခင္းကိုပင္ ေနာင္တရမိသလိုျဖစ္သြားသည္။ ဒီလိုေန ့မ်ိဳးကိုျဖင့္ က်မ ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မွ ျပန္အိပ္ဖို ့စဥ္းစားမည္ မဟုတ္ပါ။ တဆက္တည္းမွာပင္ မႏၱေလးမွ မထြက္ခင္ က်မအေမမွာလိုက္ေသာ
`ဟိုေရာက္ရင္ ဒီမွာလို ေနမေနနဲ ့အံုး။ ဟိုက လူၾကီးခ်က္တာခ်ည္း စားမေနနဲ ့။ကိုယ္က ၀င္ခ်က္။ၿပီးလုပ္စရာရွိတာ၀င္လုပ္။ ဒီမွာလို ဘာမဆုိ အဆင္သင့္လုပ္ေပးမဲ့သူေစာင့္မေနနဲ ့` ဆိုေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း အျပစ္လုပ္မိသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အလင္းေရာက္လာေတာ့ ဆြမ္း၊ဟင္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ရေတာ့သည္။ခံု ၃ခံုကို အိမ္ေရွ့ထုတ္၊ ဆြမ္းအုပ္ႏွင့္ ဟင္း ႏွစ္အိုးကို တစ္ခံုစီေပၚမွာတင္။ထိုစဥ္ အေမက
`သမီးက ဒီပန္းအုတ္ခံုေပၚထိုင္ၿပီးေလာင္းေပါ့` ဟုေျပာသျဖင့္ ခံုေလးေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္သည္။ မၾကာပါ ကိုရင္ေလးမ်ားၾကြလာပါေတာ့သည္။ ခါတိုင္းေန ့မ်ားထက္ ပိုေစာသလို ပိုလဲမ်ား၏။ တခါတည္း ၁၀ပါးေက်ာ္ပါလိမ့္မည္။
က်မ အျမန္ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေရွ့မွာ လက္အားလံုးက ဆန္ ့တန္းလို ့။ ဆြမ္းေလာင္းမဲ့ အေမ့ ေရွ့မွာ တစ္ပါးမွ မရွိ။ အေမက သေဘာက်စြာ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနပါသည္။
ကိုရင္ေလးမ်ား၏ ဆြမ္းခြက္ကိုကိုင္၍ ဆန္ ့တန္းထားေသာ လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားက ထိုင္ေနေသာ က်မရဲ ့လည္ပင္းဆီသို ့ဦးတည္လို ့။ ေသခ်ာပါသည္။ အေပၚမွသာ ၾကည့္ပါက ယပ္ေတာင္လက္ကိုင္ရိုးမွ အလက္ကေလးမ်ား ကိုင္းျဖာထြက္ေနသလို ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ဥိးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးမ်ားကေတာ့ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲက ဗံုကေလးမ်ားစီထားသလိုေပါ့။ က်မသည္ လွ်ပ္တပ်က္၀င္လာေသာ ကိုယ့္အေတြးကို သေဘာက်လ်က္ကပင္ ဟင္းေလာင္းဖို ့ျပင္ရေတာ့သည္။
ေလာင္းဖို ့ျပင္ေတာ့ ဇြန္းအဆင္သင့္ ကိုင္ထားသည့္ ကိုယ့္လက္ကို ကုိယ္ မျမင္ရ။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဟင္းအိုးၾကားမွာက လက္ကေလးမ်ား။ သို ့ျဖစ္၍ က်မက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္
`ကိုရင္တို ့ ေနာက္ဆုတ္က်ပါအံုး။ဒီမွာ တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မျမင္ရလို ့ပါ။ `
တစ္ပါးမွ မလွဳပ္ၾကပါ။ က်မထပ္ေအာ္ရျပန္သည္။ မလွဳပ္။ ဒီေတာ့ က်မက
`ကိုရင္ ..တပည့္ေတာ္ ေသခ်ာကို အပါး ၃၀ စာ အတံုး၉၀ တံုးၿပီး ခ်က္ထားတာပါ။ အားလုံးအတြက္ ေလာက္ပါတယ္။ မပူပါနဲ ့။ရမွာပါ။ `
မလွဳပ္။မေလာင္းေသးလို ့ထင့္ ပိုလို ့ပင္တိုးလာလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက ၀င္၍ ေနာက္နားမွာ ရပ္ေနေသာ ၁၄ႏွစ္ အရြယ္ခန္ ့ကိုရင္ေလးကို ေျပာခိုင္းေတာ့ သူတို ့ တိုင္းရင္းသားစကားျဖင့္ ေျပာလိုက္ခါမွပဲ ေနာက္သို ့တစ္လွမ္းဆီ ဆုတ္သြားၾကေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ အငယ္ဆံုး လက္သံုးဘက္က နဂိုအတိုင္း၊မေရြ့။ ဒီေလာက္ဆိုရပါၿပီ။
ဒါေတာင္ စ ေလာင္းေတာ့ လက္၃လက္က လုေနေသးသည္။ ကိုရင္ေလးေတြဆိုေတာ့ ခေလးသဘာ၀ေလးေတြေပါ့ေလ။ ဆြမ္းခြက္ထဲကို ၀က္သား ၃တံုးနဲ ့အာလူး၃တံုးေလာင္း၊ အဖံုးေလးထဲက် ပဲပုတ္ေၾကာ္ေလာင္း။ ဆြမ္းေလာင္းရင္း ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ပလပ္စတစ္ ဆြမ္းခြက္ေလးမ်ားက နဂိုေရာင္ေပ်ာက္ကာ ညစ္မွိဳင္းမွိဳင္းျဖစ္ေနၿပီကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ တကယ္ေတာ့ အသစ္လဲဖို ့တန္ေနပါၿပီ။ ၁၄၊ ၁၅ပါး ေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလာင္းၿပီးသြားသည္။ အလုအယက္ႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကသည္မို ့ ေလာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။
ဆြမ္းခံၿပီး ထြက္သြားၾကေတာ့ က်မလွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ကိုရင္တစ္ပါးက ေက်ာင္းဘက္လာရာလမ္းဆီ ျပန္ေျပးသလို တစ္ပါးကက်ေတာ့ ေရွ့သြားရမဲ့ လမ္းဆီေျပးသြားတာ ျမင္မိေတာ့ အိမ္၀ိုင္းအျပင္ ထြက္ၾကည့္မိေတာ့သည္။ အေမကသိေတာ့
`အဲဒါသမီးေရ၊ မလာေသးတဲ့ ကိုရင္က်ေတာ့ ဒီအိမ္မ၀င္ပဲ ေက်ာ္မွာစိုးလို ့ျပန္ေျပးေျပာတာ။ ဟိုေရွ့ေရာက္ေနတာက်ေတာ့လည္း ေက်ာ္ခဲ့မွာစိုးလို ့လိုက္ေမးတာ သမီးေရတဲ့။`
အေမေျပာတဲ့ေနာက္ဆံုးစကား`တဲ့`အရ ၾကံဳဘူုးလို ့ေမးထားတာ ျဖစ္ရေပမည္။ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးလိုက္ၾကတာဟု သေဘာက်သြားေတာ့သည္။
မၾကာပါ ၃၊၄ ပါးတစ္စု ၃၊၄ ပါးတစ္စု ျဖင့္ ခါတိုင္းထက္ ေစာစီးစြာ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးသြားေတာ့သည္။ က်မ လြန္စြာမွပင္ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေလာင္းခ်င္ပါေသးသည္။
ခံု၃ခံုကို အိမ္ထဲ ျပန္သြင္း၊ ဆြမ္းအုပ္လြတ္ႏွင့္ ဟင္းအိုးလြတ္တို ့ကို ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ အရင္ေန ့ေတြ အိပ္ရာထခ်ိန္ထက္ပင္ ေစာေနပါေသးသည္။ သို ့ျဖစ္၍ မနက္စာကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၌ စားဖို ့စိတ္ကူးရၿပီး သားငယ္တို ့သားအဖကို ႏိုးရေတာ့သည္။
သူတို ့ေတြ ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ က်မက မနက္က အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ေတာ့သည္။ အဓိက ကေတာ့ မျမင္လိုက္ရတာ ကံဆိုးတဲ့အေၾကာင္းပင္။ ၿပီး ေတြ ့သမွ် ျမင္သမွ်ကိုလဲ တစ္ခုမက်န္ ဆက္တိုက္ေျပာေနမိ၏။ အေမကေတာ့ က်မေျပာသမွ်နားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနပါသည္။ က်မက တခုတ္တရ ေျပာေနေပမဲ့ သူ ့အတြက္ကေတာ့ ဘာမွအဆန္းမဟုတ္ ဟု ဆိုလိုေနသလားေတာ့ မသိပါ။
၀င္းတခါး၀နားတြင္ က်မတို ့အျပင္သြားဖို ့အဆင္သင့္ ျဖင့္ ထြက္ဖို ့လုပ္ေနစဥ္မွာပင္ အေမက အိမ္ထဲမွ ထြက္လာၿပီး...
`သမီးေရ သြားရင္းနဲ ့ အကိုၾကီးတို ့အိမ္လမ္းအေက်ာ္ကို ေရာက္ရင္ သတိထားၿပီးၾကည့္လိုက္။ လမ္းဆံု အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ ကိုရင္ေလးေတြ ဆြမ္းစားေနၾကလိမ့္မယ္။`အဲလိုေျပာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ဖို ့လုပ္ေနရာကေန ...
`ဘာလို ့တံုး`ဟု လွမ္းေမးမိေတာ့သည္။
`ေၾသာ္..အဲဒါ သူတို ့ေတြ အာရံုဆြမ္းစားၾကတာေလ။ ေက်ာင္းက မစားခဲ့ၾကရလို ့ေနမွာေပါ့။ ရသေလာက္ကို စားၿပီး ေနာက ္ဆြမ္း ဆက္ခံေပါ့။ အဲဒါက ေန ့ဆြမ္းအတြက္ေပါ့။`
စကားဆံုးေတာ့ အေတြးတစ ထပ္ရသြားျပန္သည္။ သူတို ့ကိုေက်ာင္းက အာရံုဆြမ္းအတြက္ စီစဥ္ မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့။ အေမ့ သတင္း ဒါအကုန္ပဲျဖစ္ပါေစလို ့သာ ဆုေတာင္းမိေတာ့သည္။ ပံုမွန္မွာ သူမ်ားအေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္မိသားစုကိုသာ စိတ္၀င္စား အေလးထားေျပာတတ္တဲ့ အေမက က်မစိတ္၀င္စားကာ သနားေနမွန္းသိ၍သာ ျမင္သမွ် ထင္မိသမွ်ကို ေျပာျပေနျခင္းပါ။
က်မတို ့ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ့မွ ေတာင္ဘက္သို ့တစ္ျပေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ေကြ ့၍ ခ်ည္စက္၀င္း ထဲ၀င္၊ အကိုၾကီးတို ့အိမ္ေရွ့လမ္းကို ျဖတ္စီး၊ ခ်ည္စက္၀င္း မွထြက္ရန္ ဘယ္ဘက္အေကြ ့သို ့အေရာက္ အုတ္ခံုမ်ားေပၚ လွမ္းၾကည့္လိုက္ မိ၏။ ဟုတ္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား ေခါင္းမေဖၚတမ္း ဆြမ္းစားေနၾကပါသည္။
သူတို ့ကိုေက်ာ္သြားေသာ္လည္း လည္္ျပန္ လွည့္ကာ မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကည့္ရင္းကလဲ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနသည္ကို သတိမထား စကားေတြ ေျပာလာခဲ့၏။ သူတို ့ေတြလက္ေဆးမွာလဲ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စားၿပီးေတာ့လဲ လက္မေဆးပဲ ပါးစပ္နဲ ့စုတ္ၿပီး သကၤန္းကိုသာ သုတ္မယ္ထင္တဲ့အေၾကာင္း ။ တကယ္ဆို အေမေကြ်းတဲ့ မနက္စာ ထမင္း၊ မုန္ ့တို ့ကို အဆင္သင့္စားရမဲ့ အရြယ္ေလးေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်မတို ့ေတြတံုးက မပူမပင္ စားခဲ့ၾကရတာ အလြန္ ကံေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာေျပာရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို ့ေရာက္၊ စား၊ ေစ်း၀င္ ၀ယ္ ၊ ၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန ့လည္စာ ႏွင့္ ညစာခ်က္ ။ ၿပီးေရခ်ိဳးၾကသည္။ လူစံုေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ ့ ေန ့လည္စာ စားၾကသည္။ စားၿပီးေတာ့ အေမက တေရးတေမာ အိပ္ဖို ့အခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ထရသျဖင့္ အိပ္ေရး၀ရန္ ျပန္အိပ္ဖို ့လိုပါသည္။
သူတို႕သားအဖႏွင့္ ဦးၾကီးမ်ားကေတာ့ ေျမးးဆူလွ်င္ အဖြားအိပ္တာ အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို ့အေၾကာင္းျပကာ အားလံုး ဆိုင္ကယ္ ကိုယ္စီျဖင့္ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ က်မကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြလုပ္ရင္း အိမ္ေစာင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
လုပ္စရာ မရွိေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေရွ့ ေပၚတီကိုေအာက္က ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ ဇိမ္ယူဖို ့ျပင္ေတာ့သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးတစ္ေယာက္တည္း။ သားေလးေမြးကတည္းကဆိုေတာ့ ၁၄၊၁၅လေလာက္ ရွိၿပီေပါ့ ။ ခုလို နားေအးပါးေအး မနားရတာ။ ခဏေန အိပ္ခ်င္လာသျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အိမ္ေျမာက္ဘက ္အိမ္၀င္းကေလးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။
အိမ္ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္က ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ ကပ္ရပ္ရွိ ေနာက္မွ ထပ္တိုးထားေသာ စတိုခန္းကေလးအသံုး၀င္တာ သေဘာက်ေနမိသည္။အိမ္ေျမာက္ဘက္၀ိုင္းေျမလက္က်န္ကြက္လပ္ကေလးအလယ္မွ မနက္ဆြမ္း ခ်က္ထားေသာ အုတ္ခဲခေနာက္ဆိုင္ မီးဖိုေလးက ျပာဖံုဖံုနဲ ့ျငိမ္လို ့။
ေနာက္ အုတ္ကန္ေဘးက သရက္ပင္နားအေရာက္ ဒီႏွစ္ အလံု း၄၀၀ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္ဆိုေသာ အေမ့ သတင္းစကားကို ျပန္ၾကားမိေသးသည္။ ကိုရင္ေလးေတြကိုလည္း ေလာင္းျဖစ္ဖို ့ေသခ်ာပါသည္။ အိမ္ေရွ့ ေခါင္မိုးစပ္ႏွင့္ ထိတိုက္ ေပါက္ေနေသာ နံ ့သာျဖဴပင္ေလးကလည္း အႏွစ္တက္ေလာက္ေအာင္ မၾကီးထြားေသးေပမဲ့ အပြင့္လွိဳင္လိွဳင္ျဖင့္ အရိပ္ကေလးေပးေနေသးသည္။
ၿပီး ၀င္းေရွ့ထြက္ၿပီး ၀င္းတံခါး ဘယ္ဘက္ရွိ ခ်ိဳးေရ၀၍ အပြင့္ေတြနဲ ့ေ၀ေ၀ဆာေနေသာ နီနီရဲရဲ စကၠဴပန္းရံုနား ခဏသြား၊ ၿပီး ၀င္းတံခါး ညာဘက္ရွိ အပြင့္မ်ားျဖင့္ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေသာ ခေရပင္ေအာက္မွ ခ်ိဳအီအီ ရနံ ့သင္းသင္း ခေရပြင့္ေၾကြေလးမ်ားကို ေကာက္ေနမိသည္။ အေမ့ အရင္ ပန္းသီရအံု းမည္။ ဘုရားကပ္ရန္ တစ္ကံုး ႏွင့္ အေမ လုပ္သလို ကုတင္တိုင္မွာ ခ်ိတ္ရန္ အေမ့ အတြက္ တစ္ကံုး၊ က်မအတြက္ တစ္ကံုး ။
ပန္းေကာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္၀ိုင္းထဲ၀င္၊ ပန္းေတြကို ပန္းအုတ္ခံုေလးေပၚရွိ ထည့္ေနက် ေတာင္းကေလးထဲ ထည့္ရင္း ပန္းအုတ္ခံုေလး သတိတရ ထည့္ေပးသြားေသာ ပန္းရံသမားမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးျဖစ္ျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္ခံုအျဖစ္ အသံုးက်သလို၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဟိုဟာ ဒီဟာတင္စရာအျဖစ္လည္း အသံုးတည့္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၿပီးအိမ္ေတာင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ မိျပန္သည္။ အေမ့အခန္း ျပတင္းေပါက္နားမွာ စိုက္ထားေသာ ျမတ္ေလးပင္ေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ။ ေရွ့ႏွစ္ေလာက္ ပြင့္ရင္ေတာ့ အေမ့အခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ေမႊးရနံ ့ေတြ တစ္အိမ္လံုးသင္းပ်ံ ့ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ထိုေနရာကေန အိမ္ေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ဒန္ ့သလြန္ပင္ၾကီးက ႏွစ္အိမ္နယ္နမိတ္ အမွတ္အသား သဖြယ္။ တစ္အိမ္လံုးစံုေတာ့ ထိုင္ခံုမွာျပန္ထိုင္ရင္း ပန္းသီဖို ့လုပ္ရေတာ့သည္။ သားႏွင့္ သူ႕အေဖတို႕ျပန္မလာခင္ အမွီၿပီးဖို ့လိုပါသည္။
ထိုင္ၿပီးေရွ့တူရွဴကို အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ သရက္ပင္ေတြၾကားက တဆင့္ အေမျပထားေသာ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းကေလးကို ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးပင္အုပ္အုပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ေရးေရး လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္း စိတ္ကေရာက္သြားျပန္သည္။
ပထမဆံုး သူတို ့ရဲ ့ဒီေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းပင္။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့အသက္ ဆက္ရွင္ဖို ့အေရးေတြးလို ့မိဘမ်ားခမ်ာ မခြဲခြာခ်င္ပဲ ပို ့ထားရသည့္အျဖစ္ကို မိဘတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ခံစားသိရွိႏိုင္ပါသည္။ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
က်မ ရိုးရွင္းစြာ နားလည္ခဲ့ပါသည္။ က်မထိေတြ ့ဆက္ဆံ သိရွိခဲ့ရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းရွိ လူအမ်ားစုမွာ ရရိွခဲ့ေသာ၊ ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ မိမိတို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ဘယ္လို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ဆက္ၾကမလဲဆိုသည္ကိုသာ ေတြးကာ ေနထိုင္စားေသာက္ ရွင္သန္ေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ထို ့အတူ မည္သည့္ မိဘမွ မိမိ ရင္ေသြး၏ အသက္ ဆက္ရွင္ဖို ့အေရးကို ေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးစြာ စဥ္းစား စရာမလိုသလို၊ မည္သို ့ေသာနည္းျဖင့္ ေရွ့ဆက္ရပ္တည္ရပါ့မလဲဟူ၍လည္း စဥ္းစားစရာ မလိုခဲ့။ ယခုကဲ့သို ့ေသာ အေျခခံ အက်ဆံုးျဖစ္သည့္ အသက္ရွင္ေရးသက္သက္ကို က်မ တစ္ခါမွ အတြင္းက်က် မစဥ္းစားဘူးခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူျဖစ္လာသည္ႏွင့္ မိမိတို ့ရဲ ့အသက္ကို ျဖတ္မည့္သူ ( က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းမွဳမပါ။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္မပါ။ ) မရွိခဲ့သလို အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ မ်ားလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံု အဆင္ေျပ၍ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ က်မသိရွိခဲ့ရသည္မ်ားကို က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္ ၾကည့္မိရာ ကိုရင္ေလးမ်ားမွာေတာ့ လူရယ္လို ့ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ရရွိထားသည့္ အသက္ကို ရန္ရွာ ျဖတ္ေတာက္မည့္ သူမ်ားကအဆင္သင့္။ သို ့အတြက္ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ဘယ္မွာေနမွ အသက္ရွင္သန္ႏိုင္မည္ကို ပထမဦးစြာ စဥ္းစားရပါလိမ့္မည္။ ရန္ရွာမည့္သူမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ လံုျခံဳသည့္ ေနရာ ရရွိၿပီးမွသာလွ်င္ မည္သို ့မည္ပံု အသက္ဆက္ရမည္ကို စဥ္းစားၾကရပါလိမ့္မည္။
သူတို ့အတြက္လံုျခံဳရာေနရာသည္ မိဘမ်ားေနထိုင္ရာ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ကေလးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သို ့ျဖစ္ ၍ မိမိသားလူမမယ္ကေလးမ်ားကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံႏိုင္မည့္သူကို ရွာရပါလိမ့္မည္။ က်မစဥ္းစားရင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ ၊တာ၀န္ခံ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိေတာ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးသာလွ်င္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါမွမဟုတ္ တဆင့္ခံႏွင့္ ေရာက္လာသူေလးမ်ားလည္း ပါႏိုင္ပါသည္။ လံုျခံဳေအးခ်မ္း ၍ ေႏြးေထြးေသာ ၾကိဳဆိုမွဳ အျပည့္ရိွမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
အသက္ေဘးလံုျခံဳရမည့္ ကြန္းခိုရာေနရာေလးရွာေတြ ့ျပီးမွသာလွ်င္ မည္သို ့ေသာနည္းျဖင့္ အသက္ဆက္ရမည္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရပါလိမ့္မည္ ။အျခားေကာင္းမြန္ေသာ ဦးတည္ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိအံုးမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ သာမာန္လူ၀တ္ကေလးမ်ားထက္စာလွ်င္ ကိုရင္ေလးမ်ားအေနျဖင့္ဆိုပါက အသက္ဆက္ေရး ပိုမိုလြယ္ကူလိမ့္မည္ဟူေသာ အခ်က္ကေလး တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္သာ သာမေဏခံေပးျခင္းေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မည္ မထင္မိပါ။ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ကေလးမွ မိဘမ်ားသည္လည္း သူတို ့သားကေလးမ်ားကို ကိုရင္ေလးမ်ားအသြင္ျဖင့္ ပိုမို ၍ ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကပါလိမ့္မည္။
ထိုအခါက်မွပင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်မတို ့အတြက္ကေတာ့ လူျဖစ္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မိဘမ်ားအေနႏွင့္ကလည္း ဘာရန္ကိုမွ ပူပင္စရာ မလိုခဲ့ပဲ အေကာင္းဆံုးမ်ားျဖင့္ အသက္ဆက္ေပးခဲ့ၾကသည္သာ။ တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖင့္ အေကာင္းဆံုး အစားအစာ၊ အ၀တ္၊ ေနအိမ္၊ပညာေရးတို ့ကိုသာစဥ္းစားျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကသည္။ က်မတို ့တစ္ေတြ လံုျခံဳေအးခ်မ္းစြာ ၿပီးျပည့္စံုေသာ ဘ၀မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ လြန္စြာမွပင္ ကံေကာင္းခဲ့သည္ကို ယခုမွပင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
သို ့ေသာ္ကိုရင္ေလးမ်ားမွာေတာ့ ဒီကြန္းခိုရာေနရာေလးထဲမွ အေကာင္းဆံုးဆိုသည္မ်ားကို စဥ္းစားႏိုင္ပါရဲ ့လား။ ဆရာေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပမွဳမ်ားက သူတို ့စိတ္ကူးေလးမ်ားနဲ ့ကိုက္ညီပါရဲ ့လား။ အဲလိုေရာစဥ္းစားခြင့္၊ တမ္းတခြင့္ရွိၾကပါရဲ ့လား။
က်မ စဥ္းစားရင္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ က်မတို ့သာ သူတို ့ေလးေတြ မိဘဆိုရင္ေကာ၊ က်မတို ့သားကေလးက သူတို ့ေလးေတြထဲက တေယာက္ဆိုရင္ေကာ...ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။
သို ့ျဖင့္ စီကာစဥ္ကာ စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။
အရင္ဆံုး..ဗမာစကားေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဘုန္းၾကီးစာသာမက ေက်ာင္းစာပါ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေအာင္လည္း လိုအံုးမည္။ သို ့အတြက္ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာမ်ား ျပည့္စံုဖို ့လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ၿပီး သကၤန္းအသစ္ေလးမ်ားျဖင့္လည္း ဖူးခြင့္ ရခ်င္ေသးသည္။ သပိတ္အသစ္၊ ဆြမ္းခြက္အသစ္ကေလးမ်ားထဲသို ့လည္း ဆြမ္းဟင္း အျပည့္ ေလာင္းလွဴခ်င္ေသးသည္။ ေခါင္းမွ ဒက္ကေလးမ်ားကင္းကင္း ဦးေခါင္း ရွင္းရွင္းကေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ ့ခ်င္ပါေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး...
အေတြးစာရင္း မဆံုးခင္မွာပင္ သားေလးတို ့သားအဖ တူအရီးတစ္ေတြ ဆူဆူညံညံျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ ညေနလည္းေစာင္းလုၿပီ။ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ အေမပါႏိုးလာေသာအခါ အိမ္ကေလးက စိုစိုေျပေျပ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ အစ္ကိုၾကီးတို ့ကို၀င္းတို ့ပါေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ က်မတို ့ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာကားျဖင့္ မႏၱေလးသို ့ျပန္ၾကရပါေတာ့မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ က်မပါ၀င္၍ ၀ိုင္းဖြဲ ့စကားေျပာေနျဖစ္ၾကပါသည္။
ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးဆံုစားရန္ ျပင္ရေတာ့သည္။ စားၿပီး ခဏစကားေျပာ ၍ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ျပန္ၾကေတာ့သည္။ သားတစ္ေယာက္ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ရင္း ေငါင္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခါမွပင္ သူလည္း အိပ္ဖို ့သတိရေတာ့သည္။ တေန ့လံုး လံုး၀မအိပ္ခဲ့ ၍ အိပ္ခ်င္စျပဳေနၿပီ။ သို ့ေသာ္ သူ ့ကို မသိပ္အားေသးေပ။ ျပန္ဖို ့ျပင္ရအံုးမည္။
တစ္အိမ္လံုးအႏွံ ့ေရာက္ေနေသာ သားငယ္ရဲ႕ပစၥည္းမ်ားကို စုရင္း အိမ္ခန္းအႏွံ ့ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ အိမ္အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေလးမ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ ့စည္းထားေသာ အိမ္ကေလး။ မက်ဥ္း မက်ယ္ အိပ္ခန္းေလးမ်ား၊ ဘုရားခန္းက်ယ္က်ယ္၊ ဧည့္ခန္းက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အပိုအလိုမရွိ အိမ္ကေလး။ စိတ္တိုင္းက်စိုက္ထားေသာ သီးပင္၊ ပန္းပင္ကေလးမ်ား စိုစိုေျပေျပျဖင့္ အိမ္၀ိုင္းကေလး။ ေအးေဆးဆိတ္ၿငိမ္ ၍ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ားျဖင့္ပါ ဖြဲ ့စည္းထားေသာ၊ လံုျခံဳေႏြးေထြးေသာ က်မတို ့ရဲ့ ဒီတစ္ထပ္နံကပ္အိမ္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားမွဳအေပၚ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲစိတ္ ျဖစ္ေပၚခံစားလိုက္ရပါေတာ့သည္။
မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားထက္ အဓိက က်သည့္ ေဘးရန္ကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ကူညီ၊ ေစာင့္ေရွာက္၊ ယိုင္းပင္းတတ္ၾကေသာ လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကေလးရွိလွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ အိမ္ေဂဟာကေလးျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို သိလိုက္ရ၍ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ေတြးရင္း၊ သိမ္းရင္းျဖင့္ ၿပီးသြားေတာ့မွ သားကို သိပ္ရေတာ့သည္။ တခဏအတြင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ့မွာေတာ့ သူ ့အေဖ၊ အတူေန သူ ့ဦးၾကီး အငယ္ဆံုး ကိုေအာင္၊ ေနာက္အေမပါ မအိပ္ေသးပဲ သူ ့သားငယ္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ။ အသံႏိွမ့္ ၍ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာေနရာမွ တခါတေလ ရီသံ သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ကိုေအာင္ တကူးတက ၀ယ္ထားေပးေသာ ေရမုန္ ့ေတြေအးသြားေတာ့မွာ သတိရေပမဲ့ က်မ ထ မသြားျဖစ္ေသးပါ။ သားအမိတစ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ မွာစရာရွိတာမွာၾကပါေစ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္စာ အတြက္ပါေပါ့။
က်မ အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ဘာလုပ္ဖို ့၊ သိမ္းဖို ့က်န္ေသးလည္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ စိတ္ကေရာက္သြားေတာ့သည္။ တဆက္တည္းပင္ ေနာက္ ဆက္ရမည့္ ခရီးစဥ္ကို ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။
မနက္ေစာေစာ မႏၱေလးသို ့ေရာက္။ ၂ရက္ ေနေတာ့ ကိုလတ္ အလုပ္ တာ၀န္က်ရာ ေညာင္ဦးသို ့သြား။ ေနာက္ျပန္လာၿပီး ၃ရက္ေနေတာ့ ရန္ကုန္ကိုဆင္း။ ရန္ကုန္မွာ ၂ည အိပ္။ တစ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ က်မရဲ ့၃၈ႏွစ္ေမြးေန ့အထိမ္းအမွတ္ ညစာစား။ အလာတံုးကေျပာထားခဲ့ၿပီးေပမဲ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ သတိေပးရအံုးမည္။ အဲဒါၿပီးေနာက္တေန ့ေန ့လည္ စင္ကာပူေလယာဥ္န ့ဲ ...
ထိုအေၾကာင္းသို ့လည္းေရာက္ေရာ ျဖတ္ခနဲ အသိတစ္ခု ၀င္လာေတာ့သည္။ က်မတို ့ကေရာ ဘာမ်ားထူးပါေသးသလဲ။ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ ေတြးေတာေျပာေနမိသည္။ က်မတို ့လက္ရွိ ဘ၀ကေရာ သူတို ့ေလးေတြနဲ ့ဘာမ်ားကြာျခားလို ့လဲ။
သူတို ့ေလးေတြလို မိဘမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ သြားေနၾကရသူမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ သူတို ့လိုပဲ မိမိတို ့ဘ၀အတြက္ အဆင္ေျပရာ တစ္ေနရာမွာ ကြန္းခိုေနၾကသူမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ဆို က်မတို ့နဲ ့သူတို ့ေလးေတြဟာ ဘ၀တူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
စဥ္းစားၾကည္ေတာ့ သူတို ့ကမွ ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေလာက္သာ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္မိခင္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ေရေျမထဲမွာသာ။ က်မတို ့မွာေတာ့ ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းသာမက ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ေတြကိုပါ ျဖတ္ရေသးသည္။ထို ့ျပင္ သူတို ့ေတြကဲ့သို ့ပင္ အျခားသူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ ယာယီ ကြန္းခိုေနရသူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ က်မ ႏြမ္းလ်သြားပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြႏွင့္ က်မတို ့သည္ ေနျဖစ္သည့္ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္သာ ကြဲျပားပါသည္။ အဓိက အခ်က္ျဖစ္သည့္ တစ္ပါးသူအေပၚ ယာယီ ကြန္းခိုေနရျခင္းကေတာ့ အတူတူသာပင္။
သူတို ့ေလးေတြသည္ အသက္ရန္ေၾကာက္သျဖင့္ မိဘမ်ားစီမံရာမွာ ေနရသူေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။က်မတို ့ေတြကေတာ့ မိဘမ်ား၏ သေဘာစီမံမွဳေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ မိမိတို ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ မိမိတို ့ဘ၀ ပိုမိုအဆင္ေျပရန္ ရည္ရြယ္ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။သို ့ေသာ္ သူတို ့ေလးေတြနည္းတူ က်မတို ့ေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ားျဖင့္သာ။
ထိုအခါက်မွပင္ ကိုယ့္ ဘ၀ကို ျပန္ျမင္ မိေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတာ ခ်က္ခ်င္း သြားသတိရမိေတာ့သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ခဏအလည္ျပန္လာစဥ္ က်မတို ့သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ညစာသြားစားခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ၿမိဳ ့မွာ၊ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္မွာ၊ ဟိုတစ္ေယာက္က ဟိုႏိုင္ငံမွာ စသျဖင့္ သိသမွ် သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္းေျပာေတာ့
`အင္း..တို ့သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ..ဟိုသမိုင္းဥိး ေခတ္တံုးက ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာေနရသလိုပဲေနာ္` ဟု ေျပာလိုက္ရာ အားလံုး ျပံဳးသြားခဲ့ရသည္။
ဟုတ္ပါသည္။က်မတို ့အဖို ့ရာ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာေနရဆဲပါ။ က်မတို ့ကိုယ္တိုင္ ေရြးခဲ့ေသာ ဒီလမ္းကို ဘယ္လို ဆႏၵေတြ ရွိေနအံုးေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရအံုးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ဟိုအရင္ စေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္က က်မတို ့အတြက္ ေရြးခဲ့ေသာလမ္း။ ယခုေတာ့ က်မတို ့ရဲ ့သားကေလးအတြက္ မိဘေနရာမွေန၍ မျဖစ္မေန ေလွ်ာက္ေနရအံုးမည့္လမ္း။
သားေလးအတြက္ဟု စဥ္းစားမိေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားကို သတိရသြားျပန္သည္။ သူတို ့ေတြ အတြက္ေရာ။ ယခုလို တစ္သက္လံုးေနလို ့ရပါမည္လား။ မိဘမ်ားထံ ျပန္လို ့ေရာရပါမည္လား။ မရခဲ့ရင္ေရာ..။သူတို ့ဘ၀ ေရရွည္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဘယ္သူကမ်ား ေရွ့ေဆာင္ လမ္းျပလုပ္ ေပးမွာပါလိမ့္။ ဆရာေတာ္မ်ားကေရာ...။
စဥ္းစားရံုသာပါ။ ဘာကိုမွ ၾကိဳတင္ မသိရေသးသလို ၊ ဘာကိုမွ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးပါ။ သူတို ့ေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေန မေရာက္ခင္စပ္ၾကား ယခုလို အခ်ိန္မွာ ဘ၀တူ သူတို ့အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးရံုသာပါ။ မေ၀းေတာ့တဲ့ တစ္ေန ့သို ့့မေရာက္ခင္ အထိေပါ့ေလ။
က်မဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေရွ့ႏွစ္ျပန္လာပါက က်မတို ့ရိုးသားစြာရွာေဖြ ရရွိထားေသာ ျဖဴစင္သည့္ ေငြကေလးမ်ားထဲမွ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးလွဴအံုးမည္ဟု။ က်မတို ့တတ္ႏိုင္အားကေလးသည္ သူတို ့အတြက္ တစ္လုတ္ တစ္ဆုတ္စာသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ထိုတစ္လုတ္စာအတြက္ မပူပင္ရလွ်င္ပင္ ကူရက်ိဳးနပ္ပါလိမ့္မည္။ ခြန္အားကေလးမ်ားလည္းရရွိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ က်မစိတ္တို ့လည္း တဖန္ လန္းလာကာ အိမ္ေရွ့သို ့ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
အိမ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ စကား၀ိုင္းကေကာင္းဆဲ။ ေရမုန္ ့မ်ားကေတာ့ ေအး ၍ ေနေပၿပီ။ သို ့ေသာ္စား ၍ ေကာင္းေနပါေသးသည္။ က်မလည္း စကား၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။ ေနာက္အေတာ္က်မွပင္ က်မတို ့အားလံုး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
။ = ။ = ။ = ။ = ။ = ။
မနက္ ၅နာရီခန္ ့ထ ၍ မ်က္ႏွာသစ္၊ ျပင္ဆင္၊ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန္ ့စား၊ ဘုရားရွိခိုး၊ အေမ့အမွာစကား နားေထာင္ အၿပီးမွာပင္ အၾကိဳကားေရာက္လာေတာ့ အေမ့ကို ဦးခ်၊ ၿပီး အထုတ္အပိုးမ်ားတင္ ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ မ်က္ရည္ တစမ္းစမ္းျဖင့္ အေမက လက္ျပက်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ကိုမွန္း၍ သူ ့ေျမးကို လြမ္းေနေပလိမ့္မည္။ ထို ့အတူ တာ၀န္မပ်က္ သား၊သမီး၊ေျမးတို ့အတြက္ ေန ့စဥ္ဆုေတာင္း ဆြမ္းေလာင္းေနေပလိမ့္အံုးမည္။ က်မတို ့သည္လည္း က်မတို ့သားအတြက္ ေရွ့ဆက္ၾကရအံုးမည္။
ကားေပၚမွေန ၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးဘက္သို ့ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေရွ့ႏွစ္ လာခ်ိန္က်ရင္ေကာ...
ဆရာေတာ္ ဘုရားက အရြယ္ရလာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုရင္ၾကီးေလးမ်ားကို ယခင္ႏွစ္မ်ားတံုးကလိုပင္ ျပန္မလႊတ္ရက္ပဲ ရွိေနအံုးမည္လား....
ထို ့အတူ အေ၀းတစ္ေနရာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ ့ေလးဆီက မိဘမ်ားကေရာ.. စီးပြားေရးမ်ားေကာင္း ၍ သူတို ့သားကေလးမ်ားႏွင့္ အတူျပန္ေနခ်င္ရင္ေတာင္မွ နယ္ေျမ မေအးခ်မ္းေသးသျဖင့္ မေခၚရဲေသးပဲ ျဖစ္ေနအံုးမည္လား....
ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ေန ့စဥ္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေနၾကေသာ ဒကာ၊ဒကာမမ်ားကလည္း ကိုရင္ၾကီးေလးျပန္သြားတာ သူပုန္သတ္လို ့ေသၿပီ ဆိုေသာ သတင္းစကားမ်ိဳးးကို ၾကားေနရဆဲပဲျဖစ္ ေနအံုးမည္လား....။
ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။
။ = ။ = ။ = ။ = ။ = ။
၂၀၁၀ ႏွစ္စ ဇန္န၀ါရီလအလယ္မွာ ေဆာင္းေအးေအး ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္အတူ ဘ၀ခ်င္းတူေပမဲ့ အလွခ်င္းမတူသူေလးေတြရဲ့ အျဖစ္ကို က်မ ေတြ ့ၾကံဳသိရွိခဲ့ရပါသည္။ ။
`အေမ ဟင္းေတြေႏြးလိုက္ၿပီ သမီး၊ လိုပါေသးတယ္ ဆြမ္းေလာင္းဖို ့က ။ အဲဒါေအးကေအးနဲ ့ ခဏျပန္ အိပ္ပါအံုးလား။`
ေၾသာ္..ဟုသာ ရြတ္ေနမိေတာ့သည္။ အေမ့ရဲ ့ေစတနာအတြက္ပါ။ ၈၀ေက်ာ္ အေမက ထမင္းထခ်က္ေနခ်ိန္မွာ အသက္ထက္ခ်ိဳး ငယ္တဲ့က်မတို ့က ဇိမ္ယူ အိပ္ေကာင္းတံုးဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မလုပ္သင့္တဲ့အရာပါ။အရင္ေန ့ေတြက အိပ္ေနျခင္းကိုပင္ ေနာင္တရမိသလိုျဖစ္သြားသည္။ ဒီလိုေန ့မ်ိဳးကိုျဖင့္ က်မ ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မွ ျပန္အိပ္ဖို ့စဥ္းစားမည္ မဟုတ္ပါ။ တဆက္တည္းမွာပင္ မႏၱေလးမွ မထြက္ခင္ က်မအေမမွာလိုက္ေသာ
`ဟိုေရာက္ရင္ ဒီမွာလို ေနမေနနဲ ့အံုး။ ဟိုက လူၾကီးခ်က္တာခ်ည္း စားမေနနဲ ့။ကိုယ္က ၀င္ခ်က္။ၿပီးလုပ္စရာရွိတာ၀င္လုပ္။ ဒီမွာလို ဘာမဆုိ အဆင္သင့္လုပ္ေပးမဲ့သူေစာင့္မေနနဲ ့` ဆိုေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း အျပစ္လုပ္မိသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အလင္းေရာက္လာေတာ့ ဆြမ္း၊ဟင္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ရေတာ့သည္။ခံု ၃ခံုကို အိမ္ေရွ့ထုတ္၊ ဆြမ္းအုပ္ႏွင့္ ဟင္း ႏွစ္အိုးကို တစ္ခံုစီေပၚမွာတင္။ထိုစဥ္ အေမက
`သမီးက ဒီပန္းအုတ္ခံုေပၚထိုင္ၿပီးေလာင္းေပါ့` ဟုေျပာသျဖင့္ ခံုေလးေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္သည္။ မၾကာပါ ကိုရင္ေလးမ်ားၾကြလာပါေတာ့သည္။ ခါတိုင္းေန ့မ်ားထက္ ပိုေစာသလို ပိုလဲမ်ား၏။ တခါတည္း ၁၀ပါးေက်ာ္ပါလိမ့္မည္။
က်မ အျမန္ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေရွ့မွာ လက္အားလံုးက ဆန္ ့တန္းလို ့။ ဆြမ္းေလာင္းမဲ့ အေမ့ ေရွ့မွာ တစ္ပါးမွ မရွိ။ အေမက သေဘာက်စြာ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနပါသည္။
ကိုရင္ေလးမ်ား၏ ဆြမ္းခြက္ကိုကိုင္၍ ဆန္ ့တန္းထားေသာ လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားက ထိုင္ေနေသာ က်မရဲ ့လည္ပင္းဆီသို ့ဦးတည္လို ့။ ေသခ်ာပါသည္။ အေပၚမွသာ ၾကည့္ပါက ယပ္ေတာင္လက္ကိုင္ရိုးမွ အလက္ကေလးမ်ား ကိုင္းျဖာထြက္ေနသလို ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ဥိးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးမ်ားကေတာ့ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲက ဗံုကေလးမ်ားစီထားသလိုေပါ့။ က်မသည္ လွ်ပ္တပ်က္၀င္လာေသာ ကိုယ့္အေတြးကို သေဘာက်လ်က္ကပင္ ဟင္းေလာင္းဖို ့ျပင္ရေတာ့သည္။
ေလာင္းဖို ့ျပင္ေတာ့ ဇြန္းအဆင္သင့္ ကိုင္ထားသည့္ ကိုယ့္လက္ကို ကုိယ္ မျမင္ရ။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဟင္းအိုးၾကားမွာက လက္ကေလးမ်ား။ သို ့ျဖစ္၍ က်မက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္
`ကိုရင္တို ့ ေနာက္ဆုတ္က်ပါအံုး။ဒီမွာ တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မျမင္ရလို ့ပါ။ `
တစ္ပါးမွ မလွဳပ္ၾကပါ။ က်မထပ္ေအာ္ရျပန္သည္။ မလွဳပ္။ ဒီေတာ့ က်မက
`ကိုရင္ ..တပည့္ေတာ္ ေသခ်ာကို အပါး ၃၀ စာ အတံုး၉၀ တံုးၿပီး ခ်က္ထားတာပါ။ အားလုံးအတြက္ ေလာက္ပါတယ္။ မပူပါနဲ ့။ရမွာပါ။ `
မလွဳပ္။မေလာင္းေသးလို ့ထင့္ ပိုလို ့ပင္တိုးလာလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက ၀င္၍ ေနာက္နားမွာ ရပ္ေနေသာ ၁၄ႏွစ္ အရြယ္ခန္ ့ကိုရင္ေလးကို ေျပာခိုင္းေတာ့ သူတို ့ တိုင္းရင္းသားစကားျဖင့္ ေျပာလိုက္ခါမွပဲ ေနာက္သို ့တစ္လွမ္းဆီ ဆုတ္သြားၾကေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ အငယ္ဆံုး လက္သံုးဘက္က နဂိုအတိုင္း၊မေရြ့။ ဒီေလာက္ဆိုရပါၿပီ။
ဒါေတာင္ စ ေလာင္းေတာ့ လက္၃လက္က လုေနေသးသည္။ ကိုရင္ေလးေတြဆိုေတာ့ ခေလးသဘာ၀ေလးေတြေပါ့ေလ။ ဆြမ္းခြက္ထဲကို ၀က္သား ၃တံုးနဲ ့အာလူး၃တံုးေလာင္း၊ အဖံုးေလးထဲက် ပဲပုတ္ေၾကာ္ေလာင္း။ ဆြမ္းေလာင္းရင္း ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ပလပ္စတစ္ ဆြမ္းခြက္ေလးမ်ားက နဂိုေရာင္ေပ်ာက္ကာ ညစ္မွိဳင္းမွိဳင္းျဖစ္ေနၿပီကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ တကယ္ေတာ့ အသစ္လဲဖို ့တန္ေနပါၿပီ။ ၁၄၊ ၁၅ပါး ေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလာင္းၿပီးသြားသည္။ အလုအယက္ႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကသည္မို ့ ေလာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။
ဆြမ္းခံၿပီး ထြက္သြားၾကေတာ့ က်မလွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ကိုရင္တစ္ပါးက ေက်ာင္းဘက္လာရာလမ္းဆီ ျပန္ေျပးသလို တစ္ပါးကက်ေတာ့ ေရွ့သြားရမဲ့ လမ္းဆီေျပးသြားတာ ျမင္မိေတာ့ အိမ္၀ိုင္းအျပင္ ထြက္ၾကည့္မိေတာ့သည္။ အေမကသိေတာ့
`အဲဒါသမီးေရ၊ မလာေသးတဲ့ ကိုရင္က်ေတာ့ ဒီအိမ္မ၀င္ပဲ ေက်ာ္မွာစိုးလို ့ျပန္ေျပးေျပာတာ။ ဟိုေရွ့ေရာက္ေနတာက်ေတာ့လည္း ေက်ာ္ခဲ့မွာစိုးလို ့လိုက္ေမးတာ သမီးေရတဲ့။`
အေမေျပာတဲ့ေနာက္ဆံုးစကား`တဲ့`အရ ၾကံဳဘူုးလို ့ေမးထားတာ ျဖစ္ရေပမည္။ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးလိုက္ၾကတာဟု သေဘာက်သြားေတာ့သည္။
မၾကာပါ ၃၊၄ ပါးတစ္စု ၃၊၄ ပါးတစ္စု ျဖင့္ ခါတိုင္းထက္ ေစာစီးစြာ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးသြားေတာ့သည္။ က်မ လြန္စြာမွပင္ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေလာင္းခ်င္ပါေသးသည္။
ခံု၃ခံုကို အိမ္ထဲ ျပန္သြင္း၊ ဆြမ္းအုပ္လြတ္ႏွင့္ ဟင္းအိုးလြတ္တို ့ကို ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ အရင္ေန ့ေတြ အိပ္ရာထခ်ိန္ထက္ပင္ ေစာေနပါေသးသည္။ သို ့ျဖစ္၍ မနက္စာကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၌ စားဖို ့စိတ္ကူးရၿပီး သားငယ္တို ့သားအဖကို ႏိုးရေတာ့သည္။
သူတို ့ေတြ ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ က်မက မနက္က အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ေတာ့သည္။ အဓိက ကေတာ့ မျမင္လိုက္ရတာ ကံဆိုးတဲ့အေၾကာင္းပင္။ ၿပီး ေတြ ့သမွ် ျမင္သမွ်ကိုလဲ တစ္ခုမက်န္ ဆက္တိုက္ေျပာေနမိ၏။ အေမကေတာ့ က်မေျပာသမွ်နားေထာင္ရင္း ျပံဳးေနပါသည္။ က်မက တခုတ္တရ ေျပာေနေပမဲ့ သူ ့အတြက္ကေတာ့ ဘာမွအဆန္းမဟုတ္ ဟု ဆိုလိုေနသလားေတာ့ မသိပါ။
၀င္းတခါး၀နားတြင္ က်မတို ့အျပင္သြားဖို ့အဆင္သင့္ ျဖင့္ ထြက္ဖို ့လုပ္ေနစဥ္မွာပင္ အေမက အိမ္ထဲမွ ထြက္လာၿပီး...
`သမီးေရ သြားရင္းနဲ ့ အကိုၾကီးတို ့အိမ္လမ္းအေက်ာ္ကို ေရာက္ရင္ သတိထားၿပီးၾကည့္လိုက္။ လမ္းဆံု အုတ္ခံုေတြေပၚမွာ ကိုရင္ေလးေတြ ဆြမ္းစားေနၾကလိမ့္မယ္။`အဲလိုေျပာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ဖို ့လုပ္ေနရာကေန ...
`ဘာလို ့တံုး`ဟု လွမ္းေမးမိေတာ့သည္။
`ေၾသာ္..အဲဒါ သူတို ့ေတြ အာရံုဆြမ္းစားၾကတာေလ။ ေက်ာင္းက မစားခဲ့ၾကရလို ့ေနမွာေပါ့။ ရသေလာက္ကို စားၿပီး ေနာက ္ဆြမ္း ဆက္ခံေပါ့။ အဲဒါက ေန ့ဆြမ္းအတြက္ေပါ့။`
စကားဆံုးေတာ့ အေတြးတစ ထပ္ရသြားျပန္သည္။ သူတို ့ကိုေက်ာင္းက အာရံုဆြမ္းအတြက္ စီစဥ္ မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့။ အေမ့ သတင္း ဒါအကုန္ပဲျဖစ္ပါေစလို ့သာ ဆုေတာင္းမိေတာ့သည္။ ပံုမွန္မွာ သူမ်ားအေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္မိသားစုကိုသာ စိတ္၀င္စား အေလးထားေျပာတတ္တဲ့ အေမက က်မစိတ္၀င္စားကာ သနားေနမွန္းသိ၍သာ ျမင္သမွ် ထင္မိသမွ်ကို ေျပာျပေနျခင္းပါ။
က်မတို ့ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ့မွ ေတာင္ဘက္သို ့တစ္ျပေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ေကြ ့၍ ခ်ည္စက္၀င္း ထဲ၀င္၊ အကိုၾကီးတို ့အိမ္ေရွ့လမ္းကို ျဖတ္စီး၊ ခ်ည္စက္၀င္း မွထြက္ရန္ ဘယ္ဘက္အေကြ ့သို ့အေရာက္ အုတ္ခံုမ်ားေပၚ လွမ္းၾကည့္လိုက္ မိ၏။ ဟုတ္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား ေခါင္းမေဖၚတမ္း ဆြမ္းစားေနၾကပါသည္။
သူတို ့ကိုေက်ာ္သြားေသာ္လည္း လည္္ျပန္ လွည့္ကာ မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကည့္ရင္းကလဲ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနသည္ကို သတိမထား စကားေတြ ေျပာလာခဲ့၏။ သူတို ့ေတြလက္ေဆးမွာလဲ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စားၿပီးေတာ့လဲ လက္မေဆးပဲ ပါးစပ္နဲ ့စုတ္ၿပီး သကၤန္းကိုသာ သုတ္မယ္ထင္တဲ့အေၾကာင္း ။ တကယ္ဆို အေမေကြ်းတဲ့ မနက္စာ ထမင္း၊ မုန္ ့တို ့ကို အဆင္သင့္စားရမဲ့ အရြယ္ေလးေတြသာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်မတို ့ေတြတံုးက မပူမပင္ စားခဲ့ၾကရတာ အလြန္ ကံေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာေျပာရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို ့ေရာက္၊ စား၊ ေစ်း၀င္ ၀ယ္ ၊ ၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန ့လည္စာ ႏွင့္ ညစာခ်က္ ။ ၿပီးေရခ်ိဳးၾကသည္။ လူစံုေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ ့ ေန ့လည္စာ စားၾကသည္။ စားၿပီးေတာ့ အေမက တေရးတေမာ အိပ္ဖို ့အခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ထရသျဖင့္ အိပ္ေရး၀ရန္ ျပန္အိပ္ဖို ့လိုပါသည္။
သူတို႕သားအဖႏွင့္ ဦးၾကီးမ်ားကေတာ့ ေျမးးဆူလွ်င္ အဖြားအိပ္တာ အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို ့အေၾကာင္းျပကာ အားလံုး ဆိုင္ကယ္ ကိုယ္စီျဖင့္ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ က်မကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြလုပ္ရင္း အိမ္ေစာင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
လုပ္စရာ မရွိေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေရွ့ ေပၚတီကိုေအာက္က ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ ဇိမ္ယူဖို ့ျပင္ေတာ့သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးတစ္ေယာက္တည္း။ သားေလးေမြးကတည္းကဆိုေတာ့ ၁၄၊၁၅လေလာက္ ရွိၿပီေပါ့ ။ ခုလို နားေအးပါးေအး မနားရတာ။ ခဏေန အိပ္ခ်င္လာသျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အိမ္ေျမာက္ဘက ္အိမ္၀င္းကေလးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။
အိမ္ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္က ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ ကပ္ရပ္ရွိ ေနာက္မွ ထပ္တိုးထားေသာ စတိုခန္းကေလးအသံုး၀င္တာ သေဘာက်ေနမိသည္။အိမ္ေျမာက္ဘက္၀ိုင္းေျမလက္က်န္ကြက္လပ္ကေလးအလယ္မွ မနက္ဆြမ္း ခ်က္ထားေသာ အုတ္ခဲခေနာက္ဆိုင္ မီးဖိုေလးက ျပာဖံုဖံုနဲ ့ျငိမ္လို ့။
ေနာက္ အုတ္ကန္ေဘးက သရက္ပင္နားအေရာက္ ဒီႏွစ္ အလံု း၄၀၀ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္ဆိုေသာ အေမ့ သတင္းစကားကို ျပန္ၾကားမိေသးသည္။ ကိုရင္ေလးေတြကိုလည္း ေလာင္းျဖစ္ဖို ့ေသခ်ာပါသည္။ အိမ္ေရွ့ ေခါင္မိုးစပ္ႏွင့္ ထိတိုက္ ေပါက္ေနေသာ နံ ့သာျဖဴပင္ေလးကလည္း အႏွစ္တက္ေလာက္ေအာင္ မၾကီးထြားေသးေပမဲ့ အပြင့္လွိဳင္လိွဳင္ျဖင့္ အရိပ္ကေလးေပးေနေသးသည္။
ၿပီး ၀င္းေရွ့ထြက္ၿပီး ၀င္းတံခါး ဘယ္ဘက္ရွိ ခ်ိဳးေရ၀၍ အပြင့္ေတြနဲ ့ေ၀ေ၀ဆာေနေသာ နီနီရဲရဲ စကၠဴပန္းရံုနား ခဏသြား၊ ၿပီး ၀င္းတံခါး ညာဘက္ရွိ အပြင့္မ်ားျဖင့္ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေသာ ခေရပင္ေအာက္မွ ခ်ိဳအီအီ ရနံ ့သင္းသင္း ခေရပြင့္ေၾကြေလးမ်ားကို ေကာက္ေနမိသည္။ အေမ့ အရင္ ပန္းသီရအံု းမည္။ ဘုရားကပ္ရန္ တစ္ကံုး ႏွင့္ အေမ လုပ္သလို ကုတင္တိုင္မွာ ခ်ိတ္ရန္ အေမ့ အတြက္ တစ္ကံုး၊ က်မအတြက္ တစ္ကံုး ။
ပန္းေကာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္၀ိုင္းထဲ၀င္၊ ပန္းေတြကို ပန္းအုတ္ခံုေလးေပၚရွိ ထည့္ေနက် ေတာင္းကေလးထဲ ထည့္ရင္း ပန္းအုတ္ခံုေလး သတိတရ ထည့္ေပးသြားေသာ ပန္းရံသမားမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးျဖစ္ျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္ခံုအျဖစ္ အသံုးက်သလို၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဟိုဟာ ဒီဟာတင္စရာအျဖစ္လည္း အသံုးတည့္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၿပီးအိမ္ေတာင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ မိျပန္သည္။ အေမ့အခန္း ျပတင္းေပါက္နားမွာ စိုက္ထားေသာ ျမတ္ေလးပင္ေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ။ ေရွ့ႏွစ္ေလာက္ ပြင့္ရင္ေတာ့ အေမ့အခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ေမႊးရနံ ့ေတြ တစ္အိမ္လံုးသင္းပ်ံ ့ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ထိုေနရာကေန အိမ္ေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ဒန္ ့သလြန္ပင္ၾကီးက ႏွစ္အိမ္နယ္နမိတ္ အမွတ္အသား သဖြယ္။ တစ္အိမ္လံုးစံုေတာ့ ထိုင္ခံုမွာျပန္ထိုင္ရင္း ပန္းသီဖို ့လုပ္ရေတာ့သည္။ သားႏွင့္ သူ႕အေဖတို႕ျပန္မလာခင္ အမွီၿပီးဖို ့လိုပါသည္။
ထိုင္ၿပီးေရွ့တူရွဴကို အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ သရက္ပင္ေတြၾကားက တဆင့္ အေမျပထားေသာ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းကေလးကို ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးပင္အုပ္အုပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ေရးေရး လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။ ထိုအခါ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္း စိတ္ကေရာက္သြားျပန္သည္။
ပထမဆံုး သူတို ့ရဲ ့ဒီေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းပင္။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့အသက္ ဆက္ရွင္ဖို ့အေရးေတြးလို ့မိဘမ်ားခမ်ာ မခြဲခြာခ်င္ပဲ ပို ့ထားရသည့္အျဖစ္ကို မိဘတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ခံစားသိရွိႏိုင္ပါသည္။ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
က်မ ရိုးရွင္းစြာ နားလည္ခဲ့ပါသည္။ က်မထိေတြ ့ဆက္ဆံ သိရွိခဲ့ရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းရွိ လူအမ်ားစုမွာ ရရိွခဲ့ေသာ၊ ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ မိမိတို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ဘယ္လို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ဆက္ၾကမလဲဆိုသည္ကိုသာ ေတြးကာ ေနထိုင္စားေသာက္ ရွင္သန္ေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ထို ့အတူ မည္သည့္ မိဘမွ မိမိ ရင္ေသြး၏ အသက္ ဆက္ရွင္ဖို ့အေရးကို ေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးစြာ စဥ္းစား စရာမလိုသလို၊ မည္သို ့ေသာနည္းျဖင့္ ေရွ့ဆက္ရပ္တည္ရပါ့မလဲဟူ၍လည္း စဥ္းစားစရာ မလိုခဲ့။ ယခုကဲ့သို ့ေသာ အေျခခံ အက်ဆံုးျဖစ္သည့္ အသက္ရွင္ေရးသက္သက္ကို က်မ တစ္ခါမွ အတြင္းက်က် မစဥ္းစားဘူးခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူျဖစ္လာသည္ႏွင့္ မိမိတို ့ရဲ ့အသက္ကို ျဖတ္မည့္သူ ( က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းမွဳမပါ။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္မပါ။ ) မရွိခဲ့သလို အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ မ်ားလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံု အဆင္ေျပ၍ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ က်မသိရွိခဲ့ရသည္မ်ားကို က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္ ၾကည့္မိရာ ကိုရင္ေလးမ်ားမွာေတာ့ လူရယ္လို ့ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ရရွိထားသည့္ အသက္ကို ရန္ရွာ ျဖတ္ေတာက္မည့္ သူမ်ားကအဆင္သင့္။ သို ့အတြက္ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ဘယ္မွာေနမွ အသက္ရွင္သန္ႏိုင္မည္ကို ပထမဦးစြာ စဥ္းစားရပါလိမ့္မည္။ ရန္ရွာမည့္သူမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ လံုျခံဳသည့္ ေနရာ ရရွိၿပီးမွသာလွ်င္ မည္သို ့မည္ပံု အသက္ဆက္ရမည္ကို စဥ္းစားၾကရပါလိမ့္မည္။
သူတို ့အတြက္လံုျခံဳရာေနရာသည္ မိဘမ်ားေနထိုင္ရာ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ကေလးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သို ့ျဖစ္ ၍ မိမိသားလူမမယ္ကေလးမ်ားကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံႏိုင္မည့္သူကို ရွာရပါလိမ့္မည္။ က်မစဥ္းစားရင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ ၊တာ၀န္ခံ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိေတာ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးသာလွ်င္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါမွမဟုတ္ တဆင့္ခံႏွင့္ ေရာက္လာသူေလးမ်ားလည္း ပါႏိုင္ပါသည္။ လံုျခံဳေအးခ်မ္း ၍ ေႏြးေထြးေသာ ၾကိဳဆိုမွဳ အျပည့္ရိွမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
အသက္ေဘးလံုျခံဳရမည့္ ကြန္းခိုရာေနရာေလးရွာေတြ ့ျပီးမွသာလွ်င္ မည္သို ့ေသာနည္းျဖင့္ အသက္ဆက္ရမည္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရပါလိမ့္မည္ ။အျခားေကာင္းမြန္ေသာ ဦးတည္ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိအံုးမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ သာမာန္လူ၀တ္ကေလးမ်ားထက္စာလွ်င္ ကိုရင္ေလးမ်ားအေနျဖင့္ဆိုပါက အသက္ဆက္ေရး ပိုမိုလြယ္ကူလိမ့္မည္ဟူေသာ အခ်က္ကေလး တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္သာ သာမေဏခံေပးျခင္းေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မည္ မထင္မိပါ။ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ကေလးမွ မိဘမ်ားသည္လည္း သူတို ့သားကေလးမ်ားကို ကိုရင္ေလးမ်ားအသြင္ျဖင့္ ပိုမို ၍ ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကပါလိမ့္မည္။
ထိုအခါက်မွပင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်မတို ့အတြက္ကေတာ့ လူျဖစ္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မိဘမ်ားအေနႏွင့္ကလည္း ဘာရန္ကိုမွ ပူပင္စရာ မလိုခဲ့ပဲ အေကာင္းဆံုးမ်ားျဖင့္ အသက္ဆက္ေပးခဲ့ၾကသည္သာ။ တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖင့္ အေကာင္းဆံုး အစားအစာ၊ အ၀တ္၊ ေနအိမ္၊ပညာေရးတို ့ကိုသာစဥ္းစားျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကသည္။ က်မတို ့တစ္ေတြ လံုျခံဳေအးခ်မ္းစြာ ၿပီးျပည့္စံုေသာ ဘ၀မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ လြန္စြာမွပင္ ကံေကာင္းခဲ့သည္ကို ယခုမွပင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
သို ့ေသာ္ကိုရင္ေလးမ်ားမွာေတာ့ ဒီကြန္းခိုရာေနရာေလးထဲမွ အေကာင္းဆံုးဆိုသည္မ်ားကို စဥ္းစားႏိုင္ပါရဲ ့လား။ ဆရာေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပမွဳမ်ားက သူတို ့စိတ္ကူးေလးမ်ားနဲ ့ကိုက္ညီပါရဲ ့လား။ အဲလိုေရာစဥ္းစားခြင့္၊ တမ္းတခြင့္ရွိၾကပါရဲ ့လား။
က်မ စဥ္းစားရင္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ က်မတို ့သာ သူတို ့ေလးေတြ မိဘဆိုရင္ေကာ၊ က်မတို ့သားကေလးက သူတို ့ေလးေတြထဲက တေယာက္ဆိုရင္ေကာ...ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။
သို ့ျဖင့္ စီကာစဥ္ကာ စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။
အရင္ဆံုး..ဗမာစကားေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဘုန္းၾကီးစာသာမက ေက်ာင္းစာပါ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေအာင္လည္း လိုအံုးမည္။ သို ့အတြက္ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာမ်ား ျပည့္စံုဖို ့လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ၿပီး သကၤန္းအသစ္ေလးမ်ားျဖင့္လည္း ဖူးခြင့္ ရခ်င္ေသးသည္။ သပိတ္အသစ္၊ ဆြမ္းခြက္အသစ္ကေလးမ်ားထဲသို ့လည္း ဆြမ္းဟင္း အျပည့္ ေလာင္းလွဴခ်င္ေသးသည္။ ေခါင္းမွ ဒက္ကေလးမ်ားကင္းကင္း ဦးေခါင္း ရွင္းရွင္းကေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ ့ခ်င္ပါေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး...
အေတြးစာရင္း မဆံုးခင္မွာပင္ သားေလးတို ့သားအဖ တူအရီးတစ္ေတြ ဆူဆူညံညံျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ ညေနလည္းေစာင္းလုၿပီ။ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ အေမပါႏိုးလာေသာအခါ အိမ္ကေလးက စိုစိုေျပေျပ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ အစ္ကိုၾကီးတို ့ကို၀င္းတို ့ပါေရာက္လာၾကေတာ့သည္။ က်မတို ့ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာကားျဖင့္ မႏၱေလးသို ့ျပန္ၾကရပါေတာ့မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ က်မပါ၀င္၍ ၀ိုင္းဖြဲ ့စကားေျပာေနျဖစ္ၾကပါသည္။
ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးဆံုစားရန္ ျပင္ရေတာ့သည္။ စားၿပီး ခဏစကားေျပာ ၍ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ျပန္ၾကေတာ့သည္။ သားတစ္ေယာက္ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ရင္း ေငါင္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခါမွပင္ သူလည္း အိပ္ဖို ့သတိရေတာ့သည္။ တေန ့လံုး လံုး၀မအိပ္ခဲ့ ၍ အိပ္ခ်င္စျပဳေနၿပီ။ သို ့ေသာ္ သူ ့ကို မသိပ္အားေသးေပ။ ျပန္ဖို ့ျပင္ရအံုးမည္။
တစ္အိမ္လံုးအႏွံ ့ေရာက္ေနေသာ သားငယ္ရဲ႕ပစၥည္းမ်ားကို စုရင္း အိမ္ခန္းအႏွံ ့ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ အိမ္အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေလးမ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ ့စည္းထားေသာ အိမ္ကေလး။ မက်ဥ္း မက်ယ္ အိပ္ခန္းေလးမ်ား၊ ဘုရားခန္းက်ယ္က်ယ္၊ ဧည့္ခန္းက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အပိုအလိုမရွိ အိမ္ကေလး။ စိတ္တိုင္းက်စိုက္ထားေသာ သီးပင္၊ ပန္းပင္ကေလးမ်ား စိုစိုေျပေျပျဖင့္ အိမ္၀ိုင္းကေလး။ ေအးေဆးဆိတ္ၿငိမ္ ၍ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ားျဖင့္ပါ ဖြဲ ့စည္းထားေသာ၊ လံုျခံဳေႏြးေထြးေသာ က်မတို ့ရဲ့ ဒီတစ္ထပ္နံကပ္အိမ္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားမွဳအေပၚ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲစိတ္ ျဖစ္ေပၚခံစားလိုက္ရပါေတာ့သည္။
မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားထက္ အဓိက က်သည့္ ေဘးရန္ကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ကူညီ၊ ေစာင့္ေရွာက္၊ ယိုင္းပင္းတတ္ၾကေသာ လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကေလးရွိလွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ အိမ္ေဂဟာကေလးျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို သိလိုက္ရ၍ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ေတြးရင္း၊ သိမ္းရင္းျဖင့္ ၿပီးသြားေတာ့မွ သားကို သိပ္ရေတာ့သည္။ တခဏအတြင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ့မွာေတာ့ သူ ့အေဖ၊ အတူေန သူ ့ဦးၾကီး အငယ္ဆံုး ကိုေအာင္၊ ေနာက္အေမပါ မအိပ္ေသးပဲ သူ ့သားငယ္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ။ အသံႏိွမ့္ ၍ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာေနရာမွ တခါတေလ ရီသံ သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ကိုေအာင္ တကူးတက ၀ယ္ထားေပးေသာ ေရမုန္ ့ေတြေအးသြားေတာ့မွာ သတိရေပမဲ့ က်မ ထ မသြားျဖစ္ေသးပါ။ သားအမိတစ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ မွာစရာရွိတာမွာၾကပါေစ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္စာ အတြက္ပါေပါ့။
က်မ အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ဘာလုပ္ဖို ့၊ သိမ္းဖို ့က်န္ေသးလည္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ခရီးစဥ္အတြက္ စိတ္ကေရာက္သြားေတာ့သည္။ တဆက္တည္းပင္ ေနာက္ ဆက္ရမည့္ ခရီးစဥ္ကို ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။
မနက္ေစာေစာ မႏၱေလးသို ့ေရာက္။ ၂ရက္ ေနေတာ့ ကိုလတ္ အလုပ္ တာ၀န္က်ရာ ေညာင္ဦးသို ့သြား။ ေနာက္ျပန္လာၿပီး ၃ရက္ေနေတာ့ ရန္ကုန္ကိုဆင္း။ ရန္ကုန္မွာ ၂ည အိပ္။ တစ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ က်မရဲ ့၃၈ႏွစ္ေမြးေန ့အထိမ္းအမွတ္ ညစာစား။ အလာတံုးကေျပာထားခဲ့ၿပီးေပမဲ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ သတိေပးရအံုးမည္။ အဲဒါၿပီးေနာက္တေန ့ေန ့လည္ စင္ကာပူေလယာဥ္န ့ဲ ...
ထိုအေၾကာင္းသို ့လည္းေရာက္ေရာ ျဖတ္ခနဲ အသိတစ္ခု ၀င္လာေတာ့သည္။ က်မတို ့ကေရာ ဘာမ်ားထူးပါေသးသလဲ။ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ ေတြးေတာေျပာေနမိသည္။ က်မတို ့လက္ရွိ ဘ၀ကေရာ သူတို ့ေလးေတြနဲ ့ဘာမ်ားကြာျခားလို ့လဲ။
သူတို ့ေလးေတြလို မိဘမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ သြားေနၾကရသူမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ သူတို ့လိုပဲ မိမိတို ့ဘ၀အတြက္ အဆင္ေျပရာ တစ္ေနရာမွာ ကြန္းခိုေနၾကသူမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ဆို က်မတို ့နဲ ့သူတို ့ေလးေတြဟာ ဘ၀တူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
စဥ္းစားၾကည္ေတာ့ သူတို ့ကမွ ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေလာက္သာ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္မိခင္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ေရေျမထဲမွာသာ။ က်မတို ့မွာေတာ့ ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းသာမက ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ေတြကိုပါ ျဖတ္ရေသးသည္။ထို ့ျပင္ သူတို ့ေတြကဲ့သို ့ပင္ အျခားသူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ ယာယီ ကြန္းခိုေနရသူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ က်မ ႏြမ္းလ်သြားပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြႏွင့္ က်မတို ့သည္ ေနျဖစ္သည့္ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္သာ ကြဲျပားပါသည္။ အဓိက အခ်က္ျဖစ္သည့္ တစ္ပါးသူအေပၚ ယာယီ ကြန္းခိုေနရျခင္းကေတာ့ အတူတူသာပင္။
သူတို ့ေလးေတြသည္ အသက္ရန္ေၾကာက္သျဖင့္ မိဘမ်ားစီမံရာမွာ ေနရသူေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။က်မတို ့ေတြကေတာ့ မိဘမ်ား၏ သေဘာစီမံမွဳေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ မိမိတို ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ မိမိတို ့ဘ၀ ပိုမိုအဆင္ေျပရန္ ရည္ရြယ္ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။သို ့ေသာ္ သူတို ့ေလးေတြနည္းတူ က်မတို ့ေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ားျဖင့္သာ။
ထိုအခါက်မွပင္ ကိုယ့္ ဘ၀ကို ျပန္ျမင္ မိေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတာ ခ်က္ခ်င္း သြားသတိရမိေတာ့သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ခဏအလည္ျပန္လာစဥ္ က်မတို ့သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ညစာသြားစားခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ၿမိဳ ့မွာ၊ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္မွာ၊ ဟိုတစ္ေယာက္က ဟိုႏိုင္ငံမွာ စသျဖင့္ သိသမွ် သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္းေျပာေတာ့
`အင္း..တို ့သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ..ဟိုသမိုင္းဥိး ေခတ္တံုးက ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာေနရသလိုပဲေနာ္` ဟု ေျပာလိုက္ရာ အားလံုး ျပံဳးသြားခဲ့ရသည္။
ဟုတ္ပါသည္။က်မတို ့အဖို ့ရာ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာေနရဆဲပါ။ က်မတို ့ကိုယ္တိုင္ ေရြးခဲ့ေသာ ဒီလမ္းကို ဘယ္လို ဆႏၵေတြ ရွိေနအံုးေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရအံုးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ဟိုအရင္ စေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္က က်မတို ့အတြက္ ေရြးခဲ့ေသာလမ္း။ ယခုေတာ့ က်မတို ့ရဲ ့သားကေလးအတြက္ မိဘေနရာမွေန၍ မျဖစ္မေန ေလွ်ာက္ေနရအံုးမည့္လမ္း။
သားေလးအတြက္ဟု စဥ္းစားမိေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားကို သတိရသြားျပန္သည္။ သူတို ့ေတြ အတြက္ေရာ။ ယခုလို တစ္သက္လံုးေနလို ့ရပါမည္လား။ မိဘမ်ားထံ ျပန္လို ့ေရာရပါမည္လား။ မရခဲ့ရင္ေရာ..။သူတို ့ဘ၀ ေရရွည္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဘယ္သူကမ်ား ေရွ့ေဆာင္ လမ္းျပလုပ္ ေပးမွာပါလိမ့္။ ဆရာေတာ္မ်ားကေရာ...။
စဥ္းစားရံုသာပါ။ ဘာကိုမွ ၾကိဳတင္ မသိရေသးသလို ၊ ဘာကိုမွ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးပါ။ သူတို ့ေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေန မေရာက္ခင္စပ္ၾကား ယခုလို အခ်ိန္မွာ ဘ၀တူ သူတို ့အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးရံုသာပါ။ မေ၀းေတာ့တဲ့ တစ္ေန ့သို ့့မေရာက္ခင္ အထိေပါ့ေလ။
က်မဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေရွ့ႏွစ္ျပန္လာပါက က်မတို ့ရိုးသားစြာရွာေဖြ ရရွိထားေသာ ျဖဴစင္သည့္ ေငြကေလးမ်ားထဲမွ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးလွဴအံုးမည္ဟု။ က်မတို ့တတ္ႏိုင္အားကေလးသည္ သူတို ့အတြက္ တစ္လုတ္ တစ္ဆုတ္စာသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ထိုတစ္လုတ္စာအတြက္ မပူပင္ရလွ်င္ပင္ ကူရက်ိဳးနပ္ပါလိမ့္မည္။ ခြန္အားကေလးမ်ားလည္းရရွိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ က်မစိတ္တို ့လည္း တဖန္ လန္းလာကာ အိမ္ေရွ့သို ့ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
အိမ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ စကား၀ိုင္းကေကာင္းဆဲ။ ေရမုန္ ့မ်ားကေတာ့ ေအး ၍ ေနေပၿပီ။ သို ့ေသာ္စား ၍ ေကာင္းေနပါေသးသည္။ က်မလည္း စကား၀ိုင္းထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။ ေနာက္အေတာ္က်မွပင္ က်မတို ့အားလံုး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
။ = ။ = ။ = ။ = ။ = ။
မနက္ ၅နာရီခန္ ့ထ ၍ မ်က္ႏွာသစ္၊ ျပင္ဆင္၊ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန္ ့စား၊ ဘုရားရွိခိုး၊ အေမ့အမွာစကား နားေထာင္ အၿပီးမွာပင္ အၾကိဳကားေရာက္လာေတာ့ အေမ့ကို ဦးခ်၊ ၿပီး အထုတ္အပိုးမ်ားတင္ ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ မ်က္ရည္ တစမ္းစမ္းျဖင့္ အေမက လက္ျပက်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ကိုမွန္း၍ သူ ့ေျမးကို လြမ္းေနေပလိမ့္မည္။ ထို ့အတူ တာ၀န္မပ်က္ သား၊သမီး၊ေျမးတို ့အတြက္ ေန ့စဥ္ဆုေတာင္း ဆြမ္းေလာင္းေနေပလိမ့္အံုးမည္။ က်မတို ့သည္လည္း က်မတို ့သားအတြက္ ေရွ့ဆက္ၾကရအံုးမည္။
ကားေပၚမွေန ၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးဘက္သို ့ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေရွ့ႏွစ္ လာခ်ိန္က်ရင္ေကာ...
ဆရာေတာ္ ဘုရားက အရြယ္ရလာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုရင္ၾကီးေလးမ်ားကို ယခင္ႏွစ္မ်ားတံုးကလိုပင္ ျပန္မလႊတ္ရက္ပဲ ရွိေနအံုးမည္လား....
ထို ့အတူ အေ၀းတစ္ေနရာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ ့ေလးဆီက မိဘမ်ားကေရာ.. စီးပြားေရးမ်ားေကာင္း ၍ သူတို ့သားကေလးမ်ားႏွင့္ အတူျပန္ေနခ်င္ရင္ေတာင္မွ နယ္ေျမ မေအးခ်မ္းေသးသျဖင့္ မေခၚရဲေသးပဲ ျဖစ္ေနအံုးမည္လား....
ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ေန ့စဥ္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴေနၾကေသာ ဒကာ၊ဒကာမမ်ားကလည္း ကိုရင္ၾကီးေလးျပန္သြားတာ သူပုန္သတ္လို ့ေသၿပီ ဆိုေသာ သတင္းစကားမ်ိဳးးကို ၾကားေနရဆဲပဲျဖစ္ ေနအံုးမည္လား....။
ဆုေတာင္းေပးေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။
။ = ။ = ။ = ။ = ။ = ။
၂၀၁၀ ႏွစ္စ ဇန္န၀ါရီလအလယ္မွာ ေဆာင္းေအးေအး ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္အတူ ဘ၀ခ်င္းတူေပမဲ့ အလွခ်င္းမတူသူေလးေတြရဲ့ အျဖစ္ကို က်မ ေတြ ့ၾကံဳသိရွိခဲ့ရပါသည္။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)