အမွန္အတိုင္း ေျပာရပါလွ်င္ ဒီအေတြးကို က်မ ရခဲ့တာ ၿပီးခဲတဲ့ ၂၀၀၉ခုႏွစ္ တုန္းက က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ငယ္ငယ္က ပညာဆည္းပူးခဲ့သည့္ အလယ္တန္းေက်ာင္း၏ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲႏွင့္ ေက်ာငး္သား၊ ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ား ေတြ ့ဆံုပြဲက ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က အေ၀းတေနရာမွ အိမ္သို ့အလည္ျပန္စဥ္ မထင္မွတ္ပဲ ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ခုျပန္စဥ္းစားလွ်င္ေတာ့ ငယ္ဆရာမမ်ားကို က်န္းမာစြာ ျပန္လည္ေတြ ့ရွိရၿပီး ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ ့ပါ ေတြ ့ခဲ့ရသျဖင့္ လြန္စြာ ကံေကာင္းခဲ့သည္ဟုလည္း ထင္မိပါသည္။ ျပန္လည္ႏုပ်ိဳလာသည္လို ့ထင္မွတ္ရသလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာနဲ ့လည္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို ခံစားေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကရပါသည္။
ယခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္အတြင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္မ်ားမွ သတိထားခဲ့မိတာ တစ္ခုရွိပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ စကားျဖစ္သလို အမ်ားဆံုးၾကားခဲ့ရေသာ စကားလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစကားမွာ...
`ဟယ္..ၾကည့္အံုး..အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး.. `ဆိုေသာ စကားႏွင့္ `အယ္..ၾကည့္စမ္း..ေျပာင္းလဲေနလိုက္တာ၊ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး... `ဆိုေသာ မွတ္ခ်က္စကားတို ့ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို ့က ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတို ့ကို ေျပာတာျဖစ္သလို၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ႏွဳတ္ဆက္စကားလည္းပါသည္။
ထိုစဥ္ကေတာ့ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း အေပၚယံအျမင္အေပၚ ေျပာင္းလဲျခင္း ၊ မေျပာင္းလဲျခင္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့မွန္း ခုျပန္စဥ္းးစားမွ သိရွိလိုက္မိသည္။ ထို ့အတူ တဆက္တည္း သူ ့အေၾကာင္း ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ဖလွယ္ရင္း ကိုယ္စီ မိသားစုအေၾကာင္း ဆက္မိၾကေတာ့မွ သူ ့ဘ၀၊ ကိုယ့္ဘ၀ အေၾကာင္းမ်ား သိလာကာ အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲေနျခင္းမ်ားႏွင့္ မေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ဆန္းစစ္သိရွိလိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်မ ပြဲၿပီးလို ့ၾကာမွပင္ ကိုယ့္ဟာကို ပြဲကို ရွည္ေနမိေတာ့သည္။
+ + +
ဒီလိုနဲ ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပါတ္ထဲကမွ ေဖ့ဘြတ္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းကို အမၾကီး တေယာက္အား ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
`မမေရ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေလ အရင္အတိုင္းေလးပဲ ၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးလို ့... `
ၿပီးမွ ေစ့ေစ့ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ ငါဘာကို ရည္ရြယ္လို ့ေရးမိပါလိမ့္လို ့။ ခဏၾကာေတာ့့ ျဖတ္ခနဲ အေတြး၀င္လာမိသည္။ အင္း..အဲဒီအမက သူ ့ကိုေတာ့ မွတ္မိတယ္လို ့ငယ္ငယ္တုန္းက ဓါတ္ပံုၾကည့္ေျပာလို ့ခုေနျပန္ေတြ ့လဲ သူ ့ကိုေတာ့ မွတ္မိေနအံုးမွာပါပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ေျပာမိတာထင္ပါရက္..လို ့စဥ္းစားမိရင္း ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ယခုတိုင္ အရင္က အတိုင္း ၀တ္ပံု၊ စားပံု၊အပိန္အ၀ မကြာတာ စိတ္က ေရာက္မိထင္ပါရက္နဲ ့ပဲ ကိုယ့္ဟာကို ေျပာေနမိသည္။( တကယ္ေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေအးခ်မ္းေသာ မိသားစုေလးျဖင့္ သူ ့မ်က္ႏွာ သြင္ျပင္မွာ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္မွဳႏွင့္ ရင့္က်က္မွဳပါေပါင္းလို ့လူၾကီးဆန္စြာ ရွိေနေပသည္။ ) အဓိက ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ငါဘာကိုေတြးမိလို ့မေျပာင္းလဲဘူး ေျပာမိပါလိမ့္ဆိုတာ ေရေရရာရာ စဥ္းစားမရျခင္းပင္။ ( စဥ္းစားမရျခငး္ဆိုသည္မွာ ခုေနာက္ပိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိလို ့သာ ဒီအေတြးေပၚလာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ ထိုအမရဲ ့စကားအေပၚ အလိုက္သင့္ေလး ေျပာလိုက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ) အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ထဲေပၚလာေသာ တဒဂၤ အျမင္ေလးျဖင့္သာ ေျပာလိုက္ျဖင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဆိုပါေတာ့..ဒီလိုနဲ ့ပင္ စိတ္ကေလးအားအားရွိတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရ။ သတိရမိတိုင္းလဲ အရင္လို သူတို ့ေတြ ဘယ္မွာပါလိမ့္..လို ့၊ သူ ့ခေလးေတြ ဘယ္အတန္းေရာက္ေနၾကၿပီလဲလို ့..တို ့ထက္ သူဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲေနပါလိမ့္ဆိုတာကိုပါ အေတြးေရာက္မိတတ္ေတာ့သည္။ ေနာက္ သူတို ့ကေရာ ငါ့ကို ဘယ္လိုမ်ားထင္ၾကမွာပါလိမ့္..လို ့လဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုပါ ဆန္းစစ္ေနမိပါေတာ့သည္။
ပထမဦးစြာ စစဥ္းစားစဥ္ အသိမိတ္ေဆြ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစု က်မကို ေတြ ့စဥ္ ေျပာခဲ့ေသာ...
`ဟယ္..နင္ အရင္ကလိုပဲေတာ့ `
ဆိုတာကို ေတြးေနမိသည္။ သို ့ေသာ္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေျပာတဲ့ အျမင္ခ်င္း မတူမွန္း သိလိုက္ရသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ၊ ဒီဇင္ဘာလထဲက အလုပ္ထဲတြင္ သိခဲ့ေသာ ၊ မေတြ ့ၾကရတာလည္း ၁၀ႏွစ္ခန္ ့ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ အကိုၾကီးတေယာက္ အိမ္ကို လာလည္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က က်မကို ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း ေျခဆံုး၊ ေခါင္းဆံုး ၾကည့္ရင္း ေျပာခဲ့သည္က...
`အင္း..အရင္အတိုင္းပဲ.. ဘာမွ မေျပာင္းဘူး `..ဟုပင္။ က်မက
`ဘာလဲ အရင္လို ၀ျမဲ၊ ၀ဆဲလို ့ေျပာတာ မဟုတ္လား `...ဆိုေတာ့ ရီလို ့သာေနသည္။ အိမ္မွာ ခဏ စကားေျပာအၿပီး တျခားသူငယ္ခ်င္း စံုတြဲပါေရာက္လာကာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို ့ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ စကားေတြေျပာၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေမးၾကသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ သူတို ့ေတြအေပၚ အျမင္ေတြ ဖလွယ္ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအစ္ကိုၾကီးနဲ ့ပါတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ဒီလိုနဲ ့ ၂ နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ က်မသားေလး အိပ္ခ်င္ေလာက္ေရာေပါ့ ဆိုကာ ျပန္ဖို ့ျပင္ၾကသည္။ သို ့ေသာ္ ေငြရွင္းၿပီး ဆိုင္ျပင္ေရာက္သည္ထိ ဆိုင္ေရွ့ရပ္လို ့စကားက မဆံုးၾကေသး။ အလုအယက္ ေျပာေနမိၾကတုန္း။ တကယ္ျပန္ၾကဖို ့ျပင္ေတာ့ ထိုအစ္ကိုၾကီးက က်မကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္သည္။
`တကယ္ေျပာတာ..အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး. `..ဟုပင္။
က်မ ယခု ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ပထမ ေျပာခဲ့ေသာ မေျပာင္းလဲဘူး..ဆိုတာကေတာ့ အျပင္လူပံုပန္းပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ခြဲခါနီး ေျပာခဲ့တာကေတာ့ က်မ စိတ္ထင္ က်မရဲ ့အေတြး၊ အေခၚ၊ အယူအဆ၊ စိတ္ထား၊ ေျပာဟန္ဆိုဟန္ အားလံုးက ဟိုစဥ္က အတိုင္းပဲလို ့သိသြားလို ့ပဲ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ကေယာက္ကလည္း ထိုအစ္ကိုၾကီးနဲ ့အတူပင္ အလုပ္ထဲတြင္ သိခင္ခဲ့ေသာ အမတစ္ေယာက္က က်မဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း က်မကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးကာ က်မအေျဖအေပၚ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။
သူမက က်မကို...
`ဘာလဲ အရင္လိုပဲ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ေကာက္တုန္းပဲလား `..တဲ့။ က်မက
`ေဘးနား ေကာက္စရာလူရွိရင္ ေကာက္လိုက္တာပဲ `..လို ့ျပန္ေျဖေတာ့...
`အသက္ကျဖင့္ ၾကီးလာၿပီ၊ ခုထိ ငယ္တုန္းကလိုပဲ မေျပာင္းလဲေသးဘူးလား `..တဲ့ ေမးရင္း ေျပာခဲ့ဘူးသည္။ သူ ့အျမင္အတိုင္းဆိုပါက က်မမွာ မေျပာင္းလဲေသးတာ ေနာက္တစ္ခ်က္ ရွိေနေသးသည္ေပါ့။
က်မအိမ္ ျပန္တိုင္း ညီအစ္မမ်ားသဖြယ္ ခင္ရေသာ ညီအစ္မတေတြဆီသြားလည္ရင္ေတာ့...
`ဒီလိုေလးပဲေတာ့။ ဘာမွ မထူးဘူး။ အရင္လိုပဲ။ `...ဟု ဆိုတတ္ေလေတာ့ ဒါလည္း က်မ ဘာမွ မေျပာင္းလဲတာ ဆိုျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ ဘာကို အေျခခံမွန္းေတာ့ မသိပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အေ၀းရပ္ျခားမွာ အခ်ိန္ၾကာသြားေနေပမဲ့ ၀တ္တာစားတာ၊ ေျပာတာဆိုတာ၊ ေနတာထိုင္တာ အရင္လိုပဲလို ့မေျပာင္းလဲျခင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေပမည္။
+ + +
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေလာက္က တကၠသိုလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က်မ တာ၀န္က်ေနရာ ဆိုဒ္ထဲလာရင္း က်မကို ေတြ ့ေတာ့...က်မအမည္ကို သူ မွန္မိပံု မရပါ။ သိခဲ့ခ်င္မွလည္း သိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ သူ က်မဆီ လွမ္းလာရင္း...
`နင္ အရင္အတိုင္းပဲ။ မေျပာင္းဘူး။အဲ..ပါးၾကီး ပိုေဖါင္းလာတာပဲရွိတယ္္`..တဲ့။ က်မလည္း သူ ့အမည္ကို မသိခဲ့ေလေတာ့ ရင္ပတ္က အမည္ကဒ္ကေလးကို ဖတ္ရင္း...
`နင္လဲ အရင္လိုပါပဲ `ဲ..လို ့ေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူဘာေတြ ေျပာင္းလဲေနတာေတြ ဘာေတြ ေရေရရာရာ ဘာမွ စဥ္းစားမရပါ။ တခုေသခ်ာတာကေတာ့ သူလည္းပဲ နည္းနည္းေတာ့ ၀ေနၿပီ ထင္မိပါသည္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို ့တေတြ မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲသြားၾကၿပီဆိုတာကို မဆန္းစစ္မိလို ့သာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ ခုနစ္ႏွစ္ အတြင္း ေျပာင္းလဲမွဳမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကတာ ကိုယ့္ဟာကို မရိပ္မိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာငး္တက္စဥ္က လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ိဳး နည္းပါးသြားခဲ့ရပါၿပီ။ တခါတေလ ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာေနရသလို၊ တခါတေလေတာ့လဲ သူမ်ားေက်နပ္ဖို ့ အလိုက္သင့္ ရယ္ေမာမွဳေတြသာပါ။ ရယ္ေမာမွဳေတြပင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရေပၿပီ။
ေက်ာင္းတုန္းက အခ်င္းခ်င္း စိတ္မဆိုးတမ္း စၾက၊ ေနာက္ၾကနဲ ့ေျပာခဲ့၊ ဆိုခဲ့ၾကဘူးေပမဲ့ ခုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း အေျခအေနေပၚလိုက္လို ့အၿမဲမဟုတ္ေတာင္ အၾကိမ္မ်ားမ်ား လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆိုေနၾကရေပၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ ့ၾက ဆံုမိၾကရင္လည္း အရင္လို လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုလို ့မရေတာ့ပါ။ ဘ၀ေပးအသိအရေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အလုပ္အကိုင္ ရာထူးတာ၀န္အရေသာ္လည္းေကာင္း ထိန္းခ်ဳပ္ ၊ ခ်င့္ခ်ိန္ရမွဳမ်ား အနည္းနဲ ့အမ်ားဆိုသလို ရွိလာေပၿပီ။
+ + +
အမ်ားစုမွာ အသက္၃၀ေက်ာ္လို ့၄၀တြင္းေရာက္ေနၾကၿပီမို ့မိမိ မိသားစု အေရး၊ ကိုယ့္ အလုပ္ရဲ ့သေဘာသဘာ၀၊ မိဘေမာင္ဘြားမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွဳမ်ား၊ ပါတ္၀န္းက်င္နဲ ့လိုက္ေလ်ာညီေထြဖို ့ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခက္အခဲမ်ား... ရုန္းကန္ ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းရမွဳမ်ားစြာျဖင့္ ငယ္ငယ္ကလို အပူအပင္ကင္းကင္းစိတ္လက္ေပါ့ပါးမွဳမ်ိဳး နည္းပါးသြားခဲ့ေလၿပီ။ အေတြးအေခၚမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲလာသလို အနည္းနဲ ့အမ်ား ရင့္က်က္မွဳမ်ားလည္း ရွိလာေပၿပီ။
ေရေျမအသစ္မွာမို ့ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရးတို ့သာမက အေတြးအေခၚ အယူအဆခ်င္းမတူသျဖင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ႏွင့္ လူမွဳေရး ဆိုင္ရာ အခက္အခဲမ်ား ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရမွဳတို ့ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရဘူးေပၿပီ။ လက္ရွိဘ၀ပင္လယ္တြင္ တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး မတူညီစြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့၊ ေအာင္ျမင္ေနသူမ်ား ရွိသလို ဆက္လက္ရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲ ၀င္ေနရဆဲသူမ်ားလည္း ရွိေနေပသည္။
ထို ့နည္းတူစြာ က်မတို ့ရဲ ့ကိုယ္၊ စိတ္၊ႏွလံုး သံုးပါးစလံုးလည္း အနည္းနဲ ့အမ်ား ဆိုသလို ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအရာမ်ား က်မတို ့မ်က္ႏွာမွာ၊ကိုယ္၊ စိတ္၊ႏွလံုးတို ့ေတြေပၚမွာပါ ရိုက္ခတ္ ထင္ဟတ္ ေပၚလြင္ေနမည္ထင္ပါသည္။ အခ်ိန္နဲ ့အတူ သူသူကိုယ္ကိုယ္ တျပိဳင္နက္တည္း ျပိဳင္တူ ေျပာင္းလဲေနၾကသည့္အတြက္ ေျပာင္းလဲေနျခင္းကို မရိပ္မိေလသလား။
ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပန္လည္ၾကည့္မိရင္ေတာ့ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္အတူ မျမဲျခင္း တရားေတြ ရလာပါေတာ့သည္။ အသက္အရြယ္ ၾကီးျပင္းလာသည္နဲ ့အမွ် ရုပ္ပိုင္းဆိုိုင္ရာမ်ား ႏုပ်ိဳျခင္းမွသည္ ရင့္က်က္မွဳဆီသို ့သိသာစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကေပၿပီ။ ၄၊၅။ ၁၀ႏွစ္ ကြာမွ မဟုတ္ပါ။ လပိုင္း အတြင္းတြင္ပင္ ေျပာင္းလဲေနျခင္းကို သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။
သို ့ဆိုေသာ္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ေတြ ့ပါက ...ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေတာ့... ဆိုေသာ စကားကို အခ်င္းခ်ငး္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျပာခဲ့မိၾကပါလိမ့္။ က်မ အေတြးေတြ ဆက္ေနမိျပန္ပါသည္။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားက က်မစိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ေနပါၿပီ။ ထိုအရာကား လူ တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး မတူညီသလို မတူညီေသာ ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ ရပ္တည္ေနၾကျခင္းပင္။
+ + +
သို ့ျဖင့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္က တတိယအၾကိမ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ေပမဲ့ က်မအတြက္ ဒုတိယအၾကိမ္တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာပြဲတြင္ ေတြ ့ခဲ့၊ ေျပာခဲ့ရေသာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္း ျပန္လည္ေတြးေနမိပါသည္။
ထိုစဥ္က ထံုးစံအတိုင္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို အရင္ ႏွဳတ္ဆက္ဖို ့ထက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့စကား အလုအယက္ ေျပာဖို ့သာ စိတ္သန္ေနခဲ့ပါသည္။ သို ့ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုေ၀းရာ လက္ဘက္ရည္နွင့္ ဆမူဆာေကြ်းေသာ ေနရာဆီသို ့ အရင္ဆံုး သြားခဲ့သည္။
ေတြ ့ၾကၿပီဆိုတာနဲ ့နားေထာင္သူမရွိ ဦးေအာင္ ေျပာၾကသည္။ ေနာက္မွသာ သိလိုရာ ျပန္ေမးယူရေတာ့သည္။ ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့တယ္၊ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုကာ မလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္းကိုလဲ သိသူက မသိသူကို သတင္းေပးၾကေသးသည္။ ထိုသို ့ေျပာရာတြင္ မိမိထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကေလးမ်ားလည္း မသိမသာ ပါ၀င္ေနတတ္သည္။ ဥပမာ..သူ ့ကို ငါေတြ ့တုန္းက ခေလးေတြနဲ ့ဆူညံေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ၊ သူတို ့မိသားစု အစစ အဆင္ေျပၾကတယ္သိလား..ဆိုတာမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ့ ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ပိန္လို ့၊ အသားေတြလဲညိဳေနတာ၊ အလုပ္က ပင္ပန္းတယ္ထင္တယ္..တို ့။
ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူစံုအေၾကာင္း သိသမွ် ဖလွယ္ၿပီးမွသာ ကိုယ္သိခ်င္၊ ေတြ ့ခ်င္သူ ၊ေျပာခ်င္သူနွင့္ ႏွစ္ဦးဆံု ေျပာၾကရေတာ့သည္။ ပြဲမစခင္ အခ်ိန္လုကာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးစံုေအာင္ အေျပးအလႊားရွာကာ မေမာမပန္းႏိုင္ ေျပာရေတာ့သည္။ ပြဲၿပီးပါက သူသူကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဖို ့သာ စိတ္ေစာေနတတ္သာ သိေနသည္။ အိမ္မွာက ေနာက္ဆံတင္းစရာ ကိုယ္စီျဖင့္ ငယ္ငယ္ကလို ကိုယ္တစ္ကိုယ္တည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေတြနဲ ့ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ ကိုယ္စီျဖင့္။
ပထမဆံုးေတြ ့ေသာ မနီနဲ ့က ေတာ္ေတာ္နဲ ့စကားျဖတ္မရ။ ေမြးသည္မွစလို ့ အသက္ ၁၅ႏွစ္ အရြယ္ထိ ႏွစ္အိမ့္ တစ္အိမ္ ညီီအစ္မ အရင္းအခ်ာလိုေနခဲ့သူမ်ားဆိုေတာ့ မိမိတို ့အေၾကာင္းသာ မက က်န္မိသားစု၀င္ေတြ အေၾကာင္းပါ မက်န္ ေျပာစရာမ်ား မ်ားစြာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ငယ္ငယ္က ေျပာဟန္ဆိုဟန္၊ ေလယူေလသိမ္းအတိုင္း အားရပါးရ ရင္းရင္းႏီွးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ က်မႏွင့္ သူမတို ့ရဲ ့ဆက္ဆံေရး ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ အျပင္ပန္းအရ အရင္လို အတိုင္းသာ။
သို ့ေသာ္ သူမနဲ ့စကားေျပာၾကရင္းမွ တျဖည္းျဖည္း သူမအေၾကာင္း ပိုသိလာရေတာ့သည္။ အရင္လိုပင္ အလွအပၾကိဳက္ကာ ေခတ္စတိုင္ျပင္ဆင္၀တ္စားထားေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့ သူမမိသားစုမွာ အႏိုင္ခံရသူမဟုတ္ေတာ့။ သူမစကားမ်ားအရ သူမသည္ ယခုေတာ့ အစ္ကို၊ အစ္မ ေမာင္ႏွမ မိသားစု၀င္မ်ား၏ စီးပြားေရး ၊ က်န္းမာေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရးကအစ အားလံုးကို ဦးေဆာင္ စီမံဆံုးျဖတ္သူေနရာက ျဖစ္ေနေပၿပီ။ သူမသည္္ ငယ္ငယ္က သူမ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူမ၏ ေအာင္ျမင္ေနေသာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ မိသားစုအတြင္း အေရးေပးမခံရသူ အျဖစ္မွ အားလံုးက အားကိုးရသူအျဖစ္ ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပၿပီ။
ေနာက္ေတြ ့ခ်င္သူက မိစုပင္။ က်မ အလည္ျပန္တိုင္း သူမေမာင္က တဆင့္ သတိရေၾကာင္းေလာက္သာ အမွာပါးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေတြ ့ခြင့္ မရခဲ့။ သူမကိုေတြ ့ေတာ့ တကယ္ကို အရင္ပံုေလးအတိုင္းပင္။ သူမဘ၀မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားသည္ကလြဲလို ့က်န္တာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲ ထူးျခားမွဳမရွိပါ။ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကေတာ့လည္း ဟိုးအရင္ကလိုပင္။ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာက အစ အတူတူပင္။ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို အနီးကပ္ျပဳစုေနသူ။
မၾကာခင္ မနီဆြဲေခၚရာ ပါလာေသာ ဆူဆူညံညံ၊ အသံစြာစြာျဖင့္ ေရာက္လာသူကား လံုး၀ ထင္မွတ္မထားစြာ အေျပာင္းလဲၾကီးေျပာင္းလဲေနေသာ မိႏြယ္ပင္။ အနီးေရာက္လာၿပီး အခ်င္းခ်င္း ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာၿပီးသည့္တိုင္ က်မမွာ ယံုၾကည္လို ့မရေသးပါ။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္ ့က သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေထာ္( သူငယ္ခ်င္းဖိုးေထာ္ကို ထိုအခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးေတြ ့ခဲ့ရျခင္းပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ခန္ ့က ဆိုင္ကယ္တိုက္မိကာ ဆံုးပါးသြားခဲ့ေပၿပီ။ စိတ္မေကာင္းရပါ။)ကို ေခၚလို ့အိမ္သို ့ေပါက္ခ်လာေတာ့သည္။ ရွပ္အက်ၤ ီလက္ရွည္ႏွင့္ ဆံပင္ကို ျဖစ္သလို စည္းေႏွာင္ထားၿပီး လြယ္အိတ္တစ္လံုးကိုလည္း ဆလြယ္သိုင္းလြယ္ကာ ေယာက်္ားေလးမ်ားကဲ့သို ့ကြမ္းကို အက်၀ါးလို ့။ ထိုစဥ္ကပင္ မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။
ေျပာဟန္ဆိုဟန္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမွဳတို ့ကလြဲလို ့ခြဲခြာခဲ့စဥ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ကနဲ ့မ်ားစြာကြာျခားခဲ့ေပၿပီ။ သူမသည္ ဟိုးအရင္ကလို ေက်ာင္းသူေလးမွ မဟုတ္ေတာ့ပါပဲေလ။ ေစာစီးစြာ အိမ္ေထာင္လဲ က်ေနပါၿပီတဲ့။ ယံုၾကည္ပါသည္။ သူမသည္ ၇ တန္း၊ ၈တန္းအရြယ္ကပင္ ရည္းစားထည္လဲ ထားတတ္ေနတာ သိထားခဲ့ၿပီး မအံ့ၾသေတာ့ပါ။ သူမ၏ စီးပြားေရးႏွင့္ လုပ္ငန္းသေဘာ၊ သေဘာ၀ကို ဖိုးေထာ္နဲ ့အတူ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာၾကေတာ့မွ သူမဘာေၾကာင့္ ဒီလိုပံု ျဖစ္ေနရသည္ကို နားလည္ လက္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ ေယာက်္ားေလးအမ်ားစုသာ လုပ္ကိုင္ေသာ လုပ္ငန္းကို မိဘမ်ား ထံမွလက္ဆင့္ကမ္းယူကာ သူမက တန္းတူ ရင္ေပါင္တန္းလုပ္ေနပါသည္တဲ့။ မိဘတို ့ကို အနားယူခိုင္းကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားပါသည္တဲ့။ က်မ သူမကို ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုမိပါသည္။ တကယ္ေတာ္ပါသည္။
က်မေရွ့ မွာ ယခုတဖန္ ျပန္ေတြ ့လိုက္ရေသာ မိႏြယ္ကား လြြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကလုိ မဟုတ္ျပန္ေတာ့ပါ။ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုႏွင့္ ေျပာဆိုပံုတို ့ သိသာစြာ ေျပာင္းလဲသြားျပန္ပါသည္။ မိန္းမဆန္စြာ လွလွပပ၀တ္လို ့၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီရဲရဲဆိုးလို ့၊ ဆံပင္ကို စတိုင္တက် ဖားလ်ားခ်လို ့။ သို ့ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ားမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းရိပ္လႊမ္းေနသလို ရီရီေ၀ေ၀ပင္။ မည္သို ့ေသာ ဘ၀အေျပာင္းအလဲမ်ား ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရပါလို ့လဲ။ က်မ ခ်က္ခ်င္းပင္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ထို ့ေနာက္ က်မတို ့၃ ေယာက္တြဲ ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီး စကားဆက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
သူမ၏ မေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ သားႏွင့္ သမီးတို ့အတြက္ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးတို ့ပါမက စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကိုပါ ေပးစြမ္း ရုန္းကန္ေနရေသာ မိခင္ဘ၀ႏွင့္ အတူ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတာ၀န္တို ့ကိုပါ ထမ္းေဆာင္ေနရေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့သည္။ မိဘႏွစ္ပါး ပါမက အသက္ ၉၀ေက်ာ္ အဖြားပါ အနားမွာ ရွိေနလို ့လည္း အား မေလ်ာ့ပဲ အလုပ္ကို ေယာက်္ားမ်ားနဲ ့တန္းတူ လုပ္ေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိဘနဲ ့အဖြားကိုလဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနေၾကာင္း။ က်မ ခ်ီးက်ဴးမိျပန္ပါသည္။
တဆက္တည္း သတိရမိသူေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မိစံပင္။ သူမကို ထိုပြဲမွာ ေတြ ့ခဲ့ရျခင္း မဟုတ္။ သူမသည္ အိမ္သို ့၃ ၊ ၄ေခါက္ သတိရတိုင္း လာေတြ ့ခဲ့ပါသည္။ က်မမွာ ခေလးငယ္ႏွင့္မို ့အျပင္ မသြားႏိုင္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိမ္သို ့လာၾကသျဖင့္ ေတြ ့ဆံုခဲ့ရရာ သူတို ့ကို လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။ မိစံ ေရာက္ခ်လာသည္က မထင္မွတ္စြာမို ့အိမ္ေရွ့မွ က်မ ကို ေခၚသံၾကားဆို ၀မ္းသားအားရ ေျပးသြားကာ ၾကိဳလိုက္မိသည္။ ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အခ်င္းခ်င္း ...
‘ဟယ္..ၾကည့္အံုး၊ အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေတာ့..’
ဆိုတာ တၿပိဳင္နက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ့္ကို အရင္အတိုင္းပါ။ ဆံပင္တိုေလးႏွင့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ အရင္လို ပင္ စကားေတြ ေဖါင္ဖြဲ ့လို ့။ အဓိက က က်မ သားေလးရေနေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ေတြ ့ခ်င္လြန္းလို ့( ေပးစရာ လက္ေဆာင္ ျမန္မာအကၤ် ီေလးျဖင့္) ေရာက္လာရပါသည္တဲ့။ ( ထိုအက်ၤ ီေလးကို ယခုတိုင္ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးစြာ သားေလးကို ၀တ္ဆင္ေပးေနဆဲပါ။ ) ေနာက္တို ့မိခင္တို ့ထံုးစံ အတိုင္း သူမ၏ သား ၂ေယာက္ အေၾကာင္းႏွင့္ က်မသားအေၾကာင္း။ ၿပီး သူ ့မိခင္နဲ ့ကိုယ့္မိဘေတြ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း..။ ထိုမွ ဆက္မွ သူမ၏ အမ်ိဳးသား လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ လေလာက္ကမွ ဆံုးပါးသြားခဲ့ေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားသိလိုက္ရပါသည္။ က်မတို ့စကားေတြ မစိုိုေတာ့ပါ။ ၀မ္းနည္းတုိးတိတ္စြာ အေၾကာင္းစံု ဆက္ေျပာျပရွာပါသည္။ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္တဲ့။ သို ့ေသာ္ သူမမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို လက္ခံကာ သား ၂ေယာက္အတြက္ ခြန္အားေတြ အျပည့္ ရွိေနပါသည္။
သူမ စကားမ်ားအရ အမ်ိဳးသားသည္ သူမကို အလြန္မွ ဂရုစိုက္ခဲ့သလို မိသားစုအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ တာ၀န္မေပးခဲ့ပါတဲ့။ အစစ အားလံုးကို သူတစ္ေယာက္တည္းကပဲ တာ၀န္ယူခဲ့ကာ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါသည္တဲ့။
‘အဲဒါဟယ္..ငါ့မွာ သူလဲမရွိေရာ ခေလးေတြ ေက်ာင္းပို ့ဖို ့အရင္ဆံုး ဆိုင္ကယ္စီးသင္ရေတာ့တာပဲ။ အရင္တုန္းက သူက စိတ္မခ်လို ့မစီးခိုင္းခဲ့ေပမဲ့ ခုေတာ့လဲ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ မျဖစ္ေတာ့လဲ စီးရင္း ခုရဲသြားၿပီဟ။ ခုက် အစစ အကုန္ အသစ္ျပန္လုပ္ေနရေတာ့ ခဏခဏ အျပင္ထြက္ရတာေပါ့ဟယ္။ အဲဒါ မိလင္းကေျပာတယ္။ ေအး..အဲဒါေတြသိလို ့ နင့့္္ အမ်ိဳးသားက သင္မေပးတာေနမွာ..လို ့ေတာင္ ငါ့ကို ေျပာေနေသးတယ္။ ဒါနဲ ့မိလင္းနဲ ့ငါနဲ ့က တစ္လမ္းထဲဟ။ နင္လာလည္ရင္ ငါတို ့အားလံုးဆံုလို ့ရတယ္။ သိလား...’
ဟု တဆက္တည္း မိလင္းမိသားစုအေၾကာင္းပါ သတင္းေပးသြားခဲ့ပါသည္။ က်မ လာဖို ့ကတိ ေပးလိုက္ေသာ္လည္း သူမသာ ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ၾကိမ္လာခဲ့သည္ ။ က်မက ေတာ္ေတာ္နဲ ့မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူမျပန္သြားေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။ ၁၀ လအတြင္း ဘ၀ေျပာင္းသြားရသလိုပင္။ သို ့ေသာ္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ အားငယ္ရိပ္ လံုး၀မရွိပါ။ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါသည္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်အေပၚ ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏိုင္သူပါ။
+ + +
ကန္ေတာ့ပြဲစဥ္အတြင္း ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ား မိန္ ့ခြန္းမ်ား ေျခြေနစဥ္ သားေလးက ကစားခ်င္ေနသျဖင့္ ခန္းမအျပင္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ့ရွိ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေအာက္က ခံုရွည္ၾကီးေပၚထိုင္လွ်က္ သားေလး ကစားတာ ေစာင့္ေနပါသည္။ မၾကာပါ က်မနား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ေနာက္ စကားေတြေျပာၾကပါေတာ့သည္။
ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ သူသည္ အရင္အတို္င္း ဆံပင္ကို ဆီအက်နဲ ့ဖီးလို ့။ တိုးတိုး ေအးေအးနဲ ့ေျပာလာပါသည္။ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ သားေတြအေၾကာင္း ၊ မိသားစုအေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့မွ စိိတ္မေကာင္းသံျဖင့္...
‘နင္သိလား။ ငါတို ့မငယ္ေတာ့ဘူးဟ။ ‘
က်မက ခ်က္ခ်င္း ‘အံမယ္ ငယ္ပါေသးတယ္..ၾကည့္ ငါ့သားဆို ခုမွ ၁ႏွစ္၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဟာကို ငယ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး သူ ့ကို ၾကီးျပင္းေအာင္ လုပ္ဖို ့အားေမြးထားရတယ္...’ လို ့ျပန္ေျပာ လိုက္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ သူက ဆက္ၿပီး...
‘နင္သိၿပီးၿပီလား။ တို ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုးသူေတြက ဆံုးကုန္ၾကၿပီ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာေရာ၊ အက္ဆီးဒင့္ေၾကာင့္ ၊ အရက္ေၾကာင့္ ဆံုးၾကတာေလ။ မငယ္ေတာ့ဘူး။..’ ဟု
သံေ၀ဂ ရေနသူပမာ သတင္းေပးပါသည္။ က်မလည္း...
‘ေအးေနာ္..ငါတို ့လည္း အစစ ဂရုစိုက္ရမဲ ့အရြယ္ေတြေရာက္ေနၾကၿပီ...’ လို ့ျပန္ေျပာ လိုက္မိပါသည္။ တကယ္လည္း က်မတို ့မငယ္ၾကေတာ့ပါ။ ငယ္ဟန္ေဆာင္ကာ ၾကိဳးစားေနျငား ဖံုးကြယ္မရေတာ့ပါ။ အိုျခင္း၊ နာျခင္းက က်မတို ့ကိုယ္ခႏၶာမွာ စ ၍ ေနရာအသီးသီး ယူေနၾကပါၿပီ။ ေမ့ထား ၍ မရေတာ့ပါ။ ခဏစကားဆက္ၿပီးေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားသည္။ သူသည္ အရင္ကလိုပင္ မေျပာင္းလဲစြာ လူၾကီးဆန္ဆဲပင္။
တခဏေနေတာ့ လက္ေရာ အက်ၤ ီအဖ်ားနားေလးေတြပါ ေရစိုစက္နဲ ့မလွတစ္ေယာက္္ လာေန ပါသည္။က်မက ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလို ့နာမည္ပါေခၚၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ ျပံဳးရႊင္စြာ အနားကပ္လာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏမဆိုင္း...
‘ေအးဟယ္..ငါက မွန္မိပါ့မလားလို ့။ေနာက္ၿပီးေခၚပါ့မလားလို ့။...’ လို ့ေျပာပါေတာ့သည္။က်မက..
‘ေဟာဗ်ာ..ဘာလို ့တုန္း။ မွတ္မိတာေပါ့။ေခၚတာေပါ့လို ့။ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ ့ရေအာင္ လာတဲ့ဟာ...’ လို ့ေျပာေတာ့...
‘အမေလး..ညီးကသာ ေတြ ့ခ်င္တယ္္လို ့ေျပာတာပါ။ တခ်ိဳ ့ဆို ငါက ႏွဳတ္ဆက္တာေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတာ။ မေခၚခ်င္မွန္းသိပါတယ္။ ဟင္း..သူတို ့က အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး...’ ဆိုကာ ေနာက္ဆက္လို ့စကားမ်ားစြာ ေျပာသြားပါသည္။ က်မအတိအက် မသိေပမဲ့ သူမဘာကို ဆိုလိုမွန္းရိပ္မိလိုက္ပါသည္။ က်မက..
‘အဲလို ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ မျမင္တာနဲ ့အခ်ိန္မရတာနဲ ့တျခားသူနဲ ့ေတြ ့စရာရွိေသးလို ့စကား မေျပာတာေနမွာပါ။ မလွ ထင္သလို မာနၾကီးသြားတာ၊ မေခၚခ်င္တာ၊ ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။..’ လို ့ဆိုေတာ့ သူမက ဆက္လို ့...
‘ေအာင္မေလး သူတို ့မေခၚလည္း ကိုယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ ကိုယ္ကုသိုလ္ရေအာင္လုပ္ေပးမွာပါ။ ေနာက္ေဖးက ပန္းကန္ေဆးအလုပ္လုပ္တာနဲ ့ပဲ မေခၚခ်င္ေနေပါ့...’ ဟု ေခါင္းကို အနည္းငယ္ေမာ့လို ့တဘက္ေစာင္းကာ ေျပာလာပါေတာ့သည္။ က်မက အံ့ၾသစြာျဖင့္..
‘ေအာင္မေလး..မလွ ၾကည့္ေနပါ။ဒီပန္းကန္ေဆးတဲ့အလုပ္ ဘယ္သူမွ လုပ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ မလွသာ ေကာင္းလြန္းလို ့ေစတနာ အျပည့္နဲ ့လုပ္တာ။ သူမ်ားေတြထက္ ကုသိုလ္ အမ်ားၾကီး ရတယ္။သူမ်ားကို ဂရုစိုက္မေနပါနဲ ့။ ကိုယ့္ဟာကို မွန္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ...’ လို ့အားေပးစကား ေျပာလိုက္ပါသည္။ ေျပာအၿပီး မႏြယ္ပါ ေရာက္လာပါသည္။ သူမကလည္း မလွ နည္းတူ ခံစားခ်က္တူ ေျပာလာျပန္ပါသည္။
‘ေအးပါ။ ငါကလည္း သူတို ့ေတြ ဘာၾကီးျဖစ္ေနေန ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ အလကား ၾကီးက်ယ္ေနၾကတာ။ အင္းပါေလ..ေတာ္ေသးတယ္..နင္က အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းဘူး။ ငါ့ကိုလဲ ေခၚတယ္...’ လို ့စိတ္သက္သာရာရသလို ေလသံျဖင့္ ေျပာလာပါေတာ့သည္။ က်မက ထပ္လို ့...
‘ေအာ္..မလွကလည္း ဘာေျပာင္းစရာရွိလည္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဟာ။...’ ဆိုေတာ့
‘ေအးပါ ေအးပါ..ငါ ၀မ္းသာတယ္သိလား။ ၿပီးက် ငါတို ့ေတြ ဓါတ္ပံုစုရိုက္မယ္။ ငါတကယ္ေရြးမွာ သိလား။...’ ဟုဆိုကာ ေခါင္းတခါခါလက္တခါခါနဲ ့ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ မႏြယ္ကေတာ့ ခဏစကားဆက္ၿပီးမွ ‘ေရွ့ႏွစ္ေတာ့ မလာေတာ့ဘူး...’ ဟု ဆိုရင္း ႏွဳတ္ဆက္ထြက္သြားပါသည္။
က်မ ေကာင္းေကာင္းနားလည္လိုက္ပါသည္။ အားငယ္စိတ္ျဖင့္ အားလံုးကို အျမင္လြဲေနျခင္းသာပါ။ က်မစကား တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေၾကာင့္ သူမ စိတ္သက္သာရာရသြားသည့္အတြက္ ၀မ္းသာရပါသည္။ သူမတို ့ရြတ္ျပသြားခဲ့သူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္လည္း ဆက္ဆံေရး အနည္းနဲ ့အမ်ား ေျပာင္းလဲေနသူမ်ားအျဖစ္ သူတို ့ေတြနဲ ့ေတြ ့မိေတာ့ သိလာရပါသည္။
+ + +
မၾကာပါ မမိုးတစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာေတာ့သည္။ က်မေဘးနား ၀င္ထိုင္ရင္း ဟိုတုန္းကလိုပင္ ရယ္သံတစ္၀က္ျဖင့္ စကားတစ္ေထြးၾကီး စေျပာပါေတာ့သည္။ ဆံထံုးကို ဟန္က်ပန္က်ထံုးလို ့၊ လူၾကီးဆန္ဆန္၀တ္စားထား ၍ ေမးၾကည့္မိေတာ့မွ အေျဖေပၚေတာ့သည္။ မယံုႏိုင္စြာ သူမက မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ့။ က်မမွာ အံ့အားသင့္စြာ တကယ္ဟုတ္ရဲ ့လားဟု ျပန္ေမးမိပါသည္။ သူမကလည္း က်မအေၾကာင္းေမးရင္း ဆက္ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ သူမ၏ ဆရာမဘ၀ အေၾကာင္းပင္။ သူမႏွင့္ ဆရာမ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္မရ ၍ ပိုၿပီး ေမးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မက...
‘ေနပါအံုး။ မမိုးက ဘယ္လိုမ်ား ေက်ာင္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တုန္း...’ဆိုေတာ့
ေရွးယခင္ကလိုပင္ ျပံဳးလွ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ကာ ...
‘ငါက ဆရာမေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနရတာေအ့။ ဆရာမေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာလဲ မလြယ္ပါဘူးေအ။ အခု ေက်ာင္းေဆာက္ဖို ့အလွဴေငြရတာေအ ..အဲဒါ ဟိုလူက ေဆာက္ခ်င္၊ ဒီလူကေဆာက္ခ်င္နဲ ့ ဆရာမၾကီး နာနားေနေန ေနပါတဲ့။ အလကား ၊ လိုခ်င္လို ့ငါ့ကို ေစတနာရွိသလို လုပ္တာ။ စာသင္ဖို ့က် ငါ့မွာ မနားတမ္းေစာင့္ၾကည့္ ေျပာေနရတာရယ္။ ငါ့ကိုလဲ ယူမယ္ထင္ၿပီး ေစာင္းေျပာေသးတာ။ ဆရာမေတြေပမဲ့ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးရယ္။ ဘာလို ့ယူမွာလဲဟာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ သူမ်ားက လွဴထားတာ ယူတယ္ဆိုတာ အကုသိုလ္ၾကီးပါ။ ေနာက္ၿပီး ငါ့အမ်ိဳးသားကလဲ မင္းေနာ္ မဟုတ္တာေတြ မလုပ္နဲ ။ ့ငါ ေလာက္ေအာင္ရွာေပးေနတာနဲ ့..အၿမဲ ေျပာတယ္ဟဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ စာမသင္ရေတာ့ဘူး။ အရင္သင္ရတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ ဆိုးရင္..ေအာ္ ငါ၀ဋ္လည္တာဟဲ့ဆိုၿပီး မနည္းသီးခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါတို ့ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲဆိုၿပီး ဆရာမေတြကို သနားသား..ဟီးဟီး...’
ဆိုကာ အရယ္ မရပ္ေတာ့ေပ။ တဆက္တည္း ၈တန္းႏွစ္က အတန္းပိုင္ဆရာမကို ဟိုစဥ္ကေတာ့ ဆိုးသည္ထင္ခဲ့ၾကေၾကာင္းနဲ ့ ၊ အခုျပန္ေတြးေတာ့ ေစတနာ အထားလြန္တာကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ ဆိုးသည္လို ့ထင္ခဲမိ့ၾကတာကို ျပန္သိလာၾကေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။ ခုေတာ့ က်န္းမာေရးအရ ရန္ကုန္ကေန မလာႏိုင္မွန္းသိပါရက္နဲ ့ေတြ ့ခ်င္၊ ကန္ေတာ့ခ်င္ လာပါသည္။ ထို ့ေနာက္..
‘ငါ့မွာ သားႏွစ္ေယာက္ကို ထိန္းရတာ မလြယ္ပါဘူးေအ။ ဒါနဲ ့သူတို ့ၾကီးက် ငါနင့္ဆီ သူတို ့အတြက္ အလုပ္ေတာင္းအုန္းမယ္...’ဟု ေျပာပါေသးသည္။ သူမ၏ သားမ်ားအတြက္ အၾကံဥာဏ္ ေတာင္းအုန္းမယ္ဟု ေျပာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာလိုက္မိပါ။ မၾကာပါ...
‘သားေတြ အိမ္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနအုန္းမလဲ မသိဘူး ျပန္မွ။ ဟီးဟီး..တကယ္က် သူ တို ့အေဖက ပိုထိန္းတယ္ေတာ့...’ဟု ရိုက္ မစစ္ရပဲ စံုေနေအာင္ေျပာကာ ျပန္သြားပါသည္။
က်မတစ္ေယာက္တည္း ဆက္ထိုင္ေနရင္း မမိုး ၈တန္းႏွစ္က အေၾကာင္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျပန္သတိရမိသည္။ တစ္မနက္ ေက်ာင္းသို ့ေက်ာင္းတက္အမွီ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ၊ လူကလဲ ပိုသီပတ္သီ ေရာက္လာရင္း..
‘ငါျဖင့္ မွီမွ မွီပါ့မလားလို ့။ ေမာလိုက္တာ။ ေျပးလာရတာ ။သို ့မို ့ဆို ေနာက္မက်ပါဘူးေအ။ ငါ့အေမက ဟင္းခ်က္ခိုင္းတာနဲ ့ၾကာေနတာ။ ဟင္းကလဲေအ...၀က္သားဟင္းကို ငါ ငပိထည့္တာ မ်ားသြားေရာ။ ဒါနဲ ့ငံေနေတာ့ စဥ္းစားၿပီး ပုစြန္ေျခာက္ေထာင္းထည့္လိုက္တာ နဲနဲေတာ့ ေကာင္းသြားတယ္ေအ့။ ဒါနဲ ့ေက်ာင္းကို ေနာက္က်ေရာ...ဟီး’
ဟု သူမ ဟင္းခ်က္တာ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပအၿပီးေတာ့ နားေထာင္ေနသူမ်ားက ၀ိုင္းကာ ဟင္းအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းေမးၾကေတာ့သည္။ က်မတို ့တစ္ေတြ အိမ္မွာ မခ်က္ျပဳတ္ၾကရေသးေပမဲ့ ၀က္သားႏွင့္ ငပိ၊ ပုစြန္ေျခာက္တို ့ဘယ္လိုမွ မဆိုင္ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ သိေနၾကပါသည္။ ထိုသို ့ေသာ မမိုးဘ၀မွ ယခုေတာ့ ပီဘိဆရာမၾကီးအသြင္ ၊ သားႏွစ္ေယာက္မိခင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္းၾကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ မမိုးတစ္ေယာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရာ အလုပ္၏ သေဘာသဘာ၀အရ အစစ ေျပာင္းလဲသြားရပါၿပီ။
သူမျပန္သြားသည့္တိုင္ အခမ္းအနားက မၿပီးေသးပါ။ သားေလး ေျပးလႊားကစားေနရာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းေအာက္က ျပန္ ့ျပဴးက်ယ္လြင့္ေသာ ခံုတန္းရွည္ၾကီးကို တခ်က္ၾကည့္ရင္း ...
‘ေအာ္..ငါတို ့ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးလဲ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။..’ဟု နံကပ္ႏွစ္ထပ္ ေက်ာင္းေဆာင္ ၃ေဆာင္တို ့ျဖင့္ ဟို းေရွးယခင္ကနဲ ့မတူစြာ ၾကီးက်ယ္ေနသည္ကိုလည္း ၾကည့္ေနမိသည္။ ထို ့ျပင္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား စိမ္းစိမ္းစိုစိုျဖင့္၊ မုန္ ့ဆိုင္တန္း၊ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီးတန္း ( က်မတို ့တုန္းက ေျခလ်င္ လာ၊ ျပန္ သို ့မဟုတ္ အိမ္က လိုက္ပို ့ဆိုေတာ့ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္တို ့မရွိပါ။) ကစားကြင္းတို ့ျဖင့္ ေက်ာင္းအဂၤါရပ္နဲ ့ညီစြာ ျပည့္စံုေနပါသည္။
က်မတို ့သူငယ္တန္းမွ ၄တန္းထိ တက္ခဲ့တုန္းကလို မိုးရြာလွ်င္ မိုးေရထဲ၊ ေနပူလွ်င္ အပူရွိန္ေအာက္ထဲ၊ ေလျပင္းတိုက္လွ်င္ ေခါင္းေလးမ်ားက ေလတိုက္ထဲမွာလို မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ( က်မတို ့ေနစဥ္က ေက်ာင္းေလးသည္ ေျခတံရွည္အသားတိုင္၊ ၀ါးကပ္မို း၊ ထရံကာက တစ္ထိုင္စာ အျမင့္သာ။) ၅တန္းေရာက္ခ်ိန္က် ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ ေငြ၁၀သိန္းက်လာသျဖင့္ ေက်ာင္းအသစ္ေဆာက္ရန္ဆိုကာ ဆရာအတတ္သင္ပိုင္ ထမင္းစားေဆာင္ အေဟာင္းသို ့ေျပာင္းေရ့ႊခဲ့ရပါသည္။ ေျပာင္းစက ပထမအစမ္းအၿပီး ၄၊၅ လအတြင္း ၿပီးမည္ဆိုေသာ္လည္း ၈တန္းေအာင္လို ့အ.ထ.က ေက်ာငး္သို ့သာ ေျပာင္းခဲ့ရသည္ ေက်ာင္းသစ္က မၿပီးေသးပါ။ ယခုေတာ့ အသစ္အသစ္တို ့ျဖင့္ အစစ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။
အဓိက ေျပာင္းလဲေနမွဳကေတာ့ က်မတို ့ ေခတ္တုန္းကလို ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းမွ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ သား၊ သမီးအမ်ားသာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အျပင္နီးစပ္ရာ ရပ္ကြက္ေပါင္းစံုမွ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ပါ၀င္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ထို ့ျပင္ ပြဲမစခင္ ေျပာခဲ့ရေသာ ငယ္ဆရာမတခ်ိဳ ့၏ စကားမ်ားအရ ဆရာ၊ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးမ်ားလည္း မတူေတာ့ပါတဲ့။
ပြဲမစခင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ မေမာတမ္း မရပ္မနား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ( အၾကီးတန္းမွ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားသာမက အငယ္တန္းမွ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးမ်ားပါမက်န္ ေျပာလို ့မဆံုးႏိုင္ပါ။ က်မတို ့ငယ္ငယ္က တစ္တန္းလွ်င္ အတန္းသား ၃၀ေက်ာ္ေလာက္သာရွိရံုမက အတန္းစံု ေမာင္ႏွမစံုျဖင့္ မသိသူမရွိ။ အားလံုး တကယ့္ေမာင္ႏွမမ်ားသဖြယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လည္း ကစား အတူတူပင္။ ) ေျပာေနစဥ္ က်မ အစ္ကိုက...
‘ဟိုမွာ နင့္ကို ဆရာမေတြက ေမးေနတယ္။ သြားေတြ ့ဦး..’.ဟု လာေျပာမွပင္ စကားစျဖတ္ကာ ဆရာမမ်ား စုေ၀းထိုင္ေနရာဆီသို ့အေျပးတပိုင္းသြားရပါေတာ့သည္။ ေသခ်ာပါသည္။ အဲလိုမွ လာမေခၚလွ်င္လည္း ပြဲၿပီးသည္ထိ ေတြ ့ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးလည္း က်မလိုပင္။လူစုခြဲကာ ခင္မင္ရာ ဆရာမမ်ားဆီသို ့ဦးတည္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ပထမဆံုး ၇ တန္း၊ ၈တန္းတုန္းက သခ်ၤာဆရာမႏွင့္ သိပၸံဆရာမဆီသို ့သြား ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္ပါသည္။ ( က်မ သူငယ္တန္းမွ ၈ တန္းအထိ သင္ခဲ့ရသမွ် ၅တန္းမွ ၈တန္းႏွစ္၀က္ထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္မွ လြဲ ၍ က်န္တာ အားလံုး ဆရာမခ်ည္းပင္။ မူလတန္းတုန္းက ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာေရးဘာသာတြင္ ေက်ာင္းရွိ ဆရာ၊ ဆရာမ ၁၂ ေယာက္၏ အမည္မ်ားကို က်က္ရ၏။ ထိုစဥ္က အားကစားဆရာ တစ္ေယာက္ရွိ၏။ ႏွဳတ္ေမးခြန္းေျဖေသာအခါ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုသည္ အစဥ္လိုက္ ႏွဳတ္တိုက္ရြတ္ၾကရရာ ထို ဆရာကိုပါ ေဒၚတတ္ၿပီး ရြတ္ၾကသျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးသည္။ )ထို ဆရာကိုလည္း က်န္းမာစြာ ေတြ ့ခဲ့ရပါသည္။
ဆရာမမ်ားသည္ ျပံဳးရယ္ေဖၚေရြ ခင္မင္စြာပင္ ျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္ရင္း က်မအေၾကာင္း ေမးပါေတာ့သည္။ သခ်ၤာဆရာမႏွင့္က ယခုထိ အဆက္အသြယ္ ေတြ ့ဆံုမွဳရွိဆဲမို ့အထူးေျပာစရာမရွိပါ။( ဆရာမသည္ က်မ အလည္တစ္ခါျပန္တိုင္း တန္ဖိုးၾကီး၊ အရည္အေသြးေကာင္း ျမန္မာခ်ည္ထည္၀တ္စံုကို က်မႏွင့္ အမ်ိဳးသားအတြက္ အျမဲေပးပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ )
ထိုဆရာမမွပင္ က်မ ၏္ မိသားစု လက္ရွိဘ၀ေလးအေၾကာင္းကို ေဘးမွ က်န္ဆရာမမ်ားကို ေျပာျပေနပါသည္။ က်မမွာ ျပံဳး ၍ နားေထာင္ၿပီး တစ္ခြန္းတစ္ေလသာ ၀င္ေျပာရပါသည္။ ဆရာမသည္ ႏွစ္ အစိတ္ခန္ ့က ေတာ္ခဲ့ရေသာ တပည့္မအေၾကာင္းကို ခင္မင္ႏွစ္လိုစြာ ေျပာျပေနသလို က်န္ဆရာမမ်ားကလည္း ၀မ္းေျမာက္စြာ နားေထာင္ေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း က်မမွာ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရပါသည္။
က်မ သိပၸံဆရာမႏွင့္ သခ်ၤာဆရာမတို ့ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဆရာမတို ့သည္လည္း အရင္အတိုင္းပင္ ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲမွဳမရွိပါ။ သိပၸံဆရာမက သူမႏွင့္ သူမ မိသားစုအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဆရာမတို ့မိသားစုေလးသည္လည္း ဟိုးအရင္ သိခဲ့ရသည့္အတိုင္း တူမမိသားစု၊ ဘခင္တို ့ႏွင့္ သူမဘ၀ ( အပ်ိဳၾကီးပင္ ) ဘာမွ မေျပာင္းလဲၾကပါ။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း ဆရာမသည္ အရင္အတိုင္း ရုပ္ရည္ကအစ အတူတူမို ့အသက္ ပိုၾကီးလာသည္ပင္ မထင္ရပါ။ က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္မို ့အထူးပင္ ၀မ္းသာမိပါသည္။
ဆရာမတို ့ကို က်မသတိရမိတာ တစ္ခု ေျပာလိုက္မိပါသည္။ က်မတို ့၇ တန္းတုန္းက သိပၸံဆရာမႏွင့္ သခ်ၤာဆရာမတို ့ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာၿပီး က်မတို ့အတန္းကို တာ၀န္ယူ သင္ရပါသည္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းႏွုတ္ဆက္ခိုင္းရင္း ဆရာဘယ္သူ ၊ ဆရာမဘယ္သူရဲ ့သားလား၊ သမီးလား ဟု ေမးတတ္ပါသည္။ သူမတို ့ ဆရာအတတ္သင္တက္စဥ္က ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အမည္မ်ားကို ရြတ္ရင္း မွန္လွ်င္ ေအာ္..ေအးေအး။ ဆရာေကာ ေနေကာင္းလား..ဟု ေမးတတ္ပါသည္။ သို ့ေမးရင္း...
‘ေအာ္..ကိုယ့္ဟာကိုေတာ့ ငယ္ေသးတယ္ထင္ေနတာ။ ဒီဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ ့သားေတြ၊ သမီးေတြေတြ ့မွပဲ ကိုယ့္ဟာကို ၾကီးမွန္းသိရေတာ့တယ္...’ဟု ဆရာမအခ်င္းခ်င္းေျပာရင္း ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ေမာခဲ့ၾကတာ မွတ္မိေနပါေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ တဆက္တည္း...
‘ဆရာမေရ..ခု သမီးတို ့အလွည့္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာမတို ့က သိသိသာသာ မေျပာင္းလဲေပမဲ့ သမီးတို ့ေတြ ခုေနာက္တက္ ခေလးေတြၾကည့္ၿပီး ငါတို ့ေတာ္ေတာ္ၾကီးသြားၿပီပဲလို ့ေျပာေန ရၿပီ။ ဆရာမ...’ ဟု သတိတရ ေျပာျပေနမိသည္။ ဆရာမတို ့က...
‘မၾကီးေသးပါဘူး။ ထင္လို ့ပါ။ ဒီလိုပါပဲ ။ တကယ္၊ တကယ္..’ဟု သိပၸံဆရာမက အားေပးေနပါေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ က်မနဲ ့တစ္တန္းတည္းေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တန္းစီကာ ေမးပါေတာ့သည္။ က်မက သိသမွ် ျပန္ေျဖရင္း...
‘အယ္..ဆရာမက အားလံုးမွတ္မိေသးတယ္ေနာ္။ ဟို..သမီးက ႏွစ္ေတြကလည္းၾကာ ေနာက္တက္ ခေလးေတြကလည္းမ်ားေတာ့ မွတ္မိပါအုန္းမလားလို ့...’ေမးေျပာေျပာမိပါသည္။ ဆရာမက...
‘သမီးတို ့တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့။ အရင္ကလို မရင္းႏွီးၾကေတာ့ဘူး။ သင္စရာရွိသင္၊ ေျပာစရာရွိေျပာ ဒါေလာက္ပဲ။ အင္း...အရင္ကနဲ ့မတူေတာ့ဘူး။ မတူေတာ့ဘူး။ အားလံုးေျပာင္းလဲသြားၿပီ..’ဟု ေလးေလးမွန္မွန္ေလသံျဖင့္ေျပာလာပါသည္။
ဆရာမေျပာလိုက္သည့္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆိုေသာ အေၾကာင္းက လူတဦးတေယာက္အေပၚ အျမင္သံုးသပ္ခ်က္မဟုတ္။ ဆရာ၊ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား ႏွစ္ေတြ၊ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြေျပာင္းလို ့ ဆရာ၊ တပည့္ ဆက္ဆံေရးပါ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္သည္။
၅တန္းမွ ၈တန္းထိသင္ခဲ့ရေသာ ပထ၀ီဆရာမကေတာ့ ကံမေကာင္းစြာ မ်က္စိႏွစ္လံုး အလင္းကြယ္ခဲ့ရပါသည္။ ရုပ္ရည္၊ အသံႏွင့္ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပါရက္နဲ ့မ်က္စိက်မွ ျဖစ္ရသည့္အတြက္ လြန္စြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ေျပာလာသမွ်ေသာ တပည့္မ်ား၏ အသံႏွင့္ အမည္ကို မွတ္မိလွ်က္ ျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္ ပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ အနီးကပ္ျပဳစုသူရွိၿပီး ( အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ ၍ ) သြားလာလွဳပ္ရွားႏိုင္ေနကာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိုပင္ ျဖစ္ေအာင္ တက္ေရာက္ ကန္ေတာ့ ခံယူသည့္အတြက္ လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ေနရပါသည္။
ပြဲအၿပီး ေန ့လည္စာ ထမင္းျဖင့္ တည္ခင္း ေကြ်းေမြးစဥ္ ဆရာမမ်ားဆီသို ့ သြားေရာက္ ဂါရ၀ျပဳခ့ဲပါသည္။ မူလတန္းတုန္းက ဆရာမမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမအျဖစ္ မေတာ္ခဲ့ရေသာ္လည္း လြန္စြာ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စားေနရာ စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားသို ့သြားခဲ့ကာ ႏွဳတ္ဆက္စကား ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။ ထူးထူးျခားျခား မမွတ္မိေအာင္ ေျပာင္းလဲမေနၾကပါ။ အားလံုးက်န္းမာစြာ ေတြ ့ရသျဖင့္ ၀မ္းသာရပါသည္။
၅တန္း ႏွင့္ ၆တန္းတို ့ကို သခ်ၤာသင္ၿပီး ၆တန္းအတန္းပိုင္လည္းျဖစ္ေသာ ဆရာမသည္လည္း က်မကို အမည္အျပည့္အစံုေခၚလို ့ ၀မ္းပန္းတသာ ျဖင့္...
‘ၾကည့္အုန္း။ အရင္အတိုင္းပဲ။ မေျပာင္းဘူး။ မေျပာင္းဘူး...’ဟု ဟိုးယခင္ကလိုပင္ ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ ႏူးညံ့ေအးေဆးစြာ ႏွဳတ္ဆက္ေျပာ ေျပာပါေတာ့သည္။က်မက...
‘မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆရာမရယ္ ။ အရင္လို။ သမီးအသက္ေတြၾကီးလာၿပီ ဆရာမရဲ ့။ ...’ လို ့ေျပာေတာ့...
‘အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိလို ့လဲ...’ဟု ျပန္ေမးရာ...
‘ဆရာမ၊ သမီး အသက္ ၄၀ရွိသြားၿပီ။ မငယ္ေတာ့ဘူး ဆရာမရယ္...’ဟု ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ ဆရာမသည္ ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းစြာ က်မလက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ရင္း..
‘ေအာ္..ငယ္ေသးတယ္၊ ငယ္ေသးတယ္။ ဆရာမဆို အခု ၆၅ႏွစ္ရွိၿပီ။ သမီးငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္...’ဟု က်မကို ခ်စ္ခင္စြာ အားေပးရွာပါသည္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို ့တေတြ မငယ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ဆရာမသိမွာပါ။ သို ့ေသာ္ ဆရာမတို ့အျမင္မွာ တပည့္မ်ားကို ငယ္ငယ္ကလို တပည့္ခေလးေတြလို ယခုတိုင္ ျမင္ေန၊ သေဘာထားေနဆဲပဲဆိုတာ သိပါသည္။
ထို ့ေနာက္ က်မ၊ မိစုႏွင့္ ဆရာမတို ့၀ိုင္းထိုင္ကာ ဆရာမက သူမမိသားစုအေၾကာင္း၊ သမီးၾကီးအေၾကာင္း ။ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း စံုေအာင္ သတင္းေပးပါသည္။ ( က်မတို ့ငယ္ငယ္က ဆရာ၊ တပည့္ရယ္လို ့မဟုတ္ ၊ မိသားစုေတြအေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္သိခဲ့၊ ခင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ဘယ္ဆရာမႏွင့္ပဲ ေတြ ့ေတြ ့မိသားစု၀င္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။ )က်မက ...
‘ဆရာမကမွ တကယ့္ကို အရင္အတိုင္းပဲ... ‘ဟု ဆိုသျဖင့္ ဆရာမက က်န္းမာေရးလိုက္စားေနလို ့ယခုလို အရင္အတိုင္း ထင္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အားလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံစံု အလည္အပတ္သြားေၾကာင္း ။ အခ်ိန္ရလွ်င္ က်မတို ့မိသားစု သူမအိမ္သို ့လာလည္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ က်မအမ်ိဳးသားကိုလည္း ေတြ ့ဘူးခ်င္ေၾကာင္းျဖင့္ စံုလင္စြာ ေျပာခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုစဥ္ က်မသားေလးက ဆရာမလက္ထဲမွ ေရဘူးကို ျမင္ကာ ေရပူဆာသျဖင့္ ဆရာမက ေရဘူးကို ဖြင့္တိုက္ဖို ့ျပင္ေန ၍ က်မက...
‘ေနပါ၊ ေနပါ ဆရာမ။ ရပါတယ္။ သမီး တျခားက ယူတိုက္ပါ့မယ္...’ဆိုေတာ့
‘သမီးေတြရဲ ့သားဆိုေတာ့ ဆရာမရဲ ့ေျမးေလးပဲေပါ့။... ‘ဟု ဆိုကာ ဂရုတစိုက္ ကိုယ္တိုင္ တိုက္ေနသျဖင့္ က်မမွာ ေျပာမျပတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနမိပါသည္။ က်မ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထူးတလည္ မေျပာမိပါ။ ေျပာစရာမလိုဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ က်မတို ့သည္ ယခုတိုင္ ဆရာ၊ တပည့္ သံေယာဇဥ္ၾကီးစြာ ရိွဆဲျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း သိလိုက္ရ ပါသည္။ က်မ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ တက္ျဖစ္တာ လြန္စြာ ကံေကာင္းသည္ဟု ထင္မိပါေတာ့သည္။ ေရွ့ႏွစ္ကိုလည္း တက္ျဖစ္ဖို ့ၾကိဳးစားပါအုန္းမည္။ ထပ္၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ ့ခ်င္ပါေသးသည္။ ဆရာမသည္ အရာရာ အရင္အတိုင္းေလးသာပါ။
ဆရာမႏွင့္ေျပာလို ့၀ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန က်တို ့အဖြဲ ့ကို ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမဆီ ကူးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မိစုကေတာ့ ဆရာမႏွင့္ေျပာေကာင္းေနဆဲ က်န္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာမသည္ အမည္နဲ ့လိုက္ဖက္စြာ အျမဲျပံဳးေနတတ္တာကေတာ့ အရင္လိုပါပင္။ သို ့ေသာ္နဲနဲ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ့ တည္ျငိမ္လြန္းေနျခင္းပင္။ တကယ္ေတာ့ ဒီဆရာမသည္ က်မတို ့ရဲ ့သင္ဆရာမ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို ့ေသာ္ ေက်ာင္းရဲ ့ခ်စ္စရာမူအတိုင္း ဆရာမအားလံုးနဲ ့တပည့္အားလံုး ရင္းႏွီးၾကျခင္းအရ ခင္မင္ေနျခင္းပါပင္။
အနားေရာက္ေတာ့ က်မကပင္...
‘ဆရာမ ေနေကာင္းလား။အရင္လိုပဲ ဆရာမက။ ဆရာမ အခု ဘယ္မွာလဲဟင္..’.လို ့ေျပာေတာ့
‘အင္း..ေကာင္းပါတယ္။ ခေလးက ဘယ္ေလာက္ရသြားၿပီလဲ..’လို ့ေမးလာပါတယ္။က်မက...
‘၂ႏွစ္ဆရာမ။ ဆရာမေရာ ဟို ..တူမေတြနဲ ့ပဲ အတူတူေနတာပဲေပါ့...’လို ့ဟိုးအရင္က မူလတန္းျပဆရာမအပ်ိဳေလးလွလွဘ၀ျဖင့္ တူမမ်ားနဲ ့ေနတာ သတိရမိရင္းေမးလိုက္ပါသည္။ထိုအခါ ဆရာမက တိုးတိမ္စြာျဖင့္...
‘ဆရာမက အခု ပုသိမ္ၾကီးမွာေနတယ္။ အင္း..ေျပာရရင္ ဆရာမ ဘ၀က အစံုပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာမက ထြက္ၿပီး မယ္သီ၀တ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္တခါထြက္ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ၾကီးမွ ဆိုေတာ့ ခေလးေတာ့ မယူေတာ့ဘူးေလ။..’လို ့ဆက္ေျပာပါတယ္။ က်မ မသိခဲ့သလို ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ ဘာဆက္ရမွန္းမသိစြာ...
‘ဟို..သမီး မသိဘူးဗ်...’ဟု ေျပာလိုက္မိပါသည္။ ဆရာမက ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးရင္း ဆက္လို ့...
‘ေျပာရရင္ အရွည္ၾကီးပဲ ဆရာမဘ၀က။ သမီးအစ္ကို ကိုသာ ေမးၾကည့္ပါ။ သူဆရာမအေၾကာင္း အကုန္သိတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုတာကို...’
က်မသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ တစြန္းတစအရ ဆရာမ ဘ၀ မ်ားစြာေျပာင္းလဲခဲ့ပါလိမ့္မည္။သို ့ျဖင့္လဲ ေတြ ့စက အရင္လို ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ေသာအျပံဳးမ်ိဳးအစား တည္ျငိမ္တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ အျပံဳးကို ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာမသည္ က်မတို ့အလယ္တန္းေရာက္ခါမွ မူလတန္းျပ ဆရာမ အျဖစ္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာကာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္သလို လွလွပပလည္း ၀တ္စားတတ္သျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားၾကားသာမက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားၾကားမွာပါ သတင္းၾကီးသည့္ ေရႊမင္းသမီးတစ္ပါးပမာပါ။ေက်ာင္းအသြားအျပန္ စက္ဘီးေဘးမွ လိုက္သူ တရံုးရံုးျဖင့္ ဆရာမဆိုသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသူေလးပမာလိုပါ။
က်မအစ္ကို ကို မေမးလို သျဖင့္ မေမးခဲ့ေပမဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲအၿပီး ဆရာမမ်ားအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း တစြန္းတစ ထပ္ၾကားလိုက္ရေတာ့မွ ဘာေၾကာင့္ တည္ျငိမ္သြားသည္ဆိုတာ သိလိုက္ရ ပါေတာ့သည္။ က်မအစ္ကိုက...
‘ေအာ္..ဘ၀ဆိုတာ တရားရေလာက္ေအာင္ တကယ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္ဆိုတာ အဲဒီဆရာမၾကည့္ၿပီး သိလိုက္ရေၾကာင္း၊ ဟိုး အရင္က မင္းသမီးေလးတစ္ပါးလို နာမည္ၾကီးၿပီး ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနခဲ့ေပမဲ့ ဘ၀မွာ ထင္မထားတာေတြ ျဖစ္တတ္ၿပီး ေျပာင္းျပန္ကို ေျပာင္းသြားႏိုင္ေၾကာင္း၊ တကယ္ကို တရားရဖို ့ေကာင္းေၾကာင္း၊ မယ္သီက ၀တ္လိုက္ေသးသလို ခုက် တစ္ခါထြက္ၿပီး အိမ္ေထာင္က က်။ က်ျပန္ေတာ့လဲ တကယ့္ကို ထင္မထားတဲ့သူမ်ိဳးနဲ ့ျဖစ္ေၾကာင္း...’ ေျပာလာပါသည္။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္လို ့ေျပာင္းလဲသြားသည္မသိရေပမဲ့ ဆရာမေလးအေၾကာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြၾကား ယခုတိုင္ ေျပာစရာရွိေနဆဲပါပင္။ ဆရာမလိုပင္ မည္သူမဆို ဘ၀ဆိုတာ ၾကိဳတင္မျမင္ႏိုင္သလို ထင္မထားတာေတြလည္း ရင္ဆိုင္ေတြ ့ရအုန္းမွာ မလြဲပါ။
ဆရာမကပင္ ဦးစြာႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ဖို ့ျပင္ေတာ့မွ က်မလည္း ျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္လို ့ေနရာမွာပင္ က်န္ခဲ့ပါသည္။ စိတ္ထဲေလးပင္လွ်က္က်န္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာမဘ၀သည္ အခ်ိဳးအဆစ္အေကြ ့အေကာက္ ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ မလွပစြာ ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ မည္သူမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူမဘ၀ သူမ ဖန္တီးသူသာပါ။ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ခဏျငိမ္သက္ေနမိအၿပီးမွာေတာ့ သားေလးကို ေခၚကာ ေနာက္ တစ္စားပြဲသို ့ကူးခဲ့ပါေတာ့သည္။
က်မ ေက်ာင္းသူဘ၀၏ ပထမဦးဆံုးလည္းျဖစ္၊ အခ်စ္ဆံုးလည္းျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာမထံသို ့ပါ။ သူငယ္တန္းမွ ၄တန္းအထိ အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့ရံုမက ဆရာမႏွင့္ က်မသည္ ညီအစ္မသဖြယ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ဆရာမသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္လို ့ ေကြ်းရာကိုစား ခိုင္းရာကိုလုပ္ ေျပာသမွ် နားေထာင္ခဲ့ရေသာ ညီမငယ္အေဖၚသဖြယ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ထို ့ျပင္ ေက်ာင္းေရာက္စက ငယ္လည္းငယ္ လွလည္းလွသျဖင့္ သူ ့ဆရာမ ကိုယ့္ဆရာမ ျပိဳင္ခဲ့စဥ္က အလွပထမႏိုင္ခဲ့ဘူးသျဖင့္ လြန္စြာ ၀မ္းသာခဲ့ဲရေသာ ခေလးဘ၀ ေပ်ာ္ခ်ိန္မ်ားလည္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဆရာမကိုေတြ ့ေတာ့ ဟိုးအရင္လို ညီအစ္မသဖြယ္ မခံစားရေတာ့ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ၀မ္းနည္းစြာသိလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးလံုး အနည္းငယ္ တစိမ္းဆန္စြာ တိုတိုပင္ေျပာမိေျဖမိခဲ့ၾကပါသည္။ က်မ ယခု ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုတာ အေျဖရွာမရေသးပါ။ သို ့ေသာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳမ်ားကေတာ့ အခ်ိန္ကာလနဲ ့အတူ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရပါၿပီ။ ဆရာမနဲ ့ေတြ ့ပါက ဟိုး အရင္ကလို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရင္းရင္းႏွီးႏွီး သူ ့အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း အားရပါးရေျပာလိုက္ၾကမဟဲ့လို ့ေတြးရင္း ကန္ေတာ့ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္အေပ်ာ္ၾကီးေပ် ာ္ခဲ့ ေမွ်ာ္ခဲ့ရသမွ် ထိုခဏမွာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပါသည္။ တိုးတိတ္စြာ ႏွဳတ္ဆက္လို ့ထခဲ့မိပါသည္။ဆရာမသည္လည္း ဟိုးငယ္ငယ္ ၂၀ေက်ာ္လို မႏုပ်ိဳေတာ့ပါ။ တကယ့္ကို ၅၀ေက်ာ္ ဆရာမၾကီးျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
တဆက္တည္း ဟိုးအရင္ ၅တန္း အတန္းပိုင္လည္းျဖစ္သလို ၅တန္း၊ ၆တန္း အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ၇တန္းျမန္မာစာသင္ေသာ ဆရာမကိုပါ သတိရမိ သြားပါသည္။ လြန္စြာ အသင္အျပေကာင္းသလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း၀တ္ဆင္တတ္ၿပီး က်န္းမာေရးလည္း အလြန္လိုက္စားခဲ့ပါလွ်က္နဲ ့ေစာစီးစြာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရပါသည္။ ထိုဆရာမအတြက္လည္း က်မက အ၀ယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသျဖင့္ တိုင္ဆိုင္စြာ သတိရမိျခင္းပါ။ ( ဆရာမနဲ ့ပါတ္သတ္ၿပီး အမွတ္ရစရာအမ်ားၾကီးရွိခဲ့ပါသည္။)
က်မ ၆တန္းႏွစ္ကပါ။ ဆရာမသည္ ေမွာင္ေမွာင္သည္ဆီက မက္မန္းသီးေပါင္းကို ၾကိဳက္ပါသည္။သို ့ေသာ္ မုန္ ့စားဆငး္ခ်ိန္က်မွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေရာကာ မ၀ယ္လိုပါ။ သို ့ျဖင့္ မုန္းစားမဆင္းမွီ ေစာေရာက္တတ္ေသာ အသည္ဆီက ၾကိဳတင္၀ယ္ထားရပါသည္။၀ယ္ဖို ့က က်မရဲ ့ေန ့စဥ္ တာ၀န္တစ္ခုပါ။ ေမွာင္ေမွာင္သည္ရဲ ့ေမာင္းသံၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ရံုးခန္းသိူ ့သြား၊ ဆရာမ ထမင္းခ်ိဳင့္ေပၚတင္ထားေသာ တမတ္ေစ့ကိုယူၿပီး သြား၀ယ္၊ ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ေပၚျပန္တင္ထား။ က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေပးခဲ့ရေသာ တာ၀န္တစ္ခုပါ။ ယခုတိုင္ သတိရဆဲ လြမ္းမိဆဲပါ။ သို ့ေသာ္ ဆရာမကား ဘ၀တစ္ပါးသို ့ေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။
ထို ့ျပင္ ၅တန္းမွ ၈တန္းႏွစ္၀က္ထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးလည္း ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ၈တန္းႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ့ရာ အသင္အျပေကာင္းသလို ေျပာင္းခါနီးမို ့ထင့္ အရင္ႏွစ္ေတြက စည္းကမ္းတင္းခဲ့သေလာက္ က်မတို ့၈တန္းႏွစ္မွာျဖင့္ အလိုလိုက္ကာ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။
က်မအေတြးကို ျဖတ္လို ့ေနာက္တစ္ခံုကူးေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင့္ျဖင့္ ၀ိုင္းဖြဲ ့ေနၾကေသာ အၾကီးတန္းက အစ္မၾကီးမ်ားနဲ ့၇တန္း အတန္းပိုင္လည္းျဖစ္ ၅၊ ၆၊ ၇ တန္း သမိုင္းဆရာမလည္းျဖစ္ေသာ ဆရာမတို ့ပြဲဆူေနၾကျခင္းပင္။ ဆရာမသည္ မေျပာင္းလဲစြာ ဟိုးအရင္ကလိုပင္ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ေတာင္းခ်င္တာေတာင္း၊ ေမးခ်င္တာေမးျဖင့္ အဖြဲ ့က် စည္ကားေနပါသည္။ ဒါတင္မက က်မသားေလးက ထမင္းပြဲကို လက္ညိွဳးထိုးေနသျဖင့္ ဆရာမကပင္ ခြံ ့ေကြ်းလိုက္ပါေသးသည္။ အရင္ကလိုပင္ ဆရာမနဲ ့ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပ်ာ္စရာၾကီးပင္။
ထိုအဖြဲ ့မွ ခြာခဲ့ေတာ့ မိစုထိုင္ေနရာ စားပြဲခံုမွာပင္ ျပန္ထိုင္ကာ စကားဆက္ေနမိပါသည္။ ဆရာမမ်ားလည္း စားၿပီးကာ ျပန္သူျပန္မို ့ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ေရွ့ႏွစ္မွာ ဆံုဖို ့မွာတမ္းေခြ် ေနၾကပါေသးသည္။
ထိုစဥ္ ျဖဴစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသူေလးမ်ားက လာကာ ‘အန္တီတို ့ထမင္းစားပါလား...’ဟု လာေျပာေတာ့ အိပ္ရာမွလန္ ့ ႏိုးသူမ်ားပမာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ တခဏေၾကာင္ေနၿပီးမွ က်မက...
‘ေအးေအးေအး၊ဟို စားမယ္ေလ ...’ နဲ ့ေယာင္ကန္းကန္းေျပာလိုက္မိပါ္သည္။ ေနာက္ က်မကပင္ မိစုကို...
‘အဲ...ငါတို ့ကို အန္တီတဲ့။ ၾကည့္ပါအုန္း ေခၚတာကလည္း။ ဒါနဲ ့မိစုၾကည့္စမ္း သူတို ့ကို ။အဲဒါ ၈တန္းေက်ာင္းသူေလးေတြတဲ့ ။ ငယ္ငယ္ေလးေတြေနာ္။ ငါတို ့၈တန္းတုန္းကလည္း သူတို ့လို ငယ္ငယ္ႏုႏုေလးေတြပဲ ေနမွာပဲေနာ္။ ေအးဟာ..သူတို ့က အန္တီေခၚမွပဲ ကိုယ့္ဟာကို ၾကီးမွန္းသတိ၀င္လာေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုေတာ့ ငယ္တုန္းထင္ေနတာကိုး။....’
လို ့က်မကေျပာရင္း မိစုနဲ ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ေမာမိၾကေတာ့သည္။ ထို ့ေနာက္ေတာ့ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ အေၾကာင္းေပါင္းစံု စကားဆက္မိၾကျပန္သည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ေတြ ့တာနဲ ့’နင္ ဘာမွမေျပာင္းဘူး၊ ငါလည္း မေျပာင္းလဲဘူး ‘ဟု ေျပာခဲ့ၾကေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ မ်ားစြာေျပာင္းလဲသြားခ့ဲၾကရၿပီမွန္း သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။ က်မတို ့အားလံုး ၈တန္းေအာင္လို ့ဒီေက်ာင္းေတာ္က ခြဲခြာခဲ့စဥ္က ယခု အန္တီေခၚလာေသာ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား အရြယ္ကပါ။ က်မတို ့ရဲ ့သမီးေလးမ်ားအရြယ္ကပါ။ က်မတို ့အားလံုး သမီးအရြယ္မွသည္ အန္တီအရြယ္ အေမအရြယ္သို ့ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ က်မတို ့အားလံုးငယ္ရာမွ ၾကီးလာၾကပါၿပီ။ က်မတို ့အားလံုး ေျပာင္းလဲကုန္ၾကပါၿပီ။
သို ့ေသာ္္ က်မတို ့အားလံုးသည္ အခ်င္းခ်င္း မထင္မွတ္ပဲ ျပန္ေတြ ့ပါက...
‘ဟယ္..အရင္လိုေလးပဲေတာ့။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေတာ့...’ဆိုတာမ်ိဳး
‘ဟယ္..ၾကည့္စမ္း။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပိုလွလာတယ္။ပိုလွလာတယ္..’ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေနဆဲ။ ေျပာေနျမဲျဖင့္ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကဆဲပင္။
+ + +
မၾကာခင္ကမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလာပါသည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေနၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါတဲ့။
ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ့္ဟာကို ျပန္သံုးသပ္ေနမိပါသည္။ ျပန္ေတြ ့သူတိုင္းကလိုလို ေျပာၾကသည္က မေျပာင္းလဲဘူးဟုပင္။ တခ်ိဳ ့က အေျပာအဆိုက အရင္အတိုင္းပဲဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ ့က ၀တ္တာစားတာ အရင္လို ခပ္ရိုးရိုးပဲဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ ့က ပါးပိုေဖါင္းလာတာက လြဲလို ့ငယ္ငယ္ကလိုပဲဟု ဆုိ၏။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ခင္မင္မွဳပံုစံနဲ ့ရင္းႏွီးမွဳအတိုင္းအတာ ပိုလာတာကလြဲလို ့အရင္လိုပဲဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ ့ရင္းႏွီး လြန္းသူမ်ားအဆိုအရေတာ့ စိတ္ဓါတ္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ေျပာင္းလဲမသြားပါတဲ့။
+ + +
သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္းေပါင္းစံုၾကားရ၊ သိရ ၊ဆံုေတြ ့ခဲ့ရၿပီးေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ‘မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္’ ဆိုေသာ စကားအသံုးကိုလည္း ဘာကို ရည္ရြယ္ ေျပာသည္ကို ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ နားလည္စ ျပဳလာပါသည္။
အေသခ်ာဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေျခတစ္ခုကေတာ့ ငယ္ရုပ္( ရုပ္ရည္ရူပကာသာမက စိတ္ဓါတ္၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုတို ့ပါ) ထူးထူးျခားျခား သိသိသာသာ ေျပာင္းမသြားျခင္းကို ဆိုလို လိုရင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
+ + +
အသက္ၾကီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲလာသည္ကိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ထူးျခားစြာ သတိမထားမိတတ္တာ သဘာ၀ပါ။ ဘာနဲ ့တူသလဲ ဆိုေတာ့ ျမန္ႏွဳန္းတူေမာင္းေနေသာ ကားႏွစ္စီး ေပၚက စီးေနသူမ်ားပမာ.. ဘယ္အစင္းက ျမန္္၍ ဘယ္အစင္းက ေႏွးေနသည္ဟု ကြာျခားမွဳ မသိတတ္ေပမဲ့ တစ္စီးစီးေႏွးးသြားပါကမူ ႏွစ္စီး ကြာျခားမွဳကို စီးသူမ်ား သတိထားမိသြားသလိုပါပင္။ က်မတို ့အားလံုး အခ်ိန္နဲ ့အမွ် အတူတူပင္ ျပိဳင္တူ ၾကီးလာၾကေတာ့ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေျပာင္းလဲေနသည္ဟု မထင္မိတတ္ၾကေပ။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး ဟု ေျပာတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္မိလာပါသည္။
ရုတ္တရက္ ေယဘူယ်အျမင္အရ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသာ္္လည္း အတြင္းက်က်သိရလွ်င္မူ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀မ်ား၊ မိသားစုဘ၀မ်ား မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲေနမွန္းသိရတတ္ပါသည္။ က်မအထင္ မမွားလွ်င္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရေသာ ဘ၀တြင္ ပိုင္ဆိုင္မွဳ၊ ေအာင္ျမင္မွဳ၊ ဆံုးရွံဳးမွဳ မ်ား အတက္၊ အက်၊ အနိမ့္၊ အျမင့္ သိသိသာသာ မေတြ ့ၾကံဳ၊ မရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘ၀ တာ၀န္မ်ား မပိခဲ့ပါလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း ရုပ္ေရာ စိတ္ပါ ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ မထင္မိပါ။
သို ့ျဖင့္လည္း က်မသည္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖင့္ ေတြ ့ရစဥ္ ဘာမွ ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲမေနပါက ၀မ္းသာ မိပါသည္။ အရာရာ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ေတာက္ပ ၀င့္၀ါေနလွ်င္လည္း တစ္မ်ိဳး ၀မ္းသာပါသည္။ ဘ၀မ်ား ေအးခ်မ္းသာယာ ခ်မ္းေျမ့ ၿပီးျပည့္စံုေနသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွ်မက တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ဆံုးရွံဳးမွဳရွိခဲ့ပါေသာ္လည္း အရွံဳးမေပး၊ အားငယ္မွဳမျပပဲ မိသားစုအေရးကို အျပံဳးမပ်က္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ မားမားမတ္မတ္ရပ္ကာ ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေတြ ့ရ၊ သိရပါလွ်င္လည္း ၀မ္းသာခ်ီးက်ဴးရျပန္ပါသည္။
ထို ့ျပင္ ေျပာင္းလဲရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမ်ားကိုလည္း သိျမင္လာရပါသည္။ အလုပ္သေဘာအရ၊ စီးပြားေရးအရ၊ မိသားစုသေဘာသဘာ၀အရ၊ ရာထူးရာခံသေဘာအရ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္အလိုအရတို ့ေၾကာင့္သာမက အရက္ေၾကာင့္ပါ ရုပ္ရည္၊ စိတ္ဓါတ္တို ့ေျပာင္းလဲသြားရသူမ်ားကို ေတြ ့သိလိုက္ရ ပါ ေတာ့ သည္။
+ + +
ဒီလိုႏွင့္ပင္ ၂၅ႏွစ္ၾကာကြဲကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုအၿပီး မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ျပန္သတိရေနမိတတ္သည္။
တည္ျငိမ္မွဳနဲ ့ရင့္က်က္ေနသူမ်ားရွိသလို ၊ အခက္အခဲမ်ားကို အျပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ေနသူမ်ား၊ ပင္ပန္းမွဳမ်ားနဲ ့ ညိွဳးငယ္ေနသူမ်ား၊ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ားနဲ ့မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္ျပည့္ေနသူမ်ား၊ အားအင္အျပည့္ ျဖင့္ ရုန္းကန္ေနသူမ်ား...စသျဖင့္ သြင္ျပင္ မ်ိဳးစံုကို ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရပါသည္။ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ ၊ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ဘ၀ေပးအေျခအေနမ်ားကို လိုက္လို ့စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အေျပာအဆို၊ အေတြးအေခၚ၊ အေခၚအေ၀ၚ၊ မ်က္ႏွာေပး ကအစ အစစ ေျပာင္းလဲေနၾကပါသည္။ ေျပာင္းလဲေနသည္ဟု ထင္မိျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲေနပါေစ၊ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကမူ ယခင္အတိုင္း မေျပာင္းမလဲ တည္ရွိေနဆဲမို ့လြန္စြာ၀မ္းသာၾကရပါသည္။
+ + +
ယခုေနာက္ပိုင္း က်မတို ့ လူခ်င္းခက္ခက္ခဲခဲေတြ ့ဆံုခဲ့လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အင္တာနက္ေပၚမွေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ဖုန္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ဆံုမိေလတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ထူေထာင္ထားေသာ မိသားစု ဘ၀ေလးမ်ားအေၾကာင္း အျပန္ အလွန္ ေျပာတတ္ၾကသည္။
ေအာင္ျမင္မွဳေတြ သိရတိုင္း ၀န္တိုစိတ္ကင္းစြာ ထပ္တူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရသလို အခက္အခဲေလးမ်ားၾကားမိရင္ေတာ့ က်မတို ့အားလံုးတူစြာ ေတြးတတ္ခဲ့ၾကသည္။ က်မတို ့ဘယ္လိုမ်ား ကူညီလို ့ေဖးမေပးနိင္ပါ့မလဲ..ဟုပင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေပၚလာတဲ့ အၾကံဥာဏ္ေကာငး္ေလးေတာ့ ႏွဳတ္အားျဖင့္ ကူညီခဲ့ၾကသည္ခ်ည္းပင္။
သို ့စဥ္းစားရင္း လွ်ပ္ကနဲ အခ်က္တစ္ခု ေတြ ့လာမိသည္။ က်မတို ့ေတြၾကားတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမည္ မဟုတ္သည့္ ခိုင္ျမဲေသာ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္၊ ဆရာမႏွင့္ တပည့္သံေယာဇဥ္တို ့အခ်ိန္ႏွင့္အတူ တရစ္ရစ္ တိုးေနျခင္းကိုပင္။ လြန္စြာမွ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ အခ်က္ကေလးပါ။
+ + +
သို ့ျဖင့္ ေနာက္ပိုင္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ ့ဆံုေတြ ့စဥ္ တစ္ဦးဦးကစလို ့…
`ဟယ္ နင္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေတာ့။အရင္ အတိုင္းပဲ ` ဟု ဆိုလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း…
ထိုသူငယ္ခ်င္းမွ ဆက္လို ့…
`နင္သူနဲ ့ေတြ ့ေသးလား။အဲဒီတေယာက္က ဘယ္မွာေပါ့။ငါနဲ ့ဟိုတေလာက မထင္မွတ္ပဲ ဆံုၾကတာ။အံမယ္ အဲဒီမိန္းမက အရင္ အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဟိုတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ အရင္ကနဲ ့လံုး၀တျခားဆီပဲ။ ငါျဖင့္ မနည္းရုပ္ဖမ္းယူရတယ္… `
ဟူေသာ အေျပာမ်ိဳးၾကံဳလာေလတိုင္း က်မမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးတတန္းၾကီးျဖင့္ သူေျပာေသာ ေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆိုတာနဲ ့မေျပာင္းလဲဘူးဆိုတာကို ဘာေတြေပၚအေျခခံၿပီး ေျပာတာမ်ားျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ဘာေတြမ်ား တကယ္ေျပာင္းလဲေနမလဲဟု( မိမိကိုယ္တိုင္၏ တရိပ္ရိပ္ ေျပာင္းလဲမွဳမ်ားကိုလဲ ဆန္းစစ္ရင္း ) စဥ္းစားျမဲ စဥ္းစားကာ ငယ္စဥ္က ပညာဆည္းပူးသင္ယူခဲ့ရေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အေတြးထဲမွာပင္ လြမ္းဆြတ္သတိရေနမိပါေတာ့သည္။
၁၆.၅.၁၁ ( တနလၤာေန ့)
