ေခတၱ ရန္ကုန္

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းေနၾကေပမဲ့ အနီးအနား တပတ္ေတာ့ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေရြးစင္အေရွ႕ကလမ္းေလးပါ။ ေရာက္ေလတိုင္း ေငး၊ မုန္႕ဟင္းခါးအနံ႕ေလးကလဲေမႊးေနသလို၊ ဇနီးသယ္ကလဲ ဟယ္အသုပ္၊ ဟယ္ရခိုင္မုန္႕တီ စသည္ျဖင့္ ေစ်းတန္းအစအဆံုး တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး အားပါးတရ ေရရြတ္လာပါတယ္။

ေနာက္ေန႕ ေစာေစာထျပီး ေရႊတိဂံုဘုရား သြားခ်င္တာနဲ႕ သိပ္မသြားျဖစ္ပဲ နီးနီးနားနားက ဆိုင္မွာစားျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေပမဲ႕ မနက္စာစားျပီး တည္းခိုခန္းက ထြက္လာေတာ့ ၈ နာရီေလာက္ရွိေနပါျပီ။ သြားေနတဲ့ တကၠစီတစီးလွမ္းတားပါတယ္။ တကၠစီငွားရင္ အခုအခ်ိန္အထိ မနက္သြား၊ ညရပ္ ဆိုတဲ့ေဖၚျမဴလာကိုယံုတုန္းပဲ။ မွန္ေသးလား၊ မမွန္ေတာ့ဘူးလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ကားတစီးတားျပီး ဘုရားၾကီးသြားမယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ခပ္တည္တည္ေမးပါတယ္။ ကားေမာင္းသူက ဘာမွမေျပာခင္ ဇနီးသယ္က ရီသံတ၀က္နဲ႕ ေရႊတိဂံုကိုသြားမွာလို႕ ၀င္ေျပာပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေစ်းက ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပစြာနဲ႕ပဲ ငွားျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနက အေတာ္ျမင့္ေနပါျပီ။

ဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ စိတ္ေရာ လူေရာ ေအးခ်မ္းသြားပါတယ္။ ေစတီေတာ္ၾကီးဟာလဲ ဖူးေမွ်ာ္လို႕ မ၀ႏိုင္၊ ဒီေတာ့ ကြန္ေတာ္တို႕မိသားစုထဲက တေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေထာင့္မွာ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္၊ ျပီး အနီးနားမွာရွိတဲ့ ဇရပ္ေလးသြားထိုင္ျပီး ေစတီေတာ္ ၾကည္ျငိဳလိုက္၊ ဟိုဟိုဒီဒီသြားလာေနသူေတြၾကည့္လိုက္၊ ေနာက္ ေမြးေန႕တေထာင့္၊ တခါျပန္ေငး၊ ဒီလိုပဲ ၾကည္ႏူးစိတ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲဆန္႕ေနမိပါတယ္။
အတူဘုရားဖူးလာသူေတြလဲ ထပ္တူခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုယ္စီနဲ႕။ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနစဥ္မွာ အဘိုးအိုတေယာက္ လာေနတာကိုေတြ႕လို႕ ေငးမိသြားတယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ႏုန္႕ေနပါျပီ။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေမာလို႕ ခနနားပါတယ္။

ဒီလို စိတ္ေအးခ်မ္းမွဴ႕၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မွဴ႕ ျငိမ္းေအးၾကည္ညိုမွဴ႕ေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ သပၸါယ္စြာတည္ေနတဲ့ ဘုရားအျဖစ္ကို ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနသူေတြအထဲက တေယာက္ကိုေတြ႕လို႕ ဓါတ္ပံုတပံုရိုက္ခဲ့မိပါတယ္။ ၾကည္ညိုမွဴ႕ သဒၵါတရား ကေတာ့ အေတာ္အားသာေနသူပါပဲ။ အကယ္၍ ၀မ္းေရးေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႕ရဲ႕ေစတနာက သိပ္ျမင္သာပါတယ္။

ဘုရားဖူးျပီးေတာ့ အသိတေယာက္အိမ္ကိုသြားပါတယ္။ သူက ပင္းတယဖက္က လာခဲ့တာဆိုေတာ့ သူတို႕ပံုမွန္စားေနၾက ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးပါတယ္။ အရသာက ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တမ်ိဳးတဘာသာထူးေနေတာ့ အေတာ္စားေကာင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခန္းကိုျပန္လာပါတယ္။ လမ္းသင့္ေတာ့ ေရႊပုစြန္ ခန၀င္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ေရာက္ေနမွေတာ့ ဖြာလူဒါ မေသာက္လို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။

ေနာက္ ညေနေစာင္းလာေတာ့ အခန္းျပန္ျပီး အထုတ္အပိုးေတြျပင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဇနီးသယ္က ထပ္တိုးကုန္ေတြၾကည့္ျပီး အေတာ္စိတ္ညစ္ေနပံုရပါတယ္။ ဘယ္ကစ ဘာလုိျပန္ထုပ္ရမလဲ မသိဘူးလို႕ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုသိလို႕ ရန္ကုန္မန္းေလး ကားကေတာ့ ကီလိုမခ်ိန္ပါဘူးေလ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူသေဘာေပါက္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အိပ္အၾကီးၾကီး တလံုးပါလာပါတယ္၊ ခရီးစဥ္အစမွာ ၂၅ ကီလိုခ်ိန္ထည့္ထားေတာ့ အိပ္က ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပဲရွိေနေသးေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူ႕စိတ္ထဲမွာထပ္ထည့္လို႕မရေတာ့ဘူးလို႕ စြဲေနေသးပံုရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ မႏ ၱေလးဆီ ဦးတည္ျပီးသြားေနတဲ့ ကားၾကီးေပၚမွာ အျငိမ့္သားေပါ့ဗ်ာ…