ေနႏွင့္အံုးေပါ့..

အိုမန္က ဆိုဟာ ( Sohar ) ျမိဳ႕ေလးကို တေခါက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သြားခဲ့ရတာပါ။ အရင္ေန႕က မသြားခ်င္လို႕ တျခားသူလႊတ္လိုက္ရာက တရက္နဲ႕ ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ႏွင့္ ေနာက္တရက္ ထပ္လႊတ္ေတာ့ သူက ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ေနပါသျဖင့္ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ပဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။

အိုမန္ကားအာမခံက သူ႕နာမည္နဲ႕လုပ္ထားေပးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္နာမည္အျဖစ္ တရား၀င္ ေျပာင္း၊ အေျခအေန အေသးစိတ္ေမးနဲ႕ ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ေက်ာ္၊ စာအုပ္အနီ အိမ္ျပန္ယူရတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ဆိုေတာ့ အျမန္လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။

အကူအလုပ္သမား ၂ ေယာက္ပါ ေခၚလာခဲ့ေလေတာ့ လုပ္ငန္းအေျခအေနအရ အလြန္ဆံုး ၁ နာရီေလာက္ပဲလုပ္ရမယ္။ ကားေမာင္းရခ်ိန္က ထံုးစံအတိုင္း ခပ္မွန္မွန္ေမာင္း၊ ေနာက္ နယ္စပ္ အကူး ဗီဇာလုပ္ရတာၾကာခ်ိန္နဲ႕ အလြန္ဆံုး ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာရင္ လုပ္ရမဲ့ေနရာကိုေရာက္မယ္။ ဒီေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ အလုပ္စ၊ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာျပီးမယ္ေပါ့။ ပါလာတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကို ငါတို႕ အလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ဆိုဟာကိုလည္မယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူတို႕လဲေပ်ာ္ေနတာေပါ့။

ဆိုဟာက အရင္က အိုမန္မွာ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕၊ အခုေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ Muscat က အလွဆံုး၊ အၾကီးဆံုးျမိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ အရင္တုန္းက ဆိုဟာက ဆိပ္ကမ္းကလဲ အၾကီးဆံုးပါပဲ။ လတ္တေလာေတာ့ ပင္မ Oil refinery စက္ရံုေတြအျပင္ ေၾကးနီတန္ခ်ိန္အေျမာက္အမ်ားပါ ဆိုဟာနားမွာေတြ႕ေလေတာ့ စက္မွဳ႕လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ စည္ကားေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ ေရွးက်တဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ ရိုးရာထိမ္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ေစ်းေလး၊ စသည္ျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာေနရာအခ်ိဳ႕လဲရွိပါတယ္။

ဒီေတာ့ လာရာလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တသိုက္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုတာခ်ည့္ပဲ။

အိုမန္နယ္စပ္မွာ ဗီဇာလုပ္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ လူရွင္းေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လ၀ကမွ အရာရွိက ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ထင္ရပါတယ္။ စာအုပ္အနီေပးလိုက္ေတာ့ ျမန္မာမွန္းသိျပီး လူနဲ႕ဓါတ္ပံုတိုက္စစ္တဲ့သေဘာေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရွာပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာထဲ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္လုပ္ျပီး တံဆိပ္တံုးထုေပးပါတယ္။ ျမန္မွျမန္။ ေနာက္ ဗီဇာေၾကး ငါးဆယ္က်ပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ ေလသံေျပာ့ေလးနဲ႕ေျပာလာတယ္။

နယ္စပ္ကထြက္လာျပီး ပထမဆံုးျမိဳ႕ေလးအေရာက္မွာ ထမင္းစားၾကပါတယ္။ ဒူဘိုင္းထက္ ၃ ဆနီးပါး ေစ်းခ်ိဳတယ္၊ စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။

ၾကိဳတင္ ခန္႕မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေန႕လည္ ၃ နာရီပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ရမဲ့ေနရာေရာက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာမေရာက္ခင္ စက္မွဳ႕ဇံုမွာပါ။ လည္ခ်င္လို႕ တက္ၾကြေနတဲ့ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကလဲ တက္တက္ၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕။ ဒါဟာ ကံဆိုးျခင္းအစျဖစ္သြားတာပါပဲ။

အလုပ္သမားတေယာက္ အင္ဂ်င္ဖလွိဳင္း၀ွီးထဲမွာ ျမဳတ္ထားတဲ့ ဘယ္ရင္တခုကို ဆြဲထုတ္ရာမွာ သံုးတဲ့ကရိယာ ထက္ပိုင္းက်ိဳးသြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာၾကည့္ျပီး အၾကံထုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေဒသခံေတြဆီမွာ သံျပား ၈မီလီမီတာေလာက္အထူကို ၂လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ အ၀ိုင္းျဖတ္၊ အလယ္မွာ အေပါက္တေပါက္ေဖါက္ေပးျပီး ယူလာေပးပါလို႕မွာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သေဘာၤက်င္း အၾကီးစားၾကီးမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ သံျပားအေသးေလး၊ အႏုစိတ္ေနစရာမလို လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆိုရင္ကိုရပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ မယံုမရွိပါနဲ႕ ၃ နာရီနီးပါးၾကာပါတယ္။

မရေသးဘူလားလို႕ ေဘးမွာရွိတဲ့ေဒသခံ အလုပ္သမားကို ေမးလိုက္ရင္ အဲဒီ့တေယာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ေမးရင္လဲ ထိုနည္း၎၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္ပဲ စက္အနားက်န္ေတာ့ပါတယ္။ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္လဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕၊ ေတာက္ေတာင္ မေခါက္ရက္လို႕ ျမိဳခ်ေနရပါတယ္။ ေန၀င္ခါနီးမွ အဲဒီသံျပားေလးရလာပါတယ္

ဒါကေတာ့ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီးေပါ့..

ေနာက္ဆံုး တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အလုပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေမွာင္ေနပါျပီ။ စမ္းျပပါအံုးဆိုလို႕ ဟိုေစာင့္ဒီေစာင့္နဲ႕ ၈နာရီထိုးလုလုမွ အဲဒီသေဘာၤက်င္းက ထြက္လာပါတယ္။ ဆိုဟာဘက္ မ်က္ေစာင္းေတာင္ လွည့္မထိုးသာေတာ့။ အလုပ္သမား၂ ေယာက္နဲ႕ ညစာစားေတာ့ သူတို႕ကေတာ့ အားရပါးရစားေနေပမဲ့ ကိုယ္မွာကေတာ့ သိပ္လည္းစားမ၀င္၊ ၃နာရီေလာက္ ေမာင္းရအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ငိုက္ေနမွာလဲစိုးရိမ္နဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ .. မအီမသာ ဌာနီကိုသာ ျပန္လာရတယ္၊ ေနႏွင့္အံုးေပါ့ ဆိုဟာရယ္..