ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရပါသည္….၏ ေနာက္….

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလအတြင္း မိတီၳလာကို တစ္ေခါက္ သြားခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေနမည့္ရက္က နည္းသျဖင့္ မသြားခင္ကတည္းကပင္ ဘယ္သြား၊ ဘာလုပ္ ၾကိဳစဥ္းစားထားခဲ့ၾက၏။

ဟိုယခင္ကလို လိုင္းကားျဖင့္ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ကားႏွင့္ကိုမို ့ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ရပ္ႏိုင္၊နားႏိုင္သလို ေႏြဦးအစ အညာအရသာကိုလည္း အျပည့္အ၀ ျမင္ေတြ ့ခံစားႏိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနသလို လတ္ဆတ္ေအးျမေသာ ေလကိုလည္း လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ရွဴခဲ့ရ၏။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပုရစ္ဖူးတေ၀ေ၀ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္အတူ ရဲရဲနီ ပြင့္ေၾကြတေ၀ေ၀အညာလမ္း ခရီးတေလွ်ာက္လံုးက စိတ္ၾကည္ႏူးစရာအမွန္ပါ။
သားအေဖက လွႏိုးရာရာအပင္မ်ား၊ အပြင့္မ်ားကို အဆင္ေျပသလို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ၊ ေတြ ့သမွ် ပြင့္ေၾကြေလးမ်ားေကာက္ခါ ဘာပြင့္၊ ညာပြင့္ခန္ ့မွန္းလိုက္၊ ရြက္ႏုသစ္တို ့ျဖင့္ ေ၀ဆာ လတ္ဆတ္လွပေနေသာ အပင္မ်ားကို ထင္ရာ အပင္သတ္မွတ္လိုက္ျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ မျငီးေငြ ့ခဲ့ရပါ။

ကားရွဳပ္မည္ကို ေၾကာက္ေသာ သားအေဖက မန္းေလးမွ ေစာေစာထြက္ခဲ့သျဖင့္ အပူရွိန္မျမင့္ခင္မွာပင္ မိတီၳလာသို ့ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ယခင္ကလိုပင္ သားႏွင့္ သူ ့အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့က အလြမ္းသယ္ ၍ မၿပီးႏိုင္။

ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က လမ္းစေလွ်ာက္စအရြယ္ စကားေျပာရန္ ၾကိဳးစားစအရြယ္မို ့ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္မရွိခဲ့။ ယခုအေခါက္ကမူ သားက ၂ႏွစ္ ၄လအရြယ္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့ေျပာသမွ် နားလည္ကာ အနည္းငယ္ ျပန္လွန္ေျပာတတ္ေနၿပီမို ့သူတို ့သံုးေယာက္ စကား၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္ပါ။

က်မကမူ ပါလာသည့္ အထုပ္မ်ားကို ေနရာတက်ခ်ကာ လုပ္စရာရွိသည္တို ့ကို လုပ္ၿပီးမွ သူတို ့၀ိုင္းအတြင္း ပါႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သားအေဖကပါ ၀င္ေျပာေနသျဖင့္ ၀ိုင္းက ေတာ္ေတာ္ပင္ စည္ေနပါၿပီ။ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့မွာ သား၏ တုန္ ့ျပန္ဟန္ေလးမ်ားကို သေဘာက်မဆံုး ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ၾကပါ။ သားတစ္ခြန္းေျပာ ၊ သားေျပာသည္ကို သူတို ့လူၾကီးမ်ားက ျပန္ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ မရပ္ႏိုင္ၾက။

ေျပာ ၍ ၿပီးဆံုးသြားသျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္ပါ။သို ့ေသာ္ စကား၀ိုင္းျဖတ္ၿပီး ေန ့လည္စာ စားရန္ အဖြားကပင္ စေျပာပါသည္။ က်မတို ့သံုးေယာက္အၾကိဳက္ စံုေအာင္ ခ်က္ထားပါသည္။ ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္က်ေနၿပီမို ့ စားရန္လည္း အသင့္ျပင္ထားၿပီးသားပါ။ ထမင္းစ စားသည္ႏွင့္ အဖြားက အံ့အားသင့္စြာ သေဘာက်ျပန္ပါၿပီ။ သားက လူၾကီးမ်ားကဲ့သို ့သီးျခားခံု၊ ပန္းကန္၊ဇြန္းတို ့ျဖင့္ အဖိတ္အစင္ကင္းစြာ သူ ့ဟာသူ စားတတ္ေနသျဖင့္ပါ။
ေန ့လည္စာ စားၿပီး အားလံုးပင္ အိမ္ေရွ့ထြက္ ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ားေပၚ ေနရာယူအၿပီး စကား၀ိုင္းဆက္ၾကျပန္သည္။ မိသားစု၀င္မ်ားအေၾကာင္းက ေမးမကုန္ ေျပာမကုန္ မဆံုးႏိုင္ပါ။

က်မတို ့ကလည္း ေနရက္နည္းသျဖင့္ သိလိုသမွ် တန္းစီ ေမးေနရ၏။ သူတို ့ကလည္း ေမးၾကျမန္းၾက၏။ သူတို ့အတြက္က သားအေၾကာင္းက အဓိကေပါ့။ က်မတို ့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ျဖည့္ဆည္း လုပ္ေဆာင္ေပးဖို ့အဓိကပါ။

စကားမ်ားက မၿပီးႏိုင္ေတာ့ ေန ့လည္ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္လည္းလြန္ အဖြားျဖစ္သူလည္း ပန္းေနပါၿပီ။ သို ့ေသာ္ အိပ္ဖို ့မျပင္ႏိုင္ပဲ ညစာအတြက္ ခ်က္ဖို ့ျပင္ပါသည္။ ရွိတာကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ဖို ့ျပင္ၿပီး စခ်က္ျပန္ပါသည္။ သူမအတြက္က ပင္ပန္းသည့္အလုပ္မဟုတ္ပါ။ သားနွင့္ေျမးကို စားခ်င္ရာ ခ်က္ေကြ်းခ်င္သည္က အဓိက ျဖစ္ေနပါသည္။
က်မကေတာ့ စကား၀ိုင္းကထၿပီး အိမ္၀ိုင္းအတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္အ၀င္စားဆံုး အိမ္ေတာင္ ဘက္မွ ျမတ္ေလးပန္းပင္ကိုပါ။ အပြင့္ကိုသာ ျမင္ဘူးၿပီး အပင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသျဖင့္ အပြင့္ႏွင့္ အပင္တြဲလွ်က္ျမင္ရဖို ့အလြန္စိတ္ထက္သန္ေနပါသည္။ သတိတရျဖင့္ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ပြင့္ခ်ိန္လြန္ခဲ့ပါၿပီတဲ့။ ပြင့္စဥ္ကမူ ဘုရားကို ေန ့တိုင္း လွိဳင္လွိဳင္လွဴႏိုင္ခဲ့ပါသည္တဲ့။ က်မတို ့နဲနဲ ေနာက္က်သြားပါသည္။

ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ေျမာက္ဘက္က စိန္တစ္လံုးသရက္ပင္ပါ။ အဖူးေလးေတြ ေ၀ေ၀စီေနရံုမွ်မက သီးကင္းေသးေသးေလးေတြပါ ျပြတ္သိတ္ေနပါၿပီ။ ေအာက္မွာ ေၾကြက်ေနေသာ အဖူးေလးမ်ားကလည္း အီတီတီရနံ ့က ရေနဆဲပါ။ မွည့္ပါက ခ်ိဳလြန္းေကာင္းလြန္းလွသည္ ဆိုေပမင့္ က်မတို ့မွာက မွည့္ခ်ိန္တိုင္သည္ထိ မေနႏိုင္ၾကပါ။ အတို ့အရြယ္သီးကင္းေလးမ်ားျဖင့္ပင္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ရပါေတာ့မည္။

ဒီလိုနဲ ့ညစာ စားခ်ိန္ေရာက္ ညစာစား။အကိုၾကီးတို ့လင္မယားေရာက္လာ၊ ေနာက္အကိုေတြပါ ေရာက္လာ… လူကစည္ ၀ိုင္းက စည္ျဖင့္ ညစကား၀ိုင္း ဆက္ၾကျပန္ပါသည္။ ညဥ့္နက္မွသာ အားလံုးျပန္သြားၾကၿပီး က်န္မိသားစု၀င္မ်ားလည္း အိပ္ဖို ့ျပင္ရပါသည္။

+ + +

မနက္မိုးလင္း က်မတို ့အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ အဖြားႏွင့္ ဦးၾကီးတို ့က မနက္စာ အားလံုးျပင္ထားပါၿပီ။ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ၾက စားၾက ႏိွဳးေဆာ္ေနသျဖင့္ ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ အျမန္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ စားပြဲ၀ိုင္းထို္င္ စားၾကရပါသည္။ သားကေတာ့ သူ ့အၾကိဳက္ အေၾကာ္မ်ားျဖင့္ စားလိုက္သည္မွာ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ပင္။
စားအၿပီး ယခင္ကလိုပင္ စားခ်င္တာ ၀ယ္ရန္ႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာ ၀ယ္ရန္ ေစ်းသို ့သြားဖို ့ျပင္ၾကပါသည္။ က်မ အေတာင့္တခဲ့ဆံုးႏွင့္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းရန္အတြက္ ေစ်းလည္း ၀ယ္လိုသည္က တစ္ေၾကာင္းေပါ့။

သို ့ျဖင့္ က်မ အသိခ်င္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို အေမ့ကို ေမးလိုက္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား အရင္လို အပါး ၃၀ေက်ာ္ပဲလား။ တိုးလာသလား ေလ်ာ့သြားသလား။ သူတို ့အေၾကာင္း ဘာေတြထူးေသးလဲ။ က်မက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးလိုက္ေပမင့္ အေမ့အေျဖက သာမာန္ပင္။ မႏွစ္က အားၾကိဳးမာန္တက္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ အားေဖ်ာ့တိုးတိမ္စြာပါ။ အေမ ေျပာျပသည္က...

‘မရိွေတာ့ပါဘူး သမီးရယ္။ အေမလဲ သမီးတို ့ျပန္သြားေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေန ့တိုင္းမပ်က္ ေလာင္းတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေပါ့။ သမီးကပါ စိတ္၀င္စားေတာ့ ေနမေကာင္းေတာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေလာင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါ တစ္ရက္ က် သမီးတို ့ေတြ ့သလိုပဲ ခ်ည္စက္က အုတ္တံတိုင္းခတ္လိုက္ေရာ။ ကိုရင္ေလးေတြေရာ ကိုရင္ၾကီးေတြေရာ ျဖတ္လမ္းကေန သြားမရေတာ့ဘူးေလ။ ဆြမ္းအိမ္ေတြလဲ ပ်က္ေပါ့။ အေမတို ့နားက ၃။၄ အိမ္ပဲ ရွိတာကိုး။ ခ်ည္စက္ထဲပဲ ခံေနရတာ။ ခုခ်ည္စက္ထဲ ၀င္မရေတာ့ ဆြမ္းခံဖို ့မလာၾကေတာ့ဘူး။’

‘အေမတို ့၃၊၄ အိမ္နဲ ့က ဆြမ္းက မေလာက္ငွၾကဘူးကိုး။ ဒီနားကလဲ ဒီ့ထက္ ပို မတတ္ႏိုင္ၾကဘူးေလ။ သူတို ့ေလးေတြ ကံေပါ့။ အေမတို ့ကလည္း လာခံပါ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ‘... စကားခဏရပ္အၿပီး...
‘တစ္ခါ တစ္ခါ ေစ်းသြားရင္ လမ္းမွာ ေတြ ့တယ္။ ဟို ျမိဳ ့ထဲ သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာေလ။ လမ္းက သြားေနတဲ့ ကားတို ့ဆိုင္ကယ္တို ့လက္ျပတားၿပီး ရပ္ေပးတဲ့ ေခၚတဲ့ သူနဲ ့ျမိဳ ့ထဲလိုက္ ဆြမ္းခံသြားၾကထင္ပါရဲ ့။ အေမတို ့ဘက္ကို လံုး၀ မလာေတာ့ သတင္းလဲ အစျပတ္ေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြေက်ာင္းနဲ ့မတူတဲ့ ေက်ာင္းက ဦးပုဇင္းၾကီး၃၊၄ပါးနဲ ့ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး၁ ပါးပဲ ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လဲအေမ့အတြက္ တစ္ႏိုင္ေပါ့။ မျပတ္ေအာင္ ေလာင္းပါတယ္။မ်ားမ်ားေတာ့ ကုသိုလ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...’ ဒီမွာတင္ပဲ အေမ့အေျဖစကားက ဆံုးပါၿပီ။

အေမ့စကားေတြက တတ္ႏိုင္တဲ့ ေန ့စဥ္ အလွဴေလး မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းသံစြက္ေနသလို၊ အေမ့လို ၈၀ေက်ာ္အတြက္ ၀န္မေလးသည့္္ ၃၊၄ ပါးစာေလး တစ္ႏိုင္ မျပတ္လွဴႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ေနဆဲကို ျပေနပါသည္။

အေမက ေက်နပ္ေနဆဲေပမဲ့ က်မမွာေတာ့ ၾကိဳတင္ ေတြးထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားသလို စိတ္ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးမ်ားျဖင့္ သူတို ့လိုအပ္ခ်က္ေလးမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္း လွဴအုန္းမည္ ဟု အားခဲထားသည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္္ပ်က္သြားပါသည္။

အေမ့အေျပာအရ အစေပ်ာက္သြားရပါၿပီ။ အေမ မသိသည္ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္သလို သူတို ့၀တ္နည္းအရလည္း လူေတြကဲ့သို ့အလာပ သလာပ ေျပာခြင့္မရွိဆိုထားပါသျဖင့္ အေမ့အေနနဲ ့ကလည္း ျမင္တာ၊ တဆင့္စကားၾကားတာအျပင္ ပို မသိခဲ့ႏိုင္ပါ။
က်မ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ပဲ ေစ်းသို ့ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေစ်းမွာ ယေန ့စားခ်င္တာ အစံု၀ယ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ခါခ်က္ျပဳတ္ၿပီးပါက အိမ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ား လုပ္ေပးရပါအုန္းမည္။အခ်ိန္က တိုသျဖင့္ ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးရန္ ေလာေနရပါသည္။ တခဏေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ေမ့သြားျပန္ပါသည္။
အမွန္မွာေတာ့ က်မတို ့မွာ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးပါ။ ဒီတစ္ရက္ေနၿပီးပါက ေနာက္တစ္ေန ့မနက္ေစာေစာ ေညာင္ဦးကို ခရီးဆက္ၾကဖို ့က စီစဥ္ၿပီးေနေပၿပီ။ သို ့ျဖင့္ ညေရာက္ မနက္သြားလွ်င္ယူမည့္ အ၀တ္အစားအိတ္ ျပင္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကရပါသည္။

+ + +

ေညာင္ဦးသြားသည့္မနက္က် မနက္ေစာေစာထၿပီး ျမိဳ ့အထြက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ဆံုးျဖတ္ထားသျဖင့္ အေမက ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ဘူးသီးေၾကာ္၀ယ္ထားေပးမည္ကို ညကတည္းက ၀ယ္မထားရန္ ေျပာထားရပါသည္။ အေမက အလြန္ လက္သြက္သျဖင့္ ၾကိဳေျပာထားမွ ရပါသည္။
အေမတို ့ပါ ပုဂံဘုရားဖူးလိုက္ခဲ့ရန္ေခၚေပမင့္ အသက္ၾကီးၿပီမို ့တာရွည္ ကားမစီးႏိုင္ပါတဲ့။ အိမ္မွာပဲ ေျမးျပန္အလာေစာင့္ရင္း က်န္ခဲ့ပါသည္။

ျမိဳ ့အထြက္နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာက က်မတို ့အၾကိဳက္ အစားအစာအစံုရသလို အရသာပါေကာင္းသျဖင့္ လာတိုင္း ေန ့တိုင္းလိုလို စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုလည္း စားခ်င္တာအကုန္မွာ အ၀စားၾက၏။ ေကာင္းဆဲပါ။ သားကလည္း ဆိုင္က ခေလးမ်ားနဲ ့ထံုးစံအတိုင္း အဖြဲ ့က်ေနျပန္ပါၿပီ။

ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာ ျမိဳ ့ျပင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ားက ေႏြဦးအစအညာပီသစြာ ရြက္ေဟာင္းေၾကြ ရြက္သစ္လဲခ်ိန္မို ့သိပ္စိမး္စိမ္းစိုစိုၾကီး မရွိလွပါ။ ေန ့ျမင့္လာေလ အပုူရွိန္ကလည္း တက္လာမို ့ပ်င္းဖို ့ပင္ ေကာင္းေနပါသည္။ ေအာက္တိုဘာက တစ္ခါသြားခဲ့စဥ္ကမူ ေအးျမ၊စိမ္းစို လတ္ဆတ္ေနကာ လြန္စြာ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းခဲ့သမွ် ယခုတစ္ခါကေတာ့ျဖင့္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ပါ။ သားကလည္း မၾကာပါ။ အိပ္သြားပါၿပီ။ သားအေဖကအိပ္ခ်င္ေျပ ကြမ္းတ၀ါး၀ါးနွင့္မို ့စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာမရ။က်မကလည္း ဗိုက္က ၀၀ႏွင့္မို ့အိပ္ငိုက္စျပဳ။ သို ့ေသာ္ ကားေမာင္းသူ အေဖၚရရန္ မအိပ္မိဖို ့ၾကိဳးစားေနရပါသည္။ ေတာ္ၾကာ သူပါ အိပ္ငိုက္လာလို ့မျဖစ္ပါ။

သို ့ျဖင့္ စကားကလည္း ေျပာလို ့မရဆိုေတာ့ က်မစိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ။ ဒီလိုနဲ ့အိမ္မွာ ေနခဲ့စဥ္ ခဏ အတြင္း လုပ္ရင္းကိုင္းရင္းၾကားက အေမနဲ ့စကားေတြေျပာၾကစဥ္ သိခဲ့ရသည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းမ်ားကိုပဲ ျပန္ေတြးၾကည့္မိျပန္ပါသည္။

ခ်ည္စက္ အေနနဲ ့က သူတို ့၀င္း လံုျခံဳေရးအရ တံတိုင္းခတ္လိုက္ေပမဲ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ ့က အေမတို ့ေနရာ ရပ္ကြက္အတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္မို ့အလုပ္တက္ဖို ့ခက္သြားပါသတဲ့။ အေမ့လို သား၊ သမီးမ်ားက ၀င္းအတြင္းေနၾကသူမ်ားလည္း အေမ့အိမ္၊ အေဆြအမ်ိဳးေတြအိမ္ အျပန္အလွန္လာဖို ့သြားဖို ့ ခက္သြားၾကျပန္ပါသည္။ စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားပါက ျမိဳ ့တြင္းသြား လမ္းမၾကီးေပၚ ပံုမွန္ ၃မိနစ္ေလာက္ျဖင့္ ေရာက္ေပမဲ့ ယခုလို စက္ရံုအတြင္းက ျဖတ္သြားမရေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ ေကြ ့ပတ္သြားၾကရရာ အနီးဆံုးလူမ်ားအတြက္ပင္ အနဲဆံုး ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါၿပီ။

ကိုရင္ေလးေတြအတြက္လည္း စက္ရံု၀င္းအတြင္း ၀င္မရသျဖင့္ ၀င္းအတြင္းမွ ေလာင္းေနက် ဆြမ္းခံအိမ္မရေတာ့ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းခက္သြားသလို စက္ရံု၀င္းအတြင္းမွ ေန ့စဥ္လို ေလာင္းေနၾကသူ ေတြလည္း တစ္ႏိုင္အလွဴေလးေတြ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ သူတို ့ေတြလည္း အမ်ားသူငွာ တတ္ႏိုင္သူမ်ားလို သိန္း၊ သန္းခ်ီမလွဴႏိုင္ၾကေတာ့ ေန ့စဥ္ တတ္ႏိုင္သည္ေလးမ်ားျဖင့္ လွဴရင္း ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနခဲ့ရသည္လည္း ပ်က္သြားသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါသည္တဲ့။ အေမလည္း ထပ္တူလို ခံစားေနရေၾကာင္း သိပါသည္။ အေမက အလွဴအတြက္သာမက ကိုရင္ေလးမ်ား အေပၚပါ သံေဃာဇဥ္ရွိေနသည္မို ့ပို သတိရမိပံုေပၚပါသည္။

‘အေမ့အတြက္ေတာ့ ၀င္းခတ္တာ မခတ္တာ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ တရားမရွိတဲ့သူက ၀င္းမခတ္လဲ မေကာင္းသလို ၀င္းခတ္လဲ မေကာင္းတာ လုပ္မွာပါပဲ။ ခုေတာ့ အေမ့အျမင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြ အသြားအလာ ခက္သြားတာပဲရွိတာပဲ။အတြင္းနဲ ့အျပင္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေနၾကေတာ့ မသြားမလာလို ့လဲ မရ။ဒီေတာ့ သမီးတို ့ျမင္တဲ့အတိုင္း အုတ္တံတိုင္း ကို တူနဲ ့ထုၿပီး အေပါက္ေဖါက္၊ လူတကိုယ္စာအေပါက္ကေန ေက်ာ္၀င္ၿပီး ကူးလူးေနၾကေရာ။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့လဲ ဘာမွ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ အားလံုးက အဆင္ေျပသြားတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ သြားလို ့ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ကိုရင္ေလးေတြလည္း ခတ္ခါစက သြားမရတာနဲ ့ပဲ ေနာက္ပိုင္း မလာၾကေတာ့ဘူး။ အင္း..ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ‘

အေမက ‘ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ ‘ဟု ေျပာလာပါေတာ့သည္။ က်မမွာလည္း အေမွ်ာ္ၾကိးေမွ်ာ္ကာ ေတြးထားခဲ့သမွ် ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး သတိေရာက္တိုင္း ‘ငါ ..စံုစမ္းမယ္။ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် လွဴလိုက္မဟဲ့..’ဆိုေသာ အေတြးမ်ား ေပ်ာက္ကုန္ရပါၿပီ။ အေမက ဘာမွ မသိေတာ့ အားလံုး အဆက္ျပတ္သြားသလိုပါပင္။

သို ့ေသာ္ အေမ့အေျပာအရ ျမိဳ ့ထဲသြား လမ္းမေပၚ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ တားစီးၿပီး ျမိဳ ့ထဲ သြားတတ္သည္ကို ေတြ ့ဘူးသည္ဆိုသျဖင့္ ကားလမ္းေပၚသြားေစာင့္ပါက ေတြ ့လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ကဲ .. ေတြ ့ပါၿပီတဲ့။ တကယ္လို ့မ်ား ကိုယ္ေတြ ့သည့္ ကိုရင္ေလးမ်ားက ဗမာစကား မတတ္သူမ်ားဆို ဘာစကားက စေျပာရမွာပါလိမ့္။ ကိုယ္ေျပာသမွ် နားလည္ပါ့မလား။ မႏွစ္က က်မေျပာစဥ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာရံုမက ျဖတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္ကို ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရသည္မို ့ဒီတစ္ခါေရာ ဘယ္လိုမ်ား တုန္ ့ျပန္မွာပါလိမ့္...။ အေတြးမ်ားျဖင့္သာ ၀ဲလည္ေနပါေတာ့သည္။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။

ေအာ္..က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး တကယ္ကို ေတြးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မေတြးသမွ် သားအေဖကို လည္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာေလးလွဴရေအာင္ေပါ့.. တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အေတြးရျပန္ေတာ့ ဟိုဟာမေကာင္းေသးဘူး ဒီလိုေလး လွဴရရင္ေကာင္းမလား..ျဖင့္ ေတြးကာ စဥ္းစားကာျဖင့္ ေနခဲ့၏။

တစ္ခါတစ္ေလ ပိုက္ဆံအိတ္လို ၊ ေရေမႊးလို၊ ႏႈတ္ခမ္းနီလို၊ တျခားအသံုးအေဆာင္ တစ္ခုခု အသစ္္ထြက္လို ့အၾကိဳက္ေတြ ့ကာ ၀ယ္ၿပီးပါကလည္း ေအာ္.. ၅၀၊ ၆၀ ေပးရတာ။ ဒါမ၀ယ္ပဲနဲ ့မ်ား ဒီေငြကို လွဴရရင္ ငါးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းဆိုတဲ့ ပမာဏက ေတာ္ရံုမိသားစုအတြက္ တစ္လစာ အသံုးစရိတ္ေလာက္သလို ကိုရင္ေလးေတြအတြက္မ်ားဆို သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ သင္ကန္းေလးေတြ မဲညစ္ေရာင္က နီညိဳေရာင္ ျပန္သန္းလာဖို ့၊ သပိတ္ေလးေတြ ဆြမ္းခြက္ေလးေတြ ဆီတ၀င္း၀င္းကေန ဆီေျပာင္ၿပီး ပုိ သန္ ့ရွင္းလာဖို ့၊ ဒက္ကေလးေတြ ေဖြးေဖြးနဲ ့ေခါင္းေလးေတြ ဒက္ကင္းၿပီး ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေလးေတြ ျဖစ္လာဖို ့၊ ကိုယ္ေပၚက ယားနာေလးေတြ စင္သြားဖို ့အတြက္ တစ္လစာ မက ႏွစ္လစာ သံုးလစာေလာက္ ဆပ္ျပာမ်ိဳးစံုလွဳႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဆန္ႏွစ္အိတ္ဆိုလည္း တစ္လ ႏွစ္လစာ မနက္စာ ယာဂုအတြက္ေတာ့ ရႏိုင္ေလာက္တာေပါ့...ဟု ေတြးမိျပန္ကာ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဒီတစ္ခုထပ္မ၀ယ္လဲ ရွိတာေတြသံုး ရေနတာပဲ။ အို.. ေနာက္ဆို မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ အသစ္ မရွိလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ... အေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ သားအေဖကို ေျပာျပဘူး၏။

သားအေဖကေတာ့ အေတြးျပတ္၏။ ‘ညီး ဒါကို တကယ္လိုခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ၀ယ္ၿပီးမွ ေနာင္တ ရမေနနဲ ့။ လိုခ်င္တယ္ ၀ယ္။ ၀ယ္ၿပီး ငါလိုခ်င္တာ ငါ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ငါၾကိဳက္တယ္။ ငါေပ်ာ္တယ္။ ၀ယ္ၿပီးၿပီ ကုန္ၿပီးၿပီ တန္ေအာင္ သံုးေပါ့။ ဘာလို ့အဲလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမွာလဲ။ လွဴခ်င္တယ္ လွဴဖို ့က တစ္ပိုင္း သတ္သတ္။ တျခားနည္းနဲ ့ျဖစ္ေအာင္ လွဴလို ့ရတယ္..’. ဟု ေျပာတတ္၏။

တစ္ခါတစ္ေလ သတင္းမ်ားထဲ မီလ်ံနာမ်ား ဘီလ်ံနာမ်ား လွဴၾကတာ ကူၾကတာေတြ ့မိရင္လည္း အင္း. ငါလည္း သူတို ့လိုမ်ား ရွိရင္ အဲလိုကို လွဴလိုက္အုန္းမယ္။ တခ်ိဳ ့ခ်မ္းသာေပမဲ့ မေပးမကမ္းတာမ်ိဳးေတြ ့မိျပန္ရင္က် အင္း..ငါ့က်လည္း မီလ်ံနာက ဘီလ်ံနာျဖစ္ဖို ့လုံးပမ္းေနတာနဲ့ပဲ မေပးမလွဴ ျဖစ္ေနမလား..ဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးဘူးခဲ့၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴဖို ့ တကယ္လိုအပ္သူမ်ားကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူဖို ့ကို ေတာ့ က်မေရာ သားအေဖပါ စိတ္တူ၏။ စိတ္ထက္သန္၏။ လိုအပ္သူ ေတြ ့ခ်ိန္ လွဴႏိုင္အားရွိေနဖို ့နဲ ့တိုက္ဆိုင္ဖို ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾက၏။ သို ့အတြက္လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္အားေလးျဖင့္ ့ကိုရင္ေလးမ်ားကိုလွဴဖို ့အထူးပဲ အားသန္ခဲ့ၾက၏။

ေအာ္..တကယ္တမ္း ေတြ ့ၾကေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို နည္းမ်ိဳးစံု စဥ္းစားၾကည့္ေနမိ၏။ အေမ မႏွစ္တုန္းက ညႊန္ခဲ့ေသာ ‘ဟိုးက သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေနရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္မယ္ ‘ ဟု ကိုရင္ေလးမ်ားၾကြလာရာ လမး္အဆံုးဘက္ကို ေက်ာင္းအထင္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ တကယ္က် မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းဘယ္မွာ ဆိုတာ အတိအက် မသိရေသးပါ။ ေက်ာငး္ကို အရင္ ရွာရပါအုန္းမည္။

ပုဂံက အျပန္ အိမ္မွာ ေနမည့္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း အခ်ိန္ရပါ့မလား။အို တကယ္ လုပ္ခ်င္ တကယ့္နည္းလမ္းရွာေတြ ့ၿပီး အၾကံအစည္ေအာင္ရမွာေပါ့။ လုပ္ခ်င္စိတ္သာရွိ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို ့ ရရမွာေပါ့...ဟု ေတြးကာ အေတြးကို ဆံုးလိုက္ရ၏။ ေတြးရင္း ၊ ေတြးရသမွ် သားအေဖကို ေျပာျပရင္း၊ နားေကာင္းသည့္ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမ်ားမွာ ခဏတျဖဳတ္ နားရင္း ေညာင္ဦးသို ့လည္း ေရာက္လုပါၿပီ။

ေညာင္ဦးမွာ ေနခ်ိန္ တေန ့လည္ႏွင့္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ဘုရားေတြ ဖူးရလို ့ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ၊ေန၀င္ခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘး ေနရာစံုမွ သြားၿပီးလည္းၾကည့္၊ ေတြ ့သမွ် စားလည္းစား၊ အစ္ကိုနဲ ့လည္း စကားေတြ မျပတ္တမ္း ေျပာလည္းေျပာျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾက၏။

+ + +

ႏွစ္ရက္ခြဲေနအၿပီး ျပန္သည့္ မနက္က် ေစာေစာပင္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဒါေတာင္ ျမိဳ ့ေရာက္ခါနီးေလ အပူရွိန္တက္လာေလျဖင့္ သားမွာ ေခြ်းေလးစို ့စို ့ျဖင့္ ယားေနပါေသးသည္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ အညာ အပူရွိန္က သိသာလွပါ၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ သားႏွင့္ အဖြား၊ဦးၾကီးတို ့အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကျပန္၏။ က်မလည္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို တန္းစီ လုပ္ရ၏။ အခ်ိန္က သိပ္မရပါ။ သားအေဖနွင့္ တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတြက္ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ဖို ့အစီအစဥ္ဆြဲ၊ၿပီး ေစ်း၀ယ္ဖို ့ထြက္၊ လူေခၚ၊ စလုပ္ရပါၿပီ။ အခ်ိန္မွီဖို ့ေလာေနရ၏။ ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးလုပ္ခ်င္၏။ အဆင္ေျပ မေျပသိခ်င္၏။ မေျပပါက ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ေပးရအုန္းမည္။

သို ့ျဖင့္ ေန ့အခ်ိန္မ်ားမွာ လွဴဖို ့အေၾကာင္း သတိမရႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေအာ္..လူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အေရးက အရင္ေပါ့။ ကိုယ့္အလုပ္ၿပီးဖို ့ပဲ စိတ္ရွိေန၏။

ဒီလိုနဲ ့အလုပ္ေတြ တ၀က္တပ်က္နဲ ့ညေရာက္သြားပါၿပီ။ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္ခါမွ သရက္ကင္းေလးေတြ တို ့စားဖို ့ခူးရန္ သတိရပါေတာ့သည္။ မွိဳးမွိဳးေမွာင္ေမွာင္ထဲ ၀ါးလံုးရွည္ တရမ္းရမ္းျဖင့္ ခူးရေတာ့၏။ အေမေျပာသလို မခ်ိဳမခ်ဥ္ သရက္ကင္းေမႊးေမႊးေလးမ်ားႏွင့္ အညာငံျပာရည္ခ်က္တို ့ျဖင့္ ညစာက စားေကာင္းလွပါသည္။ ညစာစားၿပီးမွသာ အိမ္ရွိလူကုန္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေယာက္မွ မနားရေသးပါ။

ထံုးစံအတိုင္း အစ္ကိုမ်ားပါ ေရာက္လာသည္မို ့ ညပိုင္း စကား၀ိုင္းက စည္လွသည္။ စကားမ်ားက မကုန္ႏိုင္။ သို ့ေသာ္ အလည္လာသူမ်ား ျပန္ရအုန္းမည္။ လူၾကီးမ်ား အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ မနက္ႏိုးလွ်င္ ဆက္ရန္မ်ားက ရွိေနေသးသည္။ အားလံုး အနားယူရပါအုန္းမည္။ သို ့ျဖင့္ အိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သားလည္း လူၾကီးမ်ားႏွင့္အတူမွ အိပ္ေတာ့သည္။

+ + +

ေနာက္တစ္ေန ့မနက္က် ေစာေစာထကာ အေမဆြမ္းေလာင္းသည္ကို ၾကည့္ျဖစ္၏။ ကိုရင္ၾကီး ၃ပါးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး တစ္ပါးသာ ၾကြလာပါသည္။ မႏွစ္တုန္းက ကိုရင္ေလးမ်ား တိုးတိုးေခြ ့ေခြ အလုအယက္ျဖင့္ ့ဆြမ္းခံၾကတာ သတိရမိသြားကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိ၏။ သူတို ့ေလးေတြ အဆင္ေျပၾကပါ့မလား။ မႏွစ္က ဆြမ္းခံအိမ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားရွိခ်ိန္ကပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းဟင္းက မပါႏိုင္။ ဆြမ္း သက္သက္သာ။ ခုလိုမ်ား ဆြမ္းခံအိမ္ရယ္လို ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေတာ့ပဲ ၾကံဳရာ သြားၿပီး ၾကံဳရာ ရရာ ခံေနရခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပေျပ ဆြမ္းတစ္နပ္ရႏိုင္ပါ့မလား။ ေတြးရင္း သူတို ့ေလးေတြအစား စိတ္ေမာေနမိ၏။ အေမေျပာသလို “မတတ္ႏိုင္ဘူး”..ေပါ့ေလ။
ခဏသာ ေမာႏိုင္၏။ တစ္ေန ့တာ အလုပ္က စရေတာ့မည္။ လိုအပ္ေသးသည္မ်ား စာရင္းလုပ္၊ ၀ယ္စရာရွိတာ ၀ယ္ရန္ ျမိဳ ့ထဲ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ျမိဳ ့ထဲ အသြား ေနာက္က်လို ့လား ေစာလို ့လားေတာ့မသိ၊ ကိုရင္ေလးမ်ားကို လမ္းတေလွ်ာက္မေတြ ့မိပါ။ ေတြ ့ပါက ကားေပၚတင္ေခၚၿပီး နဲနဲပါးပါး စပ္စုဖို ့ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ မၾကံဳခဲ့ရျပန္ပါ။
ဒီလိုနဲ့သာ ေစ်းက ျပန္ ေရာက္၊ က်မက တစ္ေန ့စာခ်က္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာ ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ အိမ္ရွင္း၊ သားအေဖက အိမ္အလုပ္ လုပ္စရာမ်ားကို အလုပ္သမားမ်ားနဲ ့ဆက္လုပ္၊ လိုတာရွိက ေစ်းကို အေျပး၀ယ္ျဖင့္ မနားတမ္း အၿပီးလုပ္ေနၾကရ၏။ သားကေတာ့ လုစံုစီ လွည့္ပတ္သြားရင္း ၾကံဳရာနဲ ့ေဆာ့ကစားလို ့ေန၏။

ညေနေစာင္း ေနအေတာ္ညွိဳးမွသာ ၿပီးေတာ့၏။ အဆင္ေျပသျဖင့္ ၀မ္းသာရေပမဲ့ အဆံုးက မသတ္ႏိုင္ေသး။ ေနာက္ေန ့ဆက္ၿပီး အျပီးသတ္ဖို ့မွာရ၏။ အေမတို ့က ဒီေလာက္လဲ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ ေျပာေနသျဖင့္ က်မက ဇြတ္ပင္ အကုန္ၿပီးေတာ့ ပိုအဆင္ေျပၿပီး လူ ပိုသက္သာတာေပါ့။ ၿပီးေအာင္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္ဖို ့မွာရျပန္၏။
က်မကေတာ့ ျဖစ္သလိုနဲ ့သိပ္မေက်နပ္ခ်င္တတ္ပါ။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းတာကိုပဲ ၾကိဳက္၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေငြကုန္မ်ားမွာစိုးလို ့ဟု ဆိုတတ္ၾက၏။ က်မတို့ကေတာ့ လူၾကီးမ်ားအတြက္မို ့ ကုန္စရာရွိတာကို တတ္ႏိုင္သမွ် အကုန္ခံၿပီး အေကာင္းဆံုး အဆင္အေျပဆံုးျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာအေျခအေနမ်ိဳးကိုပဲ လုပ္ေပးလိုပါ၏။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ေရွ့ေရးေနာက္ေရး စံုေအာင္ေတြးၿပီး ရွိတာနဲ ့လဲ ျဖစ္္ေန သံုးေနလို ့ရတာပါပဲ၊ စုဖို ့ေဆာင္းဖို ့က အေရးၾကီးတယ္ ခံယူထားၾကသည္ကိုလည္း သိပါ၏။ က်မကေတာ့ အခုလုပ္ရင္ တစ္ဆ ၊ ေနာက္ႏွစ္မွလုပ္ရင္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ၊လုပ္ဖို ့လိုအပ္ပါက လုပ္၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းက တားမရ၊ ၀င္ေငြက တိုးဖို ့မလြယ္ အေျခအေနကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ ေန ့ည မေရႊ့ခ်င္တတ္ပါ။

ညေရာက္ ညစာစားအၿပီး စကား၀ိုင္းက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ မနက္က် ျပန္ၾကေတာ့မည္မို ့မွာစရာရွိတာမွာ သိခ်င္တာေလးေတြရွိက ေမး၊ လိုတာရွိ ေျပာျဖင့္ မၿပီးႏိုင္ျပန္ပါ။ က်မမွာလည္း အေမ က်မတို ့အတြက္ လုပ္ေပးထားေသာ တစ္ႏွစ္စာ အစားအစာမ်ားကို ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္လို ့ ထည့္သို မၿပီးဆံုးးႏိုင္ပါ။ သို ့ျဖင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္မွ အိပ္ရာ ၀င္ၾကရသည္။ မနက္ေစာေစာထရေပအုန္းမည္။

အိပ္ရာ၀င္ကာမွပင္ နားရပါေတာ့သည္။ တစ္ေနကုန္ မနားခဲ့ရေတာ့ ပင္ပန္းကာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။

ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ က်မကို က်မ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာကိုလို ့ေရေရရာရာ ေ၀ခြဲမသိေပမဲ့ အလိုမက်ျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္အတြက္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနမိ၏။ တကယ္သာ စိတ္ျပင္းျပရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ရွာေဖြၿပီး သြားလို ့ရရဲ ့နဲ ့ဘာလို ့မ်ား မၾကိဳးစားမိပါလိမ့္။ အို..အိမ္အလုပ္ေတြကလည္း အခ်ိန္မွီၿပီးဖို ့လိုေသးတာကိုး..ဆင္ေျခေပးၿပီး စိတ္ေျဖေနမိ၏။ အင္း..ဒီတံတိုင္းၾကီးသာ မကာရင္ ငါ့ စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္တာေပါ့..ေတြးမိေတာ့ တံတိုင္းခတ္သူမ်ားကို မေက်နပ္သလို ျဖစ္သြားျပန္၏။ ေနာက္ဆံုးက် အို.. ဒါ ဘယ္သူမွ တတ္ႏိုင္တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာပဲ။ကိုရင္ေလးေတြသာမက က်န္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြလည္း အသြားအလာ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကရတာပါပဲေလ...ဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ အင္း...လူ ့ဘ၀ ဆိုတာ ဒီလိုပဲနဲ ့တူပါရဲ ့။ ကိုယ့္ စိတ္တိုင္းက်ခ်ည္းေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။သူတို ့လည္း သူတို ့ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ၾကမွာေပါ့ေလ..ဆိုကာ တံတိုင္းခတ္သည့္အေပၚ စိတ္က ေျပသြားျပန္၏။

သို ့ေသာ္ တစ္ႏွစ္လံုးေတြးခဲ့သည္မ်ား တစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္သည့္အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ ဘယ္သူ ့ကို ဘာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္လို အျပစ္တင္ရမယ္မွန္းလဲမသိ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အျပစ္တင္စရာလူလဲမရွိ။ အားလံုး ကိုယ္ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနၾကသူခ်ည္း။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ကိုယ့္အိမ္အတြက္သာ အခ်ိန္ေပးလုပ္ၿပီး ေမ့ထားခဲ့ေသးသည္ပဲ။ က်မလည္းပဲ ငါ ငါ အတြက္ အဓိကထားၿပီး ငါ့ဖို ့ငါ့အတြက္ကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့သည္ပဲ။ ထို ့အတူ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း မည္သူ ့မွ အျပစ္တင္မေန၊ အဆင္ေျပသလို ဆြမ္းတစ္နပ္ကို ဖန္တီးေနၾကျမဲ။ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲ။ ဒီလိုနဲ ့သာ စိတ္ေက်ခ်မ္းမႈမရပဲ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရ၏။

+ + +

မနက္ေစာေစာ အိမ္မွထြက္ရန္ ေစာေစာပင္ ထခဲ့ၾက၏။ မ်က္ႏွာသစ္အၿပီး အေမစီစဥ္ေပးထားေသာ ငခ်ိတ္ေပါင္းႏွင့္ အေၾကာ္စံုပူပူေႏြးေႏြးကို စားၾက၏။ စားၿပီးေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြ ကားေပၚတင္ သြားဖို ့ျပင္ကာ ကန္ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏။ သားကပါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဦးခ်ကန္ေတာ့တတ္ေနၿပီမို ့သူပါ ပါ၀င္ႏိုင္ပါၿပီ။ အဖြားျဖစ္သူက မ်က္ရည္တစမး္စမ္းနဲ ့ေျမးကို ႏႈတ္ဆက္လို ့မၿပီးႏိုင္ေတာ့ပါ။ မွာစရာရွိတာမွာ ေျပာစရာလက္က်န္ကို ေျပာအၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္တာ ေ၀းေနၾကရအုန္းမွာမို ့စိတ္ထဲက တနင့္နင့္။
ကားစထြက္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့တာမ်ား ခ်န္ခဲ့လို ့ေရွ့ဆက္လုပ္စရာရွိတာပဲ စိတ္က ေရာက္ၾကရျပန္ကာ လြမ္းမေနအားေတာ့ပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ကာ ဘ၀ ခရီးရွည္ကို ဆက္ရေပအုန္းမည္။

အိမ္က အ၀စားခဲ့ၾကေပမဲ့ ျမိဳ ့ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ ထံုးစံအတိုင္း ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆိုင္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ခံုလြတ္ရွာေနစဥ္ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွ သားအေဖအမည္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ ထိုခံုဆီသို ့သာ လွမ္းခဲ့ၾကသည္။
စားစရာမွာအၿပီး သားအေဖက သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ေမးၾက ေျဖၾကစဥ္ က်မက သားထိုင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေအာင္ ခုံကို ျပင္ေပးေနရပါသည္။

ထိုစဥ္ က်မတို ့၀ိုင္းနား ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါး လာရပ္သျဖင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္စြာ အ့့ံအားသင့္သြားသည္။ က်မ အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ခဲ့ကာ ေတြ ့ခ်င္လွပါေသာ ပအို ့ကိုရင္ေလးမ်ားကို မထင္မွတ္စြာ ေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သားအေဖကလည္း ‘ဟို အရင္ အိမ္လာဆြမ္းခံတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြေလ..’.ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။
က်မမွာ ၀မ္းလည္းသာ မေမွ်ာ္လင့္ထားသျဖင့္ မွင္သက္လည္းမိေနကာ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္ပါ။ က်မ ဘာမွ မေျပာလင့္ကစား သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကျဖင့္ ကိုရင္ႏွစ္ပါးျဖင့္ အျပန္အလွန့္္ ေျပာေနၾကပါၿပီ။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းကသာ စကားကို လွည့္ပတ္ေျပာေနရသည္။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးဆီကမူ ဘာမွ ေရေရရာရာအေျဖ မထြက္လာပါ။
ထိုစဥ္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးက ဘာမွ မေျပာမဆို ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ မၾကာပါ က်န္တစ္ပါးလည္း ပထမကိုရင္ေနာက္ လိုက္သြားပါသည္။ က်မလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကပ္လွ်က္က ဆိုင္သို ့ၾကြသြားကာ က်မတို ့ဆီမွာလိုပင္ စားပြဲ၀ိုင္း တစ္ခုေဘး သပိတ္ကို ေရွ့ထိုးကာ ရပ္ေနၾကပါသည္။

ရံုထားေသာ သင္ကန္း၊ သပိတ္တို ့က မႏွစ္ကလိုပင္ ဘာမွ ထူးျခားမွဳမရွိ။ အေရာင္မွိန္ဆဲ မြဲဆဲ။ ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာမွ ေျပာင္းလဲခဲ့ပံု မရွိပါ။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ သားအေဖသူငယ္ခ်င္းဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ စိတ္မေကာင္းသံလား၊ ရင္ေမာသံလား၊ အားမရသံလား၊ ပူပန္သံလား.... ။ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္အၿပီး ထြက္လာေသာ စကားမ်ားက ခံစားမွဳတစ္ခုခုပါေနပါသည္။

‘မင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါအုန္းကြာ။ငါေန ့တိုင္း ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္။ ထိုင္တိုင္းေတြ ့တယ္။ ေတြ ့တိုင္း ငါ့ေဘးနား လာရပ္တယ္။ ေအး ငါကလည္း လာရပ္တိုင္း ေမးတယ္ကြာ။ ေအး ငါေမးတိုင္းလည္း တစ္ခါမွ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူးကြာ။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတာ ကိုရင္တစ္ပါးက ဗမာစကားမတတ္ဘူးတဲ့ကြာ။ က်န္တစ္ပါးကက်လည္း နဲနဲပဲေျပာတတ္တယ္တဲ့။ ကဲ မင္းစဥ္းစားၾကည့္။ ငါက ဆြမ္းေတာ္ပါ လို ့ဗမာစကားတစ္ခြန္းပဲေျပာ ေငြ ၅၀၀ လွဴမယ္။ တစ္ပါး ၂၅၀စီခြဲယူၾကပါလို ့ေျပာတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ မေျပာဘူးကြာ။ ငါကေျပာတိုင္း လွည့္ထြက္သြားတာပဲ။ ငါ့ေတြ ့တိုင္းလဲ လာရပ္တာပဲ။ လာတိုင္းလဲ ဒီလိုပဲ ငါကေျပာရင္ လွည့္ထြက္သြားၿပီး တစ္ျခားဆိုင္ကူး တစ္ျခားလူေတြဆီ ဒီလိုပဲ ရပ္။ ေန ့တိုင္းပဲ။’

သူ တခဏ စကားစရပ္စဥ္ က်မတို ့မွာ လည္း ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ တစ္ခါ သူက...
‘ဒီျမိဳ ့ေရာက္တာ ၾကာၿပီလည္း ေျပာတယ္ကြာ။ အဲဒါ ဗမာစကားလည္း မတတ္ေသးဘူးဆိုေတာ့.. စာဆိုတာေတာ့ ထားေတာ့။ ဘုရားစာေလးေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္သင့္တယ္ ထင္တာပဲကြာ။ ကဲ ဒီျမိဳ ့မွာ ဒီလိုပဲ ဆက္ေနေတာ့မွာလား။ ၾကီးရင္ေရာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္း။ ဘုန္းၾကီးစာသင္ဖို ့တရားေဟာဖို ့။ ငါျဖင့္ စဥ္းစားမရပါဘူးကြာ...’ ဟု ကိုရင္ေလးေတြ ေရွ့ေရးပါ ေတြးၿပီး ရင္ေလးသံအျပည့္ျဖင့္ ေျပာလာပါေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို ့မွာ ကိုရင္ေလးမ်ားအေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသိထား ေပမဲ့ ဘာမွ ျပန္ေျပာစရာ စကားေရာ အေျဖပါ အဆင္သင့္ ရွိမေန။ က်မတို ့မွာလည္း ထိုသူ ့လိုသာပင္ လိုက္ေတြးေနရံုပါ။ ထို ့ေနာက္ က်မတို ့သံုးေယာက္လံုး စကားမဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။

က်မမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္လံုး လွဴမယ္ လွဴမယ္ စဥ္းစားထားခဲ့ေပမဲ့ ယခုလို ေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္ ဘာျဖစ္လို ့မ်ား မလွဴလိုက္မိပါလိမ့္ဟုသာ ကိုယ့္ဟာ ကို ျပန္ေမးေနမိသည္။ သို ့ျဖင့္ က်မ ကိုရင္ေလးေတြေနာက္ လိုက္ၾကည့္မိရာ ကိုရင္ေလးမ်ားကလည္း က်မတို ့ဆိုင္ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူတို ့မ်က္ႏွာေလးမ်ားကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရစဥ္ တစ္ခု သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ မႏွစ္က ေတြ ့ခဲ့စဥ္ကလိုပင္ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ေလးေတြမ်က္ႏွာမွာ ပူပန္ရိပ္မရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွ အရိပ္ထင္မေန ရွိမေန။ ခံစားမွဳမရွိ ဗလာအတိပါ။

သားအေဖသူငယ္ခ်င္း ေတြးပူေနသလို သူတို ့ေတြ သူတို ့ေရွ့ေရးေတြးဖူးၾကလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘုန္းၾကီးစာသင္အၿပီး တရားေဟာမည္ဟုလည္း ေတြးထားမည္ မဟုတ္သလို ဘုန္းၾကီးပဲ အၿပီး ၀တ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားမည္လည္း မထင္ပါ။

က်မျဖတ္ခနဲ အၾကည့္ျဖင့္ ခန္ ့မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ လတ္တေလာဆြမ္းအတြက္ကလြဲလို ့သူတို ့ေလးေတြေခါင္းထဲ ဘာမွ ရွိေန ေတြးေနလိမ့္မည္ မထင္မိပါ။ အဆံုးစြန္ ယခုဆြမ္းခံေနရာ ျမိဳ ့ထဲမွေန ေက်ာင္းသို ့ကိုပင္ ဘာနဲ ့ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္ျပန္သြားရပါ့မလဲ ဆိုတာကိုပင္ စိတ္ထဲမရွိေလာက္ပါ။ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းတစ္နပ္ရေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

က်မ သူတို ့ေလးေတြကို ဆက္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ခံုမွ တစ္ခံု တစ္ဦးဆီမွ တစ္ဦးဆီ ကူးေနသည္မွတစ္ပါး ႏွဳတ္ကလည္း ဘာမွ မရြတ္သလို မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ပံုေသ၊ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာလွမ္းဖို ့ၾကည့္သည္ကလြဲလို ့အေသ။ တခဏအၾကာ သားအေဖ သူငယ္ခ်င္းက ...

‘ေအးကြာ မင္းလာေတာ့ ေတြ ့ရတာေပါ့။ ငါလည္း ဘယ္သူနဲ ့မွ သိပ္မေတြ ့ျဖစ္ဘူး။ ဒီဆိုင္လာၾကမွ ဆံုတယ္။တကူးတကေတာ့ မေတြ ့မိၾကေတာ့ဘူး။...’.ဟု ေျပာရင္း သူလည္း ေငြရွင္း ျပန္ဖို ့ျပင္ က်မတို ့လည္း ဆိုင္က ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ဆိုင္မွ လမ္းတဖက္ကူး၊ ကားေပၚတက္၊ သားကို ေနရာခ်ေနစဥ္ ပန္းနံ ့ရသျဖင့္ ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ရာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားတစ္ေယာက္ ပန္းကံုးမ်ားျဖင့္ ကားေဘးရပ္လာပါသည္။ က်မ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ အဖြားက...
‘သမီးေလး အဖြား ဘုရားပန္းေလးေတြ ၀ယ္သြားပါအုန္းလား။ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္၊ လမး္ခရီး စိတ္လည္းၾကည္တာေပါ့။ အဖြား ပိုၿပီး ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားဇြန္ပန္းေလးေတြေရာ ေရႊပန္း၊ေငြပန္းေရာေလ..’.ဟု ေစ်းေရာင္းပါေတာ့သည္။
က်မကလည္း ထိုပန္းမ်ားရနံ ့ကို ၾကိဳက္လွသည္မို ့၀ယ္ဖို ့ျပင္ပါသည္။တျပိဳင္နက္တည္း အဖြားအိုက သူမ ဇာတ္လမ္းကို စေျပာပါေတာ့သည္။

‘အုိ သမီးေလးရယ္။က်န္းမာပါေစေတာ္။ ေဘးရန္လည္း ကင္းပါေစ။အဖြားကေလ မိတဆိုးေျမးေလးေတြကို လုပ္ေကြ်းေနရတာ သမီးရဲ ့။ သူတို ့အေမ အဖြားသမီးက ဆံုးသြားရွာေတာ့ေလ။ အဖြားအသက္ ၇၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ တစ္ရက္မွ မနားခဲ့ရပါဘူး။ ေျမးေတြ ေစ်းေရာင္းေကြ်းေနရတာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ကိုယ့္ေျမးဆိုေတာ့လည္း။ ေက်ာင္းလည္း တက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ေနပါေစေပါ့။ ‘

က်မက စကားျဖတ္ကာ ...

‘အဖြားက ဘယ္မွာေနတာတုန္း ...’ ဟုေမးေတာ့
‘ဒီနားက ရြာမွာပဲ။ ညကတည္းက ရြာထဲက လိုက္ေကာက္ၿပီး သီထားတာ။ မနက္က် ေစာေစာစီးစီးထြက္လာၿပီး ေရာင္းရတာ။ မနက္ ၉နာရီ ၁၀ နာရီဆို ကုန္တာပါပဲ။ ဒါနဲ ့သမီးေရ အေမကေလ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမေနဘူး။ ေရာင္းတာကလည္း ဘုရားပန္းဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ အ၀တ္ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္း၀တ္ၿပီး သနပ္ခါးလည္း အျမဲလူးတယ္။ ေရာင္းသူ စိတ္ၾကည္ ၀ယ္သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေပါ့...’ဟု ေျပာမွ က်မ သတိထားၾကည့္လိုက္ရာ တကယ္ကိုပင္ မ်က္ႏွာက အေဖြးသားနဲ ့ပါ။
က်မက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ေပးၿပီး ...

‘အဖြား တစ္မ်ိဳးသံုးေလးကံုးေလာက္ဆိုရပါၿပီ။ ကားထဲေမႊးရံုပါ..’.ဟု ေျပာေတာ့
‘အုိ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ တစ္ေထာင္ဖိုးဆိုေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ။ အဖြားအပိုပါ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။...’ဆိုကာ အကံုးေရကို ေရတြက္မေနေတာ့ပဲ သီၾကိဳးမ်ားကို ခြဲထုတ္ကာ လက္ထဲက ဓါးျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖတ္ေနပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးသျဖင့္ အဖြားျဖတ္ေနသည္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ဓါးတံုးတံုးႏွင့္ ၾကိတ္ျဖတ္ေနရသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်မတို ့ငယ္ငယ္က ခဲတံခြ်န္ေသာ ေကာ္ဓါးအိမ္ေလးပါ ဓါးကိုေတြ ့လိုက္ရသလို သံေခ်းတက္ေနသည္ကိုပါ တဆက္တည္း သတိထားလိုက္မိ၏။ သံေခ်းတက္ေနေသာေၾကာင့္သာ သီၾကိဳးမ်ားစြာကို တခါတည္း လြယ္လြယ္ ျဖတ္မရျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
က်မမွာ သူမ အျဖတ္ရခက္ေလ မေတာ္တဆမ်ား သံေခ်းတက္ဓါးက ေခ်ာ္ျပဳၿပီး လက္ကိုထိမိသြားမလား၊ အင္း ထိမိရင္ေတာ့ သံေခ်းဆိပ္တက္ၿပီး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္..က်မမွာ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း ပူလာပါသည္။ သို ့ျဖင့္..

‘ရၿပီအဖြား ျဖတ္ရသေလာက္ပဲေပးလိုက္ပါ။ ရပါၿပီ အဲေလာက္ဆို..’.ဟု တားလိုက္ရပါသည္။ အဖြားအိုက က်မဆီ လွမ္းေပးၿပီး..

‘ငါ့သမီးတို ့အဖြားေျမး ပညာသင္တာကို ကူညီတဲ့အတြက္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေတာ္....’ က်မ ထိုဆုေတာင္းစကားကိုသာ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္ရပါသည္။ အရွည္ၾကီး ဆက္ေပးေနေပမဲ့ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားေတာ့ပါ။ ကားစထြက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

က်မတို ့ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္ အဖြားအိုလည္း ႏွဳတ္က မျပတ္ရြတ္ရင္း အိမ္အျပန္လမ္းဘက္ လွည့္သြားပါေတာ့သည္။ အဖြားအို၏ ေက်နပ္စြာ ဆုေပးသံၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္သြားရပါသည္။ သူမအတြက္ ေငြတစ္ေထာင္က ဒီကေန ့တစ္ေန ့စာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို လံုေလာက္သြားၿပီ ထင္ပါသည္။ ၀ယ္မိလိုက္သည့္အတြက္လည္း ကိုယ့္ဟာကို ေက်နပ္သြားပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့ မထင္မွတ္ပဲ ကူညီႏိုင္လိုက္သည့္အတြက္ပါ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္စဥ္က ကိုရင္ေလးမ်ားကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ေတြ ့ခဲ့ရေပမဲ့ မလွဴခဲ့မိသမွ် အဖြားအိုဆီမွ ပန္း၀ယ္လိုက္မိသည္က စိတ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေက်ေအးသြားေစပါသည္။

က်မတို ့ ျမိဳ ့ထဲမွ စထြက္လာစဥ္ သားအေဖက လမ္းကို အာရံုထား ဂရုစိုက္ေနရသလို က်မက ပန္းကံုးေလးမ်ားကို မွန္မွာ ခ်ိတ္လို ့ေမႊးရနံ ့သင္းပ်ံ ့ပ်ံ ့ရေနသည္ကို ေက်နပ္ေနပါသည္။
ျမိဳ ့လယ္လမ္းထဲက ခြဲ ထြက္စျပဳခ်ိန္ ကားအနည္းငယ္ရွင္းစ ျပဳသည္ႏွင့္ က်မ စကားစပါေတာ့သည္။
‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေျမးေက်ာင္းစရိတ္ဆိုၿပီး ရိုးရိုးေတာင္းတာထက္စာရင္ ခုလို ပန္းေရာင္းၿပီး ရွာတာက အမ်ားၾကီးေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီးၾကားဘူးေနတာ။ ခုလို ပန္းေရာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို ပန္းဖိုးဆိုၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပိုေပးရတာလည္း လွဴရသလို တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့။ ‘...
က်မစကားဆံုးေပမဲ့ သားအေဖဆီကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာပါ။ က်မကေတာ့ ကိုရင္ေလးမ်ားအတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့သည္ကိုပဲ ေတြးကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဆဲ။

ထိုစဥ္ သားအေဖဆီက စကားသံထြက္လာပါသည္။ ျမိဳ ့အထြက္မွ ႏွစ္ရွည္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လွသျဖင့္ ကားရပ္အုန္းမည္..တဲ့။ က်မက လမ္း ဘယ္ညာ ၾကည့္ၿပီး ေရွ့နားမွာ စပ်စ္သီးသည္ ေလးမ်ားရွိသည္ကို သတိရသြားကာ ထိုဆိုင္တန္းေလးရွိရာနား ရပ္ဖို ့အၾကံေပး ေျပာလိုက္ပါသည္။

မၾကာပါ ဆိုင္တန္းေလးမ်ားနားေရာက္၊ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ့ရပ္၊ က်မက စပ်စ္သီး၀ယ္ဖို ့ျပင္၊ သားအေဖက ဓါတ္ပံုရိုက္။သားကေတာ့ ကားထဲမွာပင္ မလိုက္ရလို ့ေအာ္...။ က်မ ဆိုင္ေရွ့ရပ္သည္ႏွင့္ အသည္က စေရာင္းပါေတာ့သည္။ စံုေနေအာင္ ေျပာပါသည္။ က်မ လိုက္မမွီပါ။ သူမ အေျပာရပ္မွ က်မက ...

‘အသီး လံုးတာနဲ ့ရွည္တာ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳလဲဟင္..။ ေနာက္ ဘာကြာလဲ။ ေစ်းက ကြာေတာ့ ခ်ိဳတာကြာလို ့လား...’ ေမးေတာ့
‘အင္း..အဲ..ဟို ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အားလံုးခ်ိဳတယ္။ ဟို ေစ်းကြာတာက အၾကိဳက္ကို လိုက္လို ့ေလ။ တခ်ိဳ ့က လံုးတာၾကိုက္ၿပီး တခ်ိဳ ့က ဒီအရွည္ေလးေတြကို ၾကိဳက္လို ့ကြာတာရယ္။ ...’
‘ဒါဆို ေစ်းပိုၾကီးတာ လူၾကိဳက္ပိုမ်ားလို ့ ပိုေကာင္းလို ့ေပါ့...အဲလိုလား....’ ဆိုျပန္ေတာ့
‘အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ဟို..ခ်ိဳတယ္ အမေရ ခ်ိဳတယ္။ အကုန္ခ်ိဳတယ္ စိတ္သာခ်။ျမည္းၾကည့္ေလ အမ ရပါတယ္...’

က်မနားလည္လိုက္ပါၿပီ။ သူမကို ေမးလို ့အေျဖမွန္ရမည္ မထင္ပါ။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ ေရြး၀ယ္ရံုသာပါ။ က်မလည္း စားပြဲခံုေပၚ အပံု ေလး၊ငါးပံု ခြဲပံုထားသည္ထဲက တစ္လံုးစီ ယူျမည္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ အစံုပါ။ လံုးတာ၊ ရွည္တာႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ ခ်ိဳသည့္အလံုးက ခ်ိဳ ၊ခ်ဥ္သည့္ အလံုးက ခ်ဥ္ပါ။ က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စားေနက် အလံုးကိုပဲ ၀ယ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး...

‘ဒီထဲကပဲေပးပါ။ က်မတို ့က မန္းေလးထိ သြားမွာမို ့နဲနဲ ခံမယ့္ ဟာေရြးေပးပါေနာ္...’ ဆုိေတာ့
‘အမ က်မ ဒီထဲက ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ခံတာ မခံတာက အလံုးပံုနဲ ့မဆိုင္ဘူးအမ။ ေရေဆးထားရင္ သိပ္မခံဘူး။ ေရမေဆးရေသးတာက ပိုခံတယ္..’ ေျပာရင္း ခံုေအာက္က ေတာင္းထဲမွ ေရမေဆးရေသးေသာ အခိုင္မ်ားကို ယူၿပီး ခ်ိန္ပါေတာ့သည္။ ခ်ိန္အၿပီး...

‘အမ က်မ အိတ္နဲ ့ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ ျခင္းနဲ ့လိုခ်င္လား အမ ...’ ေမးေျပာ ေျပာလာေတာ့
က်မလည္း အလိုက္သိစြာ
‘အိတ္နဲ ့ပဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ဘာနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္...’ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ရပါသည္။ သူမက ျခင္းေလးေတြကို ေခြ်တာခ်င္ပံုရပါသည္။ က်မ ေငြရွင္းအၿပီး သားအေဖလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီးမို ့ ကားေပၚတက္ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

ကားထြက္သည္ႏွင့္ သားအေဖက သူ ့ဓါတ္ပံုမ်ား အေၾကာင္းေျပာပါသည္။ က်မကလည္း စပ်စ္သီးသည္ႏွင့္ အေခ်အတင္ အေမးအေျဖအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။

ဒီလိုနဲ ့သာ ကားလည္း ဟိုက္ေ၀းလမ္းမေပၚေရာက္... က်မကလည္း ေရ မေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တလံုးၿပီး တစ္လံုး ျဖဳတ္စားရင္း၊ သားအေဖက ကြမ္းတျမံဳ ့ျမံဳ ့၀ါးရင္း ၊ သားကေတာ့ အေဖနဲ ့အေမကို ၾကည့္လိုက္ ပန္းကံုးကို ေဆာ့လိုက္ျဖင့္ မနး္ေလးသို ့အျပန္ခရီး ဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

+ + +

ေနာက္ဆံုးက် … စပ်စ္သီးခ်ိဳတာ မခ်ိဳတာလည္း ကံေပါ့……အျပင္မွာလွေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား ဓါတ္ပံုထဲ မလွလည္း ကံေပါ့…ပန္းသည္အဖြားၾကီးလက္ကို သံေခ်းတက္ဓါးသြားျဖင့္ မေတာ္တဆ ထိမိသြားလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ားကို မလွဴျဖစ္ခဲ့တာလည္း ကံေပါ့… ကိုရင္ေလးမ်ား ေရွ့ေရးကလည္း ကံစီမံရာေပါ့….ဟုသာ ကံကိုပံုခ်လိုက္ၿပီး ေရမေဆးရေသးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးျဖဳတ္စားလိုက္၊ ေနခဲ့သည့္ ၄ရက္စာ အေၾကာင္း ေရာက္္ရာေပါက္ရာ ေျပာလိုက္ျဖင့္ အရာအားလံုးကို ေဖါ့့လိုက္ကာ ခရီးဆက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။

သြားလာရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း စိတ္က ကိုရင္ေလးမ်ားဆီ ျပန္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး..ဆိုေသာ သီခ်င္းတပိုင္းတစ္စက ေခါင္းထဲေပၚလာၿပီး တကယ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါလား ဟုသာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ေရရြတ္မိပါေတာ့သည္။ ။

7.9.11 Wednesday 5:40 pm