စလယ္၀င္ အိုးေလး...

ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကေသာ ၈ ႏွစ္တာ….

            ၁၃.၅.၂၀၀၄… ဆိုေတာ့… ဒီေန ့ဆိုပါက ၈ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါၿပီ။

          ပထမ ၁ ႏွစ္တာ ကာလကေတာ့ က်မတို ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ စတင္ခဲ့ၾကေသာ ဘ၀ခရီး အေျခက်ဖို ့အေရး စိတ္ႏွစ္ လံုးပန္းခဲ့ၾကရပါသည့္ ကာလသာပင္။

          ထိုစဥ္ကေတာ့ တစ္ေန ့တစ္ေန ့သူ ရံုးက ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူက က်မအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား ေမးျဖစ္ခဲ့သလို က်မက သူ ့အလုပ္အေၾကာင္း သိခ်င္ခဲ့သမွ် ေမးျမန္းခဲ့ၾကပါသည္။

          ထို ့ေနာက္ေတာ့  အခ်င္းခ်င္း လိုအပ္တာေလးေတြကို ေမးျမန္းၿပီး တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကသည္။ ဒီလိုျဖင့္ တစ္ေန ့ၿပီး တစ္ေန ့၊ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျဖင့္ ၃ႏွစ္တာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုး ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက၏။

          ေၾသာ္… ထို ၃ႏွစ္တာကေတာ့ မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္းနွင့္ ေ၀းရာမွာ ႏွစ္ေယာက္ တည္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္မို ့  သူ ့အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေမးၾကရင္း၊ ေျပာၾကရင္း၊ တိုင္ပင္ၾကရင္း၊ ေဆြးေႏြးၾကရင္း၊ ျငင္းခံုၾကရင္းျဖင့္ က်မတို ့ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေလးမ်ားက  က်မတို ့ႏွစ္ဦးၾကား လႊမ္းျခံဳခဲ့ၾကသလို သူစားခ်င္တာေလးခ်က္ေကၽြး၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာေလး သူက ၀ယ္ေပးျဖင့္ ရိုးစင္းစြာပင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက၏။

                   +                                              +                                    +

         

       ၃ ႏွစ္တာကာလကို ေက်ာ္လို ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကူးစမွာေတာ့ က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘ၀အတြင္းသို ့လူသားေလးတစ္ဦး တို းလာေတာ့မည္ကို မထင္မွတ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသးဆဲအခ်ိန္မွာပင္ အံ့ၾသစြာ သိရွိလိုက္ရပါေတာ့သည္။

          ဒီလိုျဖင့္ က်မ ရင္ေသြးေလးလြယ္ထားခ်ိန္တေလွ်ာက္ က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကား သူ ့အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေလးမ်ားအစား ဦးတည္ရာေျပာင္းကာ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ အေၾကာင္းေလးမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကပါသည္။

          သူ ရံုးမွ ျပန္ေရာက္တိုင္း က်မကို ေမးေနက် အတိုင္းပင္ ေမးခဲ့ပါ၏။ သို ့ေသာ္ သူေမးခဲ့သည္မ်ားက ေရာက္လာေတာ့မည့္ လူသားေလးႏွင့္ ပါတ္သတ္သည့္ က်မအေၾကာင္းမ်ားသာပင္။ က်မက သူ ့အေၾကာင္းျပန္ေမးခဲ့လွ်င္လည္း သူေျပာျပခဲ့သည့္  သူ ့ အလုပ္အေၾကာင္းႏွင့္ သူ ့ခံစားခ်က္ေတြ၊ ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတာေလးေတြက လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္တာ ကာလက ေျပာစဥ္ကလို သာမာန္ ခံစားခ်က္ျဖင့္သာ ေျပာတတ္သည္မဟုတ္ေတာ့ပါပဲ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေလးမ်ား မသိမသာ ပါလာတတ္ပါေတာ့သည္။

 မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကိုေျပာတိုင္း ေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ ရင္ေသြးေလးရဲ ့ ေရွ့ေရးေလး ပါ  တြဲေတြးကာ အလုပ္အေပၚခံယူခ်က္ေလးမ်ား   ေျပာင္းလဲေျပာဆိုလာတတ္ပါေတာ့သည္။ ေျပာတတ္သည့္ စကားလံုးမ်ားတြင္ ခြန္အားမ်ားပါတတ္သလို အဓိကအားျဖင့္ တြန္းအားတစ္ခု ရလာသလို ခံစားေျပာဆိုတတ္လာ၏။

က်မအေၾကာင္း ေမးျမန္း၊ ေျပာဆို၊ ဂရုစိုက္မႈမ်ားကလဲ က်မတစ္ကိုယ္စာအတြက္သာမကေတာ့ပဲ ရင္ေသြးေလးအတြက္ပါေတြးကာ ဖခင္စိတ္ေလး မသိမသာစြက္လို ့တစ္ခါတစ္ရံ စိုးရိမ္စိတ္ေလးမ်ားလည္း လႊမ္းေနတတ္ပါေသးသည္။ 

     

ထို ့အတူ က်မကိုယ္တိုင္လည္းပဲ ေမးခဲ့သမွ်၊ ေျပာခဲ့သမွ်၊ လုပ္ခဲ့သမွ်  အားလံုးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ က်မတို ့ဘ၀အတြင္း မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည့္ ရင္ေသြးေလးႏွင့္ ပါတ္သတ္ေနသည့္ မိခင္စိတ္အေတြးေလးမ်ား ပါေနတတ္ပါၿပီ။

ဒီလိုျဖင့္ သားေလးလူ ့ဘ၀အတြင္းမေရာက္လာခင္ ကိုးလတာမွာေတာ့ က်မေရာ သူပါ အမ်ားအားျဖင့္ သားေလးကိုသာ ဦးတည္ခဲ့ၾကၿပီး သားအတြက္ႏွင့္ ပါတ္သတ္သည္ကိုသာ ေမးခဲ့ၾက၊ ေျပာခဲ့ၾက၊ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက၊ တိုင္ပင္ခဲ့ၾက၊ ျငင္းခံုတတ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ေၾသာ္….ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိခဲ့စဥ္က သူနဲ ့ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းျဖင့္ လႊမ္းမိုးခဲ့ေပမဲ့လည္း ၃ေယာက္ဆိုတာ သိလာေတာ့ ၃ေယာက္လံုး ကိုယ္စီအေၾကာင္းဆိုတာထက္ တစ္ေယာက္တည္း အေၾကာင္းကသာ အဓိက လႊမ္းမိုးခဲ့ပါသည္။ အရာရာတိုင္း သားေလးဆိုတာ ျဖစ္ေနတတ္ခဲ့ပါသည္။

ထို ကိုးလတာျဖတ္သန္းမႈကေတာ့ သာမာန္ထက္လြန္စြာပိုေသာ စိတ္ခြန္အား၊ လူခြန္အား၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ျပင္ဆင္မႈမ်ား၊ ၾကိဳတင္ၾကည္ႏႈးရင္ခုန္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ခဲ့ပါသည္။

+                                              +                                              +

၁၁.၁၀.၂၀၀၈၊ စေနေန ့။ မနက္အိပ္ရာႏိုးခ်ိန္မွစလို ့ ည ၇ နာရီ ၅၂ မိနစ္အခ်ိန္အတြင္း စိတ္ခံစား၊လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရမႈမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ 

ည ၇ နာရီ ၅၂မိနစ္အေရာက္…သားေလးငိုသံႏွင့္ အေဖလုပ္သူရဲ ့ေမေမေရ..သားသားကို ၾကည့္ပါအံုး..ဆိုသည့္ စကားႏွစ္ခြန္းကိုသာ မွတ္မိပါေတာ့သည္။ အေဖလုပ္သူက ဒီစကားေလးျဖင့္  သားေလးကို က်မတို ့ဘ၀အတြင္း  ၾကိဳဆိုလိုက္ပါသည္။ က်မက သားသားေလးေရ…ဟု ေခၚလိုက္စဥ္ အေဖ့ရင္ခြင္အတြင္းမွေန အငိုခဏရပ္လို ့ အေမ့ကို အသံၾကားရာ လိုက္ရွာရင္း သားေလးကလည္း အေဖနဲ ့အေမကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ 

၁၁.၁၀.၂၀၀၈၊ ထိုေန ့ကစလို ့ သားသားရယ္ ေဖေဖရယ္ ေမေမ ၃ေယာက္တို ့ျဖင့္ ၃ေယာက္ဘ၀ စခဲ့ၾကပါသည္။

ေျပာစရာပင္ လိုမည္မထင္ေတာ့ပါ။ သားေလး ေရာက္လာကတည္းက အခန္းေလးတြင္း သားေလးငိုသံ၊ အေဖရဲ ့သားသားေလးေရ၊ ေကာင္းငယ္ေလးေရေခၚသံ၊ အေမလုပ္တဲ့ က်မရဲ ့ သားသားေရ တို ့ျဖင့္သာ လႊမ္းျခံဳခဲ့ပါသည္။

ေန ့စဥ္လိုပါပင္။ အေဖလုပ္သူ ရံုးက ျပန္လာသည္ႏွင့္ သားသားေရ..ကစလို ့ ေမေမက သားသားကို ေရခ်ိဳးေပးလား၊ ေမေမၾကိးေရာ ခ်ိဳးလား၊ မန္မန္းစားလား၊ ေမေမၾကီးက ဘာနဲ ့စားတာတံုး သားသားရဲ ့ေျပာျပပါအံုး၊ သားသားမန္မန္းကေရာ ေကာင္းလား….စသျဖင့္ သားကိုသာ ေခၚ၊ သားကိုသာေမး၊ သားကိုသာ ေျပာျဖင့္ စီစီညံေနတတ္ပါေတာ့သည္။ က်မကိုပင္ သီးသန္ ့စကား မဆိုတတ္ခဲ့ပါ။ အရာရာ သားကိုသာ ဦးတည္ ေမး၊ ေျပာ၊ ဆိုတတ္လာပါေတာ့သည္။ 

က်မတိ ု့ႏွစ္ေယာက္ သားေလးအိပ္စဥ္ စကားေတြ ဆိုျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဟိုးအရင္ ၃ႏွစ္တာကလို သာမာန္ စား၊ေသာက္၊ ၀တ္တို ့သာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သားေလးေရွ့ေ၇းေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ၾကိဳတင္စိတ္ကူး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြျဖင့္ ပိုလို ့အဓိပါယ္ရွိလာပါသည္။

သားေလး စကားမေျပာတတ္ခင္ ၂ႏွစ္အထိကေတာ့ ေဖေဖ၊ ေမေမ အသံတို ့ကသာ သားေလးကို ဦးတည္ စကားေတြ ဆိုၾက၇င္း မိသားစုေလး စည္ခဲ့ပါသည္။ သားေလး တစ္လံုးစ ၊ ႏွစ္လံုးစေျပာတတ္ခဲ့ေတာ့ စကား၀ိုင္းက ေျပာင္းကာ သားေလးက စိုးမိုးလာခဲ့ပါသည္။ သားေလး ေျပာတတ္သလို ေျပာသမွ်ကို သေဘာက်ကာ၊ လိုက္ေျပာကာျဖင့္ သားကသာ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

          +                                              +                                    +

ေဟာ…ျဖဳန္းဆို ၃ ႏွစ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ… သားေလးလည္း စကား ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္လာပါေရာလား။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို ့ေဖေဖနဲ ့ေမေမမွာ ေျပာခ်ိန္ မရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ညေန အေဖ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကို သားကေမွ်ာ္တတ္သလို၊ တံခါးေပါက္မွ အေဖ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အေျပးသြားကာ တစ္ေန ့တာ ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် တရစပ္ေျပာပါေတာ့သည္။ ေမေမက မန္မန္းေကၽြးတာ၊ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ၊ ေရခ်ိဳးေပးတာ၊ အနာကို ခိုက္မိတာ၊ မုန္ ့ကို နဲနဲ ေပးတာ၊ ကြန္ပ်ဳတာကို စိတ္ၾကိဳက္ မေဆာ့ရတာ၊ အရုပ္ ကားဘီးျပဳတ္လို ့ျပန္တပ္ေပးပါ၊ ကား အသစ္လိုခ်င္တာ၊ ခု စက္ဘီးသြားစီးမွာ၊ ညက် စူပါမားကက္ကို ရုပ္ရုပ္သြား၀ယ္မွာ၊ ေနာက္ဆံုးက် ေမေမက သားသားကို ေငါက္တာဗ်..က အစ သူ ေျပာခ်င္၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေျပာ၊ ခိုင္း၊တိုင္တို ့ကိ ုတစ္ခါတည္း လုပ္တတ္ပါေတာ့သည္။ 

ဟိုးယခင္ကလို အေဖက ေမးစရာ ေမးခြန္းမလုိေတာ့ပါ။ အေမက သတင္းေပးစရာမရွိေတာ့ပါ။ တစ္ေန ့တာအတြက္ အလံုးစံုပါ ပါသည္။

ေျပာရံု၊ ခိုင္းရံု၊ တိုင္ရံုေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေျပာ၊ ခိုင္း၊ တိုင္ လုပ္ဖို ့ေမးခြန္းမ်ားကိုလည္း မနားတမ္းေမးတတ္ပါသည္။ သိခ်င္သမွ်ေမးလို ့မွတ္ႏိုင္သမွ်မွတ္ထားသျဖင့္လည္း အေဖ၊ အေမတို ့နဲ ့အၿပိဳင္ ေျပာႏိုင္၊ ေမးႏိုင္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

 အေမ့ကို ေမးလို ့မရပါက အေဖ့ဆီ ေျပး၊ အေဖ့ဆီက မေက်နပ္ရင္ အေမ့ဆီလာျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနတတ္ပါသည္။ အစ တစ္စရၿပီးပါက မၿပီးေတာ့ပါ။ ဆက္စပ္ကာ ေမးေနသည္မွာ အေမးခံရသူက မေျဖတတ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို ့ေမးတာလဲ..လို ့ျပန္ေမး၊ သားက ေမးခ်င္လို ့ေမးတာေပါ့..လို ့ျပန္အေျဖ ဘာျဖစ္လို ့ေမးခ်င္ရတာလဲ ေမးေတာ့ မသိလို ့ေမးတာေပါ့…လို ့ျပန္ေျဖကာ မရပ္ခ်င္ရပ္ခ်င္ျဖင့္ ရပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ 

ခုေတာ့ အေမေရာ သားအေဖပါ သားက ေမးတာေျဖ၊ သား စားခ်င္တာ ခ်က္လို ့သားစားခ်င္ရာသာ လိုက္စားရ၊ သားလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေပးရ၊ သား၀တ္ခ်င္တာ ၀ယ္ေပး၊ ၀တ္ေပးရ၊ သားေဆာ့ခ်င္ရင္ သူနဲ ့အတူ လိုက္ေဆာ့ေပးရ၊ သားက စာခ်ခဲ့ရင္လည္းပဲ လက္ကေလးပိုက္လို ့တပည့္ေလးလို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္လိုက္ဆိုရ၊ သားက ဖြင့္ဆိုတဲ့ တီဗြီအစီအစဥ္ကို ပဲ ဖြင့္ေပးရ၊ သားၾကိဳက္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအေခြေတြပဲ ၀ယ္လို ့ဖြင့္ေပးရ။….. ဘာမဆို သားကသာပဲ ဦးေဆာင္ေနပါၿပီ။

သားေလးမေမြးခင္က ၊ တကယ္ေတာ့ သားေလးမွန္းမသိခင္က သူနဲ ့က်မ ရန္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။ သားပဲ လိုခ်င္သည့္ သူက သားေမြးမွ ထိန္းမွာ ေျပာသျဖင့္ ေအး..သမီးဆို လံုး၀လာမထိနဲ ့၊ မေခၚနဲ ့အၿပိဳင္ေျပာၾကရင္း ၂ ရက္ ၃ရက္ ၾကာ စကားမေျပာၾကသည္အထိျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ တကယ္တမ္း သားေရာက္လာေတာ့ သားအသက္ ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္အထိ သားအေပၚသာ စိတ္ေတြ စုပံုရင္း ဘက္ဆိုတာ ေမ့ေနခဲ့ၾက၏။ ျငိမ္းခ်မ္းခဲ့ၾက၏။ အရင္က ေျပာခဲ့ဘူးတာ ျပန္ေျပာင္းသတိရၾကရင္း ၿပံဳးမိၾကရံုသာ ရွိခဲ့၏။

ထိုစဥ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းတံုးက ျငင္းခဲ့ ခံုခဲ့ပါလွ်င္ သူတစ္ဘက္ ကိုယ္တစ္ဘက္ ႏွစ္ဘက္ညီခဲ့ဘူး၏။ သံုးေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ သံုးဖြဲ ့ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ဘက္မွ ပါရပါေတာ့မည္။

ဒီလိုနဲ ့မၾကာပါ။ သားေလးအသက္ ၃ ႏွစ္ဆိုတာထဲလည္း ေရာက္လာေရာ အဖြဲ ့ႏွစ္ဖြဲ ့ကြဲသြားပါၿပီ။  အဓိက တရားခံကေတာ့ ေျပာစရာမလိုတဲ့ သားလူလည္ကေလးေၾကာင့္သာပင္။ လူလည္ေလးသားက အဖြဲ ့ဖြဲ ့တတ္ေနပါၿပီ။ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္၊နဲ ့အေမလုပ္ေပးတာကိုပဲ ၾကိဳက္တဲ့ အခါမ်ိဳးဆို သားက ေမေမ့ကို ခ်စ္တာလုပ္ကာ အေမနဲ ့အဖြဲ ့ ဖြဲ ့လိုက္ပါသည္။

ေဆာ့ခ်ိန္၊ ညေန စက္ဘီးစီးခ်ိန္၊ တီဗြီၾကည့္ခ်ိန္၊ အျပင္သြားခ်ိန္၊ ေနရာစိမ္းေရာက္ခ်ိန္၊ လူစိမ္းေတြၾကားသြားခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အေဖကို ခ်စ္တတ္ကာ ကစားေဖၚ၊ အားကိုးရာအျဖစ္ အေဖနဲ ့ဘက္ ျဖစ္သြားတတ္ျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အေဖနဲ ့အေမက တစ္ဖြဲ ့လုပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ခဏမဆိုင္း အေဖ့ဆီျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ဆီျဖစ္ျဖစ္ ၿပံဳးစိစိနဲ ့ကပ္ရင္း သားသားက ေဖေဖနဲ ့ေမေမ့ကို ခ်စ္တာလို ့ ခၽြဲတတ္၏။ ဒီလိုနဲ ့သားက လိုအပ္ရာလိုက္လို ့တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ သူ ့ ဘက္ပါေအာင္ အဖြဲ ့ခြဲ ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ဒီလိုပံုျဖင့္သာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္း၊ အေမ့အေၾကာင္း၊ သားအေၾကာင္းက မိသားစု သံုးေယာက္အတြင္း အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သားေလးကသာ ေျပာသူ။ ေမးသူ ၊ ခိုင္းသူအျဖစ္ျဖင့္ အစစအရာရာ ေရွ့ေဆာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

+                                              +                                              +

က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိစဥ္က က်မက သူစားခ်င္တာေလး ခ်က္ေကၽြးလို ့၊ သူကလည္း က်မ ၾကိဳက္တတ္တာေလး ရံုးအျပန္၀ယ္လာလို ့၊ သူ ့အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး အျပန္အလွန္ေျပာၾကလို ့။

ေဟာ ဒီလိုနဲ ့ရင္ေသြးေလးေရာက္ေနတာသိလာရခ်ိန္က် ႏွစ္ေယာက္လံုးက ခေလးအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္အေတြးေလးေတြနဲ ့သာပဲ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနခဲ့ၾကရာက…

သားေလး လူ ့ဘ၀ထဲလည္း ေရာက္လာေရာ အေဖနဲ ့အေမႏွစ္ေယာက္လံုး သားေလးအေၾကာင္းပဲ ေမးျဖစ္၊ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါေရာလား။

အဲ သားေလး ၃ႏွစ္ေက်ာ္လို ့စကားေတြ ေရေရလည္လည္ေျပာတတ္ခ်န္လည္းေရာက္လာေရာ အေဖနဲ ့အေမေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ တေန ့တာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သားက ေျပာျပလို ့။ ရံုးက ျပန္လာတဲ့ အေဖက ေမးစရာမလိုသလို အေမကလည္း သတင္းေပးစရာ၊ ေမးစရာမလိုေလာက္ေအာင္ သားက ၃ေယာက္အၾကား သတင္းေပးသူ၊ ယူသူအျဖစ္ ဦးေဆာင္ေနပါၿပီ။

အေဖနဲ ့အေမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဦးေဆာင္သူ မဟုတ္ေတာ့။ သားသာလွ်င္ အရွင္သခင္ဘုရင္။ သားခိုင္းတာ လုပ္ေပးရ၊ ေျပာတာ နားေထာင္ရ၊ ေမးသမွ် ေက်နပ္သည္ထိ အေျဖေပးရ၊ သင္သမွ် တပည့္ေလးပမာ လက္ေလးပိုက္လို ့နားေထာင္ရ၊ လိုက္ဆိုရ၊  စားခ်င္တာ ခ်က္ေကၽြးရ၊ ၀တ္ခ်င္တာ ၀တ္ေပးရနဲ ့၊ အေဖနဲ ့အေမတို ့က သားရဲ ့လိုအင္ဟူသမွ်ကို ျဖည့္ေပးေနၾကရပါၿပီ။

          +                                              +                                              +

ေဟာ…မၾကာခင္ ႏွစ္အပိုင္းအျခားအတြင္းမွာေတာ့…. အဖြားၾကီးက်မက အဖိုးၾကီး ခံတြင္းေတြ ့မယ္ ထင္တာလည္း ေကာင္းႏိုးရာရာေလးခ်က္လို ့၊ အဖိုးၾကီးကလည္း အဖြားၾကီး ၾကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ၀ယ္လာေပးလို ့၊ အျပန္အလွန္ ေစတနာေလးေတြ ႏႈတ္က ေရာထဲ့လို ့တလုပ္တဆုပ္ ျဖည္းျဖည္း စားၾကရင္း သားေလးငယ္ငယ္ကဆို ဘယ္လို၊ ဒါေလးဆို သိပ္ၾကိဳက္တာေပါ့…ဆိုတာေလးေတြ အလြမ္းေျဖေလးေျပာၾကလို ့အေ၀းေရာက္ သားကို သတိရရင္း…. 

ေအာ္…ဒီလိုနဲ ့ပဲ  မၾကာခင္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ၂ေယာက္တစ္ဘ၀ ျပန္ျဖစ္ရပါအံုးမည္….။

အက်င့္

 Image Credit : taramakesstuff.wordpress.com

ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္တခုရလာတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္က အရင္က မုန့္ဖိုတခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္၀င္ကာစကေတာ့ မုန္႕ဖုတ္ဆရာရဲ႕အကူ။ ၆ လအေက်ာ္မွာ အဲဒီဆရာသမား လခထုတ္ျပီး ေနာက္တရက္ ေပၚမလာေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုၾကည္မွဴ႕ေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမွဴ႕ေတြ၊ ပင္ပန္းျပီး စိတ္ဆင္းရဲမွဴ႕ေတြနဲ႕ ေန႕ေတြပဲ။ ပိုင္ရွင္က လစာတိုးေပးျပီး နဲနဲ က်ားကန္ေပးခဲ့ပါရဲ႕၊ သိုေပမဲ့ ၀န္နဲ႕အားနဲ႕ မမွ်ေတာ့ တေန႕တာအျပီးမွာ ရွိသမွ်ခြန္အား ကုန္စင္ေအာင္ ညွစ္ထုတ္ထားခဲ့ရသလိုမ်ိဳး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ခံစားရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေဆးတဲ့ အ၀တ္စုတ္တခုလိုမ်ိဳး။ တေနကုန္ ေဆးလိုက္၊ ညွစ္ထုတ္လိုက္ နဲ႕ အျပီးမွာ ဖြာထြက္ေနတဲ့ အစကို တန္းေပၚျဖန္႕လွမ္းထား၊ ေနာက္ေန႕ ေျခာက္ေသြ႕ျပီး နဲနဲေတာင့္တင္းခ်ိန္မွာ အားလံုး အစက ျပန္စ။ 

မိုးလင္းလို႕ အလုပ္သြားရတဲ့ အခ်ိန္ကို အေၾကာက္ဆံုး။ တခါးဖြင့္၀င္လိုက္တာနဲ႕ ပိုင္ရွင့္မ်က္ႏွာက ျပံဳးခ်ိဳေနျပီး ေကာင္ေလးေရ ဒီေန႕ မုန္႕ေအာ္ဒါေတြ ရွိတယ္ေဟ့လို႕ ေျပာလိုက္ရင္ စိတ္ထဲမွာ ေကာင္ေလးေရ ဒီေန႕ကေတာ့ မင္းအတြက္ ငရဲေန႕ေဟ့လို႕ ၾကားလိုက္ရသလိုပဲဲ။ လအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေရာ စိတ္ေရာ လံုးပါးပါးလာပါေတာ့တယ္။ ေန႕စဥ္ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ေနရမွာမို႕ လုပ္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္မဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္၊ ေႏွးလို႕ရသမွ်ေႏွး၊ အင္နဲ႕အား ေခၽြတာႏိုင္သေလာက္ ေခၽြတာ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မစဥ္းစားျဖစ္ေအာင္ေနရင္းနဲ႕ေပါ့။

ဒီလိုေနရင္း တေန႕မွာ  တဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲေစတဲ့ အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳလာခဲ့တယ္။ အေတြးတခုကစလာတာ။ ဒီလို အေျပာင္းအလဲ ၾကံဳေစတဲ့ အခိုက္အတန္႕မွာ ေပၚလာတတ္တဲ့အေတြးဟာ တျခားအေတြးေတြနဲ႕မတူသလိုပဲ။ သိပ္ျပီး ပီျပင္တယ္၊ ရွင္းလင္းျပတ္သားတယ္၊ အဲ့ဒီ့အေတြးကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္အထိ၊ သို႕မဟုတ္လွ်င္ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့အထိ၊ အဆံုးအထိ မေတြးႏိုင္၊ လမ္းမရွာႏိုင္ေသးသ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေပၚလာတတ္တယ္။ 

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Cupcake ဖုတ္ဖို႕ မုန္႕စပ္ျပီး ေမႊစက္ေအာက္မွာထား၊ ေမႊဖို႕ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္ရာမွာ စိတ္ထဲက သိေနတဲ့ လိုအပ္ခ်ိန္ေလးကိုခ်ိန္၊ လွည့္ေနတဲ့ဒိုင္ခြက္မွာလက္မရုပ္ေသးပဲ ညစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာျပီး ထပ္ျပီးအခ်ိန္ကိုတင္တယ္။ မေကာင္းမွန္းသိေနလို႕ လိပ္ျပာမလံုတဲ့စိတ္ဟာ ျဖတ္ခနဲ၀င္လာတယ္။ မုန္႕ကေတာ့ ပ်က္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ ျဖဳန္းတာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကို သိေနတာပဲ။ မိနစ္အနည္းငယ္ဆိုေပမဲ့ ညာတာက ညာတာပဲ။ ေနာက္ အဲဒီ့ မလံုမလဲစိတ္နဲ႕ပဲ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနတဲ့ ေပါင္မုန္႕ အတြက္ႏွပ္ထားတဲ့ ဂ်ံဳလံုးၾကီးဆီကို တလွမ္းခ်င္းသြားခဲ့တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ သံုးတဲ့ တေဆး ( yeast ) ေတြက နဲနဲအပြင့္ၾကမ္းတယ္၊ ၾကီးတယ္။ ဒီေတာ့ ဂ်ံဳမွဳန္႕နဲ႕ မနယ္ခင္ ေရၾကက္သီးေႏြးနဲ႕ ေဖ်ာ္ထား၊ ပြထေနမွ စပ္ေပမဲ့၊ ဂ်ံဳသားနဲ႕ပါ ေကာင္းေကာင္းေပါင္းစပ္ဖို႕ အခ်ိန္ေပးရေသးတယ္။ မီးဖိုနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ခပ္ေႏြးေႏြး ထားျပီး မၾကာခင္ ဂ်ံဳလံုးဟာ တေျဖးေျဖး ေဖါင္းျပီး ၾကီးလာတယ္။ လုပ္ေနၾကဆိုေတာ့ ဘယ္အရြယ္ေရာက္လာရင္ အိုေကျပီတာ သိေနတာေပါ့။ အခုလဲ ဒီဂ်ံဳလံုးဟာ အဆင္သင့္ေနျပီ။ နဲနဲထပ္နယ္၊ ျပီးရင္ သင့္ေတာ္သေလာက္အရြယ္ေလးေတြခြဲ၊ ဖုတ္လိုက္လွ်င္ ေပါင္မုန္႕အတြက္ ျပီးျပီ။ စိတ္ထဲက အခ်ိန္ေတြကို တြက္ၾကည့္တယ္။

အခုနက Cupcake ရယ္၊ ေပါင္မုန္႕ရယ္။ ကိတ္က ဖုတ္လွ်င္ မီးအပူခ်ိန္ျပင္းျပင္း၊ အခ်ိန္တိုတို၊ ေပါင္မုန္႕က အခ်ိန္ၾကာၾကာ၊ မီးေအးေအး။ ဒီေတာ့ ေပါင္မုန္႕စဖုတ္လိုက္ရင္ Cupcake ကို အိုဗင္နဲ႕ အလီလီခြဲဖုတ္ရေတာ့မယ္။ မီးတင္ထားျပီး Cupcake ကိုစဖုတ္ရင္ ဒီမီးဖိုနဲ႕ဆို တၾကိမ္ထဲနဲ႕ျပီးမယ္။ အလုပ္သက္သာမယ္၊ ေနာက္ ျပီးရင္ မီးအားေလွ်ာ့သြားသည္အထိ စိတ္ေအးလက္ေအး ေစာင့္ရမယ္။ ျပီးရင္ေပါင္မုန္႕ဖုတ္။ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ သက္သာေစတဲ့လမ္း။ အလုပ္အတြက္ကေတာ့ မတြင္က်ယ္ဆံုးေသာလမ္း။ 

ဒီေတာ့ မီးဖိုဆီသြားျပီး မီးအားကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ံဳလံုးဆီသြားျပီး အရြယ္အစားေလွ်ာ့သြားေအာင္ ေနာက္ဖက္တေနရာမွာ မုန္႕လံုးကို လက္ညွိဳးနဲ႕ အသာထိုးလိုက္ပါတယ္။ ရွဴးဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႕အတူ ေလေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ တာယာတခုလို ဂ်ံဳလံုးဟာ အရြယ္အစား က်ံဳ႕သြားပါတယ္။ တေျဖးေျဖးေတာ့ ျပန္ေဖါင္းလာမွာပါပဲ။ အခ်ိန္ေတာ့ ယူပါလိမ့္အံုးမည္။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ လုပ္ျခင္းမွ်သာ။ တကယ္လို႕ ပိုင္ရွင္ ၀င္လာခဲ့ရင္။ ဒီဂ်ံဳလံုး အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးခ်ိန္မွာ Cupcake ကိုအျမန္ျပီးေအာင္ ဖုတ္လိုက္သည္ဆိုလွ်င္ သူေက်းဇူးေတာင္ တင္သြားႏိုင္ေသးသည္ပဲ။ 

အခုနကေျပာတဲ့ ေျပာင္းလဲေစတဲ့အေတြးဆိုတာ အဲဒီ့အခ်ိန္ေလးမွာေပၚလာတာ။ မလံုမလဲျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို အေျခခံျပီးေပၚလာတာ။ အေတြးကေတာ့ တိုတယ္၊ ရွင္းတယ္၊ ျပတ္သားေနတယ္။ ငါဒီလိုဆက္ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ။ ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေလွ်ာ့ပါးေနတဲ့ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စေတြ၊ လိပ္ျပာမလံုတာေတြ၊ အဓိပၸါယ္မဲ့၊ အႏွစ္သာရမဲ့ ျဖစ္ေနမွဴ႕ေတြ အားလံုးကို အေျခခံျပီးေပၚလာခဲ့တာ။ တေနကုန္ ထပ္တလဲလဲ ေတြးေနတာ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္အထိ အဲဒီ့အေတြးဟာ ေပ်ာက္ပ်ယ္မသြား။

ညပိုင္း စားေသာက္အျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတဲ့ ဒီအေတြးကို အျပတ္ျဖတ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ပထမဆံုး ထြက္ေပါက္ရွာတယ္။ ဒီအလုပ္ကထြက္၊ ေနာက္အလုပ္တခုကိုရွာ။ သို႕ေပမဲ့ ေတြးလို႕ရတာက ဒီမွာတင္ဆံုးသြားတယ္။ ဘာအလုပ္လုပ္ရမလဲ၊ မေသခ်ာ။ ဒီအလုပ္ကိုဆက္လုပ္ေနရမွာကေတာ့ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေသခ်ာေနပါတယ္။ 

ဒီေတာ့ ေနာက္ေန႕ အလုပ္ျပန္သြား၊ အဲဒီ့အခ်ိန္ကစ အလုပ္မွာ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေတာ့မယ္လို႕ေတြးမိတယ္။ သို႕ေသာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ခ်ႏိုင္မလဲ။ မေသခ်ာေသး။ ဒီအျဖစ္ဟာ တဖန္ျပန္လည္လာဖို႕ အခြင့္အမ်ားၾကီးသာေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ မေလွ်ာ့မတင္းစိတ္က နဲနဲဆက္လုပ္၊ ျပီးလွ်င္ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင့္ရွာေပါ့။ ဒီလိုေတြးေတာ့လဲ တိုးတက္ဖို႕ဆိုတာက ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ပိုင္ မုန္႕ဖိုေထာင္ဖို႕ပဲရွိေတာ့တယ္။ တျခားဘာမွ မယ္မယ္ရာရာမလုပ္တတ္ေသး။ 

ဒီမွာ ျဖတ္ကနဲ စိတ္ထဲ၀င္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ျမိဳ႕မွာ မုန္႕ဖိုေထာင္ဖို႕။ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတဲ့ အေတြးေတြဟာ ထြက္ေပါက္တခုရသလို အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႕အဲဒီ့အေတြးလမ္းေၾကာင္းေပၚစ ဦးတည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လွဳပ္ရွားလာတယ္။ ျဖတ္ကနဲ စာရြက္ရယ္ ေဘာပင္ရယ္ေကာက္ယူျပီး လက္ေတြ႕က်က် စတြက္တယ္။

ဒါဟာတကယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေနတယ္။  ယခုလက္ရွိအိမ္ေနရာဟာ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕မသင့္ေတာ့္၊ ဒီေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္လို႕ရတဲ့ေနရာမွာ မုန္႕ဖိုတခုတည္လို႕ရမဲ့ ေျမေနရာအေတာ္ေလာက္ ရဲ႕ေစ်းခန္႕မွန္းကို ခန္႕မွန္းျပီး ခ်ေရး။ ေနာက္ ပစၥည္းေတြ။ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေတြး၊ ခန္႕မွန္းေျခေတြေပါင္း။ ကုန္က်စားရိတ္ေတြေပါင္း၊ ျပီးေတာ့ လက္ရွိအိမ္ေလး စိတ္ကူးႏွင့္ေရာင္းကာ ေငြျဖည့္ၾကည့္။ အသားတင္လိုေငြ ထြက္လာသည္။ ဒါကို လက္ရွိ စုေဆာင္းႏိုင္တဲ့ ေငြႏွင့္ ဆ ၾကည့္ရာ ႏွစ္အနည္းငယ္ေပၚလာသည္။ 

ေဆာက္တည္ရာသြားရသလို ေပ်ာ္တဲ့စိတ္ပါ၀င္လာသည္။ သည္ေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္လုပ္ေနတုန္း ပိုက္ဆံအျပင္ ကိုယ့္ဖက္က ဘာေတြျဖည့္ဆည္းထားဖို႕လိုမယ္ဆိုတာပါေတြးၾကည့္သည္။ ဒီမွာက ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကမ ၻာ၊ ဟိုမွာက အရာရာက လက္ဆ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလ့က်င့္ရေတာ့မည္။

ေနာက္ေန႕ကစျပီး ဒီမုန္႕ဖုတ္ဖိုဟာ စိတ္၀င္စားစရာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားစရာ စာမ်က္ႏွာသစ္တခု။ ေရာသည့္ စပ္သည့္ အခါတိုင္း ခ်ိန္ခြက္၊ အေလးခ်ိန္တိုင္းတာစက္ေပၚမွာ အတိအက် ခ်ိန္ျပီးသည္ႏွင့္ အိမ္မွာရႏိုင္ေသာ ခြက္ႏွင့္ ျပန္တိုင္းထည့္သည့္အခါထည့္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္ဆၾကည့္တဲ့အခါ ဆၾကည့္သည္။ အၾကိမ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ အတိုင္းအဆတို႕ကို မွတ္ေနသည္။ ထို႕အတူ အပူခ်ိန္ကိုလဲ ခ်ိန္ညွိျပီးသည္ႏွင့္  မီးဖိုနား ကပ္သြားခါ လူကိုလာဟပ္ေသာ အပူခ်ိန္ကို စိတ္ထဲ မွတ္မိေနေအာင္ မွတ္ေနသည္။ အလုပ္ေတြ ဇယ္ဆက္ေနသလို လုပ္ရင္းက စိတ္ထဲမွာ ျဖဴစင္စြာ၊ လိပ္ျပာလံုစြာ၊ တက္ၾကြစြာ၊ ေအးခ်မ္းစြာ။ တဖက္ကလဲ ရႏိုင္သေလာက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ၾကီးစြာ စုေဆာင္းေနသည္။ 

၁ႏွစ္က ၂ ႏွစ္ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂဏန္းေတြ၊ ခ်ိန္ခြက္ေတြနဲ႕ ကင္းလြတ္လာသည္။ အခ်ိန္အဆ မွန္ကန္စြာ၊ စိတ္ထဲမွ မွတ္မိေနစြာ၊ အရာရာအသားက်သြားျပီ။ ခန္႕မွန္းခ်က္၊ အတိုင္းအဆ ႏွင့္ ရလာမည့္အရသာတို႕ တသားထဲ။ ဆားခြက္မွ ဆားပြင့္ေတြခပ္လိုက္လွ်င္ပဲ မုန္႕မွာေပၚလာမည့္ အရသာကိုပါ ခံစားမိေနသလိုလို။ အရင္က ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္တခု ရလာသည္ဆိုတာက  ဒီလိုလုပ္ေနရင္းကရလာတာ။

အက်င့္ဆိုတာကဗ်ာ၊ မုန္႕ဖိုထဲက မုန္႕ဗန္းထုတ္လိုက္တာနဲ႕ ဘယ္မုန္႕မွာဘာလိုတယ္ ပိုတယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းၾကည့္တတ္တဲ့အက်င့္။ ဆိုဒါနဲသလား၊ မီးနဲလို႕၊ အပူအညီအမွ်မရလို႕ ဒီတလံုး ဟိုတလံုး အေရာင္မလွသလား ဆိုတာကအစ မုန္႕ေလးေတြ တခုစီကို ခန္႕မွန္းတြက္ၾကည့္တတ္တဲ့အက်င့္။ အေစာပိုင္းမွာ မသကၤာတဲ့ တလံုးတေလ ဖဲ့ျမည္းၾကည့္ခဲ့ရေပမ့ဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမင္တာနဲ႕တင္ သိလာတယ္။ မပ်က္မကြက္လုပ္ေနရာက ေပၚလာတဲ့အက်င့္။

ေျပာရရင္ေပါ့ဗ်ာ။ စီးပြားပ်က္ကပ္ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သေဌးလဲ ဘာအသားနဲ႕ထုထားတာမို႕လဲ။ သူလဲ ျပာတာေပါ့ဗ်ာ။  အားလံုးထဲမွာ လစာအမ်ားဆံုးက ကၽြန္ေတာ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကနားရဖို႕အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ျပန္ျပီးအလုပ္စၾကဖို႕က ျဖစ္ႏိုင္ေနျပီ။ ဒါနဲ႕ အိမ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းလွမ္းေျပာေတာ့ သူတို႕နဲနဲစဥ္းစားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတြေ၀ခ်င္တယ္။ လက္ရွိေလးေရာင္းရမဲ့အေနအထားဆိုေတာ့ ၀ယ္ဖို႕တဖက္ ေသခ်ာမွ စခ်င္တယ္။ လက္မဲ့မျဖစ္လို။ ဒီေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ စီစဥ္ခိုင္းထားျပီး ဒီလို ေစာင့္ေနရမဲ့အခ်ိန္မွာ မနစ္နာရေအာင္ တျခားအလုပ္တခု အပူတျပင္းရွာတယ္။ စားရိတ္ေၾကျပီး နဲနဲျမတ္ရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သေဘၤာက်င္းတခုမွာ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ရလာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဒီအလုပ္က ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလဲ ၾကည့္ေတာ့ လူေတြပဲရွိေတာ့ လူေတြအေၾကာင္း သိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္ေပါ့။ ထူးတယ္ဗ်။ လူေတြရဲ႕စိတ္ေတြက။ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း ဆိုတာနဲ႕ သူတို႕ဘာလုပ္ဖို႕ ခန္႕ထားတယ္ဆိုတာထက္ သက္သက္ ၾကပ္ဖို႕ လူျဖစ္ေနတဲ့သူူေတြလို႕ ထင္ေနသူက မ်ားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတာ၀န္က်တာက ဂိတ္မွာမဟုတ္ဖူး၊ ျပင္ဖို႕ ေဒါက္တင္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးတက္ဖို႕ ေလွခါးအရင္းမွာ။ သေဘၤာေတြက ေရနံေတြ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ တင္ပို႕ေလ့ရွိတဲ့ သေဘၤာေတြဆိုေတာ့ ျပင္တဲ့ေနရာမွာ အန္မတန္အႏ ၱရယ္မ်ားတယ္ဗ်။ ဒီအလုပ္မစခင္ သင္တန္းေပးေတာ့ ေပါက္ကြဲပ်က္စီးျပီး မျမင္၀ံ့စရာပံုေတြ လို႕ပဲဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ့ပံုေတြကို ဆလိုက္ထိုးျပဖူးတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့  မီးပြားေသးေသးကစတဲ့ ေပါက္ကြဲမွဴ႕ေတြ။ ဒါေတြၾကည့္ျပီး ဒီေနရာမွာ လုပ္ရတာေတာင္ အေတာ္လန္႕တယ္ဗ်။ သေဘာၤေပၚမွာ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕ေတြက လိုက္ၾကပ္မွတ္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ ဒီလူေတြက မိေပါင္းသားေတြကိုးဗ်။ 

ကၽြန္ေတာ့တာ၀န္က မီးပြားျဖစ္ေစတဲ့ ကိရိယာေတြနဲ႕လာရင္ ဘယ္ေနရာမွာလုပ္မွာလဲ၊ ခြင့္ျပဳျပီးသားအလုပ္လား စစ္ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ ေနာက္ တခ်ိန္လံုးေစာင့္ၾကည့္ေနမဲ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းကေရာ အသင့္ျဖစ္ေနျပီလား စစ္ရတယ္။ ေနာက္ သေဘၤာေပၚတက္သြားသူေတြ စိုက္ထိုးထားခဲ့တဲ့ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ေလးေတြ အေျခအေနကို ၾကည့္ရေသးတယ္။ ေလွခါးေပၚတက္ခါနီး နာမည္ရယ္ ဓါတ္ပံုေလးရယ္ပါတဲ့ ကဒ္ေလးေတြထိုးျပီးတက္၊ ေနာက္ ျပန္ဆင္းလာရင္ ျပန္ျဖဳတ္ယူသြားၾကရတာ။

တဦးတေယာက္ ကဒ္ေလးမ်ား ျပန္ယူသြားဖို႕ေမ့လို႕ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္ဆင္းမလာတာ ၾကာရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့မွာ စိတ္ပူေနရျပီ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္ရင္ သတင္းပို႕ရပါေတာ့မယ္။ အသက္အႏ ၱတခုခု ၾကံဳေနႏိုင္ျပီလို႕ ယူဆရပါေတာ့မယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒီလူေတြက အဲဒီ့လိုမေတြးၾကဖူးဗ်။ သက္သက္ရစ္တယ္လို႕ ထင္ေနသူကမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕အေတြးကိ္ု မ်က္ႏွာေပၚမွာ အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္ဗ်။ ထားပါေလ။

အက်င့္ .. အခုနက အက်င့္က ဒီေနရာမွာ ျပန္ေပၚလာတာက တမ်ိဳးဗ်။ လူေတြသေဘၤာေပၚတက္မသြားခ်င္ အက်င့္အရ မသိစိတ္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ စိတ္ထဲမွာဗ်ာ.. ေျပာရရင္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ဒီသေဘၤာေပၚတံုဆိုင္းတံု႕ဆိုင္းနဲ႕ တက္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း မီးဖိုထဲ ဗန္းေလးေတြ ၀င္သြားတဲ့ပံုမ်ိဳးျမင္ေနတယ္။ ေနာက္ အခ်ိန္ကို ၈ နာရီခ်ိန္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ အခ်ိန္ေစ့သြားေတာ့ တန္းစီျပီးထြက္လာၾကတယ္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာ၊ စိတ္လြတ္လပ္သြားတာေတြက ဆင္တယ္ဆိုေပမဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက စိတ္ခံစားခ်က္ေတြရဲ႕ ပံုေတြကမတူၾကဘူးဗ်။ ဘယ္လိုမွ မွန္းမရ။ အနည္းဆံုး တေယာက္ခ်င္းေတာင္ တေန႕နဲ႕တေန႕ တူမေနဘူး။

ေျပာရရင္ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႕ တုန္႕ျပန္စိတ္ေလးေတြက သိပ္ Sensitive ျဖစ္လြန္းတယ္ထင္တယ္။ ( ကိတ္မွဳန္႕စကားနဲ႕ ဆိုရင္ စိတ္ထဲက ဆိုဒါတို႕ တေဆးတို႕ေပါ့ဗ်ာ )။ ေအးတယ္ထင္တဲ့သူေတြ တခါတေလ ေဒါသတၾကီးဆင္းလာတဲ့ပံုမ်ားဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့မွာ ေကာင္းေသာညေနခင္းေတာင္ မေျပာရဲေအာင္ပဲ။ တဦးစီ တဦးစီကို အခ်ိန္လိုက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ဘယ္လိုမွ မမွန္းႏိုင္ေအာင္ပဲ။ ေလေလးတခၽႊန္ခၽႊန္နဲ႕ ဟန္က်ပန္က် ဆင္းလာသူကို  ဒီေနက အလုပ္ဟန္က်လာတယ္ထင္ပါ့လို႕ သြားေျပာမိတာ မင္းအလုပ္မဟုတ္ဖူးလို႕ ပက္ခနဲ ေျပာသြားတာလဲ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ သေဘၤာေပၚ ေဒါသတၾကီး တက္သြားသူတခ်ိဳ႕လဲ ျပန္ဆင္းလာရင္ ( အိပ္လာတယ္ေတာင္ထင္ရတယ္ ) မ်က္ႏွာက ျပည့္လာျပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္။

ဒီအက်င့္ကေတာ့ဗ်ာ စြန္႕ရင္စြန္႕၊ မစြန္႕လို႕ ၾကာရင္ လူေတြအေၾကာင္း ေနာေၾကရင္ ေၾက၊ မေၾကရင္ေတာ့ ရူးသြားႏိုင္မလားပဲ…

မသိႏိုင္ေသာ..

               တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းတခု။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာရယ္ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမားရယ္၊ သံုးဦးသား ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္..

                ေဗဒင္ဆရာ ပင့္သက္တခု ခပ္ဖြဖြခ်ျပီး စကားစေျပာသည္။ မေရွးမေႏွာင္း သူ႕လက္မွကိုင္ထားတဲ့ ေဘာပင္နဲ႕ တစံုတခု စဆြဲသည္။ ေဘာပင္စဆြဲရာေနရာသို႕ တဖန္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ပံုတခုေပၚလာမည္။ စက္၀ိုင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ေလးေထာင့္လဲျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ အဲဒီ့အခိုက္အတန္႕ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့မည္။

( Image Credit : ကိုအရိပ္ )

ေဗဒင္ဆရာ..

                ျမိဳ႕ကေလးကေသးေတာ့ သူ႕အတြက္ ၾကားေနတာ ျမင္ေနတာေတြက မ်ားလွသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ ဒီအလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။ လူေတြကို အျမင္မေတာ္တာေတြမလုပ္ဖို႕၊ သူ႕တို႕ဘ၀ေတြကို ေျဖာင့္တန္းမွန္ကန္ေနေစဖို႕ ထိမ္းေၾကာင္းေပးေနရေသာ ပဲ့ကိုင္ရွင္တေယာက္အျဖစ္ သူ႕ကိုသူ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတတ္သူ။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရွိေနခ်ိန္ဆို လူတေယာက္ရဲ႕အတင္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေျပာခြင့္သည္ သူ႕မွာပဲရွိသည္ဟု စိတ္ခ်ရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕အား ေျပာျပတတ္တယ္။

              လူဦးေရနည္းေသာ ေနရာဆိုေတာ့ အစပိုင္းမဆိုးလွေပမဲ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ လာေမးသူ ပါးလာသည္။ အခက္အခဲတခုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ တခုခု ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာလို႕ျဖစ္ေစ သူ႕ဆီေရာက္လာတတ္သူမ်ားႏွင့္ ေရာင္းလိုက္၀ယ္လိုက္ ပြဲစားတေယာက္ႏွစ္ေယာက္မွအပ တျခားသူမ်ား သူ႕ဆိုင္ဖက္ ေျခဦးမလွည့္လာၾကေတာ။ အဆင္မေျပေတာ့ စိတ္အလိုမက်မွဴ႕ေလးေတြ ေပၚလာသည္။ ဒီေတာ့့ သာမန္ အဆင္ေခ်ာေနၾကသူမ်ားအား မုန္းမိခ်င္လာသည္။ လက္တကမ္းမွတိုးတက္မွဴ႕ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို မ်က္ႏွာလြဲခ်င္ၾကသူမ်ား၊ မိုးျပိဳမွာ မေၾကာက္တတ္ၾကသူမ်ားလို႕ ျမင္လာသည္။

              ထို႕အတူ လာေမးရင္း တႏွစ္စာမွွ် ၾကိဳတြက္ေပးသည္ကို မတင္းတိမ္ပဲ အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္အထိ ေကာင္းမွာလဲ၊ ဆိုးေနမွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုလဲ သူ မုန္းလာသည္။ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဟင္းေရလိုက္ပြဲေတာင္းသည့္ပမာ။ ႏွဳတ္မွ လြယ္လြယ္ကူကူ ထြက္က်လာတတ္ေသာ ေမးခြန္းတခု။ သူက ေနာက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေနပါသည္ ေျပာၾကည့္ပါ့လား၊ အဲ့ဒီလူ ေနာက္ ၃ ႏွစ္ကုန္သြားသည္အထိ ျပန္မလာမွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ။ အကယ္၍ မတင္မက်ေျဖလွ်င္လဲ မတတ္ပါဘူးအထင္ခံရကာ နစ္နာရအံုးမည္။ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ သြယ္၀ိုက္ကာျဖစ္ေစ နစ္နာေစမည့္ေမးခြန္းတခုလို႕ သူ ခံစားရသည္။ မေမးပဲလဲမေနၾက။ သို႕ႏွင့္ ေဗဒင္ေမးသူတေယာက္လာတိုင္း ဒီေမးခြန္းကို သိသိၾကီးႏွင့္ေစာင့္ကာ ေဟာေနရသလို။

              ဒီေတာ့.. စိတ္ေထြေနသူတေယာက္ထံုးစံအတိုင္း တြက္အျပီး စေဟာခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ကေဟာရင္း၊ လက္ကကိုင္ထားေသာေဘာပင္ႏွင့္ စာရြက္ေအာက္ေျခ ေနရာလြတ္ကေလးမွာ ပံုစံတခုခု မသိစိတ္ႏွင့္ ေရးျခစ္ေနတဲ့ အက်င့္တခုရလာသည္။ တခါတေလ စက္၀ိုင္းေလးတခုကို အထပ္ထပ္ဆြဲေနမိသလို တခါတရံ ေလးေထာင့္ပံု စသည္ျဖင့္။ တကယ္ေတာ့ ထိုပံုေလးေတြဟာ လာေမးသူ၊ ေဗဒင္ပညာ၊ အၾကားအျမင္ စသည္တို႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိ၊ သို႕ေသာ္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနေအာင္ လုပ္မည့္သူတေယာက္ ေပၚလာသည္။ ထိုသူကား ေဗဒင္ဆရာေဟာခန္းေလးႏွင့္ ကပ္လွ်က္ဆိုင္ကသူ။

ဆံပင္ညွပ္သမား..

               သူကား ေဗဒင္ဆရာႏွင့္ဆန္႕က်င္ဖက္ လုပ္ငန္းသဘာ၀ပိုင္ဆိုင္သူ။ လူေတြ ပံုမွန္ ဆံပင္ရွည္ေနေလ အနပ္မွန္ေနေလ၊ ပံုမွန္အလုပ္။ ဆႏၵနည္းေနေစသလို ပူပန္မွဴ႕လဲမရွိေစေတာ့ အျမဲေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသူ။ သူ႕အဖို႕ ေငြဆိုသည္မွာ အရုပ္ေလးမ်ားပါေသာ စာရြက္တရြက္၊ ထိုစာရြက္ေလးေၾကာင့္ အစားအေသာက္လိုလွ်င္ တဦးႏွင့္တဦး တိုက္ခိုက္ေနရဖို႕မလိုေတာ့။ ဤသည္သာ သူ႕ရဲ႕ စီးပြားေရးအျမင္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျမဲ အေႏွာင္အဖြဲကင္းစြာ စကားတေအးေအးႏွင့္။ လာညွပ္သူကို ေမးလဲေမး ေျပာလဲေျပာ။ဒီလိုနဲ႕ ရပ္အေၾကာင္း၊ ရြာအေၾကာင္းမွအစ ပါးစပ္ ဗဟုသုတေပါင္းမ်ားစြာ ျခင္းၾကားႏွင့္တိုက္ယူေနသူ။ တေျဖးေျဖး သူ႕ကုိယ္သူ ဘက္စံုႏွံ႕စပ္က်င္လည္သူတဦး အျဖစ္ျမင္ေယာင္လာသည္။

              တေန႕မွာ ေဗဒင္ေမးျပီး သူ႕ရဲ႕ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဖက္ ကူးလာတဲ့ ပြဲစားတေယာက္ တြက္ထားတဲ့စာရြက္ေလးကို အိပ္ကပ္ထဲ တရိုတေသ ေခါက္ထည့္လိုက္တာ သတိထားမိသည္။ သို႕ႏွင္ စကားစၾကည့္ေတာ့ လတ္တေလာ လက္ထဲေသာင္တင္ေနသည့္ ကားတစင္းထြက္ေစခ်င္လို႕ သြားေမးတာမွန္းသိလာပါသည္။ ေဟာထားတဲ့ စာရြက္ေလးကိုပါ ေတာင္းအၾကည့္၊ စာရြက္ေအာက္ေျခ ေထာင့္ကေလးက ေဗဒင္ဆရာအထပ္ထပ္ျခစ္ထားတဲ့ စက္၀ိုင္းေလးေတြ႕ေတာ့ သူမ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသြားသည္။ သူရဲ႕ တတိုတစ သိထားတဲ့ တြက္ကိန္းေတြထဲမွာ စက္၀ိုင္းမ်ိဳးမပါ။ ေဗဒင္ပညာႏွင့္ မပတ္သက္မွန္းကို သူေသခ်ာသိေနပါသည္။

               လွ်ပ္တျပက္ ေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့ အေတြးနဲ့ ဒီေဗဒင္ဆရာ တကယ့္ဆရာဗ်၊ အၾကားအျမင္ရေနပံုရတယ္။ ခင္ဗ်ားက ေငြနံသမား။ ဒီေတာ့ ေငြျမဲေနမဲ့သူဆိုတာ ဒီစက္၀ိုင္းေလးက ညႊန္းေနတာဗ်လို႕ ေျပာေတာ့ ပြဲစားလဲ သေဘာေတြက်ျပီး ေလေပးေျဖာင့္သြားတာေပါ့။ ဆံပင္ညွပ္တဲ့သူက ေနာက္ပိုင္း ၾကံဳတဲ့သူမွန္သမွ် အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီ့ စက္၀ိုင္းေလးအေၾကာင္းေျပာေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ လူေတြစိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ ပြဲစားနဲ႕ မဆင္မသင့္တဲ့သူေတြဆိုရင္ နဲနဲ ဇာတ္လမ္းလွည့္ျပီး ေဗဒင္ဆရာက ဒီလူ႕ကို ေငြသမားလို႕ မသိမသာ ထည့္လိုက္တာဗ်။ င၀ိုင္းသမားဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ လို႕လဲ လုပ္တတ္ေသးတယ္။

              အဲဒီ့အေၾကာင္းေတြကို ေဗဒင္ဆရာကိုယ္တိုင္လဲ ဆံပင္ညွပ္သမားဆီက ျပန္ၾကားရပါတယ္။ အကြက္ေပၚလာမွန္းသိေတာ့့ သူကလဲ ေနာက္ပိုင္း မသိစိတ္နဲ႕ ဆြဲေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ပဲ သိထားသမွ် ေဖါက္သယ္ေတြနဲ႕ ကိုက္မယ္ထင္တာေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာဆြဲေပးတာမ်ိုးျဖစ္လာတယ္။စက္၀ိုင္း၊ ေလးေထာင့္၊ တခါတရံ ေျပာရခက္သည့္ ခပ္ဆန္းဆန္း ပံုေလးမ်ား။ ေမးတဲ့သူေတြကလဲ သူ႕ေဟာျပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဖက္ကူး၊ ဟိုဆရာကလဲ သူထင္တာရယ္ သိတာရယ္ ေပါင္းျပီးသရုပ္ခြဲ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဇာတ္ရွိန္တက္လာပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာအတြက္ တဖန္ျပန္အဆင္ေျပလာသလို ဆံပင္ညွပ္သမားလဲ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ သိပ္အေရးပါတဲ့ေနရာမွာဆိုေတာ့ သေဘာေခြ႕ေနတယ္။


ကၽြန္ေတာ္..

              ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ဆံပင္ညွပ္ဆရာရဲ႕ ပံုမွန္ေဖါက္သယ္ထဲက တေယာက္။ သြားညွပ္တုိင္း ေဗဒင္ေမးျပီးျပီလား သူက ေမးေလ့ရွိတယ္။ မေမးရေသးမွန္းသိတဲ့အခါ ေဗဒင္ဆရာေတာ္ေၾကာင္းကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာခ်င္ေျပာတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ေဟာတမ္းနဲ႕ လူေတြ ဘယ္လို ပတ္သက္သက္ေနပံုရွင္းျပခ်င္ျပမယ္၊ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ေမးသင့္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ တသီတတန္းၾကီးေျပာျပီး သြားေမးဖို႕တိုက္တြန္းပါေတာ့တယ္။ စိတ္ညစ္လာလို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မညွပ္ပဲေန၊ တျခားေနရာေရာက္မွ ညွပ္ဆိုေတာ့လဲ အျမဲေရွာင္ေနလို႕ရတာမဟုတ္။ သူညွပ္တဲ့ ဆံပင္ပံုမဟုတ္မွန္း သိသာေနေတာ့ တဖက္ကလဲ မ်က္ႏွာပူရနဲ႕ အေတာ့္ကိုခက္ေနတာပဲ။

             တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတေယာက္ပါပဲ။ ကတ္မုန္႕တလံုးလို အတြင္းက မုန္႕သားေပၚမွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပင္ဆင္မြန္းမံထားတဲ့ topping အျပည့္နဲ႕။ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အေပၚယံကို လူေတြၾကည့္ျပီး တုိက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ တဆင့္နားႏွင့္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာကို ျပန္ၾကားခ်င္တာေပါ့။ သို႕ေပမဲ့ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေသခ်ာလွတဲ့ အတြင္းပိုင္းကို ထင္သလိုျမင္သလိုမ်ိဳး ေျပာတာကိုေတာ့ သိပ္သေဘာမေတြ႕လွ။ ေသခ်ာသိႏိုင္သူက ေျပာျပမယ္ဆိုရင္လဲ သိပ္မစြန္႕စားလို၊ ေသခ်ာ မသိခ်င္ခဲ့ဲ။ အားနည္းခ်က္ဆိုသည္မွာ တစြန္းတစသိျပီးေနာက္မွာ ျပန္လည္ျမဳိခ်လို႕လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္။

                ေက်ာင္းတက္စဥ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ အတူထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက ဆရာေတြရဲ႕ လက္ေရးတိုင္းလိုလို အေတာ္ေသာ့သည္ထင္ခဲ့သည္။ အျမဲတမ္း ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ဒီေနရာမွာ ေရးထားတာ ဘာလဲ ေမးခ်င္ေမး.. သို႕မဟုတ္ သူေရးထားတာကို တဆင့္ျပန္ကူး။

                 တေန႕ အေတာ္ေလး မွန္းရခက္တဲ့စာ သူငယ္ခ်င္းကိုေမးေတာ့ သူက ျဖတ္ကနဲ တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘာလဲဆိုတာ ေရေရရာရာေျဖသည္။ အဲဒီ့မွာ စိတ္ထဲဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာျပီး မင္း ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရလားဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေအးေလတဲ့.။ ဒီ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စကားဆက္မဆိုေတာ့။ ေနာက္ အတန္းျပီး အားလံုးအခန္းထဲက ထြက္သြားသည္အထိ ေစာင့္ေနျပီး တေယာက္ထဲ ခံုတန္း တတန္းခ်င္း ေရွ႕ကိုတိုးသြားသည္။ အခန္းအလယ္ေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို ပီပီျပင္ျပင္ျမင္စျပဳလာသည္။ အရင္က ေသာ့သည့္ထင္ေသာ လက္ေရးမ်ား၊ အခုေတာ့ ပီပီသသ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း။

                ငါမ်က္စိမွန္ျပီပဲလို႕ ေသခ်ာသိရတဲ့ေနာက္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တခုကို သိရတဲ့ေနာက္မွာ ပိုျပီးထိခိုက္ေစတဲ့ စကားတခြန္း ထပ္ၾကားခဲ့ရသည္။ မ်က္စိဆရာ၀န္ထံမွ။ အေ၀းမွဳႏ္ဆိုေတာ့ တသက္လံုး မ်က္မွန္တပ္ေနရေတာ့မယ္တဲ့။ တေျဖးေျဖး ပါ၀ါတက္လာဖို႕ပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ အကယ္၍ ပါ၀ါနဲ (နည္း ) လာျပီဆို သတိထားတဲ့၊ ေသခါနီးလာလို႕ဆိုပဲ။ က်ေနေသာစိတ္ဓါတ္ ဟိုးအဆံုးစြန္အထိ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ဆိုေသာ္လည္း ျပင္ပ၊ သာမန္၊ အေသးအဖြဲ တခုမွ်သာ။ စိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ ရင္ဆိုင္ရန္ လြယ္ကူမည္မဟုတ္။

                 လက္ေလွ်ာ့လြယ္သူသည္ အေသးအဖြဲေလးကအစ လက္ေလွ်ာ့ဖို႕အဆင္သင့္။ သူ႕ကိုမသိေသာပတ္၀န္းက်င္မွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ၾကိဳးစားၾကည့္လိမ့္မည္ျဖစ္ေပမဲ့ လူေပ်ာ့လို႕သတ္မွတ္ထားေသာပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ လက္ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ဖို႕ သူ႕အတြက္ အခြင့္သင့္ေနသည္။ ဆန္႕က်င္ဖက္တြန္းအားတခု ေပၚဖို႕ အေတာ္ခက္ေနလိမ့္မည္။

                ကၽြန္ေတာ့အျမင္ လူတေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးကိုမူတည္ျပီးတြက္ရင္ အစြမ္းအစဟာ ရလဒ္လို႕ထားႏိုင္သလို အားနည္းခ်က္ဟာ အၾကြင္းတခု။ မိမိ အားနည္းခ်က္ကို သိထားတာေကာင္းတယ္လို႕ဆိုေပမဲ့ အားသာခ်က္ကိုသာ ပိုျပီး အေလးေပးခ်င္သည္။ ရဲတိုက္ ထိုင္ေဆာက္ေနျခင္းထက္ လံုသည္ဆိုရံုေလးကာကာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေရွ႕ဆက္ခ်င္သည္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ ၂ေယာက္ေရွ႕မွာ တကယ္အမွန္အကန္ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ အေပၚယံသက္သက္ျဖစ္ေစ ခ်ျပႏိုင္ဖို႕မရဲ။ သူတို႕သည္ အားနည္းခ်က္ကို ပိုျပီးထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သာေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ လူမ်ား။

              

နံရံကို ပထမဆံုးေဖါက္ထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားသူအတြက္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနမည္မွာမလြဲ။ တကယ္ေတာ့ မေမးပဲေနခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕အေတြးမွာ တခုခု သတ္မွတ္ျပီးျဖစ္ေနေလာက္ျပီ။ အနားညီ ၾတိဂံပံုသည္ တေထာင့္ ၆၀ ဒီဂရီရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေယာင္ ၆၀၊ ဆဌဂ ံဆိုလဲ အတူတူ၊ ေနာက္ဆံုး စက္၀ိုင္းတခုဆိုလွ်င္ေတာင္မွ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနသူ၊ ဒီလိုပဲျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ေမးလွ်င္ေျပာမည္၊ မေမးလွ်င္ သတင္းလႊင့္မည္။

သို႕ႏွင့္ တေန႕…


              တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းတခု။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာရယ္ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမားရယ္၊ တခဏတာ သံုးဦးသား ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္..

                ေဗဒင္ဆရာ ပင့္သက္တခု ခပ္ဖြဖြခ်ျပီး စကားစေျပာသည္။ မေရွးမေႏွာင္းသူ႕လက္မွကိုင္ထားတဲ့ ေဘာပင္နဲ႕ တစံုတခု စဆြဲသည္။ ေဘာပင္စဆြဲရာေနရာသို႕ တဖန္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ပံုစံတခုေပၚလာမည္။ စက္၀ိုင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ေလးေထာင့္လဲျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ အဲဒီ့အခိုက္အတန္႕ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့မည္။

                 အားနည္းခ်က္တို႕ကို ထင္းေနေအာင္ ျပရင္း တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ လူတစုအၾကားတေနရာမွာ ျပန္ေပၚလာမည္လား၊ သူတို႕မျမင္သာေသာ နံရံတျခားတေနရာမွာလားေတာ့ မသိႏိုင္ေသး…


မွတ္စု..

“ Its just money; its made up. Pieces of paper with pictures on it so we don't have to kill each other just to get something to eat. ”
Margin Call

သည္ည ကဗ်ာေရးပါဦး

အႏုပညာရွင္တေယာက္..

သူသိပ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ဖန္တီးမွဴ႕ေတြထဲကတခုအတြက္..

အျပင္လူတေယာက္အတြက္ေတာ့ သူ႕ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မွန္းရခက္ေပမဲ့..

အသံအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တဲ့စကားလံုးေတြထက္..

အသံအျဖစ္ မေျပာင္းလဲပဲတည္ေနခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေတြဟာ..

ပိုျမင္သာပါလိမ့္မယ္။

ေစ်းပြဲေတာ္ ၃

ဒါကေတာ့ အာဖရိက ေစ်းရံုေလးပါပဲ။

အ၀င္၀မွာ တစ္ေယာက္က အရုပ္တခု လုပ္ျပေနတယ္။ ေအာက္က အတိုအစပံု ကိုၾကည့္ရတာ အေတာ္ျပီးေနျပီးသားကိုမွ အေခ်ာသပ္ေနတာျဖစ္ပံုရပါတယ္။

အထဲမွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အရုပ္ေတြ။ ( ဒီလူက ရုပ္ရွင္မင္းသားတေယာက္နဲ႕ တူတယ္ထင္တယ္ )

အစြယ္ေတြ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ ေနာက္မွ ဒီလိုထားတဲ့ပံုေထာက္ေတာ့ အစြယ္အစစ္ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာမိတယ္။ အဲ့ဒီ့အေတြးနဲ႕တင္ ေက်နပ္ျပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

ေနာက္တေနရာက ယီမန္..
အထဲမွာ ဟင္းခပ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြ အားရပါးရ ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ သူတို႕ ရိုးရာ၀တ္စံုကိုက ကၽြတ္ဆင္ၾကီး၊ ခါးၾကားမွၾ ဓါးေကာက္ထိုးလွ်က္ …

ပ်ားရည္ေတြ႕လို႕ စပ္စုမိပါတယ္။ အေတာ္ေစ်းခ်ိဳတာပဲ။ ပ်ားရိုင္းေတြဆီက ရတယ္ဆိုပါတယ္။ အရသာ ျမည္းလို႕လဲရတယ္။ ၇၀ မီလီမီတာေလာက္ ဘူး၀ိုင္း ( အဖံုးပါ အပါအ၀င္ ၈၀ မီလီမီတာခန္႕အျမင့္ ) တဗူးအျပည့္မွ ၂၀ တဲ့ ( ေဒၚလာ= ၂၀/ ၃.၆၈ )

ေနာက္ ဗီယက္နမ္.. အ၀င္ေပါက္ေဘးမွာ သီးသန္႕ ရိုးရာ တူရိယာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးနဲ႕။ တေယာလို သံရယ္၊ ၀ါးပတၱလားသံရယ္၊ ပေလြရယ္သံရယ္ ေပါင္းထားတဲ့ အသံလို႕ပဲ ေျပာပါေတာ့။

ၾကည့္ေနဆဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မအီမသာျဖစ္လာတယ္၊ ေနာက္ ေနရထိုင္ရ ပိုခက္လာတယ္။ အသက္ကေလးက ရလာျပီေလ..။ ၾကာရင္ ပိုဆိုးလာမယ္ သိလို႕ ျပန္ဖို႕ စိတ္ကူးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္သြားျဖစ္မွပဲ က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ဆိုင္ေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္ထပ္ေရးပါ့မယ္။

ဂိတ္ကေန အျပင္လွမ္းထြက္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဂိတ္ေၾကးတဆယ္ ဒီမွာတင္ ဆံုးသြားျပီေလ..

ေစ်းပြဲေတာ္ ၂

အဲဒီ႕ ၃ ႏိုင္ငံနဲ႕ဆိုင္ရာ ေစ်းရံုေလးေတြ ထဲ ပတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အလယ္က ကြင္းျပင္ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြင္းအလယ္မွာ စဥ္ေလးတခုရွိျပီး အဲဒီ့မွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ယဥ္ေက်းမွဴ႕အဖြဲ႕ေတြ သူ႕ရက္နဲ႕ သူ၊ သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ အလွည့္က် ေဖ်ာ္ေျဖေပးေလ့ရွိပါတယ္။


စဥ္ေရွ႕ေရာက္ခိုက္မွာပဲ ေၾကျငာသံေပၚလာတာက အီေကြေဒါႏိုင္ငံက အဖြဲ႕တခုက သီခ်င္းရယ္၊ အကရယ္နဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေပးမွာျဖစ္ျပီး ငါးမိနစ္ေနရင္ စမယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေစာင့္ေနေတာ့တာေပါ့။
စေတာ့ အေတာ္သေဘာက်မိပါတယ္။ အဆိုရယ္၊ ဂစ္တာရယ္၊ ကီးဘုတ္ရယ္၊ Drum ရယ္၊ ပေလြတလက္ရယ္ သြက္သြက္ ျမဴးျမဴးနဲ႕၊ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကလဲ သီခ်င္းနဲ႕ အတူကတယ္။

ပံုထဲမွာ ခါးမွ ထိုးထားတဲ့ ပ၀ါ အနီေလးကို အစြန္းႏွစ္ဖက္က ကိုင္ျပီး ဟိုဟိုဒီဒီေျပးကလိုက္ ၊ ခါးၾကားထိုး ကလိုက္နဲ႕။ အဲ .. သီခ်င္းလဲ ဆံုးေရာ အဲဒီ့ပ၀ါ အနီေလးကို ကေလးေလးအလား ေပြ႕ရင္းနဲ႕.. ( သရုပ္ေပၚမယ္ထင္တာပဲ.. )

ေနာက္တပုဒ္မွာ ေနာက္တေယာက္ ထြက္ကပါတယ္။ လွတပတေလး..

စျပီးကတဲ့အခါ အရင္တေယာက္အတိုင္းပဲ ခက္သြက္သြက္၊ ဂါ၀န္စ ကို ကိုင္ရင္း နဲ႕ ကပါတယ္။ သီခ်င္းအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ခနထိုင္ျပီး ေရခ်ိဳး အလွျပင္တဲ့ ပံု လုပ္ပါတယ္။ ( အရြယ္ေရာက္လာျပီ သရုပ္ေဖၚေလသလားပဲ ) အဲဒီ့ေနာက္ ျပန္ထကေတာ့ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ သိမ္သိမ္ ေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ ( လက္ပံုစံက ဘဲေလးအကနဲ႕ အေတာ္တူေအာင္ ) သီခ်င္းဆံုးတဲ့ အထိ ကသြားပါတယ္။

ဒီတေယာက္ကို မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့အေနနဲ႕ ေနာက္တပံုထပ္တင္လိုက္အံုးမယ္..

ေနာက္ဆံုး အပုဒ္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ အတူ။ စစခ်င္း ေရွ႕ကတေယာက္ထိုင္ ဂါ၀န္ အစကို ကိုင္ျပီးအပ္နဲ႕ ခ်ဳပ္ေနတဲ့ပံု၊ သူ႕ေနာက္က တေယာက္ကထိုင္ျပီး ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ခ်ဳပ္ေပးေနတဲ့ပံု လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး အ၀တ္အစား တကိုင္ကိုင္နဲ႕ ကေတာ့တာပဲ။ ( အ၀တ္အစားသစ္ရလို႕ ၀မ္းသာတယ္ ျပခ်င္တာထင္တယ္ ) ဒီလို ျဖစ္တဲ့အထိ ကသြားပါတယ္..

တခုအံ့ၾသမိတာက လူေလာက္လူအမ်ားၾကီးၾကားထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေတြ႕ေအာင္ရွာႏိုင္တယ္ မသိ..

ေနာက္ဖြဲ႕က ယီမန္အဖြဲ႕.. ဗံုနဲ႕ လူေလးေယာက္က ဓါးတရမ္းရမ္းနဲ႕ ကတယ္။ ဘယ္ရမလဲ လစ္ေတာ့တာေပါ့..

ဒီစဥ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကြန္တိန္နာေတြခ်ထားျပီး အေပၚမွာ ဒီလိုအလံုးတခုတင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သြားၾကည့္တာ ဆိုင္ကယ္ ငါးစီးလဲေတြ႕တယ္ဆိုေတာ့ ( ေသခ်ာပါျပီ )ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ဆပ္ကေတြထဲကလို ကမ ၻာလံုးထဲ ဆိုင္ကယ္စီးမယ္ထင္တာပဲ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ စေတာ့မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဆိုင္ခန္းေတြဆီျပန္မသြားေသးပဲ ေစာင့္ေနပါတယ္။
စေတာ့ လူေလးေယာက္ ဆိုင္ကယ္ ၄ စီးနဲ႕ ကြန္တိန္နာ အမိုးေပၚ တက္သြားတယ္။ က်န္တဲ့တစီးကို အေပၚတင္ျပီး ရပ္ထားတယ္။ ေနာက္ မၾကာပါဘူး တေယာက္ျပီးတေယာက္ ကမ ၻာလံုးထဲ၀င္ျပီး စီးၾကတာ ၄ ေယာက္လံုး တျပိဳက္ စီးတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ သိပ္မက်ယ္လွတဲ့အထဲ ၄ ေယာက္ စီးၾကတာဆိုေတာ့ ခ်ိန္သားကိုက္ဖို႕ အေတာ္ေလ့က်င့္ထားၾကပံုေပၚပါတယ္။

၅ေယာက္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးတေယာက္က အဲဒီ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကြန္တိန္နာထဲက ထြက္လာျပီး အေပၚတက္လာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဗ်။ ျပီးေတာ့ ၅ ေယာက္လံုး တျပိဳက္နက္ စီးျပျပီး အထိအခိုက္မရွိ ပြဲျပီးသြားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆိုင္ခန္းေတြဆီ ျပန္လွည့္ျဖစ္ေတာ့တယ္…

ေစ်းပြဲေတာ္..

အခုအခ်ိန္ ဒူဘိုင္းမွာက ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္အခ်ိန္၊ ေခၚၾကတာကေတာ့ Dubai Shopping Festival ( DSF )၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ တလ၊ ပံုမွာပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

ေရာင္းတဲ့သူေတြကလဲ နည္းမ်ိဳးစံုပဲ ေလွ်ာ့ေရာင္းၾက၊ တြဲေရာင္းၾကနဲ႕ မက္ေလာက္စရာအခင္းအက်င္း၊ ၀ယ္တဲ့သူေတြကလဲ အားရပါးရ၀ယ္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ဖက္ကမွ မပါဘူး။


ဒီလိုပဲ ဒူဘိုင္းျမိဳ႕ျပင္တေနရာမွာ ( အနီးနားမွာ အိမ္ယာ စီမံခ်က္ေတြရွိေသာ္လဲ မျပီးျပတ္ေသးလို႕ ျမိဳ႕ျပင္လို႕ပဲ ေျပာႏိုင္ေသးပါတယ္ ) Global Village ဆိုျပီး ေစ်းပြဲေတာ္ တခုကိုလဲ က်င္းပေနပါတယ္။ သူကေတာ့ DSF ကို အေျခခံထားတယ္ဆိုေပမဲ့ အခ်ိန္ပိုယူထာားပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္ေန႕ကေန မတ္လ ၃ ရက္ေန႕အထိတဲ့။ ေရာင္းေပေတာ့ပဲ။


ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ကို သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္ေန႕ေတြမွာ စိတ္ကူးထားတာက ကားမက်ပ္ခင္ ေစာေစာသြားျပီး အဲဒီ့မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္ေပါ့။ ပိတ္ရက္ ထံုးစံအတိုင္း လူစည္ေနလိမ္႕မယ္၊ ေစာေလ ေကာင္းေလေပါ့။ စဖြင့္တာက ၄ နာရီဆိုေတာ့ ၅ နာရီေလာက္ အိမ္ကထြက္ရင္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ေပါ့။


သို႕ေသာ္ ပိတ္ရက္တို႕ထံုးစံအတိုင္း ေန႕လည္စာ ၂ နာရီေက်ာ္မွာစား၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ရင္းနဲ႕ မထင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာက ႏိုးေတာ့ ၆ ခြဲေနျပီ။ အရင္လို အဆင္မေျပႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိေပမဲ့ ဒီလိုပိတ္ရက္ေတြမွ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ သူတို႕အေခၚ Events & Shows ဆိုတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးေတြ မက္တာေၾကာင့္ ဇြတ္ထြက္လာျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီခြဲ။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကားက်ပ္တဲ့အျပင္ ရဲေတြက လမ္းပိတ္ျပီး အေ၀းဆံုးက ကားပါကင္ေတြကို ျဖည့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ရပ္ရတဲ့ေနရာနဲ႕ ၀င္ေပါက္က အေတာ့ကိုလွမ္းေသးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ၂ ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ေျပာရမွာပဲ။


ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဖက္ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေပါ့ဗ်ာ.. ေလွ်ာက္ေပေတာ့ တေမွ်ာ္တေခၚ၊ သူတို႕ဖက္ကေတာ့ ေအာက္ကပံုလို ( ဆိုက္ကားပဲ ေျပာပါေတာ့ ) စီးစရာယာဥ္ေလးေတြစီစဥ္ထားတယ္။ စီးခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံေပးေလ၊ သက္သက္သာသာေရာက္ေစရမယ္ေပါ့။

သို႕နွင့္ေပါ့ဗ်ာ.. အေတာ္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ဂိတ္ေရာက္ပါေလေရာ။ လက္မွတ္၀ယ္ရပါတယ္။ ၀င္ေၾကး ၁၀ ( ေဒၚလာ= ၁၀/၃.၆၈ )။ လူေတြစည္လြန္းေတာ့ ၀င္ေၾကးကိုက အေတာ္ရမွာ။ အထဲမွာေတာ့ ( ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ဆိုေတာ့ ) ေစ်းရံုေလးေတြလို႕ပဲ ေခၚပါေတာ့၊ သူ႕ႏိုင္ငံနဲ႕သူ ရံုေလးေတြဖြဲ႕ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့တဲ့ ဂိတ္နဲ႕ အနီးဆံုးက အီရန္။

အ၀င္၀နားက အရုပ္ေတြထဲက ဒီအရုပ္ကိုသေဘာအက်ဆံုးပဲ။ ကာကြယ္ေနတာလိုလို.. ရြယ္ပဲေနတာလိုလို..

အထဲမွာ အဓိက ေရာင္းေနတာကေတာ့ ေကာ္ေဇာဆိုင္ေတြမ်ားပါတယ္။ အထင္ကရကိုး..

ေနာက္ ပါကစၥတန္။ ေလာကၾကီးကို လွေနေစခ်င္သူတို႕သည္ ပါကီ အမ်ိဳးသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္လို႕ အဆိုရွိတယ္မဟုတ္လား။ အလွဆင္ပစၥည္းေလးေတြ ဘုစုခရု အကုန္ဆြဲထားတာပဲ။ ေရႊျခည္ ေငြျခည္၊ ၀ါး စံုေနတာပဲ။

ေနာက္တခုကေတာ့ နာမည္ၾကီး ခ်ိဳင္းနား..

အထဲမွာ အစစ္ေတြပဲေရာင္းပါတယ္။ အကုန္လံုး တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ထုတ္လုပ္သည္ဆိုတဲ့ အာမခံစာတမ္းေလးေတြႏွင့္။ အရင္ႏွစ္ခုလို သီးသန္႕ေရာင္းတာရယ္လို႕မရွိ၊ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု။ ဒီအရုပ္ဆိုင္ေလးေတာင္၊ နာမည္ၾကီးဇာတ္ေကာင္ အကုန္စံုေအာင္ ထည့္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ေစ်းမ်ိဳးစံုနဲ႕..

ဆက္ရန္..