မသိႏိုင္ေသာ..

               တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းတခု။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာရယ္ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမားရယ္၊ သံုးဦးသား ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္..

                ေဗဒင္ဆရာ ပင့္သက္တခု ခပ္ဖြဖြခ်ျပီး စကားစေျပာသည္။ မေရွးမေႏွာင္း သူ႕လက္မွကိုင္ထားတဲ့ ေဘာပင္နဲ႕ တစံုတခု စဆြဲသည္။ ေဘာပင္စဆြဲရာေနရာသို႕ တဖန္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ပံုတခုေပၚလာမည္။ စက္၀ိုင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ေလးေထာင့္လဲျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ အဲဒီ့အခိုက္အတန္႕ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့မည္။

( Image Credit : ကိုအရိပ္ )

ေဗဒင္ဆရာ..

                ျမိဳ႕ကေလးကေသးေတာ့ သူ႕အတြက္ ၾကားေနတာ ျမင္ေနတာေတြက မ်ားလွသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ ဒီအလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။ လူေတြကို အျမင္မေတာ္တာေတြမလုပ္ဖို႕၊ သူ႕တို႕ဘ၀ေတြကို ေျဖာင့္တန္းမွန္ကန္ေနေစဖို႕ ထိမ္းေၾကာင္းေပးေနရေသာ ပဲ့ကိုင္ရွင္တေယာက္အျဖစ္ သူ႕ကိုသူ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတတ္သူ။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရွိေနခ်ိန္ဆို လူတေယာက္ရဲ႕အတင္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေျပာခြင့္သည္ သူ႕မွာပဲရွိသည္ဟု စိတ္ခ်ရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕အား ေျပာျပတတ္တယ္။

              လူဦးေရနည္းေသာ ေနရာဆိုေတာ့ အစပိုင္းမဆိုးလွေပမဲ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ လာေမးသူ ပါးလာသည္။ အခက္အခဲတခုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ တခုခု ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာလို႕ျဖစ္ေစ သူ႕ဆီေရာက္လာတတ္သူမ်ားႏွင့္ ေရာင္းလိုက္၀ယ္လိုက္ ပြဲစားတေယာက္ႏွစ္ေယာက္မွအပ တျခားသူမ်ား သူ႕ဆိုင္ဖက္ ေျခဦးမလွည့္လာၾကေတာ။ အဆင္မေျပေတာ့ စိတ္အလိုမက်မွဴ႕ေလးေတြ ေပၚလာသည္။ ဒီေတာ့့ သာမန္ အဆင္ေခ်ာေနၾကသူမ်ားအား မုန္းမိခ်င္လာသည္။ လက္တကမ္းမွတိုးတက္မွဴ႕ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို မ်က္ႏွာလြဲခ်င္ၾကသူမ်ား၊ မိုးျပိဳမွာ မေၾကာက္တတ္ၾကသူမ်ားလို႕ ျမင္လာသည္။

              ထို႕အတူ လာေမးရင္း တႏွစ္စာမွွ် ၾကိဳတြက္ေပးသည္ကို မတင္းတိမ္ပဲ အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္အထိ ေကာင္းမွာလဲ၊ ဆိုးေနမွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုလဲ သူ မုန္းလာသည္။ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဟင္းေရလိုက္ပြဲေတာင္းသည့္ပမာ။ ႏွဳတ္မွ လြယ္လြယ္ကူကူ ထြက္က်လာတတ္ေသာ ေမးခြန္းတခု။ သူက ေနာက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေနပါသည္ ေျပာၾကည့္ပါ့လား၊ အဲ့ဒီလူ ေနာက္ ၃ ႏွစ္ကုန္သြားသည္အထိ ျပန္မလာမွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ။ အကယ္၍ မတင္မက်ေျဖလွ်င္လဲ မတတ္ပါဘူးအထင္ခံရကာ နစ္နာရအံုးမည္။ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ သြယ္၀ိုက္ကာျဖစ္ေစ နစ္နာေစမည့္ေမးခြန္းတခုလို႕ သူ ခံစားရသည္။ မေမးပဲလဲမေနၾက။ သို႕ႏွင့္ ေဗဒင္ေမးသူတေယာက္လာတိုင္း ဒီေမးခြန္းကို သိသိၾကီးႏွင့္ေစာင့္ကာ ေဟာေနရသလို။

              ဒီေတာ့.. စိတ္ေထြေနသူတေယာက္ထံုးစံအတိုင္း တြက္အျပီး စေဟာခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ကေဟာရင္း၊ လက္ကကိုင္ထားေသာေဘာပင္ႏွင့္ စာရြက္ေအာက္ေျခ ေနရာလြတ္ကေလးမွာ ပံုစံတခုခု မသိစိတ္ႏွင့္ ေရးျခစ္ေနတဲ့ အက်င့္တခုရလာသည္။ တခါတေလ စက္၀ိုင္းေလးတခုကို အထပ္ထပ္ဆြဲေနမိသလို တခါတရံ ေလးေထာင့္ပံု စသည္ျဖင့္။ တကယ္ေတာ့ ထိုပံုေလးေတြဟာ လာေမးသူ၊ ေဗဒင္ပညာ၊ အၾကားအျမင္ စသည္တို႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိ၊ သို႕ေသာ္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနေအာင္ လုပ္မည့္သူတေယာက္ ေပၚလာသည္။ ထိုသူကား ေဗဒင္ဆရာေဟာခန္းေလးႏွင့္ ကပ္လွ်က္ဆိုင္ကသူ။

ဆံပင္ညွပ္သမား..

               သူကား ေဗဒင္ဆရာႏွင့္ဆန္႕က်င္ဖက္ လုပ္ငန္းသဘာ၀ပိုင္ဆိုင္သူ။ လူေတြ ပံုမွန္ ဆံပင္ရွည္ေနေလ အနပ္မွန္ေနေလ၊ ပံုမွန္အလုပ္။ ဆႏၵနည္းေနေစသလို ပူပန္မွဴ႕လဲမရွိေစေတာ့ အျမဲေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသူ။ သူ႕အဖို႕ ေငြဆိုသည္မွာ အရုပ္ေလးမ်ားပါေသာ စာရြက္တရြက္၊ ထိုစာရြက္ေလးေၾကာင့္ အစားအေသာက္လိုလွ်င္ တဦးႏွင့္တဦး တိုက္ခိုက္ေနရဖို႕မလိုေတာ့။ ဤသည္သာ သူ႕ရဲ႕ စီးပြားေရးအျမင္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျမဲ အေႏွာင္အဖြဲကင္းစြာ စကားတေအးေအးႏွင့္။ လာညွပ္သူကို ေမးလဲေမး ေျပာလဲေျပာ။ဒီလိုနဲ႕ ရပ္အေၾကာင္း၊ ရြာအေၾကာင္းမွအစ ပါးစပ္ ဗဟုသုတေပါင္းမ်ားစြာ ျခင္းၾကားႏွင့္တိုက္ယူေနသူ။ တေျဖးေျဖး သူ႕ကုိယ္သူ ဘက္စံုႏွံ႕စပ္က်င္လည္သူတဦး အျဖစ္ျမင္ေယာင္လာသည္။

              တေန႕မွာ ေဗဒင္ေမးျပီး သူ႕ရဲ႕ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဖက္ ကူးလာတဲ့ ပြဲစားတေယာက္ တြက္ထားတဲ့စာရြက္ေလးကို အိပ္ကပ္ထဲ တရိုတေသ ေခါက္ထည့္လိုက္တာ သတိထားမိသည္။ သို႕ႏွင္ စကားစၾကည့္ေတာ့ လတ္တေလာ လက္ထဲေသာင္တင္ေနသည့္ ကားတစင္းထြက္ေစခ်င္လို႕ သြားေမးတာမွန္းသိလာပါသည္။ ေဟာထားတဲ့ စာရြက္ေလးကိုပါ ေတာင္းအၾကည့္၊ စာရြက္ေအာက္ေျခ ေထာင့္ကေလးက ေဗဒင္ဆရာအထပ္ထပ္ျခစ္ထားတဲ့ စက္၀ိုင္းေလးေတြ႕ေတာ့ သူမ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသြားသည္။ သူရဲ႕ တတိုတစ သိထားတဲ့ တြက္ကိန္းေတြထဲမွာ စက္၀ိုင္းမ်ိဳးမပါ။ ေဗဒင္ပညာႏွင့္ မပတ္သက္မွန္းကို သူေသခ်ာသိေနပါသည္။

               လွ်ပ္တျပက္ ေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့ အေတြးနဲ့ ဒီေဗဒင္ဆရာ တကယ့္ဆရာဗ်၊ အၾကားအျမင္ရေနပံုရတယ္။ ခင္ဗ်ားက ေငြနံသမား။ ဒီေတာ့ ေငြျမဲေနမဲ့သူဆိုတာ ဒီစက္၀ိုင္းေလးက ညႊန္းေနတာဗ်လို႕ ေျပာေတာ့ ပြဲစားလဲ သေဘာေတြက်ျပီး ေလေပးေျဖာင့္သြားတာေပါ့။ ဆံပင္ညွပ္တဲ့သူက ေနာက္ပိုင္း ၾကံဳတဲ့သူမွန္သမွ် အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီ့ စက္၀ိုင္းေလးအေၾကာင္းေျပာေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ လူေတြစိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ ပြဲစားနဲ႕ မဆင္မသင့္တဲ့သူေတြဆိုရင္ နဲနဲ ဇာတ္လမ္းလွည့္ျပီး ေဗဒင္ဆရာက ဒီလူ႕ကို ေငြသမားလို႕ မသိမသာ ထည့္လိုက္တာဗ်။ င၀ိုင္းသမားဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ လို႕လဲ လုပ္တတ္ေသးတယ္။

              အဲဒီ့အေၾကာင္းေတြကို ေဗဒင္ဆရာကိုယ္တိုင္လဲ ဆံပင္ညွပ္သမားဆီက ျပန္ၾကားရပါတယ္။ အကြက္ေပၚလာမွန္းသိေတာ့့ သူကလဲ ေနာက္ပိုင္း မသိစိတ္နဲ႕ ဆြဲေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ပဲ သိထားသမွ် ေဖါက္သယ္ေတြနဲ႕ ကိုက္မယ္ထင္တာေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာဆြဲေပးတာမ်ိုးျဖစ္လာတယ္။စက္၀ိုင္း၊ ေလးေထာင့္၊ တခါတရံ ေျပာရခက္သည့္ ခပ္ဆန္းဆန္း ပံုေလးမ်ား။ ေမးတဲ့သူေတြကလဲ သူ႕ေဟာျပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဖက္ကူး၊ ဟိုဆရာကလဲ သူထင္တာရယ္ သိတာရယ္ ေပါင္းျပီးသရုပ္ခြဲ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဇာတ္ရွိန္တက္လာပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာအတြက္ တဖန္ျပန္အဆင္ေျပလာသလို ဆံပင္ညွပ္သမားလဲ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ သိပ္အေရးပါတဲ့ေနရာမွာဆိုေတာ့ သေဘာေခြ႕ေနတယ္။


ကၽြန္ေတာ္..

              ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ဆံပင္ညွပ္ဆရာရဲ႕ ပံုမွန္ေဖါက္သယ္ထဲက တေယာက္။ သြားညွပ္တုိင္း ေဗဒင္ေမးျပီးျပီလား သူက ေမးေလ့ရွိတယ္။ မေမးရေသးမွန္းသိတဲ့အခါ ေဗဒင္ဆရာေတာ္ေၾကာင္းကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာခ်င္ေျပာတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ေဟာတမ္းနဲ႕ လူေတြ ဘယ္လို ပတ္သက္သက္ေနပံုရွင္းျပခ်င္ျပမယ္၊ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ေမးသင့္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ တသီတတန္းၾကီးေျပာျပီး သြားေမးဖို႕တိုက္တြန္းပါေတာ့တယ္။ စိတ္ညစ္လာလို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မညွပ္ပဲေန၊ တျခားေနရာေရာက္မွ ညွပ္ဆိုေတာ့လဲ အျမဲေရွာင္ေနလို႕ရတာမဟုတ္။ သူညွပ္တဲ့ ဆံပင္ပံုမဟုတ္မွန္း သိသာေနေတာ့ တဖက္ကလဲ မ်က္ႏွာပူရနဲ႕ အေတာ့္ကိုခက္ေနတာပဲ။

             တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ လူတေယာက္ပါပဲ။ ကတ္မုန္႕တလံုးလို အတြင္းက မုန္႕သားေပၚမွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပင္ဆင္မြန္းမံထားတဲ့ topping အျပည့္နဲ႕။ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အေပၚယံကို လူေတြၾကည့္ျပီး တုိက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ တဆင့္နားႏွင့္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာကို ျပန္ၾကားခ်င္တာေပါ့။ သို႕ေပမဲ့ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေသခ်ာလွတဲ့ အတြင္းပိုင္းကို ထင္သလိုျမင္သလိုမ်ိဳး ေျပာတာကိုေတာ့ သိပ္သေဘာမေတြ႕လွ။ ေသခ်ာသိႏိုင္သူက ေျပာျပမယ္ဆိုရင္လဲ သိပ္မစြန္႕စားလို၊ ေသခ်ာ မသိခ်င္ခဲ့ဲ။ အားနည္းခ်က္ဆိုသည္မွာ တစြန္းတစသိျပီးေနာက္မွာ ျပန္လည္ျမဳိခ်လို႕လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္။

                ေက်ာင္းတက္စဥ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ အတူထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက ဆရာေတြရဲ႕ လက္ေရးတိုင္းလိုလို အေတာ္ေသာ့သည္ထင္ခဲ့သည္။ အျမဲတမ္း ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ဒီေနရာမွာ ေရးထားတာ ဘာလဲ ေမးခ်င္ေမး.. သို႕မဟုတ္ သူေရးထားတာကို တဆင့္ျပန္ကူး။

                 တေန႕ အေတာ္ေလး မွန္းရခက္တဲ့စာ သူငယ္ခ်င္းကိုေမးေတာ့ သူက ျဖတ္ကနဲ တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘာလဲဆိုတာ ေရေရရာရာေျဖသည္။ အဲဒီ့မွာ စိတ္ထဲဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာျပီး မင္း ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရလားဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေအးေလတဲ့.။ ဒီ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စကားဆက္မဆိုေတာ့။ ေနာက္ အတန္းျပီး အားလံုးအခန္းထဲက ထြက္သြားသည္အထိ ေစာင့္ေနျပီး တေယာက္ထဲ ခံုတန္း တတန္းခ်င္း ေရွ႕ကိုတိုးသြားသည္။ အခန္းအလယ္ေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို ပီပီျပင္ျပင္ျမင္စျပဳလာသည္။ အရင္က ေသာ့သည့္ထင္ေသာ လက္ေရးမ်ား၊ အခုေတာ့ ပီပီသသ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း။

                ငါမ်က္စိမွန္ျပီပဲလို႕ ေသခ်ာသိရတဲ့ေနာက္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တခုကို သိရတဲ့ေနာက္မွာ ပိုျပီးထိခိုက္ေစတဲ့ စကားတခြန္း ထပ္ၾကားခဲ့ရသည္။ မ်က္စိဆရာ၀န္ထံမွ။ အေ၀းမွဳႏ္ဆိုေတာ့ တသက္လံုး မ်က္မွန္တပ္ေနရေတာ့မယ္တဲ့။ တေျဖးေျဖး ပါ၀ါတက္လာဖို႕ပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ အကယ္၍ ပါ၀ါနဲ (နည္း ) လာျပီဆို သတိထားတဲ့၊ ေသခါနီးလာလို႕ဆိုပဲ။ က်ေနေသာစိတ္ဓါတ္ ဟိုးအဆံုးစြန္အထိ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ဆိုေသာ္လည္း ျပင္ပ၊ သာမန္၊ အေသးအဖြဲ တခုမွ်သာ။ စိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ ရင္ဆိုင္ရန္ လြယ္ကူမည္မဟုတ္။

                 လက္ေလွ်ာ့လြယ္သူသည္ အေသးအဖြဲေလးကအစ လက္ေလွ်ာ့ဖို႕အဆင္သင့္။ သူ႕ကိုမသိေသာပတ္၀န္းက်င္မွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ၾကိဳးစားၾကည့္လိမ့္မည္ျဖစ္ေပမဲ့ လူေပ်ာ့လို႕သတ္မွတ္ထားေသာပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ လက္ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ဖို႕ သူ႕အတြက္ အခြင့္သင့္ေနသည္။ ဆန္႕က်င္ဖက္တြန္းအားတခု ေပၚဖို႕ အေတာ္ခက္ေနလိမ့္မည္။

                ကၽြန္ေတာ့အျမင္ လူတေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးကိုမူတည္ျပီးတြက္ရင္ အစြမ္းအစဟာ ရလဒ္လို႕ထားႏိုင္သလို အားနည္းခ်က္ဟာ အၾကြင္းတခု။ မိမိ အားနည္းခ်က္ကို သိထားတာေကာင္းတယ္လို႕ဆိုေပမဲ့ အားသာခ်က္ကိုသာ ပိုျပီး အေလးေပးခ်င္သည္။ ရဲတိုက္ ထိုင္ေဆာက္ေနျခင္းထက္ လံုသည္ဆိုရံုေလးကာကာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေရွ႕ဆက္ခ်င္သည္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ ၂ေယာက္ေရွ႕မွာ တကယ္အမွန္အကန္ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ အေပၚယံသက္သက္ျဖစ္ေစ ခ်ျပႏိုင္ဖို႕မရဲ။ သူတို႕သည္ အားနည္းခ်က္ကို ပိုျပီးထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သာေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ လူမ်ား။

              

နံရံကို ပထမဆံုးေဖါက္ထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားသူအတြက္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနမည္မွာမလြဲ။ တကယ္ေတာ့ မေမးပဲေနခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕အေတြးမွာ တခုခု သတ္မွတ္ျပီးျဖစ္ေနေလာက္ျပီ။ အနားညီ ၾတိဂံပံုသည္ တေထာင့္ ၆၀ ဒီဂရီရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေယာင္ ၆၀၊ ဆဌဂ ံဆိုလဲ အတူတူ၊ ေနာက္ဆံုး စက္၀ိုင္းတခုဆိုလွ်င္ေတာင္မွ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနသူ၊ ဒီလိုပဲျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ေမးလွ်င္ေျပာမည္၊ မေမးလွ်င္ သတင္းလႊင့္မည္။

သို႕ႏွင့္ တေန႕…


              တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းတခု။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာရယ္ ၊ ဆံပင္ညွပ္သမားရယ္၊ တခဏတာ သံုးဦးသား ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္..

                ေဗဒင္ဆရာ ပင့္သက္တခု ခပ္ဖြဖြခ်ျပီး စကားစေျပာသည္။ မေရွးမေႏွာင္းသူ႕လက္မွကိုင္ထားတဲ့ ေဘာပင္နဲ႕ တစံုတခု စဆြဲသည္။ ေဘာပင္စဆြဲရာေနရာသို႕ တဖန္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ပံုစံတခုေပၚလာမည္။ စက္၀ိုင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ေလးေထာင့္လဲျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ အဲဒီ့အခိုက္အတန္႕ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့မည္။

                 အားနည္းခ်က္တို႕ကို ထင္းေနေအာင္ ျပရင္း တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ လူတစုအၾကားတေနရာမွာ ျပန္ေပၚလာမည္လား၊ သူတို႕မျမင္သာေသာ နံရံတျခားတေနရာမွာလားေတာ့ မသိႏိုင္ေသး…


မွတ္စု..

“ Its just money; its made up. Pieces of paper with pictures on it so we don't have to kill each other just to get something to eat. ”
Margin Call