Monday, August 18, 2014

တေန႕တာ အေတြး ( ၁၈၊၈၊ ၂၀၁၄ )

              ညကအိပ္မက္မက္တယ္။
              ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲေတြ႕ထိသိ ေနႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ သာမာန္အိပ္မက္တခုပဲဆိုပါေတာ့။
              သို႕ေပမဲ့ ဖ်တ္ခနဲ အသံတခုခုၾကားရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာ တခုခုက ေရွ႕မွာရုတ္တရက္ ေပၚလာရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ေျခေတြလက္ေတြရယ္ ေခါင္း( ေဂါင္း )ရယ္က ထိကရုန္းပင္လိုပဲ ရင္ဘတ္အေရွ႕ကို ကိုင္းလာတတ္တာေတြ႕တယ္။ 
              အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ ဇေဝဇ၀ါနဲ႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ထိကရုန္းေတြကေတာ့ ဒီလိုလုပ္တာဟာ သူ႕သဘာဝနဲ႕သူတတ္ႏိုင္တာ အစြမ္းကုန္လုပ္လိုက္တာပဲ။ တကိုင္းျပတ္သြားလဲ သူဆက္ရွိေနမွာပဲ၊ သို႕ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္မက္ထဲ ဘာလို႕ဒီလိုလုပ္မိေနပါလိမ့္ေပါ့။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ စဥ္းစားမိေပမဲ့ ဘာမွ ေရေရရာရာမရွိလာခဲ့။
               ဒီလိုနဲ႕ ကုတင္ေျခရင္းက အိမ္ထဲစီးတဲ့ဖိနပ္ အသာလွ်ိဳျပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီလွမ္းလာခဲ့တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းအ၀င္ ေရစိုေနတဲ့ေနရာမွာ ေခ်ာ္မလိုျဖစ္သြားလို႕ အနားမွာရွိတဲ့ အဝတ္စုတ္နဲ႕ ေျခာက္သြားတာ ေသခ်ာတဲ့အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုင္သုတ္ေနလိုက္တယ္။

                ေအးဗ်ာ.. အသက္ကေလးရလာေတာ့လဲ အရင္လိုေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနလို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး..

Friday, August 15, 2014

တေက်ာ့ျပန္


အခုတေလာ
လႊတ္ခ်ထားတာေတြ မ်ားလာျပီ။
တစ္ခုျပီးတခု
ျပန္လိုက္ေကာက္အံုးမွပဲ…

Wednesday, September 25, 2013

ေျမြဆိုး

တေလာက အိမ္ျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ျပန္ဆံုျဖစ္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း အတူေဆာ့ေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အထဲက တေယာက္။ သူနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ရင္း  အေတာ္ၾကာေအာင္ပဲ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ႏွင့္ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တာ တကၠသိုလ္ ေရာက္စဥ္ကထည္းကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္မွာ အိမ္ေျပာင္းျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပိုေဝးသြားတယ္။ အခုေတာ့ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီ၊ ကေလးကိုယ္စီျဖစ္ေနျပီ။ မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ေနာက္ပိုင္းကေန အခုအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အေၾကာင္းေတြထဲက သိခ်င္တာေတြေမးၾက၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျဖႏိုင္သင့္သေလာက္ေျဖၾကႏွင့္။ ေကာင္းတာေတြ၊ ဆိုးတာေတြေကာဆိုေပမဲ့ အကုန္ခပ္ေဖါ့ေဖ့ါေပါ့။
ေျပာေနရင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကို ျပန္သတိရျပီး ေျပာျဖစ္တယ္။ သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္လို ငယ္ငယ္က ေဆာ့ရင္းေပ်ာ္ခဲ့ရတာ ေသခ်ာေပါက္ျပန္ေတြးမိေနမွာပါပဲ။ ေလသံကအစ အေပ်ာ္ေတြကိုယ္စီႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္မွာ သူရယ္ ေနာက္တေယာက္ရယ္က အမ်ိဳးေတာ္တယ္။ အိမ္ႏွစ္လံုးအတူေဆာက္ထားတဲ့ သူတို႕ ျခံဝန္းအက်ယ္ၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္အတြက္ေဆာ့ အေကာင္းဆံုးေနရာ။ သူတို႕အိမ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့အိမ္အၾကားမွာ ျခံစည္းရိုးရွိေပမဲ့ ကူးဖို႕လူတကိုယ္စာခ်န္ထားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး အဲဒီ့မွာ။
ကေလးသဘာဝ စိတ္ကူးေပါက္ရာေဆာ့ၾကတာပဲ။ ခဏခဏတက္ခဲ့တဲ့ တမာပင္ၾကီးေပၚ ႏြယ္တက္ေနတဲ့ ေဂြးေတာက္ပင္ၾကီးဆို ပင္စည္က အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကေလးလက္အရြယ္ႏွင့္ လက္တဆုပ္မက၊ ေျမကလဲ အပင္စိုက္ေကာင္းတဲ့ေျမဆိုေတာ့ ဘယ္အေစ့ ဘယ္လိုစိုက္စိုက္ ေပါက္တယ္။ အပင္ေတြ ကိုယ္စီစိုက္ၾကရင္း သူ႕ျခံ ကိုယ့္ျခံလုပ္ၾကတာ သူတို႕အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့ျခံေတာင္ရွိေနခဲ့ေသးတယ္။
အခုနကေျပာတဲ့ အိမ္ႏွစ္လံုးမွာ တအိမ္က ေျခတံရွည္အိမ္၊ ဒီေတာ့ ေနပူတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအိမ္ေအာက္မွာ ကစားရတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္အတြက္ ပိုအေရးပါတဲ့အခ်ိန္။ အရုပ္တို႕၊ သားေရကြင္းတို႕၊ ကားခ်ပ္တို႕ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မန္က်ည္းသီးေပၚခ်ိန္ဆို မန္က်ည္းေစ့တို႕ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ေဆာ့ၾကတာ။ မန္က်ည္းေစ့လိုမ်ိုးကလြဲလို႕ က်န္တဲ့ ကားခ်ပ္တို႕ သားေရကြင္းတို႕ကေတာ့ မုန္႕ဖိုးကေန၀ယ္ၾကျပီးေဆာ့ရတာ။ အခ်င္းခ်င္းလဲ ကုန္သြားရင္ ပိုက္ဆံႏွင့္ ျပန္ဝယ္လို႕ရတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ဖို႕အသဲအသန္ေဆာ့ၾကရတဲ့ပြဲ။
ႏွစ္ေယာက္တေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရွံဳးမွာကိုေတာ့ သိပ္မပူရဘူး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က အမ်ိဳးေတာ္ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းက ဦးေလးျဖစ္ေနျပီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကီးတဲ့ေနာက္တေယာက္ကတူေတာ္တယ္တဲ့။ အဲဒါက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း မေက်နပ္ျဖစ္ေနေစတဲ့အခ်က္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းျပီး ဘယ္ကစားနည္းမွာမွ ကၽြန္ေတာ္အညစ္မခံခဲ့ရဘူး။
အေဆာ့အမ်ားဆံုးကေတာ့ ေျမြကစားနည္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕နာမည္တပ္ထားတဲ့ ကစားနည္း။အံစာတံုးလွိမ္႕၊ အကြက္ေလးေတြ ကို အံစာတံုးက်တဲ့ နံပါတ္အေရအတြက္အတိုင္းေရႊ႕၊ ေရာက္တဲ့အကြက္မွာ ေလွခါးရွိရင္ ျဖတ္လမ္းေပါ့၊ အကြက္အမ်ားၾကီးေက်ာ္တက္သြားျပီး၊ ေျမြပါးစပ္ရွိတဲ့အကြက္ဆိုရင္ေတာ့ ဆံုးတဲ့အကြက္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆင္းေပေတာ့ပဲ။ ေျမြျမိဳတယ္ေပါ့။ အစြဲဆံုးကစားနည္း။  
ေလွခါးနဲ႕တက္ရရင္ေပ်ာ္ျပီး အေၾကာၾကီးနဲ႕ ေျပာရသလို၊ ေျမြျမိဳရင္ေတာ့ ဝိုင္းေလွာင္ၾကတာ ခံေပေတာ့ပဲ။ တာထြက္တူေပမဲ့ မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္ ရဲ႕ ကိုယ္စားေနရာ အ၀ိုင္းျပားေလးေတြဟာ အကြက္ထဲမွာ ျပန္႕က်ဲသြားေတာ့တာပဲ။ တေယာက္ ပန္းတိုင္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ တပြဲျပီးျပီ။  အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ေလွခါးႏွင့္တက္ရရင္ ေပ်ာ္ရတာနဲ႕ သူတို႕ေျမြေၾကာင့္ ေအာက္ျပန္ဆင္းရရင္ ေပ်ာ္ရတာ သိပ္ကြာလွမယ္ မထင္ဘူး။
ဒါလိုျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္လံုး အတူတူလို႕ပဲ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သံုးေယာက္အေပၚ အေတာ္ရက္စက္ခဲ့တဲ့ ကစားနည္းဆိုရမွာပဲ။ အခုလို သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ဒီကစားနည္းနဲ႕ ကစားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲေပၚလာေသးတယ္။ သို႕ေပမဲ့ စကားမစမိ။ သူလဲ တစြန္းတေလေတာ့ ျပန္ေတြးမိမွာေသခ်ာပါတယ္။ သို႕ေပမဲ့ ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာျဖစ္တဲ့ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြထဲမွာ ဒီကစားနည္းက ပါမလာ။
 အသက္အၾကီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မရွိရွာေတာ့ဘူး။ ဆံုးသြားတာ တႏွစ္နီးပါးရွိသြားျပီ။ အရင္ႏွစ္အနည္းငယ္ကစျပီး သူက်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့တာ( ေလျဖတ္သြားတယ္ဆိုပဲ။ ) သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ရွိ စီးပြားေရး၊ ေနေရး ထိုင္ေရး စပ္မိစပ္ရာ ဆက္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေစာက ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာေလာက္ မေကာင္းလွ။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ မၾကာခင္ပဲ သူႏုတ္ဆက္ျပီးျပန္သြားတယ္။
သူ႕ေနာက္ေၾကာျပင္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္တခုေပၚလာတယ္။ ခဏတာ စကားလက္ဆံုက်ေနစဥ္မွာ  ဒီကစားနည္းကို ေခါင္းထဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေတြးမိေနေစခဲ့တာ၊ ေနာက္ သူလဲ ဒီလိုကစားခဲ့ၾကအေၾကာင္း ေတြးေနမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို သိေနတာ၊ အဲဒါက ထူးဆန္းေနတာ။

 အထူးဆန္းဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ့( သူရယ၊္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဆံုးသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္) ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္အသက္အရြယ္အထိ ဒီကစားနည္းကို  ဆက္ကစားေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ့ ဘယ္သူမွေသေသခ်ာခ်ာမသိခဲ့ၾက... ... ...




25/09/2013

(title : Credit to Ko A Yate )

Thursday, July 11, 2013

တေန႕တာ အေတြး ( ၁၁၊၀၇၊၁၃ )



             အသက္ ေလးဆယ္စြန္းလာမွပဲ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဝယ္ရင္ ဗူးေပၚကစာကို ေသခ်ာဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္..က်န္တဲ့ေကာင္ေလးေတြကိုေတာ့ ညွာမွျဖစ္ေတာ့မယ္  ..

            က်ားထိုးတဲ့အခါ သံုးတဲ့စကားလံုးအရဆိုလွ်င္ ကင္းဝင္သြားတဲ့ ဆံပင္ေတြကလဲ မနည္းလွ၊ သိသိသာသာ ျဖဴလာျပီ...


Tuesday, May 14, 2013

ေမ ၁၃


ခ်က္ၾကိဳးဟာ

၁၃ ေမ မွာတိကနဲပဲ 
                                                                       
ဒီလိုနဲ႕

ေမြးရပ္ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ

အေဖက အေနာက္ဖက္ထိပ္

အေမက အေရွ႕ဖက္ထိပ္။




ဇာတ္ဆိုတာ

ထိုင္ၾကည့္ေနရသူ ခံစားရဖို႕သက္သက္ပဲ

ပံုျပင္ေလးကေတာ့

ဒါပါပဲကြယ္လို႕ မျပံဳးမရယ္ သူေျပာသြားတယ္။


NA
14/05/13

Wednesday, April 3, 2013

၁၁၅ မိုင္



အိမ္ကို ခြင့္ျပန္တိုင္း ေရာက္ခဲဘိျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမွဴ႕မ်ိဳး အျမဲေပးတဲ့ ခရီးအစိတ္အပိုင္းတခုရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္အထိ ေလယာဥ္စီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ ေအးေဆးပဲ။ ရန္ကုန္မွာ တေထာက္နား၊ တညအိပ္ျဖစ္အံုးမွာမို႕ထင္ပါရဲ႕။ ရန္ကုန္မွ မႏၱေလးကို ကားစီးစဥ္၊ ရန္ကုန္ကေန ၁၁၅ မိုင္ ယာဥ္ရပ္နားစခန္းအထိ လမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အခက္ခဲဆံုးလမ္း။ ခက္တာကေတာ့ ၁၁၅ မိုင္ကို ၁၁၅ မိုင္လို႕ သိေနတာက စတာပါပဲ။


သြားေနၾကဆိုေတာ့ ၁၁၅ မိုင္မွာနားျပီးလွ်င္ တီဗီမဖြင့္ေတာ့၊ ကားခဏနားစဥ္ ကေလးကို တခုခုေလးေကၽႊးလိုက္လွ်င္ ကားျပန္အထြက္မွာ ဗိုက္ေလးေလးႏွင့္ သားကအိပ္ေလ့ရွိသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေကာ၊ ဇနီးပါ အိပ္လို႕ရျပီး မိသားစု မႏၱေလးေရာက္မွပဲ ႏိုးေလ့ရွိၾကသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့ သြားေနတဲ့ခရီးလဲ ခဏေလးျဖင့္ ေရာက္သြားသလိုလို...


မေရာက္ခင္ေတာ့ တီဗီအသံက က်ယ္၊ ဝမ္းကြဲအကိုႏွင့္ အမကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္မ်ားေနတဲ့ သားကမအိပ္၊ သက္သာေစခ်င္တဲ့အေမက ဇြတ္သိပ္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဆီ အာရံုေရာက္လိုက္၊ တီဗီထဲ အာရံုေရာက္သည့္အခါေရာက္လိုက္ႏွင့္။


ေနာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ တရိတ္ရိတ္ျဖတ္ေက်ာ္ေနတဲ့ မိုင္တိုင္ေတြကို သတိထားမိလာပါတယ္။ ၃/၉၂.. ၄/၉၂ စသည္ျဖင့္။ ၇ ဖာလံုျပီးသြားရင္ မိုင္ဂဏန္းေနာက္တခုေျပာင္း။ အစမွာေတာ့ အမယ္ ၁၁၅ မိုင္ေတာင္ နီးေနပါပေကာလို႕ ၀မ္းသာသြားတယ္။


ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ကားမီးအေရာင္ေၾကာင့္ ကြက္ကြက္ကေလး ျမင္ေနရတဲ့ အလင္းေရာင္ထဲက တရိပ္ရိပ္ျဖတ္က်န္ခဲ့တဲ့ မိုင္တိုင္ေတြကို ေငးေနမိတယ္ဗ်ာ။ တဖာလံုခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕တက္ေနတဲ့ မိုင္တိုင္ေပၚက ဂဏန္းေတြ..တတိုင္ျဖတ္သြားျပီးရင္ ေနာက္တတိုင္ကိုေစာင့္၊ ဖာလံု/မိုင္အမွတ္ ဘာလာမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကိဳသိေနတဲ့ မိုင္တိုင္၊ အဲဒီ့မိုင္တိုင္ျပီးရင္ ေနာက္တခုဘာလာမယ္ဆိုတာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာသိေနျပီ။


 ဒီလိုပဲ တခုျပီးတခု မျဖစ္မေန ျဖတ္သြားလိမ့္မည္။ တျခားနည္းလမ္းမရွိ။ ေရွ႕မွ ၇/၉၂ ကို ျဖတ္မသြားႏိုင္လွ်င္ ၁၁၅ သို႕ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မေရာက္။ ထို႕အတူ က်န္ေသာမိုင္ကို ၈ ဆ ပြားထားတဲ့ မိုင္တိုင္ေလးေတြ တခုျပီးတခု ေရာက္မလာခဲ့လွ်င္ ၁၁၅ သည္လည္း ေရာက္လာေတာ့မည္မဟုတ္။


မိုင္တိုင္ေလးေတြ တခုျပီးတခု ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့ အရင္က အေတာ္ေမာင္းတယ္ေနာလို႕ ေျပာခဲ့ရေသာ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းေနသည့္ ကားဟာ ေႏွးလာသေယာင္ေယာင္။ ကိုယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ ေသခ်ာသိေနသူက သင့္ေတာ္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းေနေသာကားပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္မရွည္ျဖစ္လာသည္။ အေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ  ျမင္ေနရေသာ ကားဆီ နီးကပ္လာျပီး ေက်ာ္ဖို႕မၾကိဳးစားတာကိုလဲ စိတ္ထဲဇႏိုးဇေနာင့္။ ( တကယ္ေတာ့ သူ႕လဲသူ႕အျမန္ႏွုန္း ႏွင့္သူေမာင္းေနတာဆိုေတာ့ ေက်ာ္ဖို႕မလြယ္ )


စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာေတာ့ ဒီမိုင္တိုင္ေတြ ၾကည့္ေနရာက ရပ္ဖို႕ျပင္ေတာ့သည္။ တီဗီဖက္ကို အာရံုေျပာင္း၊ ရသေလာက္ေဆာ့ေနသည့္ သားဖက္ကို အာရံုလွည့္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ထဲမွာ အခုဆိုဘယ္မိုင္တိုင္ေရာက္ေနျပီဆိုတာ မသိမသာမွတ္ေနသလိုပါပဲ။ ခနေနေတာ့ အေတာ္ေလးေရာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့ဆိုျပီး ျဖတ္ခနဲ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ စိတ္ထဲထင္ေနသည္ထက္ နည္းေနေသာ ဂဏန္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရင္း အာရံုျပန္ေျပာင္း။ ဒီလိုႏွင့္ သံသရာလည္ေနေတာ့သည္။


ကားမီးေတြဖြင့္၊ မိုက္ကိုင္ျပီး မၾကာမီ ၁၁၅ မိုင္မွာကားခဏနားမည္လို႕ ေၾကျငာခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြ ႏိုးလာၾကျပီး အိပ္ေရးပ်က္လို႕ ညီးတြားသံတိုးတိုးေတြအၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေလာက္ ေပ်ာ္ေသာသူမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ဒီဒုကၡရွိေနပံုရသည္။


ကားတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အတူစီးလာသူေတြ သူ႕အေတြးေတြႏွင့္သူ စိတ္ကူးႏွင့္သူ။ အေပါ့အပါးအတြက္ ေရအိမ္ဆီ အေသာႏွင္သူကႏွင္၊ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ေနရာရေအာင္ သြက္သြက္ေလးသြားသူသြား၊ ဆိုင္မွာ ေနရာေကာင္းရေအာင္ စားပြဲဦးသူကဦးႏွင့္။


ကၽြန္ေတာ္က သြက္သြက္သြားေနသူ လူအုပ္အၾကားမွာ သားငယ္ကိုလက္ဆြဲရင္း ဆိုင္ဆီကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေလွ်ာက္လာေနမိသည္။ မႏၱေလးသည္ ဘယ္ႏွမိုင္မွာရွိသည္ကို ေသခ်ာမသိ၊ မသိခ်င္။ ကားေပၚျပန္ေရာက္လွ်င္ သားငယ္အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲအိပ္ေပ်ာ္မွာေသခ်ာပါသည္။ ခရီးစဥ္လဲ တိုသြားေပလိမ့္မည္။


ခရီးသည္မ်ား ကားမွဆိုင္ဆီ သြားေနသည့္အခ်ိန္ေလး ေရာင္းပန္းလွရန္ အဆင္သင့္ျပင္ထားေသာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ေျမပဲျပဳတ္ဗန္းေတြဆီ အာရံုအေရာက္မွာ သားငယ္က ဆိုင္မွာမထိုင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ကားေပၚျပန္တက္ျပီး ကိုကိုႏွင့္ မမဆီ ဆက္သြားရေအာင္ေလ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိေလသည္။

N/A
03/04/2013